Ανάμεσα στα τόσα άλλα παράλογα που χαρακτηρίζουν τον τελευταίο καιρό τη ελληνική πραγματικότητα είναι και η εκπληκτική αδράνεια και παθητικότητα που επιδεικνύει στην πράξη ο λαός μας απέναντι στα πρωτόγνωρα οικονομικά μέτρα που του επιβάλλονται.
Πολλοί με ρωτούν: <<Εσύ μπορείς να καταλάβεις πως γίνεται και με τον Γρηγορόπουλο έγινε μπάχαλο η Αθήνα μέσα σε λίγα λεπτά, ενώ με τα μέτρα της τρόικας δεν "κουνιέται φύλλο"; Τι έγιναν όλοι αυτοί οι "επαναστάτες αντιεξουσιαστές"; Εκτός κι αν ήταν όλοι χαφιέδες ή κολυμπάνε στο χρήμα και δεν τους νιάζει. Αλλά και πέρα από αυτούς, ο πολύς κόσμος πώς γίνεται και δεν έχει κατέβει στους δρόμους να τα ¨σπάσει¨; Τι χειρότερο θα μπορούσε να μας συμβεί για να ξυπνήσουμε επιτέλους;>>

Δίκιο έχουν οι άνθρωποι. Αν και το <<σπάσιμο>> ή το <<κάψιμο>> δεν ήταν ποτέ μέσα στη λογική μου ως μέσο κοινωνικής πάλης, το βλέπω και εγώ καθαρά ότι, εκτός από τις λίγες διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν από την Αριστερά και τα συνδικάτα ως <<αγωνιστική γυμναστική>>, η αντίδραση των πολιτών είναι ουσιαστικά μηδαμινή. Το λιγότερο που θα έπρεπε να έχει γίνει είναι μία γενική απεργία διαρκείας και ένα κίνημα μαζικής ανάληψης των καταθέσεών μας από τις τράπεζες να <<νεκρώσουν>> τα πάντα, μέχρι να μας <<φέρουν πίσω τα κλεμμένα>> και να αναθεωρηθεί το μνημόνιο. Αλλά αυτά κανένας πολιτικός φορέας δεν τόλμησε να τα προτείνει, πράγμα που λέει πολλά. Μήπως τελικά είναι όλοι <<στο κόλπο>>;
Βέβαια, το φαινόμενο αυτό της αδρανοποίησης της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι ανεξήγητο. Από τη μια μεριά, δυο ολόκληρες δεκαετίες τώρα, το κράτος, τα κόμματα, τα συνδικάτα, τα ΜΜΕ μας έθισαν στη μαλθακότητα, τη λούφα και στον ωχ αδελφισμό. Τα ριάλι τι, τα ΚΠΣ (Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης), οι επιδοτήσεις, τα τραπεζικά δάνεια, μετέτρεψαν ένα λαό του μόχθου και του φιλότιμου, σε αφασικούς μιζαδόρους και αιώνιους θαμώνες clup και καφενείων. Πιστέψαμε ότι μπορούμε να ζούμε διαρκώς σαν τους <<τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας>>. Το ένστικτο της επιβίωσης αποκοιμήθηκε, μας έκαναν <<πολίτες του σωλήνα>>.

Από την άλλη, ευθύνεται και η μεγάλη απογοήτευση που εισπράξαμε από τα κυκλώματα εξουσίας της χώρας. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, δικαστές, πανεπιστημιακοί, επιχειρηματίες, παπάδες, γιατροί, καλλιτέχνες, όλοι έδωσαν το χειρότερο δυνατό παράδειγμα-αναξιοπιστία, ατιμία, ανευθυνότητα Κοίταξαν μόνο τον εαυτό τους, πρόδωσαν κάθε όραμά μας για μια καλύτερη κοινωνία.
Πως να μην απογοητευτεί ο κόσμος και να μη χάσει την εμπιστοσύνη του προς κάθε κατεύθυνση; Και μην ακούω αυτές τις μπούρδες ότι <<ο κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν>>, γιατί τα πρότυπα συμπεριφοράς μας δεν τα γεννάμε εκ του μηδενός αλλά τα υιοθετούμε από τις κεφαλές της κοινωνίας και από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της - την Παιδεία, τα ΜΜΕ, την Τέχνη.
Ειδικότερα σήμερα, ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζονται την ελληνική κρίση οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί, συντείνει στην παθητικοποίηση των πολιτών. Η σκόπιμη αλλά άχρηστη υπερπληροφόρηση η απουσία ηγετών που θα <<έβγαιναν μπροστά>> η διάδοση της πεποίθησης ότι οι αποφάσεις παίρνονται πλέον <<αλλού>> το ψυχολογικό κλίμα <<σοκ και δέους>> που καλλιεργείται η πολυδιάσπαση του προοδευτικού και του συνδικαλιστικού χώρου όλα αυτά μαζί επιδρούν παραλυτικά στο λαό.
Βέβαια, κάποιος άλλος γνωστός μου, που διατηρεί επαφές με οργανισμούς - κλειδιά του εξωτερικού, μου είπε κάτι που μου φάνηκε πολύ κυνικό, αλλά δυστυχώς πιθανόν και να στέκει: <<Κοίταξε. Για να ξεσηκωθεί ο κόσμος και να τα ¨παίξει όλα για όλα¨πρέπει να ¨πιάσει πάτο¨. Να χάσει την τηλεόραση του, το αυτοκινητάκι του, το σπίτι του, να μην έχει να φάει, να ξεβολευτεί χοντρά. Δε ζούμε στο '50. Ακόμα αντέχουμε, κι αυτό η τρόικα το γνωρίζει. Οι μελέτες κοινωνικής μηχανικής που έχουν ¨τρέξει¨χρόνια τώρα τους έχουν δείξει μέχρι που μπορούν να ¨τραβήξουν το σχοινί¨εκ του ασφαλούς.>>

Ομολογώ ότι προσωπικά με θυμώνει αφάνταστα να με αντιμετωπίζουν σαν μαριονέτα που κινείται μηχανικά στο ρυθμό των καλοπληρωμένων στατιστικών τους. Αν σας θυμώνει και σας το ίδιο, στο χέρι μας - και μόνο - είναι να τους διαψεύσουμε..


Αναρτήθηκε από..
ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΣ= Ε. Φ.
e-mail: stathis.f@windowslive.com