ΕΡΕΥΝΑ ΤΩΝ ΝΕΡΩΝ ΠΟΥ ΠΙΝΟΥΜΕ!!!

Εμφιαλωμένο Νερό

Οι πιθανές επιμολύνσεις και η γεύση του νερού δικτύου έχουν οδηγήσει σε ραγδαία ανάπτυξη της κατανάλωσης εμφιαλωμένου νερού. Το εμφιαλωμένο νερό χωρίζεται σε δύο βασικές κατηγορίες: Το φυσικό μεταλλικό και το επιτραπέζιο. Το φυσικό νερό εμφιαλώνεται στην πηγή χωρίς να υποστεί καμία επεξεργασία, ενώ το επιτραπέζιο νερό έχει υποσ...τεί επεξεργασία (χλωρίωση, όζον, αντίστροφη όσμωση, κτλ).
Το εμφιαλωμένο νερό που παράγεται από τις σοβαρότερες εταιρείες του χώρου περιέχει λιγότερους μολυντές από το μη-επεξεργασμένο νερό βρύσης, καθώς αρκετά χημικά και οργανοληπτικά χαρακτηριστικά του ελέγχονται σε διάφορες φάσεις της παραγωγικής διαδικασίας.
Ωστόσο, έχουν υπάρξει πάρα πολλές περιπτώσεις που μεγάλες εταιρείες αναγκάστηκαν να αποσύρουν από την κατανάλωση παρτίδες εμφιαλωμένου νερού λόγω προβλημάτων (παρουσία επικίνδυνων βακτηριδίων, ψευδομονάδος, ύπαρξη χημικών ουσιών, αλλοίωση οργανοληπτικών χαρακτηριστικών, κτλ) τα οποία δεν ανιχνεύτηκαν κατά τους εσωτερικούς ελέγχους. Τέτοια προβλήματα στο εμφιαλωμένο νερό έχουν παρουσιαστεί πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Αξίζει όμως να αναρωτηθεί κανείς αν ακόμη και το εμφιαλωμένο νερό που ελέγχεται σωστά και τα μικρόβια και οι μολυσματικοί παράγοντες που περιέχει είναι εντός των ορίων του νόμου, παραμένει στην ίδια καλή κατάσταση όταν καταναλώνεται.
Το εμφιαλωμένο νερό, όπως αναγράφεται συνήθως και πάνω στη συσκευασία, πρέπει να φυλάσσεται σε δροσερό και σκιερό μέρος, σε θερμοκρασία όχι μεγαλύτερη από 18C. Δυστυχώς όμως, η σύσταση αυτή δεν τηρείται πάντα, ειδικά το καλοκαίρι, και το εμφιαλωμένο νερό αρκετές φορές μεταφέρεται με ανοιχτά φορτηγά ή αποθηκεύεται σε πολύ υψηλότερες θερμοκρασίες. Ως αποτέλεσμα πολλές φορές φτάνει στα χέρια των καταναλωτών ήδη αλλοιωμένο. Οι κακές συνθήκες μεταφοράς και αποθήκευσης συμβάλλουν στη ραγδαία ανάπτυξη μικροοργανισμών, ή ακόμη και στην αλλοίωση της πλαστικής συσκευασίας και μεταφορά τοξινών από το πλαστικό στο νερό.
Για αυτόν ακριβώς το λόγο, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας προτείνει το εμφιαλωμένο νερό να απολυμαίνεται πριν καταναλωθεί από βρέφη.
Παράλληλα, το εμφιαλωμένο νερό δεν είναι πρακτικό για κατανάλωση στο σπίτι γιατί χρειάζεται μεταφορά και κατάλληλο αποθηκευτικό χώρο, ενώ έχει μεγάλο κόστος σε σύγκριση με την επεξεργασία του νερού με αντίστροφη όσμωση στο σπίτι.
Επίσης, η παραγωγή και κατανάλωση εμφιαλωμένου νερού έχει σοβαρότατες συνέπειες για το περιβάλλον. Για να παραχθούν οι φιάλες απαιτούνται χημικά παράγωγα πετρελαίου, ενώ δαπανάται τεράστια ποσότητα ενέργειας για την εμφιάλωση και τη μεταφορά του από το εργοστάσιο εμφιάλωσης στο σημείο πώλησης, με αντίστοιχη εκπομπή μεγάλων ποσοτήτων αερίων που συμβάλλουν στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Τέλος, μετά την κατανάλωση, εκατομμύρια άδειων μπουκαλιών καταλήγουν σε χωματερές, ή ακόμη χειρότερα σε παραλίες και πάρκα επιβαρύνοντας άδικα το περιβάλλον με σκουπίδια που χρειάζονται πολλές δεκαετίες για να αποικοδομηθούν.
Το συμπέρασμα είναι ότι το εμφιαλωμένο νερό μπορεί να είναι καλύτερο από το νερό της βρύσης εάν έχουν τηρηθεί οι σωστές διαδικασίες ελέγχου, μεταφοράς και αποθήκευσής του, σε αντίθετη περίπτωση μπορεί να έχει σοβαρούς μολυσματικούς παράγοντες, ενώ είναι πολύ πιο ακριβό, λιγότερο πρακτικό και ζημιογόνο για το περιβάλλον συγκρινόμενο με ένα σωστό σύστημα επεξεργασίας νερού για το σπίτι.


Νερό βρύσης

Το νερό της βρύσης επιμολύνεται με τρεις τρόπους: Τη μόλυνση των επιφανειακών υδάτων και του υδροφόρου ορίζοντα, τη χλωρίωσή του από τις εταιρείες ύδρευσης και την επιμόλυνσή του από τις σωληνώσεις που μεταφέρεται από το σημείο επεξεργασίας εώς τη βρύση.
Ο βαθμός μόλυνσης του νερού της βρύσης διαφέρει από περιοχή σε περιοχή, από σπίτι σε σπίτι, ακ...όμη και από μέρα σε μέρα. Η λίστα των πιθανών επιμολυντών είναι τεράστια και, δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζει κάποιος τι νερό πίνει από τη βρύση.
Μόλυνση υδροφόρου ορίζοντα και επιφανειακών υδάτων
Το γλυκό νερό που υπάρχει στη φύση χωρίζεται σε δύο κατηγορίες: Τα υπόγεια και τα επιφανειακά ύδατα. Τα επιφανειακά, όπως ακριβώς λέει η λέξη, είναι το νερό που βρίσκεται σε ποτάμια και λίμνες. Συνήθως, τα νερά αυτά δεν περιέχουν μεγάλη ποσότητα αλάτων, είναι όμως εκτεθειμένα σε διάφορους μολυντές, όπως περιττώματα ζώων, φυτοφάρμακα, εντομοκτόνα, βιομηχανικά απόβλητα και άλλες οργανικές ουσίες. Ακόμη και το νερό σε ένα ρυάκι σε απομακρυσμένο βουνό πιθανώς περιέχει βακτηρίδια Giardia ή Coliform από τα περιττώματα άγριων ζώων και πρέπει να απολυμανθεί με κάποιον τρόπο πριν θεωρηθεί πόσιμο.
Τα υπόγεια ύδατα είναι ποσότητες νερού παγιδευμένες κάτω από την επιφάνεια της γης. Προέρχονται από τη βροχή που ποτίζει το έδαφος, από ποτάμια που γίνονται υπόγεια, από χιόνι που λιώνει, κτλ. Λόγω των τρόπων με τους οποίους αναπληρώνονται τα υπόγεια κοιτάσματα νερού, μπορεί να περιέχουν όλους αυτούς τους μολυντές που συναντώνται στα επιφανειακά νερά, καθώς όμως και επιπλέον ουσίες που αποκτά το νερό κατά την παραμονή του στο υπέδαφος. Επειδή το νερό θεωρείται “διαλύτης”, μπορεί και αποσπά και συγκεντρώνει ποσοστά από τα περισσότερα πετρώματα με τα οποία έρχεται σε επαφή. Για παράδειγμα, εάν σε μια περιοχή υπάρχουν πετρώματα γύψου ή ασβεστόλιθου, το νερό εκείνης της περιοχής συνήθως περιέχει πάρα πολύ ασβέστιο και θεωρείται «σκληρό».
Επιμόλυνση του νερού κατά την επεξεργασία του
Πριν το νερό διατεθεί στην κατανάλωση προστίθεται σε αυτό χλώριο για την εξουδετέρωση των παθογόνων μικροοργανισμών που περιέχει. Έρευνες έχουν δείξει ότι κατά τη διαδικασία της χλωρίωσης δημιουργούνται ουσίες (trihalomethanes) που θεωρούνται καρκινογόνες. Αυτές οι ουσίες είναι τοξικές και πρέπει να αφαιρούνται από το νερό πριν από την κατανάλωση διότι είναι επιβλαβείς για τον ανθρώπινο οργανισμό ακόμη και σε πολύ χαμηλές συγκεντρώσεις.
Αυτές οι μέθοδοι επεξεργασίας δεν αφαιρούν μολυντές όπως βαρέα μέταλλα, χημικές ενώσεις (υπολείμματα φυτοφαρμάκων , νιτρικά από λιπάσματα, βιομηχανικά απόβλητα, τοξικές ενώσεις κλπ) από το νερό. Έτσι, το νερό επιτρέπεται να περιέχει Αρσενικό (εώς 10mg/l), Μόλυβδο (εώς 25mg/l με στόχο να μειωθεί σε 10mg/l μετά το 2013), Υδράργυρο (εώς 1mg/l), Κάδμιο (εώς 5mg/l), Βόριο (εώς 1mg/l), Νικέλιο (εώς 20mg/l), Χρώμιο (εώς 50mg/l), Χαλκό (εώς 2mg/l), Παρασιτοκτόνα (εώς 0,5mg/l), Τετραχλωροαιθένιο και Τριχλωραιθένιο (εώς 10mg/l), Βενζόλιο (εώς 1mg/l) και δεκαπέντε άλλους μολυσματικούς παράγοντες.
Επιμόλυνση του νερού από τις σωληνώσεις
Οι εγκαταστάσεις επεξεργασίας νερού των εταιρειών ύδρευσης χωροθετούνται ανάλογα με υδροδοτικό σύστημα της κάθε περιοχής και πολύ συχνά βρίσκονται δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από τις δεξαμενές τροφοδοσίας των δικτύων διανομής. Δίκτυο ύδρευσης εννοούμε το σύνολο των αγωγών που μεταφέρουν το νερό από τις εγκαταστάσεις επεξεργασίας μέχρι τα υδρόμετρα των καταναλωτών. Το νερό λοιπόν, μετά την επεξεργασία που υφίσταται μεταφέρεται σε σωλήνες μεγάλης διατομής στις κατά τόπους δεξαμενές, και στην συνέχεια διανέμεται στους καταναλωτές.
Τα δίκτυα αγωγών ύδρευσης στην Ελλάδα είναι στην πλειοψηφία τους παλιά και αποτελούνται σε μεγάλο ποσοστό από σωλήνες αμιαντοτσιμέντου. Εκτιμάται ότι υπάρχουν 44.000 χιλιόμετρα αγωγών αμιαντοτσιμέντου σε όλη την επικράτεια. Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΥΔΑΠ το 65% του δίκτυο ύδρευσης στην πρωτεύουσα αποτελείται από σωλήνες αμιαντοτσιμέντου, ενώ στη Θεσσαλονίκη εκτιμάται ότι το δίκτυο της ΕΥΑΘ είναι κατά 50% σωλήνες αμιαντοτσιμέντου. O αμίαντος ανήκει στην κατηγορία των επικίνδυνων ουσιών και από το 1970 πλήθος επιδημιολογικών, πειραματικών, κυτταρογενετικών και βιοστατικών ερευνών τεκμηριώνουν την καρκινογόνο δράση των ινών αμιάντου στον ανθρώπινο οργανισμό.
Tο 1990, το Διεθνές Kέντρο για την Eρευνα του Kαρκίνου του Παγκόσμιου Oργανισμού Yγείας αποφάνθηκε πως η καρκινογονικότητα του αμιάντου δεν εξαρτάται από το εάν εισπνέεται ή καταπίνεται. Aνεξάρτητα από το σημείο εισόδου του στον οργανισμό ο αμίαντος μπορεί να μεταναστεύσει στο ανθρώπινο σώμα και έχει και γενοτοξική δράση. Η κοινοτική νομοθεσία απαγορεύει τη χρήση καινούργιων προϊόντων αμιάντου (συμπεριλαμβανομένων των καινούργιων αγωγών πόσιμου νερού). Δυστυχώς, οι υφιστάμενοι σωλήνες ύδρευσης δεν καλύπτονται από τη νομοθεσία αυτή, με αποτέλεσμα να εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται.
Η ροή του νερού διαβρώνει το εσωτερικό των αγωγών αμιαντοτσιμέντου με αποτέλεσμα να απελευθερώνονται ίνες αμιάντου οι οποίες παρασύρονται από το νερό. Η διαβρωτική δράση του νερού εξαρτάται από την σκληρότητα του αλλά και την ποιότητα και παλαιότητα του αγωγού. Η σκληρότητα του νερού είναι σημαντική παράμετρος όχι μόνο για τους αγωγούς αμιαντοτσιμέντου αλλά και για τους μεταλλικούς αγωγούς των δικτύων ύδρευσης. Οι χαλυβδοσωλήνες και χυτοσιδηροί σωλήνες που χρησιμοποιούνται διαβρώνονται από νερό μεγάλης σκληρότητας προσδίδοντας στο νερό διαλυμένα μέταλλα. Όταν πρόκειται για ιδιαίτερα σκληρό νερό, μπορεί να διαλύσει τον ψευδάργυρο γαλβανισμένων σωληνώσεων και τα συγκολλητικά κράματα και να απελευθερώσουν εκτός από ψευδάργυρο μέταλλα όπως νικέλιο, μόλυβδο και μαγγάνιο.

Στο παρακάτω σύνδεσμο σας παραθέτω ένα βίντεο παρουσίαση για το τι ακριβώς πίνουμε και την αιτία που προκαλείται η πέτρα στα νεφρά μας και για διάφορες άλλες παθήσεις που προσβάλουν τον οργανισμό μας !!! Καθώς επίσης θα γνωρίσετε την νέα γενιά φίλτων Αντίστροφης Όσμωσης εξυγίανσης υδάτων << APAS VITAL >> και την αποτελεσματικότητα τους!!!!!!!!!!

http://www.metacafe.com/watch/5395478/apas_vital/

~ APAS VITAL ~

Νέα γενιά φίλτρων Αντίστροφης Όσμωσης εξυγίανσης υδάτων Apas Vital....

http://www.youtube.com/watch?v=TuRnNJjfC_A