Μέρος 4ον
ΠΕΛΑΣΓΙΚΗ ΕΛΛΑΣ
Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΠΕΛΑΣΓΩΝ
Μελέτες επί μελετών πραγματοποιούνται σε ολόκληρο τον κόσμο σχετικά με την εξακρίβωση της γλώσσας, η οποία ομιλήθηκε από το πρώτο ον, που θεωρήθηκε άνθρωπος. Βεβαίως. Ακόμη δεν εκαθορίσθη ποιος από τους πολλούς ευρεθέντας και θεωρηθέντας προγόνους του Ανθρώπου μπορεί πράγματι ν θεωρηθεί Άνθρωπος. Λείπουν, όπως ισχυρίζονται, κάποιοι κρίκοι, οι οποίοι να τους συνδέουν με τον σημερινό «έμφρονα», αλλά άφρονα Άνθρωπο!
Πρέπει αρχικά, λοιπόν, να προσδιορισθεί ποιο από τα «πιθηκοειδή» που παρουσιάζονται έχει τα πνευματικά – έστω και πρωτόγονα – χαρακτηριστηκά, τα οποία μπορου΄ν να τα κατατάξουν στη σημερινή τουλάχιστον Ανθρωπότητα. Προς το παρόν απόλυτης βεβαιότης για την ανθρώπινη ύπαρξη υπάρχει μόνον για τους Νεαντερταλίους και τον Έμφρονα Άνθρωπο. Ο Έμρφων(;) φαίνεται πως αποδεικνύεται ότι πρωτοενεφανίσθη στον Νότιο Αίμο από τα ευρήματα στο σπήλαιο των Πετραλώνων Χαλκιδικής, τα οποία είναι τα παλαιότερα της Ευρώπης, αλλά και του κόσμου ολόκληρου, 1.000.000 ετών!
Τα πρώτα ή τουλάχιστον από τα παλαιότερα ίχνη φωτιάς στον κόσμο ευρέθησαν στο ανωτέρο σπήλαιο και είναι μόλις 500.000 ετών. Εκεί ευρέθη, επίσης, ένας σκελετός Αρχανθρώπου μαζί με το καρανίο του, ηλικίας 700.000 ετών. Τα ευρήματα αυτά ανεκοινώθησαν πολλά χρόνια ενωρίτερον, αλλ΄ από τότε, αντί να διαλαληθούν στην οικουμένη ολόκληρη, «Έλληνες» πολιτικοί και άνθρωποι του «πνεύματος» προσπάθησαν να τ΄ αποκρύψουν. Κατέλαβαν, μάλιστα, βιαίως και με τρομοκρατικές ενέργειες το σπήλαιο μη επιτρέποντας σε διεθνούς φήμης ερευνητάς να ερευνήσουν ξανά καταστρέφοντας επί πλέον και πολλά εγκλήματα; Μα εξωνισμένοι και ανθέλληνες του γνωστού μας εσμού, οι οποίοι συν τοις άλλοις εξαγόρασαν εντόπια άνοα ανθρωπάρια. Τώρα, βεβαίως, η δικαιοσύνη απέδωσε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι κι έτσι επεστράφησαν σ΄ αυτόν που έκαμε αυτές τις ανακαλύψεις.
Ο δόκτωρ Πουλιανός απέδειξε την αυτοχθονία των Ελλήνων και αυτό είναι που δεν του συγχωρούν. Προέβη δε σε ανακοίνωση περί αυτού στο Ανθρωπολογικό Συνέδριο του Πανεπιστημίου του Μπορντώ. Βεβαίως, ο «εκλεκτός του Θεού» λαός επιμένει στην δημιουργία του πρώτου Ανθρώπου, του Αδάμ, περί τα 6.000 χρόνια πριν από σήμερα!
Εποχή, κατά την οποίαν ήδη μεσουρανούσε ο πολιτισμός των Ελλήνων Πελασγών, οι οποίοι 2.000 έτη προ του Αδάμ είχαν εφεύρει και την γραφήν!
Ανθρώπινη λαλιά, λοιπόν, πρωτακούστηκε σ΄ αυτήν την με θαυμάσιο κλίμα περιοχή και όχι στις τότε παγωμένες εκτάσεις του Βορρά. Ομιλούμε για ιστορία 700.000 ετών (και πιθανός πάνω από 2.000.000 ετών). Δεν είναι δυνατόν, φυσικά, να ισχυρισθεί κανείς ότι η γλώσσα των ήτο η ελληνική με την σημερινή μορφή της. Το μόνο βέβαιον είναι ότι αρχικώς πολλές από τις πρωτόλειες λέξεις του Ανθρώπου ήσαν ονοματοποιήσεις πραγμάτων από τον ήχο των. Φαίνεται, πάντως, ότι μία πιο πρωτόγονη ελληνική γλώσσα ομιλείται εδώ και 30.000 – 40.000 έτη τουλάχιστον.
Αποδεικνύεται από διαφόρους λαμπρούς επιστήμονας ότι η πρωτογλώσσα εδημιουργήθη εδώ και απ΄ εδώ διεσκορπίσθη σ΄ ολόκληρο τον κόσμο με την απαραίτητη παραφθορά της και με την πρόσμιξιν βαρβαρικών στοιχείων και βαρβαρικής προφοράς.
Το αποδεικνύουν, άλλωστε, αυτές τούτες οι σημερινές γλώσσες, οι οποίες κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό τους προέρχονται από την ελληνική, την οποίαν βεβαίως έχουν εκβαρβαρίσει.
Πολλές «σοφές» κεφαλές, πάντως, επιμένουν ακόμη ότι η ελληνική γλώσσα προήλθε, όπως και οι άλλες ιαπετικές γλώσσες, από την σανσκριτική! Όμως η σανσκριτική δεν έχει προϊστορία, αφού το αλφάβητό της δεν έχει «προγόνους». Το αλφάβητο της σανσκριτικής συναντάται ξαφνικά φθογγολογικό μη ακολουθώντας την πορεία όλων των αλφαβήτων. Δεν έχει ιερογλυφικά, δεν έχει ιδεόγραφικά και συλλαβικά συστήματα γραφής. Αυτό σημαίνει ότι παρελήφθη έτοιμο και με κατάλληλες μικροπαραφθορές παρουσιάσθηκε μετέωρο σαν μανιτάρι. Υπάρχουν, βεβαίως, ομοιότητες με την ελληνική, αλλ΄ αυτές οφείλονται στην μετακίνηση Πελασγών – Αρίων από το Αιγαίον προς τις Ινδίες, η οποία πραγματοποιήθηκε σε δύο τουλάχιστον περιόδους και από δύο διαφορετικές διαδρομές. «Εμβολιασμός» Πελασγών – Αρίων πραγματοποιήθηκε ξανά κατά την εκστρατεία του Διονύσου-Dariaduna και ενίσχυσιν των Αρίων των Ινδιών (πιθανότατα η μάχη που περιγράφει η Μαχαμπαράτα). Υπάρχει και άλλη μία ελληνική εκστρατεία στις Ινδίες, παλαιότερη της του Διονύσου, αυτή του Ηρακλέους, για την οποία, όμως, δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία. Πρόκειται για την εισβολή των Πελασγών Τερμιλών στις Ινδίες, οι οποίοι με προσμίξεις απετέλεσαν τους δραβιδικούς λαούς.
Όλα αυτά είναι ανύπαρκτα για την συμβατική «Ιστορία», η οποία διδάσκεται και δεν αναφέρονται ούτε καν για να διαψευσθούν. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν είναι δυνατόν να διαψευσθούν κατά τρόπον επιστημονικόν και οι ιθύνοντες φοβούνται ότι πρέπει ν΄ αναθεωρηθούν τα πάντα. Έτσι, αποσιωπούνται τα εκάστοτε ευρήματα, τα οποία (ευτυχώς) παρουσιάζονται από μερικούς ιδιώτες και πολλές φορές ερασιτέχνες ιστορικούς ερευνητές. Ως ποτέ, όμως, αυτός ο πόλεμος εναντίον παντός ελληνικού; Ως πότε Έλληνες θα πολεμούν τον Ελληνισμό;
Καθαρώς ελληνικές λέξεις, λέξεις που δεν θα μπορούσαν να δημιουργηθούν σε άλλο τόπο. Υπάρχουν σε όλες τις γλώσσες και μάλιστα το αξιοπερίεργον είναι ότι στις άλλες γλώσσες διατηρούν ακόμη και την δάσυνσίν των (όπως π.χ. Helen, Hercules, haemagogue και όλα τα σύνθετα με πρώτο συνθετικό το αίμα που δασύνεται, επίσης στις hagiography, halo, harmony, hecatomb και χιλιάδες άλλες, ακόμη και ως δεύτερα συνθετικά). Στο μονοτονικό ιδικόν μας σύστημα καταργήθει η δασεία, χωρίς να υπολογισθούν τα τεράστια προβλήματα, τουλάχιστον των σύνθετων λέξεων (π.χ. γιατί αφ-ορμή και όχι απ-ορμή, γιατί έφ-οδος και όχι έπ-οδος, γιατί υφ-αρπάζω και όχι υπ-αρπάζω και χιλιάδες άλλα παραδείγματα). Στις ξένες γλώσσες παρατηρούμε ότι έχουν διασωθεί ακόμη και τα διπλά ρο με δάσυνσιν του δευτέρου (π.χ. Hemorrhoid, ο αιμορροϊδικός).
Κι όμως καταβάλλεται προσπάθεια λέξεις και ονόματα ελληνικά να θεωρηθούν ως παράγωγα ανσκριτικών προτύπων. Την λέξη π.χ. Προμηθεύς (που σημαίνει αυτόν που πριν ομιλήσει ή πράξει κάτι σκέπτεται) την θεωρούν πως προέρχεται από το σανσκριτικό Πραμάνθους, που σημαίνει ανθισμένο καλαδί. Άραγε, πως ετυμολογούν τον αδελφόν του Προμηθέως, τον Επιμηθέα, αυτόν δηλαδή που σκέπτεται, αφού ομιλήσει ή πράξει; Ισχυρίζινται ότι προέρχεται από κανένα «επιμάνθους», που σημαίνει ξερό κλαδί;
Είναι φανερόν πως ευρέθησαν συγγένειες, αλλά δεν ελήφθη υπ΄όψιν καθόλου ο χρόνος, κατά τον οποίον πρωτοενεφανίσθησαν οι λέξεις. Κατά τον τρόπον αυτόν εδημιουργήθη ένα ανόητον πρωθύστερον σχήμα, στο οποίο δεν είναι δυνατόν να δοθεί εξήγησις πώς εδημιουργήθησαν αυτές οι λέξεις στη σανσκριτική και όχι στην ελληνική πρωτογλώσσα.
Δεν πρέπει, βεβαίως, αυτές οι προσπάθειες εναντίον της ελληνικής γλώσσης και του ελληνικού ππολιτισμού να προκαλούν εντύπωσιν, αφού δεν ξεκίνησαν σήμερα. Όλες οι προσπάθειες επί χιλιετίες τώρα τείνουν ν΄ αποδείξουν – ανεπιτυχώς τελικώς – ότι οι Έλληνες δεν προσέφεραν τίποτε στην Ανθρωπότητα. Έφθασαν στο σημείο να ισχυρίζονται εμμέσως ότι η καταγωγή του ελληνικού Πολιτισμού είναι από τον βορρά, από την ανατοληή, από την δύση ή και από την Μαύρη Αφρική! Δεν τολμούν να παραδεχθούν ότι οι Έλληνες δεν ξεκίνησαν από εκεί, αλλά έφθασαν εκεί!
Όσον αφορά τώρα το αλφάβητον, όπως έχει ήδη αναφερθεί, η τελική υποχώρησις των φοινικιστών είναι ότι οι Έλληνες επήραν μόνον τα σχήματα των γραμμάτων από τους Φοίνικες. Είναι φανερόν ότι προσπαθούν απεγνωσμένες να πείσουν για την φοινικικήν καταγωγήν του αλφαβήτου, αλλά οι πανάρχαιες γραφές στις πινακίδες που ευρέθησαν στο Δισπήλιο Καστοριάς, στα Γιούρα Αλλονήσου και στην Γκλοζέλ, της Γαλλίας τους διαψεύδουν πανηγυρικώς:
α) Στη γραφή των Γιούρων της περιοχής Αλλονήσου (6.000 π.χ.) ευρίσκομε τα A,V,J,P,Δ,S,Y και κάποια άλλα γράμματα ελαφρώς διαφορετικά από τα σημερινά.
β) Στη γραφή του Δισπηλιού Καστοριάς (5.250 π.χ.) ευρίσκομε τα Α,E,Π,J,Γ,Μ,Η,S,Δ, και κάποια άλλα ελαφρώς διαφορετικά από τα σημερινά.
γ) Στη γραφή Πύλου τα Α,Σ,Τ,Θ,F,Χ και κάποια άλλα ελαφρώς διαφορετικά από τα σημερινά.
δ) Στη γραφή Γκλοζέλ τα Α,Γ,Τ,Π,Υ,J,Ι,C,M,V,O,Z,P,Θ ή Φ,Δ,Η,Σ,F και κάποια άλλα ελαφρώς διαφορετικά από τα σημερινά.
Παρόμοια σχήματα ευρίσκουμε και στις νεολιθικές γραφές του Διμηνίου και της Λέρης.
Τι αντέγραψαν, λοιπόν, οι Έλληνες από τους Φοίνικες; Εξ άλλου εκείνοι, οι οποίοι είχαν αρχικώς το λεγόμενο φοινικικόν αλφάβητον ήσαν οι Έλληνες Φοίνικες της Ευαγορίτιδος-Ουγκαρίτ, οι οποίοι εξεδιώχθησαν από τους Χετταίους και την ονομασία των εκληρονόμησαν οι Σημίτες της περιοχής. Τίποτα, λοιπόν, δεν αντέγραψαν, αφού όλα ήσαν ελληνικές εφευρέσεις...
Το δήθεν πρόβλημα της καταγωγής των Πελασγών (που βεβαίως είναι απολύτως συνυφασμένο με την καταγωγή των Ελλήνων) ουδόλως υφίσταται, όσο και εάν κάποιοι επιμένουν στις παλαιές λανθασμένες θεωρίες. Πολλές αποδείξεις υπάρχουν γι΄ αυτό. Μία ακόμη απόδειξιν αποτελεί το γεγονός ότι οι Πελασγοί είναι εκείνοι, οι οποίοι στον ελλαδικό χώρο μετονομάσθησαν σ΄ Έλληνες, καθώς το μαρτυρά και η γλώσσα των, ενώ στο γύρω χώρο (Ευρώπη και Μ. Ασία) έλαβαν και άλλα ονόματα, όπως Αρμένιοι, Φοίνικες (όχι οι μετέπειτα Σημίτες Φοίνικες, που ιδιοποιήθησαν το όνομά των), Μήδοι, Πέρσες και άλλοι λευκοί λαοί, μέχρι και οι Άριοι των Ινδιών που έφθασαν εκεί από το Αιγαίον. Βεβαίως δεν αρκεί το στοιχείο της γλώσσας για να εντοπίσομε την καταγωγήν ενός λαού, αλλά δεν παύει ν΄ αποτελεί ένα από τα βασικά ισχυρά στοιχεία προστιθέμενο σε άλλα, ανθρωπολογικά, γεωγραφικά, ιστορικά, αλλά και μυθολογικά. Μέχρι πριν από τον Μάικ Βέντρις, όπως ανεφέρθη, αυθαιρέτως κάποιοι δεν θεωρούσαν ελληνική ούτε καν την γλώσσα των Πελασγών. Την ονόμαζαν προελληνική και φυσικά μη ‘‘ινδοευρωπαϊκή’’, προσπαθώντας πάντοτε ν΄ απομακρύνονται από κάθε πιθανότητα ν΄ αναγνωρισθούν οι Έλληνες ως Πελασγοί ή αντιστρόφως.
Μάλιστα, κάποια σκοπιανή «μακεδονικήν», με άλλα λόγια στη σλαβική των Σκοπίων, η οποία μόλις τώρα αποκτά μία κατασκευασμένη γραμματική και συντακτικό!
Εξακολουθούν ορισμένοι αμετανόητοι να ισχυρίζονται ότι η γλώσσα των Πελασγών δεν ήτο ελληνική, εν αντιθέσει προς την γλώσσα των ‘‘επιδρομέων’’ Ελλήνων, την οποία θεωρούσαν ξενόφερτον ‘‘ινδοευρωπαϊκήν’’ και μάλιστα θυγατρικήν της σανσκριτικής, της οποίας είναι φανερόν ότι είναι «μητέρα». Την άποψη αυτή παραδέχονται ακόμη και οι Ινδοί, αλλά όχι κάποιες ελληνικές «διάνοιες», που απελπισμένα παραμένουν προσκεκολλημένοι στην ινδοευρωπαϊκή θεωρία. Πολλοί γλωσσολόγοι, λοιπόν, και αρχαιολόγοι, κορυφές της γλωσσολογίας και της αρχαιολογίας, αποδεικνύουν το αντίθετον εξαγριώνοντας τους ανθέλληνες, που συνεχίζουν ατάραχοι τις συνεχώς καταρριπτόμενες θεωρίες των, τις οποίες μάλιστα ανενόχλητοι ενσταλάζουν μέσω των σχολείων στην ελληνική νεολαία.
Ο διακεκριμένος Γερμανός γλωσσολόγος και εθνολόγος Φράγκ Βοπ (1791-1867) με την ανακάλυψιν της συγκριτικής γλωσσολογίας απεκάλυψε ότι η σανσκριτική (θεωρούμενη υπό των ινδοευρωπαϊστών ως ο σκελετός όλων των γλωσσών της Δυτ. Ασίας) στηρίζεται στην ελληνική και όχι όπως ήθελαν και θέλουν να πιστεύουν οι ανθέλληνες ‘‘γλωσσολόγοι’’.
Μια γλώσσα που έχει προγονικά ‘‘αλφάβητα’’ συλλαβιά, εικονογραφικά και ιερογλυφικά δεν είναι δυνατόν να προέρχεται από μία γλώσσα, η οποία ποτέ δεν είχε ως πρόγονο έστω και μία συλλαβική γραφή, αλλά εμφανίζεται απ΄ ευθείας με φθογγολογικό ‘‘αλφάβητο’’ και μάλιστα πολύ αργότερα από την λεγόμενη θυγατρική ελληνική. Η σανσκριτική δεν έχει ως πρόγονο ιδικόν της συλλαβικό «αλφάβητο» και ακόμη περισσότερο δεν έχει ιερογλυφικήν ή ιδεογραφικήν γραφήν, ενώ η θεωρούμενη κακώς ως θυγατρική της (η ελληνική δηλαδή) έχει περισσότερα από δύο φθογγολογικά αλφάβητα, αλλά και συλλαβικήν και ιερογλυφικήν και ιδεογραφικήν γραφήν! Αυτό έχει ήδη αποδειχθεί από τον Βέτρις με την μετάφρασιν της Γραμμικής Β΄ που είναι συλλαβική και ελληνική. Αναμένονται τ΄ αποτελέσματα από τις έρευνες για την Γραμμικήν Α΄ και την αποκρυπτογράφησιν της γραφής του Δίσκου της Φαιστού. Ήδη στους επιστημονικούς κύκλους έχει διαδοθεί ότι ο Δίσκος της Φαιστού μεταφράσθη από κάποιον Ρώσο γλωσσολόγο, ο οποίος ευρήκε ότι η γραφή είναι συλλαβική ελληνική και ότι το περιεχόμενό του είναι ο μύθος του Περσέως.
Ίσως θα ήτο σκόπιμο ν΄ αναφερθεί για μία ακόμη φορά ότι ο Μάικ Βέντρις, που ήλθε σε σύγκρουσιν με το ανθελληνικό κατεστημένον και το ενίκησε κατά κράτος, ‘‘συμπτωματικώς’’ έπαθε κάποιο ‘‘αυτοκινητιστικό ατύχημα’’. Τον εκτύπησε ένα φορτηγό στις 6 Φεβρουαρίου του 1956, ολίγον πριν αρχίσει την αποκρυπτογράφησιν επιγραφών της Γραμμικής Α΄ και Κρητικών εικονογραφημάτων.
Προς επιβεβαίωσιν της προτεραιότητος της ελληνικής γλώσσης έναντι της σανσκριτικής πρέπει ν΄ αναφερθεί ακόμη ότι ήδη η αποδεδειγμένη ως ελληνική Γραμμική Γραφή Β΄ είναι παλαιοτέρα της πρώτης αρχαίας ινδικής γραφής, η οποία χρονολογείται μόλις το 1.200 π.χ., ενώ η Γραμμική Β΄ χρονολογείται από το 1.450-1200. Η Γραμμική Α΄ φυσικά είναι πολύ αρχαιοτέρα και ακόμη αρχαιότερες οι γραφές Αλοννήσου, (8.000 ετών) και Δισπηλιού (7.260 ετών)!
Δύο επιγραφές της Γραμμικής Α΄, οι οποίες ευρέθηκαν το 1931 (!) στα Πηλικάτα της Ιθάκης έχουν μεταφρασθεί από τον Γάλλο καθηγητή Paul Faure.
Το γεγονός αυτό δεν επιβεβαιώνεται, αλλά και δεν διαψεύδεται από τους Έλληνες επιστήμονες. Αυτές, λοιπόν, οι δύο επιγραφές της λεγόμενης Πρωτοελλαδικής εποχής (οι οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, εταξίδευσαν από τότε στη Γαλλία) βεβαιώνουν ότι οι ΕΛΛΗΝΕΣ του 3.000-2660 π.χ., έστω και αν δεν ονομάζονται ακόμη Έλληνες, ομιλούσαν την ελληνική και έγραφαν φυσικά σ΄ αυτήν. Πώς ονομάζοντο; Οι άμεσοι απόγονοί των το λέγουν καθαρότατα. ΠΕΛΑΣΓΟΙ ονομάζοντο και δεν ήσαν Προέλληνες, αλλά οι ίδιοι, οι οποίοι αργότερα τμηματικώς έλαβον την ονομασίαν Έλληνες!
Στη μία επιγραφή ο Paul Faure π.χ. διαβάζει:
NU (PINA)-ME-SO-TI και ερμηνεύει η νύμφη με έσωσε.
Στην άλλη διαβάζει:
AJRE-DA-TI DA-MI-U-A-TE NA-KA-MA-RE(ija) TE και με τα ιδεογράμματα που συνυπάρχουν μεταφράζει: Ιδου τι εγώ η Αρεδάτις δίδω εις την άνασσαν, την θεάν Ρέαν: 100 αίγας, 10 πρόβατα, 3 χοίρους.
Εν πάση περιπτώσει, η σανσκριτική δεν είχε ποτέ συλλαβικόν σύστημα γραφής ούτε ιδεογραφικόν ή εικονογραφικό ή ιερογλυφικό ‘‘αλφάβητο’’, άρα προέρχεται από κάποιαν άλλη μητρική γλώσσα, που επέρασε από τα στάδια αυτά. Έτσι, αποδεικνύεται εν ολίγοις ότι η σανσκριτική γραφή και γλώσσα έχουν ως πρόγονον το πελασγικόν – ελληνικόν αλφάβητον και κυρίως την πελασγικήν – ελληνικήν γλώσσαν, αφού η άμεσος συγγένεια αυτών των δύο γλωσσών είναι απολύτως εξακριβωμένη. Απλώς η θεωρούμενη ως ‘‘μητέρα’’ αποδεικνύεται τελικώς ‘‘θυγατέρα’’, ουτέ καν αδελφή!
Όπως ανεφέρθη, από τον Αιγαιακόν χώρον προέρχονται οι πανάρχαιοι κατακτηταί ή μάλλον αποικισταί των Ινδιών, οι Άριοι. Απ΄ εδώ έφθασαν εκεί οι ‘‘Άριοι’’ και κατ΄ ουδένα τρόπο δεν ήλθαν απ΄ εκεί εδώ.
Μάλιστα ο Άγγλος αρχαιολόγος και ανατολιστής S.K.Chattergi, στο βιβλίο του ‘‘History and culture of the Indian people’’ αναφέρει ότι ακόμη και το αρχαοότερον όνομα των Ινδών Δραβιδών ή Δράβας «προήλθε από τους κατοίκους των Μικρασιατικών παραλίων, που ονομάζοντο Λύκιοι και τους οποίους οι άλλοι Έλληνες αποκαλούσαν Τερμίλες». Οι Τερμίλες ή Λύκιοι δεν ήσαν παρά Κρήτες, που εγκατεστάθησαν στη Μιλυάδα της Μ. Ασίας και οι οποίοι αργότερα ονομάσθησαν Λύκιοι και η χώρα των Λυκία από τον υιόν του Πανδίονος Λύκο.
Οι οπαδοί της θεωρίας που τάσσονται εναντίον της ελληνικότητος της πελασγικής γλώσσας παραδέχονται, εν τούτοις, ότι ηστην ελληνική γλώσσα υπάρχουν πολλές πελασγικές λέξεις. Παραδέχονται επίσης, ότι οι καταλήξεις: ισσος,--ισσα, -ινθος. –ηττος, -ησσα, -ινδος, -ανθος, -εσσος, -μνα. –ινς.- κ.ά. είναι πελασγικές. Πώς συμβαίνει, λοιπόν, λέξεις θεωρούμενες ως καθαρώς ‘‘άριες’’ ή ‘‘ινδοευρωπαϊκές’’, όπως τις παραδέχονται και οι ίδιοι, να έχουν καταλήξεις πελασγικες; Ποτέ δεν παρετηρήθη το φαινόμενον ένας λαός να παραλάβει τις καταλήξεις μιας άλλης γλώσσης και να τις εντάξει σε λέξεις ιδικής του. Πάντα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετον. Παραλαμβάνουν την ξένη λέξιν και της θέτουν ιδικήν των κατάληξιν, όπως έχει συμβεί με τις ελληνικές λέξεις σε όλες τις γλώσσες, αλλά και με τις ξένες λέξεις στην ελληνική.
Αυτό που συμβαίνει είναι πεντακάθαρο. Η ελληνική και η πελασγική γλώσσα είναι μία και αυτή και οι διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των δεν είναι μεγαλύτερς από τις ελάχιστες πραγματικές διαφορές, οι οποίες υπάρχουν μεταξύ αρχαίας και καθαρευούσης και μεταξύ καθαρευούσης και δημοτικής.
Η ελληνική γλώσσα είναι ενιαία και το μόνον που συμβαίνει είναι ότι εξελίσσεται, ως ζωντανή γλώσσα που είναι.
Μερικά παραδείγματα πελασγικών λέξεων και ονομάτων παρατίθενται παρακάτω:
Κουρήτες (Κρήτες;), Σάνδαλον, Βόλινθος (άγριο βόδι), νέβρος (νεαρό ελαφάκι), σίαλος, μύρμηξ, τέττιξ, κόραξ, σίτος, πίσος (μπιζέλι), ερέβινθος, σήσαμος, ελαία, σίκυος (αγγούρι), κολοκυνθή, μίνθη, οίνη (άμπελος), οίνος, κυπάρισσος, τερέβινθος (το δέντρο τσικουδιά), καλάμινθος, αψίνθιον ή άψινθος, Σέριφος, Λείριον, Ρόδος, ρόδον, υάκινθος, νάρκισσος, Όλυνθος, συκέα, σάμψυχον (κοινώς ματζουράνα), σίδη, βύσος, βυτίνη, σίσυρα, σωλήν, πλίνθος, ασάμινθος (κοινώς μπανιέρα), χαλκός, κασσίτερος, μόλυβδος, χρυσός, σίδηρος, σάκκος, αρραβών, κίθαρις, φόρμιξ, σύριγξ, σάλπιγξ, Λέλεξ, θάλασσα, Ζέφυρος, Μήρινθος, Ίκριον, σίφαρος, σφόγγος, πορφύρα, Μάρπησσα, Λυκαβηττός, Αρδηττός, Υμηττός, Λάρισσα, Ιλισσός, Κνωσσός, βασιλεύς, Προμηθεύς, Επιμηθεύς, Οδυσσεύς, Αχιλλεύς, Ζεύς (και όλα τα εις-εύς), άνθος, Λίνδος, Σίνθος, πλίνθος, Περισσός, Κηφισσός, Κόρινθος, Άντισσα, Ίσσα, Πίνδος, Ερεσσός, Ιερισσός, Μήθυμνα, Αρίσβη, Μυστεγνά, Ακαλησσός, Τύρινς, Ιδεβησσός, Θέρισσος, Οδησσός, Ζάκυνθος, Λυρνησσός, μέλισσα, Αλικαρνασσός και χιλιάδες άλλες λέξεις που δεν είναι δυνατόν όλες ν΄ αναφερθούν!
Τελικώς, θα πρέπει να διερωτάται κανείς εάν στην ελληνική γλώσσα υπάρχουν κι ‘‘ελληνικές’’ λέξεις, αφού όλοι αυτοί οι ανθέλληνες τις βαπτίζουν ‘‘προελληνικές’’! Πάντως, εάν (έστω) υποχωρήσει και παραδεχθεί κάποιος ότι πράγματι οι λέξεις αυτές και φυσικά χιλιάδες ακόμη είναι προελληνικές, καταλήγει σ΄ ένα άλλο αποτέλεσμα: εφ΄όσον η γλώσσα των Ελλήνων σε πολύ μεγάλο ποσοστό θεωρηθεί ότι είναι προελληνική, τότε και οι Έλληνες είναι Προέλληνες... Αυτή είναι και η αλήθεια... και ακόμη ότι η ελληνική γλώσσα είναι απλώς η εξέλιξις της πανάρχαιας πελασγικής και οι ονομασίες Αχαιοί-Ίωνες-Δωριείς-Αιολείς-Έλληνες είναι η εξέλιξις και μετονομασία των Πελασγών, όπως συνέβη και στους ιστορικούς χρόνους (π.χ. Πέρσες> Ιρανοί, Ασσυροβαβυλώνιοι> Ιρακινοί, Ρωμαίοι> Ιταλοί, Κέλτες> Γάλλοι κ.λ.π.).
Υπάρχουν ωστόσο και κάποιοι, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι οι σημερινοί Έλληνες δεν είναι Έλληνες, αλλά Νεοέλληνες. Είμεθα φυσικά Νεοέλληνες, υπό την έννοια του χρόνου όμως, απόγονοι και φυσικοί κληρονόμοι των Αρχαίων Ελλήνων, υπόλογοι απέναντι των και φυσικά θα μπορούσαμε να ονομασθούμε και Νεοέλληνες, όπως ακριβώς και οι Γερμανοί θα έπρεπε σ΄ αυτήν την περίπτωσιν να ονομάζονται Νεογερμανοί και οι διάφοροι άλλοι λαοί Νεοάγγλοι, Νεογάλλοι, Νεοϊταλοί κ.λ.π. Κανένας, όμως δεν τους αποκαλεί κατά τέτοιο τρόπο. Μόνο μερικοό ‘‘σοφοί’’ Έλληνες έχουν εφεύρει αυτή την ονομασίαν «νεο» και μόνον για τους Έλληνες. Το ίδιο είχαν κάμει οι πρώτοι Χριστιανοί του Βυζαντίου, οι οποίοι άλλαξαν το όνομα των Ελλήνων, ονομάζοντάς τους «Ελλαδικούς». Βεβαίως, ο όρος «νεο» υπάρχει, αλλά μόνον ως προς την γλώσσα και για χρονολογικό προσδιορισμό και όχι για ν΄ αποδείξει την διαφορετικότητα της φυλής. Υπάρχει νεοελληνική γλώσσα, όπως υπάρχει πρωτοελληνική – αρχαιοελληνική, όπως υπάρχει φυσικώ τω λόγω νεοαγγλική ή νεογερμανική, αλλά μόνον για να δείξει την εξέλιξιν μίας και της αυτής γλώσσης. Το όρον Νεοέλληνες θα μπορούσαμε, επίσης, να τον χρησιμοποιήσομε για να προσδιορίσομε ΜΟΝΟΝ ‘‘χρονολογικώς’’ σε ποια εποχή αναφερόμεθα, π.χ. Νεοελληνική Ιστορία, Βυζαντινή, Αρχαία ή Ομηρική Ιστορία ή Νεοελληνική εποχή και νεοέλληνες συγγραφείς, προς αντιδιαστολήν με τους βυζαντινούς ή τους αρχαίους. Τότε, βεβαίως, δεν θα ίσχυε ο όρος «νεο» γι΄ άλλους λαούς, οι οποίοι ουσιαστικώς δεν διαθέτουν ιδικήν των ιστορία ή για τους ουσιαστικώς δεν διαθέτουν ιδικήν των ιστορία ή για τους συγγραφείς των... Γι΄ αυτούς αρχαία είναι η Ιστορία μόνον ολίγων αιώνων (τουλάχιστον η γραπτή των)!
Η εμπάθειά των φαίνεται σαφέστερα στο ότι ακόμη και τους σημερινούς αραβικής φυλής Αιγυπτίους (οι οποίοι, μάλιστα, ουδεμίας σχέσιν έχουν με τους αρχαίους Χαμίτες Αιγυπτίους) κανείς δεν τους απεκάλεσε Νεοαιγυπτίους. Το ίδιο δε συμβαίνει και με άλλους λαούς, όπως π.χ. οι Γερμανοί, οι Πέρσαι κ.α.
Συνεχίζεται...
Προηγούμενοι συνδέσμοι κεφαλαίων:
Ο δόκτωρ Πουλιανός απέδειξε την αυτοχθονία των Ελλήνων και αυτό είναι που δεν του συγχωρούν. Προέβη δε σε ανακοίνωση περί αυτού στο Ανθρωπολογικό Συνέδριο του Πανεπιστημίου του Μπορντώ. Βεβαίως, ο «εκλεκτός του Θεού» λαός επιμένει στην δημιουργία του πρώτου Ανθρώπου, του Αδάμ, περί τα 6.000 χρόνια πριν από σήμερα!
ΑπάντησηΔιαγραφή