MIND CONTROL μέρος 4ον.. Η ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗΣ ΤΑΞΗΣ

MIND CONTROL μέρος 4ον

Η ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗΣ ΤΑΞΗΣ

Το παλαιό φεουδαρχικό σύστημα που βασιζόταν στην οικονομική και κοινωνική διάκριση των τάξεων που υποτίθεται πως εγκαταλείφθηκε εδώ και αρκρτούς αιώνες, στην πράξη παραμένει ενεργό. Ο φτωχός και ταπεινός υπηρέτης του φεουδαρχικού συστήματος μεταμορφώθηκε σε ελεύθερο πολίτη που εισπράττει τον ελάχιστο μισθό, που μετά βίας μπορεί να επιβιώσει. Η Αμερικάνικη κοινωνία έχει πολλούς τέτοιους και ο αριθμός τους αυξάνεται. Τριάντα δύο εκατομμύρια Αμερικανοί ζουν κάτω από το επίπεδο της φτώχιας, λιγότεροι όμως από το 1/3 εισπράτουν την κοινωνική βοήθεια. Η πιο τραγική όψη αυτής της κατάστασης είναι πως στα 1986 δύο εκατομμύρια ενήλικες που ζούσαν κάτω από το επίπεδο της φτώχιας ήταν πλήρως απασχολούμενοι.

Μπορεί μια κυβέρνηση να επιτρέπει στους πολίτες της να εργάζονται 40 ώρες την βδομάδα και να μην μπορούν να επιβιώσουν; Αυτό είναι μια προσβολή στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Το πιο σκληρό κτύπημα το δέχθηκε η νεολαία της Αμερικής. Από το 1973 το ποσοστό των πτωχών κάτω από τα 30 διπλασιάστηκε σε 22%.

Αυτοί που εργάζονται σε ένα εστιατόριο με το βασικό μισθό και στηρίζονται πολλές φορές στα φιλοδωρήματα, πρέπει να εργαστούν τουλάχιστον 3 εβδομάδες για να πληρώσουν μια ημέρα στο νοσοκομείο. Το κόστος ιατρικής περίθαλψης έχει αυξηθεί τόσο ώστε από τα 37 εκατομμύρια Αμερικανών που εισήλθαν στα νοσοκομεία στα 1990 και δεν είχαν ιατρική κάλυψη, οι περισσότεροι είχαν απασχόληση. Το γεγονός πως η ιατρική φροντίδα γίνεται μια πολυτέλεια που δεν μπορούμε να υποστούμε αποδεικνύει πως η Αμερική σε ποσοστά παιδικής θνησιμότητας βρίσκεται πιο μπροστά από την Ισπανία και τη Σιγκαπούρη. Μόνο στο Σαν Φραντσίσκο υπάρχουν 48.000 άστεγοι που οι 10.000 είναι παιδιά.

Γιατί τόσοι πολλοί άστεγοι; Διότι οι αυτορυθμιζόμενες δυνάμεις της αγοράς, της προσφοράς και της ζήτησης, που η Αμερική τόσο υπερήφανα διαδίδει στον κόσμο, απαιτούν ώστε οι οικοδόμοι να μην έχουν τα χρήματα να κτίσουν το δικό τους σπίτι, αλλά να υπάρχουν αρκετά χρήματα για να χτιστούν χώροι γραφείων για τις πλούσιες εταιρείες.

Οι βιομηχανίες στο Τέξας και τη Νότια Καλιφόρνια πληρώνουν μισθούς σκλάβων εδώ και δεκαετίες. Ο μύθος της ισότητας υπονομεύεται από τους ζητιάνους που βρίσκονται στους δρόμους, από τους ανθρώπους που δεν μπορούν να πληρώσουν οδοντιατρικές, ιατρικές ή νομικές υπηρεσίες, από αυτούς που χωρίς τη θέλησή τους είναι άνεργοι, από τους εργάτες που πληρώνονται με το βασικό μισθό, από τις οικογένειες που δεν έχουν αποκτήσει σπίτι μετά από πληρωμές 20 χρόνων.

Αυτό το 90% που μοιάζει να είναι μια τεράστια μεσαία τάξη φαίνεται πως δεν έχει καμιά σχέση με την εικόνα που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ. Πιστεύουμε πως οι επαγγελματίες όπως οι γιατροί, οι οδοντίατροι ή οι μηχανικοί αποτελούν την ανώτερη τάξη. Η αλήθεια είναι πως οι επαγγελματίες αυτοί ανήκουν στη βάση του 90% της κοινωνίας και δεν είναι παρά μια εργαζόμενη τάξη. Η οικονομική Ελίτ των προηγούμενων γενεών χρησιμοποίησε την δύναμη και την επιρροή της για να δημιουργηθεί ένα σύνθετο σύστημα που στην πραγματικότητα μυστικά θα ωθεί τους πολίτες σε φεουδαρχικές καταστάσεις.

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΚΑΙ Η ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑΣ

Είναι εκπληκτικό το γεγονός πως οι κοινωνίες του Δυτικού κόσμου βασίζονται σ΄ένα φεουδαρχικό σύστημα διανομής πλούτου, όπου το πλουσιότερο 1% είναι αντίστοιχο με τους φεουδάρχες και τους μονάρχες του Μεσαίωνα, το επόμενο 9% είναι αντίστοιχο με την αριστοκρατία των ιδιοκτητών γης και το υπόλοιπο 90% είναι υπηρέτες και δούλοι που παρέχουν φθηνή εργασία ώστε οι πλούσιοι να μπορούν να εκμεταλλεύονται τις πηγές των εθνών για το δικό τους προσωπικό όφελος. Το χειρότερο είναι πως το 90% έχει τόσο επιτυχώς εξαπατηθεί ώστε αγνοεί την κατάσταση αυτή.

Οποισδήποτε εισπράττει μισθό κατώτερο από τις 40.000$ είναι στην πραγματικότητα ένα εργατικό άλογο του συστήματος. Οποιοσδήποτε εισπράττει τον κατώτατο μισθό είναι σκλάβος χωρίς αλυσίδες. Οποιοσδήποτε βγάζει μόνο το ψωμί του και δεν είναι άνεργος, τότε είναι θύμα.

Από την αυγή του χρόνου τα ισχυρότερα ζώα που βρίσκονταν μέσα σε μια αγέλη ζώων ασχολούντο με την άμυνα της αγέλης. Η εξουσία αυτή φυσικά πολύ σωστά αναγνωριζόταν από την υπόλοιπη αγέλη.

Οι πρόγονοι μας κατάφεραν να επιβιώσουμε σαν είδος κι αυτό έγινε με την ικανότητά τους να <<κυριαρχούν>>. Υπάρχει όμως διαφορά ανάμεσα στην <<κυριαρχία>> και στην <<ηγεσία>>. Με την κυριαρχία εννοούμε την εξουσία κάποιου να εκμεταλλεύεται εκείνους που είναι λιγότερο δυνατοί. Η ανάγκη συνεργασίας για επιβίωση διατήρησε την κυριαρχία μέσα στην ομάδα στο χαμηλότερο επίπεδο. Οι ηγέτες κάτοικοι των σπηλαίων προστάτευαν την οικογένειά τους και οι επικεφαλής των οικογενειών συνδέονταν για να προστατέψουν τις κοινότητές τους. Καθώς ο κίνδυνος που προκαλούσαν τα άλλα είδη σταδιακά μειωνόταν, θα έπρεπε να ακολουθήσει και η μείωση της φεουδαρχίας.

Δυστυχός η κυριαρχία επέμενε παρά την απουσία απειλής. Οι φεουδάρχες - μονάρχες παρέχουν ένα εξαιρετικό παράδειγμα του τύπου της κυριαρχίας. Είχαν την απόλυτη εξουσία για την άμυνα των κρατών τους. Η εξουσία και οι ευθύνες αυτών που υπερασπίζονταν την κοινωνία επεκτάθηκαν τόσο, σε σημείο που να συμπεριλαμβάνει την ιδιοκτησία των κοινών εσόδων. Σ΄αυτό το σημείο γεννήθηκε η οικονομική φεουδαρχία. Από υπερασπιστές έγιναν κυρίαρχοι που προσωπικά απαιτούσαν την κοινή ιδιοκτησία. Διοικούσαν τους υπηκόους τους με τον ίδιο τρόπο που τους διοικούν σήμερα οι δικτάτορες. Για να διατηρίσουν τη θέση κυρισρχίας οι μονάρχες διαίρεσαν τα βασίλειά τους σε φαουδαρχικά κράτη και έδωσαν μεγάλα τμήματα γης σε συγγενείς και έμπιστους φίλους για να αποκτήσουν την πίστη τους, τη νομιμοφροσύνη τους και την στρατιωτική τους υποστήριξη όταν τους χρειάζονταν.

Για να προστατέψουν την περιοχή τους αυτοί οι πλούσιοι γαιοκτήμονες συνέλεξαν στρατούς και έχτισαν κάστρα τα οποία κυβερνούσαν σαν μικροί βασιλιάδες. Οι μονάρχες έδωσαν τόση γη και τόση εξουσία στους φεουδάρχες όση ήταν απαραίτητη για να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους.

Μ΄έναν παρόμοιο τρόπο άλλα σε μικρότερη κλίμακα, οι γαιοκτήμονες αριστοκράτες έπρεπε να κάνουν το ίδιο μέσα στα δικά τους κάστρα, για να διασφαλίσουν την διαρκή κυριαρχία των υπηκόων που είχαν υπό τον έλεγχό τους. Σ΄ολόκληρη τη χώρα η κοινωνική τάξη βασίστηκε αυστηρά στις διαφορές τάξεων. Μέσα στο κάστρο του γαιοκτήμονα ζούσαν ο ίδιος, οι συγγενείς του και οι πιο πολύτιμοι υπήκοοι: αυτοί που επέβαλαν το νόμο, οι έμποροι και οι τεχνίτες. Οι ακτήμονες αγρότες εξαναγκάστηκαν να ζουν έξω από τα τείχη όπου και λειτουργούσαν ως κυνηγόσκυλα σε περίπτωση ύπουλης επίθεσης των εχθρών του γαιοκτήμονα.

Η εξουσία του βασιλέα επέτρεπε στην αριστοκρατία να εκμεταλλεύεται τους δούλους και τους υπηρέτες της εξαναγκάζοντας τους να εργάζονται και μετά φορολογούσε το προϊόν της εργασίας τους.

Οδηγώντας τους ακτήμονες αγρότες σε ένα αυστηρό πλαίσιο υποταγής, η αριστοκρατία μπορούσε να τους χρησιμοποιεί με τρόπο που θα εξυπηρετούσε την καλοπέρασή της ενώ οι βασικές ανάγκες των υπηρετών ικανοποιούντο στο ελάχιστο ποσοστό. Με άλλα λόγια τους χρησιμοποιούσαν με τον ίδιο τρόπο όπως τα ζώα εργασίας. Μετά την πληρωμή των φόρων πολλοί υπήκοοι, όπως οι αγρότες είχαν στα χέρια τους ελάχιστη τροφή και προμήθειες για να φέρουν εις πέρας μια ζωή δουλείας. Τα άλογα και οι αγελάδες συνήθως είχαν μεγαλύτερο μερίδιο στη σοδειά απ΄ότι αυτοί οι φτωχοί παρίες. Εάν κάποιος ανήκε στο 5% της φεουδαρχικής κοινωνίας τότε ήταν πλούσιος. Αν δεν ανήκε τότε ήταν κατδικασμένος.

Καθώς οι γαιοκτήμονες αριστοκράτες ισχυροποιούντο, η δύναμη των μοναρχών μειωνόταν, συνέχισαν όμως μονάρχες και αριστοκρατία να λειτουργούν ως κοινωνικά παράσιτα, φορολογώντας τους δούλους τους και διατηρώντας τους αγρότες ανίσχυρους και υποταγμένους.

Για να αποφύγει κάποια ανταρσία, όπως εκείνη που έζησαν οι Γάλλοι μονάρχες, η κυριάρχουσα τάξη έπρεπε να εισάγει νόμους που φαίνονταν να αναγνωρίζουν ορισμένα δικαιώματα στους αγρότες. Με την εισαγωγή όμως ενός πιο φιλελευθέρου συστήματος που ονόμασαν <<Δημοκρατία>>, οι μονάρχες και η αριστοκρατία άσκησαν τη δύναμη τους και επηρέασαν το κοινοβούλιο το οποίο ψήφισε μια νομοθεσία που εξασφάλιζε ανέπαφη την περιουσία τους όπως και την εξουσία τους.

Είναι αρκετά ενδιαφέρον πως οι πολύ πλούσιοι βασιλείς και βασίλισσες είναι απευθείας απόγονοι των μοναρχών των φεουδαρχικών ημερών, που φαίνεται πως βασιλεύουν στην βρετανία, την Δανία και την Ολλανδία, ενώ συγγενείς τους βασιλεύουν στο Βέλγιο, την Ισπανία, τη Νορβηγία και την Σουηδία. Αν και οι περισσότεροι μονάρχες των ημερών μας φαίνονται πως έχουν διακοσμητική αξία ο πλούτος και η επιρροή τους δεν πρέπει να υποτιμηθούν. Η βασίλισσα Ελισάβετ παραμένει η πλουσιότερη γυναίκα στον κόσμο. Οι Νοτιοαφρικανοί και οι Ιρλανδοί προσπαθούν ενεργά να βγάλουν από πάνω τους το βάρος των φεουδαρχών κυριάρχων τους.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑ

Η Αμερική από την άλλη πλευρά, δεν έχει επικεφαλής έναν μονάρχη αλλά επέλεξε έναν πρόεδρο που μπορεί να επιβάλλει βέτο στις αποφάσεις της εκλεγμένης Γερουσίας. Είναι ειρωνικό αλλά ο Τζωρτζ Μπους είναι ο 13ος εξάδελφος της βασίλισσας Ελισσάβετ.

Στην Δυτική κοινωνία σήμερα η εξουσία των εκατομμυριούχων καθορίζει την εσωτερική και εξωτερική πολιτική, το κάνουν όμως πίσω από την σκηνή και όπως οι βασιλείς πριν από αυτούς, θεωρούν δίκαιο να παίρνουν στα χέρια τους όσο κοινό πλούτο επιθυμούν. Πολλοί από αυτούς είναι απόγονοι των μεγάλων ιδιοκτητών γης και των υπερπλούσιων εμπόρων. Η διαφορά στις δύο αυτές ομάδες έχει σε μεγάλο βαθμό εξαφανιστεί και έχει δημιουργηθεί μια νέα ομάδα που ασκεί το διεθνές εμπόριο ενώ κρατά στα χέρια της τεράστιες εκτάσεις γης.

Στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι πλειοψηφία των μετόχων που συμμετέχουν στα συμβούλια των μεγάλων εταιριών. Οι υπερπλούσιοι λειτουργούν ως μέλη των συμβουλίων πολυάριθμων εταιρειών ταυτόχρονα δημιουργούν σχέσεις και συμφέροντα ανάμεσα στις εταιρείες. Αυτή η χαμηλού προφίλ Ελίτ είναι υψηλά αποτελεσματική και συνδέεται με τοπικά και διεθνή δίκτυα επικοινωνιών τα οποία ελέγχει ώστε να αποφεύγει τον κίνδυνο της δημοσιότητας. Οι ιδιοκτήτες των εταιρειών της Αμερικής συναντώνται κρυφά πίσω από κλειστές πόρτες για να επικυρώσουν μυστικές συμφωνίες και να χαράξουν πανίσχυρες στρατηγικές που μοιάζουν με σκακιστικό παιχνίδι που επηρεάζει την καθημερινή ζωή του καθενός μας.

Έχουν στα χέρια τους ειδικά προνόμια κι έτσι κερδίζουν την πολιτική υποστήριξη όλων αυτών που φθονούν τον συνάνθρωπό τους. Παρέχουν προνόμια, όπως απεριόριστα ταξίδια, αυτοκίνητα αεροπλάνα, δάνεια, εγγύηση τιμών, παροχή μελών σε αποκλειστικές λέσχες κλπ., όπως και μεθόδους για την αποφυγή φορολόγησης, φορολογική προστασία, που το 90% δεν έχουν αρκετά χρήματα για να χρησιμοποιήσουν.

ΝΕΟΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ

Εάν ο πλούτος μιας χώρας μοιραστεί ανάμεσα στους νεοφεουδάρχες, τότε η χώρα λειτουργεί ως φέουδο, είτε προσπαθεί είτε όχι να κρύψει το γεγονός με μια δημοκρατική επίστρωση ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο.

Η αποικιοκρατία είναι φεουδαρχία που εφαρμόζεται στο εξωτερικό.

Ανταποκρινόμενες σ΄ένα κύμα κινημάτων ανεξαρτησίας που κάλυψε την υδρόγειο μετά το 1940 οι μεγάλες αποικιοκρατικές δυνάμεις εξαναγκάστηκαν να αποσύρουν πολλούς από τους πολιτικούς τους αντιπροσώπους όπως και τις στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής. Εξ αιτίας αυτού του γεγονότος οι ελεγχόμενοι ιστορικοί και τα Μέσα Ενημέρωσης βιάστηκαν να πανηγυρίσουν λέγοντας πως η εποχή της αποικιοκρατίας τελείωσε.

Η αλήθεια είναι πως οι αποφασισμένοι αποικιοκράτες απλά εγκατέστησαν κυβερνήσεις - μαριονέτες στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που με μεγάλη τους χαρά υπέγραψαν συμφωνίες άμυνας, οι οποίες απέτρεπαν τους αποικιοκράτες να επαναεγκαταστήσουν τις στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής. Παρά τις επιφανειακές αλλαγές, η φεουδαρχία και η αποικιοκρατία είναι σήμερα ενεργές δυνάμεις.

Η αποικιοκρατική εκμετάλλευση για κάποιο διάστημα παρήκμασε. Η παρακμή αυτή οδήγησε σε υποβάθμιση του επιπέδου ζωής στην Δύση για δύο λόγους: Πρώτον, το επίπεδο της αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης μειώθηκε παγκόσμια κι έτσι τα οφέλοι του μειώθηκαν για τους πολίτες της Δύσης. Το πιο σημαντικό είναι πως οι αποικιοκράτες, δηλαδή οι φεουδάρχες, έστρεψαν την εκμετάλλευσή τους προς τους δικούς τους πληθυσμούς ώστε να αποκτήσουν ξανά το χαμένο αποικιοκρατικό εισόδημα. Δεν επιδεινώθηκε μόνο η εκμετάλλευση του Τρίτου Κόσμου μετά το ΄40 αλλά επιδεινώθηκε και η εκμετάλλευση του Πρώτου Κόσμου.

Από τα 1950 και μετά οπλανήτης ζει μια εποχή κοινωνικής υποχώρησης κι αυτό οφείλεται στην διάδοση πιο ύπουλων μορφών φεουδαρχίας και αποικιοκρατίας.

Είναι σημαντικό πως οι συνθήκες στις οποίες αναφερόμαστε στην Αμερική αφορούν όλες τις Δυτικές <<Δημοκρατίες>>, την Αγγλία, τον Καναδά, την Ελλάδα, τη Σκωτία, την δυτική Γερμανία, τη Νότιο Αφρική, την Ιρλανδία, την Ινδία, την Γαλλία, την Αυστραλία, την Ισπανία, τη Νέα Ζηλανδία, την Ιαπωνία όπως και όλες τις άλλες χώρες που κυβερνώνται από πανίσχυρες οικονομικές μειονότητες. Λειτουργούν όλες σαν ξεχωριστές φεουδαρχικές αυτοκρατορίες.

ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΑ ΔΕΚΑ ΔΥΤΙΚΑ ΚΡΑΤΗ

Για να αποδείξουμε πόσο διαδεδομένες είναι οι συνθήκες φεουδαρχικής διανομής του πλούτου, θα συγκρίνουμε την διανομή πλούτου δέκα Δυτικών εθνών. Τα στοιχεία προέρχονται από την βασιλική επιτροπή διανομής εισοδήματος και πλούτου που προετοιμάστηκαν το 1979 για την Βρετανική μοναρχία. Η στατιστική θα δείξει πως ήταν τα πράγματα το ΄60 και το ΄70 και γνωρίζοντας τι συμβαίνει στν Αμερική και στα κράτη αυτά.

Κατά τις δεκαετίες του ΄60 - ΄70 το πλουσιότερο 1% κατείχε περίπου το 25% του συνολικού εθνικού πλούτου, το 5% κατείχε το 45% του πλούτου και το 10% το 60% του πλούτου, σχεδόν σε κάθε Δυτικό κράτος.

Στο Βέλγιο το πλουσιότερο 50% κατείχε το 90,8%

Στη Γαλλία το πλουσιότερο 50% κατείχε το 96,3%

Στη Δ. Γερμανία το πλουσιότερο 50% κατείχε το 79,2%

Στη Νέα Ζηλανδία το πλουσιότερο 55,5% κατείχε το 99,9%

Στην Ιρλανδία το πλουσιότερο 30% κατείχε το 97,4%

Το εντυπωσιακό είναι πως το πιο φτωχό 50% των πολιτών στις Δυτικές κοινωνίες κατέχει συχνά λιγότερο από το 5% του συνολικού πλούτου.

Οι Τάϊμς της Ν.Υ. σε μια πρόσφατη μελέτη ανακάλυψαν πως το κυρίαρχο 1% αύξησε το μερίδιο του κατά 35% ενώ η συμμετοχή πλούτου που ανήκει συνολικά στο 90% έπεσε κατά 34%.

Αυτό που χειροτερεύει τα πράγματα είναι το γεγονός πως οι πλούσιοι πλουτίζουν όλο και περισσότερο και οι φτωχοί γίνονται όλο και πιο φτωχοί. Είναι κάτι που διαρκώς συνεχίζεται.

Τα οικονομικά προβλήματα που αναφέρθηκαν δεν είναι μοναδικό στην Αμερική. Ο Καναδάς παρέχει ένα δραματικό παράδειγμα των κερδών που οδηγούνταν όλο και πιο συχνά στους τραπεζικούς λογαριασμούς του πλουσιότερου 1%.

ΠΩΣ Η ΕΛΙΤ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΕΤΑΙ ΤΑ ΕΘΝΗ

Μια από τις τεχνικές είναι η εξαγωγή της βιομηχανικής βάσης της Αμερικής και η εισαγωγή εργατών που είναι πρόθυμοι να εργαστούν για τον βασικό μισθό ή ακόμα και για λιγότερα.

Οι φορολογικοί νόμοι είναι το κλειδί του πλούτου και της εξουσίας. Για να βελτιώσει κανείς την ποιότητα της ζωής στη Δυτική κοινωνία πρέπει να αναγνωρίσει το ρόλο που παίζουν οι υπάρχοντες νόμοι και κυρίως οι φορολογικοί.

Οι φορολογικοί νόμοι πού περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο παράγοντα καθορίζουν την κοινωνικο - οικονομική φύση μιας κοινωνίας. Καθορίζουν την οικονομική ιεραρχία του πλούτου και της εξουσίας όπως ένας κανόνας στο σκάκι καθορίζει το ίδιο το παιχνίδι. Ένας βασιλιάς κερδίζει πάντοτε σ΄ένα σκακιστικό παιχνίδι και στις Δυτικές κοινωνίες το 1% κυριαρχεί πάντα στο 90%. Οι φορολογικοί νόμοι εξασφαλίζουν ώστε η κοινωνική δομή που βασίζεται στη διανομή του πλούτου να παραμένει ανέπαφη. Στα 1990 οι φόροι αυξήθηκαν κατά 30% και η πλειοψηφία του λαού πληρώνει περισσότερα.

Οι φτωχοί ληστεύονται όταν δεν φορολογούνται οι πλούσιοι

Σε μια φεουδαρχική κοινωνία οι πιο επιτυχημένοι έμποροι έβγαιναν έξω από την περιοχή του κυρίαρχου για να κρύψουν μυστικά ένα ποσοστό των κερδών τους σε ξένες χώρες κι έτσι να αποφύγουν την φορολόγηση. Διατηρούσαν επιχειρήσεις για βιτρίνα και για να κρατήσουν τα προσχήματα. Οι ιδιοκτήτες των εταιρειών σήμερα κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Οι μέθοδοι αποφυγής της φορολόγησης ισχύουν και σήμερα.

Η βιομηχανία οδηγήθηκε σε χώρες του Δεύτερου και Τρίτου κόσμου και οι εταιρείες επιλέγουν την αποικιοκρατική εκμετάλλευση. Οι εταιρείες της Αμερικής, για παράδειγμα, συνεχίζουν να χτίζουν εργοστάσια στο εξωτερικό με τη βοήθεια των νόμων που αφορούν την μείωση της φορολόγησης των εταιρειών εις βάρος των φορολογουμένων υπονομεύοντας τα επίπεδα ζωής του.

Το γεγονός πως τόσα πολλά τάνκερ πετρελαίου που ελέγχονται από την Ελίτ έχουν σημαία Λιβερίας και όχι Αμερικής για την αποφυγή της φορολόγησης, θα έπρεπε να είναι ένα θέμα που θα απασχολούσε αυτούς που εξαναγκάζονται σε οικονομικές περικοπές και σε σφίξιμο της ζώνης. Δυστυχώς έχουμε αποπροσανατολιστεί σ΄αυτό το θέμα.

Ένα κίνημα με τίτλο <<Πολίτες για την Φορολογική Δικαιοσύνη>> αποκάλυψε πως ο μέσος πολίτης πλήρωσε περισσότερους φόρους το τελευταίο έτος απ΄όσα πλήρωσαν συνολικά από το 1982 έως το 1985 συνολικά οι πολυεθνικοί κολοσσοί όπως οι ΑΤ & Τ, Du Pont, Boeing, Merrill Lynch, Dow Chemical και Walt Disney.

ΤΥΡΑΝΝΙΑ

ΔΕΚΑ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

1. Κάθε νόμος που φαίνεται πως είναι επιδεκτικός διαστροφής από τον στόχο για τον οποίο δημιουργήθηκε, θα διαστραφεί με τρόπο που ξεπερνά κάθε όριο.

2. Κανένας νόμος δεν πρέπει να είναι εφαλτήριο για κάποιον χειρότερο νόμο.

3. Κάθε νόμος πρέπει να εξασφαλίζει τους πολίτες ώστε να μην εκβάλλει πραγματικά αυτό που οι πολίτες φοβούνται.

4. Κάθε νόμος που ψηφίζεται με καλή πρόθεση θα ερμηνευθεί με τρόπο αντίθετο από τις προσδοκίες του λαού.

5. Κάθε νόμος που ψηφίζεται για να βοηθήσει οποιαδήποτε ομάδα, θα εφαρμοστεί έτσι ώστε να την βλάψει.

6. Κάθε τι που η κυβέρνηση λέει πως δεν θα συμβεί, θα συμβεί.

7. Αυτό που η κυβέρνηση λέει πως δεν μπορεί να προβλέψει, το σχεδιάζει.

8. Όταν υπάρχει περιορισμένος προϋπολογισμός, τότε ζητείται από τους πολίτες να επιλέξουν ανάμεσα στην επιβολή υψηλότερων φόρων ή στην απώλεια σημαντικών κυβερνητικών υπηρεσιών.

9. Εάν οι πολίτες καταβάλλουν επιτυχημένες προσπάθειες για να σταματήσουν την ψήφιση ενός νόμου, ο ίδιος νόμος θα ψηφιστεί κάτω από διαφορετικό όνομα.

10. Κάθε αποστέρηση της ελευθερίας και της επιλογής θα αυξηθεί και δεν θα ανατραπεί.

Μια κυβέρνηση γίνεται τυραννία όταν τίθεται πάνω από την θέληση και την κρίση του λαού και αρνείται να εναρμονιστεί μαζί του.

Μια κυβέρνηση είναι τυραννία όταν στηρίζεται στο λαό για να πάρει ό,τι θέλει.

Μια κυβέρνηση είναι τυραννία όταν αντιμετωπίζει τα παραδοσιακά δικαιώματα του λαού ως εμπόδια στους στόχους της.

Μια κυβέρνηση είναι τυραννία όταν δημιουργεί αναταραχές ανάμεσα στο λαό.

Μια κυβέρνηση είναι τυραννία όταν κατηγορεί το λαό γι΄αυτά που κάνει και δεν σταματά να δρα ενάντια στις επιθυμίες του.

Συνεχίζεται...