ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ - Μέρος δέκατον

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Μέρος δέκατον

  Ξεκινώντας από την παρουσία αυτών των λαών στον ευρύτερο θρακικό χώρο παρατηρούμε ότι ο χώρος αυτός καταλαμβάνει μίαν έκτασιν περίπου 75.000 τ.χ. Στο σημείο αυτό είναι απαραίτητη μία μικρή διευκρίνησις σχετικώς με την σημασία διαφόρων <<μεγάλων επιδρομών>>, οι οποίες πραγματοποιήθησαν κατά το παρελθόν στην Ευρώπη, αλλά και αλλού. Στην πραγματικότητα αυτές οι επιδρομές δεν άλλαξαν καθόλου τον ανθρωπολογικό χάρτη του κόσμου. Μετά από τις τόσες ταταρικές, τουρανικές, αβαρικές, βουλγαρικές κ.λ.π. επιδρομές και καταστροφές και δήθεν εγκαταστάσεις ούτε οι Γερμανοί έπαψαν ποτέ να είναι απόγονοι των αρχαίων γερμανικών φύλων ούτε οι Γάλλοι των Κελτών και των άλλων γαλατικών λαών ούτε οι Έλληνες των αρχαίων Ελλήνων. Φυσικά αυτό συνέβη, διότι οι πραγματικοί επιδρομείς δεν ήσαν συνήθως τίποτε άλλο από μία δράκα ξενόφερτων ληστοσυμμοριτών, οι οποίοι παρέσυραν μαζί των εντόπιο πληθυσμό που ούτως ή άλλος δεν είχε τίποτε να χάσει, αφού η κρατική μέριμνα ήτο κάτι το τελείως άγνωστο γι΄αυτούς. Έτσι οι Άραβες που "κατέκτησαν" σε μικρό σχετικώς διάστηνα όλη την Β. Αφρική και την Ισπανία δεν ήσαν τίποτε άλλο από εντοπίους πληθυσμούς, οι οποίοι εξισλαμίσθηκαν και "αραβοποιήθησαν", χωρίς όμως ν΄αλλάξουν ανθρωπολογικώς. Το ίδιο έγινε και με τους Βησιγότθους, Οστρογότθους, Βανδάλους, Ούννους, Σλάβους, Βουλγάρους, Τούρκους και άλλους.
  Η εξέταση της πρώτης παρουσίας αυτών των λαών στη χερσόνησο του Αίμου οδηγεί ανεπιφύλακτα στην κατάρριψη της θεωρίας περί προελεύσεως των Θρακών από τους Βούλγαρους ή τους Τούρκους. Πράγματιμ οι λαοί αυτοί εμφανίζονται πολύ αργότερα (κατά την μετά Χριστόν εποχήν) στο Βυζάντιο.
  Πρώτοι οροφύλακες (Βουργάριοι, από το ελληνικό Πύργος - Πυργάριοι, που στα λατινικά έγινε burgarius και στα Γερμανικά burg) έγιναν οι σλαβόφωνοι, αλλά όχι Σλάβοι Άνται και κατόπιν οι Τουρανοί Βούλγαροι του Ασπαρούχ. Από τότε άρχισε και η γλωσσική επιρροή στα παραμεθόρια εδάφη, των οποίων οι κάτοικοι δεν ένοιωθαν καθόλου Βυζαντινοί, αφού ήσαν πάντοτε καταπιεσμένοι από το κέντρο. Από την επαγγελματική ιδιότητα του Βουργάριου είναι και το πιθανότερο να προήλθε και η εθνική σήμερα ονομασία των Βουλγάρων. Στο μουσείο της Σόφιας ευρίσκεται μία επιγραφή, στην οποία αναγράφεται πως οι οροφύλακες (οριοφύλακες) ή μάλλον καστροφύλακες ελέγοντο Βουργάριοι και αποτελούσαν μία τάξιν στρατιωτών.
   Άλλωστε βουργάριοι δεν ήσαν μόνον οι ξένοι μισθοφόροι, αλλά και εντόπιοι, όπως π.χ. γράφει ο Μαλάλας:"...ο αυτός Αχιλλεύς, έχων ίδιον στρατόν των λεγομένων Μυρμιδόνων τότε, νυνί δε λεγομένων Βουλγάρων...".
  Το "Βουργάρων" γίνεται ευκολότατα "Βουλγάρων" στην ελληνική και αντιθέτως, π.χ. αδελφός - αδερφός αλλά άλλες παρόμοιες περιπτώσεις. Ακόμα αναφέρεται ότι Βουργάριοι υπήρχαν σαν φύλακες και στις Θερμοπύλες, οι οποίοι φυσικά δεν ήσαν Βούλγαροι ή γενικώς Σλάβοι, αλλά Έλληνες. Τους Βουργάριους, λοιπόν, της Αχρίδος επήρε με το μέρος του ο Σαμουήλ. Ο Τζέτζης μάλιστα τους Βουργάριους της Αχρίδος τους ονομάζει Παίονες, απογόνους των αρχαίων Παιόνων, δηλαδή ισχυρίζεται ότι ήσαν Πελασγοί, συγγενείς των Ελλήνων.
  Σ΄αυτό το χωρό, οι Βούλγαροι ενεφανίσθησαν για πρώτη φορά το 688μ.χ. στο νησάκι Πεύκη ή Όγλο, αριθμούντες περίπου μόνον 15.000 άντρες γυναίκες και παιδιά, επικεφαλής των δε ήτο ο Ασπαρούχ. Ο τότε αυτοκράτωρ της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Βυζαντίου) Κωνσταντίνος ο Δ' (ο λεγόμενος και Πωγωνάτος) τους παρεχώρησε την περιοχή της Δοβρουτσάς, δίνοντάς τους και το αξίωμα των οριοφυλακών. Αυτή είναι και η πρώτη εμφάνισις των Βουλγάρων στα ελληνικά εδάφη.

  Οι Τούρκοι πάλι ενεφανίσθησαν στην χερσόνησο του Αίμου πολύ αργότερα από τους Βουλγάρους, το 1354, οπότε κατέλαβαν την Καλλίπολη και κατόπιν ολόκληρη τη Θράκη.
  Είναι, λοιπόν, αυταπόδεικτον ότι οι δύο αυτοί λαοί ουδεμίαν σχέσιν είχαν με την αρχαία Θράκη. Πολλοί, βεβαίως, από τους Έλληνες και τις Ελληνίδες της περιοχής ήλθαν σε γάμο εκουσίως ή ακουσίως με Βουλγάρους ή Βουλγάρες, έτσι ώστε πολλές χιλιάδες απ΄αυτούς "εκσλαβίσθησαν" ή μάλλον εκσλαβίσθησαν επιφανειακώς. Οι πραγματικές, πάντως, διαφορές, οι οποίες χώρισαν τελείως τους δύο λαούς δεν ήσαν τόσο εθνικές (αφού το σλαβικό στοιχείο είχε στην πραγματικότητα εξαφανίσθει), αλλά θρησκευτικές, οι οποίες ως γνωστόν είναι βαθύτερες.
  Το ίδιο συνέβη και με τους "Τούρκους" της Θράκης, οι οποίοι καθέ άλλο παρά τουρκικής καταγωγής είναι. Οι περισσότεροι είναι απόγονοι Ελλήνων εξωμοτών, οι οποίοι αναγκάσθηκαν να "τουρκέψουν" ή τούρκεψαν για λόγους συμφέροντος. Είναι, άλλωστε, πολλά τα ονόματα επιφανών Τούρκων, οι οποίοι είχαν φανερά ελληνική καταγωγή.
  Αυτοί, πάντως, οι οποίοι σήμερα αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες ή και Σλαβομακεδόνες δεν υπάρχουν, αφού ο πληθυσμός αυτού του κατασκευασμένου κρατιδίου αποτελείται από 35% Αλβανούς, Σέρβους, Βουλγάρους και Έλληνες, τους οποίους υποχρέωσαν να σλαβοφωνήσουν. Όλοι στη χερσόνησο του Αίμου είμεθα συγγενείς λαοί, αν και μας χωρίζουν μίση, τα οποία έχουν καλλιεργηθεί από γνωστούς κύκλους που φοβούνται μίαν ένωσιν των λαών μας. Όμως εμάς δεν πρέπει να μας χωρίζει τίποτ, εκτός από πλασματικά σύνορα και καλόν θα ήτο οι λαοί μας (αλλά και οι λαοί όλου του κόσμου) να ψάχνονται να εύρουν τι μας ενώνει και όχι τι μας χωρίζει. Εάν καταφέρομε ποτέ κάτι παρόμοιον, η δύναμή μας θα είναι τόσο μεγάλη, που θ΄αποτελεί απροσπέλαστο εμπόδιο σ΄εκείνον, ο οποίος θα θελήσει να μας ενοχλήσει με οποιοδήποτε τρόπο. Μία τέτοια ομοσπονδία θα ήτο ισχυρότερη και από την δήθεν ενωμένη Ευρώπη με τα τόσο διαφορετικά ήθη και τους τόσο διαφορετικούς σήμερα λαούς. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο λόγος, για τον οποίον όλοι, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, προσπαθούν όχι μόνον να καλλιεργούν τις υπάρχουσες διαφορές μεταξύ των λαών της Βαλκανικής, αλλά και να δημιουργούν νέες εκ του μη όντος.
  Αφού, λοιπόν, η σχέση των πραγματικών Βουλγάρων και Τούρκων με τους αρχαίους Θράκες είναι ανύπαρκτη, ποιοι άραγε την κατοικούσαν κατά τους προϊστορικούς και τους κλασσικούς χρόνους και μέχρι σήμερα;
  Στην περιοχή των Πετραλώνων Χαλκιδικής ανεκαλύφθη ένα κρανίο του λεγομένου PRO HOMO SAPIENS (Πρωίμου Έμφρονος Ανθρώπου), ο οποίος (τουλάχιστον στο χώρο της Ν.Α, Ευρώπης) είναι ο πρώτος που ανακάλυψε την χρήση της φωτιάς πριν από 500.000-400.000 χρόνια. Επίσης, χρησιμοποίησε εργαλεία από πέτρα και βωξίτη (από τον οποίο εξάγεται σήμερα το αλουμίνιο). Τα ευρήματα αυτά - και δεν είναι λίγα - αποδεικνύουν ότι υπήρξε μία κίνησις από νότο προς βορράν και όχι, όπως θα ήθελαν, αντιστρόφως:
  3.000.000 χρόνια πριν ευρέθη σκελετός ελέφαντα και κοντά του τα εργαλεία, με τα οποία ετεμαχίσθη.
  700.000 - 500.000 χρόνια πριν στη Νέα Αρτάκη και στα Πετράλωνα Χαλκιδικής.
  400.000 - 300.000 χρόνια στη Ροδόπη.
  300.000 - 200.000 χρόνια στο Ολτ της Ρουμανίας.
  Στη Μέση Παλαιολιθική άρχισαν να κατασκευάζουν όπλα και εργαλεία από επεξεργασμένο πυριτόλιθο.
  100.000 στη Σιάτιστα Μακεδονίας, στην Πελοπόννησο και αλλού.
  Στην Ήπειρο ευρέθησαν εργαλεία, τα οποία χρονολογούνται 40.000 χρόνια πριν. Αυτή την εποχή παρετηρήθη κίνησις προς βορρά.
  Άλλες ενδείξεις της εξαπλώσεως των Πελασγών - Ελλήνων, οι οποίες συναντώνται στην ελληνική, αλλά και σε ξένες Μυθολογίες είναι:
 - Η εκστρατεία του Περσέως, που είναι μία εμπορική - στρατιωτική εκστρατεία δοσμένη προφορικώς, άρα μυθολογικώς.
 - Η Αργοναυτική εκστρατεία.
 - Η άγνωστη δεύτερη Αργοναυτική εκστρατεία στον Ατλαντικό, η οποία, όπως φαίνεται, από λάθος ή ηθελημένα ανεμίχθη με την πρώτη.
 - Η τρίτη Αργοναυτική εκστρατεία στη Λιβύη (Λιβύη ονομάζετο όλη η Αφρική), απ΄όπου δεν επέστρεψαν και το πιθανότερο είναι ότι εισέδυσαν στα βάθη της Αφρικής. Ο Ρόμπερτ Τεμπλ στο βιβλίο του "Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΣΕΙΡΙΟΣ" αναφέρει ότι πιθανόν η φυλή Νταγκόν αποτελεί απογόνους των Αργοναυτών, οι οποίοι ευράθησαν στη Λιβύη κατά την δεύτερη (ή μήπως τρίτη;) Αργοναυτική εκστρατεία. Τα στοιχεία που παραθέτει είναι σαφή και σχεδόν πείθουν. Τουλάχιστον, δεν μπορούν με κανένα τρόπο ν΄απορριφθούν, χωρίς να εξετασθούν επισταμένως. Το βέβαιον, πάντως, είναι ότι οι Νταγκόν στη θρησκεία των έχουν πολλά μεσογειακά στοιχεία. Άλλωστε ο Ηρόδοτος συσχετίζει την εκστρατεία αυτή των Αργοναυτών με την ίδρυση 100 ελληνικών πόλεων στη Λιβύη. Ακόμη ο Μπερναντέτ στα σχόλιά του αναφέρει πως οι πρόγονοι των ιδρυτών της Κυρήνης ήσαν απόγονοι των συντρόφων του Ιάσονος.
  Αλλού πάλι, αναφέρεται ότι η φυλή των Ακάν προέρχεται από μίαν μετανάστευσιν προς τον νότο των Λιβυο-Βερβέρων, εξαδέλφων των προελληνικών(;) φύλων της Ελλάδος από τις οάσεις της Σαχάρας, μετά μάλιστα από επιμιξία των στο Τιμπουκτού με νέγρους του ποταμού Νίγηρος...
  Τον 11ο αιώνα έφθασαν ακόμα πιο νότια. στη σημερινή Γκάνα. Μεταξύ Τιμπουκτού και Γκάνας κατοικεί η φυλή Ντογκόν! Δεν πρέπει, βεβαίως, να λησμονούμε ότι η σχέσις Ελλάδος και Λιβύης ήτο συνεχής και αδιάλειπτος από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι και κατά τους ιστορικούς χρόνους.

 - Η εκστρατεία του Διονύσου στις Ινδίες, η οποία πιθανόν σχετίζεται με την εκστρατεία του Περσέως και η οποία περιγράφεται από Ινδούς στη Μαχαμπαράτα. Η εκστρατεία αυτή του Διονύσου στις Ινδίες, όπου κατεδίωξε τον επιδρομέα Δηριάδη (τον Νταριαντούνα της Μαχαμπαράτα) φανερώνει ότι πραγματοποιήθηκε εκστρατεία των Ελλήνων εναντίων των Ινδιών, με την οποία απελευθερώθησαν οι ελληνικής καταγωγής "Αρίοι" από την τυραννία του Δηριάδη.
 - Η πρώτη εκστρατεία του Ηρακέους στην Τροία, όπου γλίτωσε την κόρη του Λαομέδοντος Ησιόνη από το κήτος.
 - Η εκστρατεία του Ηρακλέους στο βορρά, όπου από εντόπια πριγκίπισσα, την Έχιδνα, απέκτησε υιούς τον Σκύθη, τον Γελωνό και τον Αγάθυρσο, συνωνύμους σκυθικών φυλών. Έτσι θεωρείται γενάρχης των Σκύθων.
 - Η δευτέρα εκστρατεία του Ηρακλέους στην Τροία, όπου εξεστράτευσε για να τιμωρήσει τον Λαομέδοντα, ο οποίος τον ξεγέλασε στην πρώτη εκστρατεία.
 - Η εκστρατεία του Ηρακλέους στον Καύκασο, όπου έφθασε για ν΄"απαλευθερώσει" τον Προμηθέα. Διάβηκε διαμέσου των Ινδιών, όπου, καθώς αναφέρει ο Στράβων στο Ε' βιβλίο, ακόμη και στην εποχή του υπήρχαν απόγονοι του Ηρακλέους, οι οποίοι φορούσαν δέρματα ζώών, κρατούσαν ρόπαλα και έφεραν το όνομα Σίβας.
 - Ο Μενεσθεύς εξεστράτευσε στην Ιβηρική (Ισπανία).
 - Ο Διομήδης στο μυχό της Αδριατικής, στη Δαυνία, όπου μάλιστα τελικώς ελατρεύθη ως θεός.
 - Η γνωστή από τα Έπη του Ομήρου εκστρατεία εναντίον της Τροίας δε ήτο παρά τιμωρία ενός συγγενικού λαού, ο οποίος παρασπόνδησε και με μερικούς ακόμη συγγενείς λαούς ηθέλησαν να διαχωριστούν από την πελασγική ομοφυλία ή εμπόδιζαν τους Ελλαδίτες Πελασγούς να εμπορεύονται με τους λαούς του Εύξεινου Πόντου ή απλώς ζητούσαν υπέρογκα "διόδια". Τον ίδιο σκοπό είχε και η πρώτη από τις προαναφερθείσες εκστρατείες του Ηρακλέους εναντίον της Τροίας.
  Μετά τον Τρωικό πόλεμο τα ελληνικά φύλα όλου του ελλαδικού και μικρασιατικού χώρου, τα οποία είχαν εμπλακεί σ΄αυτόν, είχαν αδυνατίσει στρατιωτικός κι έτσι επέτρεψαν σε άλλα γυγγενή φύλα να πάρουν την ηγεσία. Το ότι ήσαν συγγενή είναι ηλίου φαεινότερον, αφού ούτε γλώσσα ούτε θρησκεία ούτε κανένα άλλο βασικό στοιχείο άλλαξε. Ήτο μια απλή ανακατάταξις φύλων συγγενών μεταξύ των, μερικά από τα οποία μέχρι τότε ευρίσκοντο απωθημένα στα ορεινά και άγονα μέρη. Καμία κάθοδος διαφορετικών φυλών δεν συνέβη από τον βορρά.
 - Η περιπλάνησις του Οδυσσέως, η οποία, όπως φαίνεται, δεν είναι δυνατόν να συνέβη στη Μεσόγειο (αφού ιταλία και Σικελία ήσαν ήδη γνωστές από τον Αινεία, τον Διομήδη και τον Εύανδρο, που είχε αποκήσει με Αρκάδες την Ιταλία κατά το 1250π.χ.). Είναι αν μη τι άλλο φαιδρόν να θεωρείται η Οδύσσεια ως μία απλή περιπλάνησις του Οδυσσέως και των ανθρώπων του σε μία τόσο γνωστή θάλασσα, όπως η Μεσόγειος. Άλλωστε, οι συγκρούσεις του μα λαούς που επεσκέφθη και οι επιδρομές του φανερώνουν εκστρατεία και όχι έναν απλό περίπατο. και δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιήθηκε μέσα στη Μεσόγειο, όπου η ύπαρξη ανθρωποφάγων, Κυκλώπων κ.λ.π. θα ήτο, βεβαίως, γνωστή στους πολλούς προηγηθέντες Έλληνες αποίκους και εμπόρους.
 - Εκτός απ΄αυτές τις εκστρατείες, υπάρχει και ο αποικισμός μεγάλης νήσου του Ινδικού ωκεανού με την ονομασία Παγχαία, καθώς και τα πολλά υπολείμματα ελληνικής γλώσσας σε νήσους του Ειρηνικού, αλλά και στους Αμερινδούς (ινδιάνους της αμερικανικής ηπείρου). κατά την ελληνική Μυθολογία, τον καιρό που κυβερνούσε ο Ουρανός, ιερείς Ετεοκρήτες - αληθινοί Κρήτες - (Ομήρου οδυσ. Τ' 176) οδηγήθησαν από τον Δία σ΄ένα από τα μεγάλα νησιά του Ινδικού ωκεανού, στην ιερή Παγχαία. Οι Έλληνες κάτοικοι της Παγχαίας διεκρίνοντο από τους αυτόχθονες κατοίκους της (άραγε από το χρώμα;) (Ομ.Οδ.α' 239,ξ' 369) και ομιλούσαν τα Κρητικώς ονομαζόμενα. Στη νήσο αυτή, 60 στάδια από την πόλη Παγχαία, υπήρχε το ιερό του Τριφυλλίου Διός, όπου ευρίσκετο μία χρυσή στήλη με την επιγραφή "ΕΝ Η ΤΟΙΣ ΠΑΓΧΑΙΟΙΣ ΓΡΑΝΝΑΣΙΝ". Εκεί ευρίσκοντο και τα όρη Ουράνιος Δίφρος και Τριφύλλιος Όλυμπος. Σ΄αυτό το νησί, μάλιστα, ίσχυε η κοινοκτημοσύνη.
  Περί της Παγχαίας αναφέρει και ο Διόδωρος Σικελιώτης, ο οποίος λέγει ότι ο φίλος του Κασσάνδρου Ευήμερος απέπλευσε απ΄την Ευδαιμόνα Αραβία και μετά από πολλές ημέρες προσέγγισε σε πελαγίσιες νήσους, μία από τις οποίες ήτο η Παγχαία. Τελικώς φαίνεται ότι και απ΄εκεί εισέδυσαν μέσω των εκβολών του Ινδού ποταμού έως την κοιλάδα του Ινδού ή Πεντζάπ (Πενταπόταμος). Στο Μοχέντζο ντάρο ανεκαλύφθη πολιτισμός πολύ αρχαίος, ο οποίος υπολογίζεται ότι οικοδομήθη γύρω  στο 2600π.χ. και του οποίου πολλά στοιχεία σχετίζονται με τον Μινωικό Πολιτισμό (και μάλιστα της προανακτορικής περιόδου της Κρήτης). Εκεί ευρέθησαν έξη σφραγιδόλιθοι με γράμματα παρόμοια με την γραφή του δίσκου της Φαιστού. Ίδιος πολιτισμός και στη Χαράππα, αλλά και σε άλλους οικισμούς (κάπου 28 εν συνόλω) στις Ινδίες και μόνον!
  Αν αυτοί οι πολιτισμοί δεν συνδεθούν με την Κρήτη και γενικώς με το Αιγαίον, δεν είναι δυνατόν να συνδεθούν με κανέναν άλλον. Εξ άλλου, πολτισμοί μανιτάρια δεν είναι δυνατόν ν΄αναδυθούν και μάλιστα με τόσες ομοιότητες με τον Κρητικό. Θα ήτο αφελές, επίσης, ν΄αποδοθούν σε συμπτώσεις!

Συνεχίζεται..