Μέρος 3ον
ΠΕΛΑΣΓΙΚΗ ΕΛΛΑΣ
ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΜΑΧΟΥΝΤΕΣ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΜΑΡΑΘΩΝΙ ΧΡΥΣΟΦΟΡΩΝ ΜΗΔΩΝ
ΕΣΤΟΡΕΣΑΝ ΔΥΝΑΜΙΝ
Οι Αθηναίοι, λοιπόν, δεν πολέμησαν απλώς και μόνον για την Αθήνα, αλλά για όλο τον Ελληνισμό, όπως ήδη έχει αναφερθεί. Το ίδιο έκαμαν και οι 300 Σπαρτιάτες του Λεωνίδα με τους 700 Θεσπιείς και τους Φωκαείς, όταν με βέβαιον τον θάνατο των εκράτησαν τους Πέρσες μέχρι να οργανωθούν οι υπόλοιποι Έλληνες και να τους εξαποστείλουν στη χώρα των ταπεινωμένους, για μίαν ακόμη φορά. Με το ίδιο σκεπτικό και ο Αλέξανδρος θέλησε να τιμωρήσει τους Πέρσες βασιλείς για τα δεινά που προκάλεσαν τόσες φορές στους Έλληνες, Ελλαδικούς και Μικρασιάτες. Μάλιστα ετιμώρησε πολλούς των Ελλήνων της Μ. Ασίας, διότι επολέμησαν στο πλευρό των Περσών εναντίον των υπολοίπων Ελλήνων, ενώ δεν ετιμώρησε άλλους μη ελληνικούς λαούς.
Βεβαίως, πρωτίστως ετιμώρησε τους απανταχού Γεφυραίους ιουδαιοφοινικής καταγωγώς (οι οποίοι επέφεραν πολλά δεινά στους Έλληνες) εκδιώκοντάς τους απ΄ τις απελευθερούμενες περιοχές.
Δεν πρέπει να λησμονείται, ακόμη, ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες, τα μαντεία και τα μυστήρια ήσαν κοινά για όλους τους Έλληνες, όπως δεν πρέπει να λησμονείται και ο προπάππος του Ο.Η.Ε., οι Αμφικτιονίες! Θα πρέπει, επίσης, να τονισθεί ότι και οι άλλοι πελασγογενείς λαοί (όπως οι Λύδιοι και οι Πέρσες) είχαν σε υπόληψη τα μαντεία της Ελλάδος και έστελναν συχνά πλουσιότατα δώρα, αποδεικνύοντας έτσι ότι δεν ήσαν ξένοι προς τους Έλληνες. Όμως, οι Μήδοι Πέρσαι, αν και συγγενείς προς τους Πελασγούς φυλές, είχαν επηρεασθεί πολύ από ανατολικές συνήθειες και είχαν αναμιχθεί σε μεγάλο ποσοστό με μη πελασγικούς λαούς. Έτσι, γρήγορα άλλαξαν (όπως άλλωστε και οι Ινδοί Άριοι) και «αποσιατοποιήθησαν» κατά κάποιον τρόπο, ομοιάζοντες πλέον κατά τα ήθη περισσότερον με τους Ασιάτες γείτονές των παρά με τους συγγενείς των λαούς.
Είναι αποδεδειγμένον πως μέσα στο χώρο που κατελάμβανε αυτή η θαυμάσια φυλή δεν υπήρχε όμοια πολιτιστική πρόοδος, όπως δεν υπάρχει ακόμη και τώρα σε κανένα κράτος ή ήπειρο, όσο πολιτισμένα και αν είναι. Υπήρχαν, βεβαίως, και εξελιγμένες, ομάδες (π.χ. οι Ίωνες), αλλά υπήρχαν και μη εξελιγμένες, όπως π.χ. οι Θράκες και οι Ιλλυριοί (αναμεμιγμένοι αυτοί σε αρκετό ποσοστό από Δηναρικούς). Μόνο στην περίπτωση των Δωριέων στη Σπάρτη, οι κατεκτημένοι (μολονότι δεν εθεωρήθησαν ξένοι) παρέμειναν σε κατώτερη θέση από τους μιλιταριστές Δωριείς. Το ίδιο σχεδόν συμβαίνει και σήμερα στις μιλιταριστικές κοινωνίες, όπου ολόκληρος ο λαός θεωρείται κατώτερος, το ίδιο συνέβη και στο στρατιωτικό θεοκρατικό «Βυζάντιον». Σε πολύ παλαιότερες κοινωνίες, μάλιστα, υπήρχε η ανωτέρα τάξις των πολεμιστών, η οποία υπεσκελίζετο μόνον από την τάξη των ιερέων, κυρίως όπου υπήρχε θεοκρατικόν πολίτευμα. Σήμερα, βεβαίως, αυτές οι ανώτερες και οι κατώτερες τάξεις υπάρχουν σε χειρότερη μορφή, αλλά είναι συγκαλυμμένες.
Πρέπει για μίαν ακόμα φορά να τονισθεί ότι, εκτός από την Ελληνική Χερσόνησο, και ο ευρύς μεσογειακός χώρος εκατοικείτο από πελασγικά φύλα. Είναι γνωστόν ακόμη ότι στην Παλαιστίνη, πολύ πριν εμφανισθούν στο προσκήνιο, πολύ πριν ‘‘κατασκευασθούν’’ από τον Μωυσή οι Ιουδαίοι με την ανεπιτυχή τελικώς συνένωση διαφορετικών φυλών, είχαν αναπτυχθεί υψηλού επιπέδου πελασγικοί πολιτισμοί. Το αποδεικνύουν σκελετικά ευρήματα της περιοχής. Όταν οι φυλές (που απετέλεσαν πολύ αργότερα τους Ιουδαίους) έφθασαν στην Παλαιστίνη, κατόρθωσαν να εξαφανίσουν αυτόν τον Πολιτισμό και να ιδιοποιηθούν μερικά από τα επιτεύγματά του, όσα τουλάχιστον ήσαν σε θέση να καταλάβουν, αφού δεν είχαν την πνευματική δύναμη των Ελλήνων. Είναι γνωστόν ακόμη και από την ίδια την Παλαιά Διαθήκη ότι στην περιοχή υπήρχαν πανίσχυρες πόλεις και χιλιόχρονος ελληνικός Πολιτισμός. Αυτές, όμως, οι πόλεις – κράτη έπασχαν από την αιώνια κατάρα των υπολοίπων Ελλήνων, την μεταξύ των έχθρα, η οποία επέστρεψε στους Ιουδαίους επιδρομείς να επικρατήσουν. Άλλωστε, αυτή η ελληνική κατάρα έγινε αιτία πολλές φορές να καταστραφούν ολόκληρα ελληνικά κράτη, π.χ. οι ελληνικές αποικίες της Ιταλίας, τα ελληνιστικά κραταιότατα βασίλεια, ολόκληρος ο Ελληνισμός από τους Ρωμαίους και η ίδια η μεταπολευτική Ελλάδα, με κομματικές παραταξιακές έχθρες πλέον.
Ο Μ. Nilsson στο βιβλίο του ‘‘ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ’’ αναφέρει πως μεγάλη σημασία αποδίδεται στις σχέσεις ανάμεσα στην κρητική, μυκηναϊκή θρησκεία και στις θρησκείες της Μ. Ασίας, καθόσον υπάρχουν ισχυρές ενδύξεις ότι ο «προελληνικός» (δηλαδή ο πελασγικός ή πρωτοελληνικός) πληθυσμός της Ελλάδος άνηκε στην ίδια φυλή με αυτόν της Μ. Ασίας. Στην ίδια αυτή φυλή ανήκαν, επίσης, και οι Χετταίοι, οι οποίοι, όμως, δέχθηκαν μεγάλες επιρροές από τον βαβυλωνιακό πολιτισμό. Ο Nilsson εκφράζει, επί πλέον, την άποχη ότι τμήμα των Χετταίων τελικώς απερροφήθη από τους κατακτητές Βαβυλώνιους, ενώ οι υπόλοιποι συγχωνεύθησαν με τους γειτονικούς συγγενείς λαούς (πολύ πιθανό τους Ουραρτού Αρμένιους).
Ένα, λοιπόν, απ΄ τα πελασγογενή φύλα ήσαν και οι Χετταίοι. Δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν έχει με βεβαιότητα εξακριβωθεί (παρ΄ όλες τις συστηματικές έρευνες των διαφόρων επιστημόνων) από πού ήλθαν οι Χετταίοι στη Μ. Ασία. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι κατήλθαν μέσω των δυτικών παραλίων του Ευξείνου Πόντου στηρίζοντας τον ισχυρισμό τους σε κάποια γλωσσολογικά στοιχεία. Η άποψις, όμως, αυτή δεν ευσταθεί, πρώτον διότι τα γλωσσολογικά στοιχεία από μόνα των δεν επαρκούν δια την εξακρίβωσιν της καταγωγής και της πορείας ενός λαού και δεύτερον διότι προσκρούει στα ίδια στοιχεία, που προσκρούει και η καταγωγή όλων των ‘‘Ινδοευρωπαίων’’ από τον βορρά.
Άλλοι, επιμένοντες και αυτοί στην τελείως απίθανη από βορρά κάθοδο των Χετταίων, για τους οποίους παραδέχονται ότι είναι ‘‘Ινδοευρωπαίοι’’, μας πληροφορούν πλήρεις βεβαιότητος ότι κατήλθον από τ΄ ανατολικά παράλια του Ευξείνου Πόντου.
Προσκομίζουν δε ως απόδειξιν την γνώμη ενός Ρώσου αρχαιολόγου, του Κουφτίν, ο οποίος ανεκάλυψε μετά από ανασκαφές στην περιοχή του Ιγδίρ (στην κοιλάδα του Άνω Αράξη) σε πολλά στρώματα τα κατάλοιπα ενός πολιτισμού, ο οποίος αρχίζει από το Νεολιθικό στάδιο και φθάνει ομαλώς μέχρι το Χαλκολιθικό. Ευρέθησαν κεραμικά από μαύρα κυρίως και πολύ καλώς στιλβωμένα αγγεία μ΄ εγχάρακτα σχέδια, καθώς και πολλά άλλα ευρήματα, τα οποία ανήκουν στην τελευταία περίοδο (περί το 3.100 π.χ.)
Περιέργως, ο λαός αυτού του πολιτισμού εξηφανίσθη, ενώ όπως λένε αργότερα κάποιος ανάλογος πολιτισμός ενεφανίσθη νοτιότερα στην πεδιάδα Άμουκ στη Β.Δ. Συρία, ο οποίος εικάζεται ότι είναι ο ίδιος με του Ιγδίρ. Οι προηγούμενοι οικισμοί κατεστράφησαν και στη θέση τους εκτίσθησαν νέοι. Στους νέους οικισμούς οι αρχαιολόγοι ανεκάλυψαν επίσης μαύρα στιλβωμένα εγχάρακτα αγγεία, τα οποία διεδέχθησαν τον προηγούμενο τύπο αγγείων, όπως επίσης ευρήκαν και πεταλόσχημες εστίες παρόμοιες μ΄αυτές που είχαν ευρεθεί στο Ιγδίρ.
Παρόμοια ευρήματα, αλλά σε πολύ μικρές ποσότητες, ευρέθησαν και στην κεντρική Μ. Ασία, στους βασιλικούς τάφους του Αλατζά Χουγιούκ. Πρόκειται, βεβαίως, για τόσον ολίγα ευρήματα, τα οποία θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως προϊόντα εμπορίου ή λεηλασιών, διότι αλλιώς (με αυτήν τη λογική της μεταναστεύσεως ολόκληρου λαού) θα έπρεπε (λόγω των κατάσπαρτων σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο πλήθους μυκηναϊκών αγγείων και άλλων ευρημάτων) να ειπούμε ότι όλοι οι λαοί των τόπων αυτών ήσαν Μυκηναίοι, που μετανάστευσαν συνεχώς ως τσιγγάνοι! Το γεγονός είναι ότι οι Μυκηναίοι είχαν ταξιδεύσει σ΄ αυτούς τους τόπους ή τουλάχιστον είχαν εμπορικές συναλλαγές με τους λαούς που τους κατοικούσαν ή είχαν ιδρύσει αποικίες, χωρίς να μεταβάλουν τη σύσταση του εντοπίου πληθυσμού. Κάλλιστα μπορεί να συνέβη κάτι παρόμοιον κι εκεί. Έχουν συνηθίσει πολλοί αρχαιολόγοι να δίδουν μικράν σημασίαν στο εμπόριο της εποχής εκείνης, θαλάσσιο και στεριανό, παρά τις μεγάλες ποσότητες ευρημάτων που πιστοποιούν εμπορικές ανταλλαγές. Όταν, βεβαίως, πρόκειται περί φοινικικών ή ιουδαϊκών(;) ευρημάτων, ανακράζουν με ηδονήν περί φοινικικού εμπορίου και τους μικρούς εμπορικούς σταθμούς των τους μετατρέπουν σε αποικίες...
Η θεωρία της από βορρά καθόδου των Χετταίων προσκρούει και σε κάτι πολύ σοβαρό. Ισχυρίζονται οι υπερασπισταί της ότι οι Χετταίοι εξεδιώχθησαν από την πρώτη άγνωστη κοιτίδα των (από ποιους;) και έφθασαν στο Ιγδίρ, οπού ανέπτυξαν πολιτισμό, απ΄ εκεί πάλι εκδιώχθησαν (από ποιους πάλι;), έφθασαν στην κοιλάδα του Άμουκ, όπου κατέκτησαν τους εντοπίους και όπου ανέπτυξαν τον ιδικόν των πολιτισμόν ανεπηρέαστον από τους προηγουμένους εντοπίους πολιτισμούς. Δεν κατόσθωσαν ούτε εκέι να εύρουν την ησυχίαν των. Πάλιν ολόκληρος ο λαός εξεδιώχθη. Και δια τρίτην φοράν δεν μπορεί κάποιος ν΄ αποφύγει να θέσει την ερώτησιν, ποιοι τους έδιωξαν και ποιοι έμειναν εις την θέσιν των και πού επήγαν, τι απέγιναν εν ολίγοις; Η απάντησις είανι διπλωματικότατη: ή οι Χουρίτες ή οι Ακκάδιοι. Και από που, τέλος πάντων, ήλθαν πάλιν αυτοί οι Χουρίτες και οι Ακκάδιοι; Τι έκαναν, λοιπόν, αυτοί οι τσιγγάνοι της αρχαιότητος; Επήδησαν τον δύσβατο Ταύρο και πέρασαν στην κοιλάδα του ποταμού Άλυος, όπου ανεμίχθησαν με τον εντόπιο λαό των Χάττι λαμβάνοντες τελικώς την ονομασία Χετταίοι! Βεβαίως, μετά από ολίγον διάστημα το πανίσχυρον κράτος των, η αυτοκρατορία των, εξηφανίσθη πάλιν δια μαγείας! Ως αυτοκρατορία, βεβαίως, δεν αποτελείται πλέον από έναν λαό, αλλά από μίαν – ας ειπούμε – συνομοσπονδία λαών συνήθως συγγενών μεταξύ των λόγω επιμειξιών, με πρωτεύουσα την Χαττούσα. Όλοι, λοιπόν, οι λαοί αυτοί διελύθησαν ως σποδός χωρίς ν΄ αφήσουν ίχνη ή κάποιοι εφρόντισαν γι΄ αυτό; Στην Παλαιά Διαθήκη π.χ. δεν αναφέρονται πουθενά ως λαός, αλλά σ΄ ένα σημείο τους διαφεύγει κι αναφέρεται ότι η μητέρα της ‘‘Ιερουσαλήμ’’ ήτο Χετταία, καθώς και ότι ένας στρατηγός του Δαυίδ, ο Ουρίας, ήτο Χετταίος. Αυτοί είναι όλοι κι όλοι οι Χετταίοι κατά τους Ιουδαίους.
Η τελική ‘‘εξαφάνισίς’’ των εγένετο σε ιστορικούς χρόνους. Πως, όμως, είναι δυνατόν ένας παντοδύναμος λαός να εξαφανισθεί πλήρως; Η απορία αυτή οδηγεί σε κάποιο συμπέρασμα. Οι Χετταίοι εξηφανίσθησαν μέσα σε μια νησιωτική και μικρασιατική λαοθάλασσα λαών της ιδίας καταγωγής, πράγμα που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι Χετταίοι ως ‘‘ινδοερωπαϊκό’’ και αυτοί φύλο απερροφήθησαν από τους υπόλοιπους συγγενείς Ινδοευρωπαίους, τους εντοπίους πελασγογενείς λαούς δηλαδή. Δεν ευσταθεί, λοιπόν, ο ισχυρισμός ότι κατήλθαν από βορρά. Πρόκειται καθαρά περί λαού εντοπίου. Το παρήγορο γεγονόςς, πάντως, είναι ότι αυτούς, αν και τους ονομάζουν Ινδοευρωπαίους, δεν τους έφεραν απ΄ τα υψίπεδα του Παμίρ ούτε απ΄ τη Λαπωνία (αν και έχει μείνει ανεξερεύνητο ακόμη το θέμα από πού τους «έφθασαν» στο Ιγδίρ)!
Υπάρχει, όμως, ακόμη ένα θέμα. Ποίας καταγωγής ήσαν οι ‘‘εντόπιοι’’ Χάττι; Θεωρούνται μη Ινδοευρωπαίοι, αλλά δεν προσδιορίζεται καμία άλλη καταγωγή εκτός από μεσογειακή και προϊνδοευρωπαϊκή. Αλλά, όπως έχει αναφερθεί, οι μεσογειακοί είναι οι Πελασγοί, δηλαδή οι απ΄ αυτούς ονομαζόμενοι ‘‘Ινδοευρωπαίοι’’. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλους λαούς, οι οποίοι θεωρούνται ως ‘‘Μασογειακοί’’ και ‘‘Προϊνδοευρωπαίοι’’.
Τα όλίγα ιστορικά στοιχεία που έχουν διασωθεί, λοιπόν, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο λαός αυτός, αφού μετά από διαφόρους πολέμους είχε εξασθενήσει, τελικώς δεν αφανίσθηκε, αλλά απερροφήθη από τους Βρύγες – Φρύγες (τους Θράκες δηλαδή που επέρασαν από τη Θράκη στη Μ. Ασία) και από τους Λυδούς, που ήσαν και οι δύο συγγενείς προς τους Χετταίους λαοί, αργότερα δε από τους Έλληνες των μικρασιατικών πόλεων.
Ακόμη και από την εποχή του Τρωικού Πολέμου (με την συμβατική χρονολόγηση του περίπου 1200 π.χ.), οι Χετταίοι δεν αναφέρονται, ενώ αναφέρονται οι Φρύγες, οι Μυσοί, οι Λύκιοι και άλλοι. Τι συνέβη, άραγε, και ενώ μέχρι το 1200 π.χ. μεσουρανούσε η χιττιτική αυτοκρατορία, κατά τον πόλεμο της Τροίας εμφανίζονται στη θέση τους μόνο Φρύγες και Λύδοι; Μήπως επειδή συνέβη μία ανάμειξη λαών με ταυτόχρονη μετονομασία τους ή μήπως λόγω του ότι μόνον η αρχούσα τάξις ήσαν Χετταίοι;
Πολλοί πιστεύουν ότι οι Χετταίοι απετέλεσαν μέρος των Λαών της Θαλάσσης και άλλοι πάλιν ότι μετανάστευσαν ομαδικώς στην Ιταλία, όπου μετονομάσθησαν σ΄ Ετρούσκους. Το πιθανότερον, πάντως, είναι οι Ετρούσκοι να ήσαν Τρώες φυγάδες και φυσικά μεταξύ των να υπήρχαν και κάποιοι από τους απορροφηθέντες πλέον Χετταίους. Έτσι εξηγείται και το ‘‘χιττιτικόν’’ όνομα Τάρχων, το οποίον ανευρίσκεται στους Ετρούσκους ως Τασκύνιος. Άλλωστε, γνωρίζομεν ήδη ότι οι Ετρούσκοι ήσαν πελασγικό φύλο και όχι αγνώστου καταγωγής, όπως θέλουν να τους να τους παρουσιάζουν. Μεταξύ των άλλων και ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς αναφέρει ότι οι Ετρούσκοι είναι ελληνικό φύλο, το οποίον ξεκίνησε από τον χώρον του Αιγαίου μαζί με Λυκίους και άλλα παλασγικά φύλα (και δη από την Αττική), μάλιστα, ως φαίνεται, πολύ πριν τον Τρωικό Πόλεμο.
Αυτοί μέσω της Ηπείρου, όπου ίδρυσαν το μαντείο της Δωδώνης, επέρασαν στην Ιταλία, στη σημερινή Αγκώνα, όπου πρωτοεγκαρεστάθησαν. Κατόπιν έφθασαν στην Τυρρηνία. Πολύ αργότερα μερικοί εξ αυτών επέστρεψαν στην Ελλάδα ως Τυρρηνοί ή Τυρσηνοί και μαζί με Αιολείς επέρασαν στις νήσους του Αιγαίου και στη Μικρά Ασία. Πιθανόν, μάλιστα, απ΄ αυτούς να προέρχονται οι Πελασγοί-Χετταίοι και οι Πελασγοί-Μιτανί ή τουλάχιστον να συνδέονται με αυτούς. Υπάρχει βεβαίως, και η πιθανότης να συνέβη το αντίθετον, δηλαδή οι Χετταίοι ή τμήμα των να είναι επανακέμψαντες στη Μ. Ασία Τυρρηνοί ή Ετρούσκοι. Όλα αυτά αποτελούν εικασίες και μόνον, αλλά μήπως τ΄ αντίθετα στοιχεία είναι τίποτε περισσότερον από εικασίες βαπτιζόμενες ως βεβαιότητες;
Το αίνιγμα, όμως, μεγαλώνει με την ίδρυση των λεγομένων ‘‘Νεοχιττιτικών’’ κρατών στη Συρία και στη Ν.Α Μικρά Ασία, τα οποία (όπως φαίνεται) δεν ήσαν καθόλου χιττιτικά. Πάντως, διετηρήθησαν επί 500 έτη (1200-700 π.χ.). Ούτε η γλώσσα των ούτε τα ήθη των ούτε και τα λοιπά πολιτιστικά στοιχεία ομοιάζουν για χιττιτικά ούτε καν η θρησκεία των.
Μόνον τα ονόματα των βασιλέων των αποτελούν αποηχον της παλαιάς δόξης, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει κάτι. Παραδείγματος χάριν, πολλοί βασιλείς και άρχοντες από την αρχαιότητα ήδη είχαν και έχουν ελληνικά ονόματα, αλλά δεν ήσαν Έλληνες, όπως και πολλοί Ιουδαίοι των ελληνιστικών χρόνων ελάμβαναν ελληνικά ονόματα. Ήσαν επηρεασμένοι απ΄ τον ελληνικό Πολιτισμό και θα μπορούσαν ν΄ αποκληθούν Ελληνίζοντες. Τα κράτη αυτά μετά το 700 π.χ. έπαυσαν να υφίστανται λόγω πλέον των Ακκαδικών επιδρομών και της Ασσυροβαβυλωνίων εναλλάξ, οι οποίοι άλλαξαν τελείως τον πολιτικό χάρτη όλης της περιοχής μέχρι και τον Εύξεινο Πόντο.
Απο τους Χετταίους, πάντως, έχουν διασωθεί πολλές επιγραφές, οι οποίες αναφέρουν τους Αχαιούς (Αχιγιάβα) ως ένα πανίσχυρο βασίλειο. Πολλοί διερωτώνται πού ευρίσκετο αυτό το βασίλειο, εάν ήτο νησιωτικό ή ήτο πελοποννησιακό. Και νησιωτικό ήτο και πελοποννησιακό, αφού αποτελούσε μίαν ‘‘Αυτοκρατορία’’ με ημιανεξαρτήτους βασιλείς και μ΄ έναν Άνακτα ή Βασιλέα των Βασιλέων, όπως θα τον αποκαλούσαν οι Πέρσες. Αυτό συνέβη, άλλωστε, με τον Άνακτα Αγαμέμνονα κατά την εποχή του Τρωικού Πολέμου.
Πολύ πιθανόν – και μάλιστα υπάρχουν στοιχεία που το επιβεβαιώνουν _ το βασίλειον της Ευαγορίτιδος – Ουραρτού να υπήγετο στους Αχιγιάβα ή τουλάχιστον να ήσαν σύμμαχοι με αυτούς. Οι Χετταίοι δεν τολμούσαν να επιτεθούν στο βασίλειο αυτό, παρά μόνον όταν είδαν εξασθενημένους τους Αχαιούς. Τότε κατέστρεψαν την Ευαγορίτιδα και άφησαν κυρίους τους σημίτες Φοίνικες. Η γνωστή ως καταστροφή της Ευαγορίτιδος> Ουγκαρίτ, που έγινε από τους Λαούς της Θαλάσσης, είναι η δεύτερη καταστροφή, κατά την οποίαν εξεδίωξαν τους Χετταίους απ΄ αυτην κι εκδικήθηκαν για την εκδίωξη των Αχαιών του Νικομήδους.
Η γραφή των Χετταίων είναι σφηνοειδής, όπως των Ασσυροβαβυλωνίων, αλλά η γλώσσα των διαφορετική, αφού είναι πελασγογενής ινδοευρωπαϊκή.
Λόγο της γειτνίασης επήραν την γραφή των γειτόνων των, αλλά όχι και την γλώσσα. Δεν πρόλαβαν να πάρουν την πρώτη ελληνική γραφή, την οποίαν είχαν οι Έλληνες της Ευαγορίτιδος και διετήρησαν οι αντικαταστάτες των Σημίτες ή σημιτοποιηθέντες Φοίνικες. Ίσως, όμως, και να μην το επεδίωξαν, αφού δεν είχαν δημιουργηκότητα σε πνευματικά θέματα, όπως φιλοσοφία κ.λ.π. (όπως οι Έλληνες) και τους αρκούσε το ατελές σύστημά των (όπως αρκούσε σε όλους τους σημιτογενείς λαούς), το οποίον εχρειάζοντο μόνον για πρακτικούς λόγους. Κανένα σύγγραμμα υψηλών εννοιών δεν άφησαν αυτοί οι λαοί, αφού ούτε το πνευματικό των επίπεδο τους το επέτρεπε ούτε και γραφή των. Μόνον μετά από πολλούς αιώνες οι Άραβες βελτιώνοντάς το με την προσθήκη σημείων, που παριστούσαν τα φωνήεντα, επέτυχαν να συγγράψουν πολλά συγγράματα, αν και τα περισσότερα ομολογούν ότι τα είχαν εμπνευστεί από τους Ελληνες φιλοσόφους ή ακόμη ότι ήσαν μεταφράσεις των.
Το πιθανότερον είναι ότι οι Χετταίοι απετελούντο από ομάδες (Η)Ετεοκρητών Κρείττων, αληθινών δηλαδή Κτρείττων, Αιολέων, Τυρρηνών, Θρακών και άλλων πελασγικών φύλων. Η αρχική των εμφάνιση στην κεντρική Μ. Ασία πραγματοποιείται κατά τα τέλη της 3ης π.χ. χιλιετίας. Εκεί ευρήκαν ένα λαό ‘‘αγνώστου’’ καταγωγής, τους Χάττι, τους οποίους και αφομοίωσαν. Το όνομα των Χάττι, πάντως δηλώνει ότι κάθε άλλο παρά άγνωστος ήτο λαός, γι΄ αυτό και είχε αφομοιωθεί τόσο εύκολα. Αχαιοί (Η)ετέοι Χετταίοι ΧαΑχ Χάττι είναι η ίδια ρίζα και σημαίνει ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ (άνθρωποι ή λαοί της Θαλάσσης;). Η ρίζα –αχ σημαίνει νερό στην ελληνική και στη λατινική μετετράπη σε AQUA.
Άλλωστε, υπάρχουν μαρτυρίες ότι από την 4η ήδη χιλιετία υπήρχαν στην περιοχή πελασγικοί λαοί, δηλαδή ελληνικοί. Στ΄ Αργοναυτικά αναφέρεται ότι μετά την Κολχίδα (όπου εβασίλευε ο πρώην βασιλεύς της Κορίνθου – Εφύρας Αιήτης) υπήρχε η φυλή των Μινύων, πασίγνωστη ελληνική φυλή, η οποία κατοικούσε στον Ορχομενό και στη Μαγνησία. Βεβαίως, αφού οι Μινύες ήσαν πανάρχαιοι στον ελλαδικό χώρο, εξάγεται το συμπέρασμα ότι οι Μινύαι του Ευξείνου Πόντου ήσαν άποικοί των και όχι το αντίθετον. Μινύαι, άλλωστε, ήσαν και οι οργανωταί της Αργοναυτικής Εκστρατείας!
Η λογική, πάντως, μας υπαγορεύει ότι ένας λαός φεύγει από τον τόπο του συνήθως λόγω κακών συνθηκών ή λόγω υπερπληθυσμού. Αντιθέτως, εμπορικοί ή τυχοδιωκτικοί λόγοι προκαλούν όχι πλέον ομαδικές μετακινήσεις λαών, αλλά προσωρινές εκστρατείες, από τις οποίες υπάρχει και επιστροφή. Εις πε΄ριπτωσιν δε, κατά την οποίαν θα ευρεθούν πολύ ευνοϊκές συνθήκες, προσκαλούνται και άλλοι προς ενίσχυσιν του αποικισμού. Πως είναι δυνατόν, λοιπόν, οι απόγονοι ελθόντων απ΄ εκεί λαών να επιστρέψουν ομαδικώς ως άποικοι και μάλιστα τόσο γρήγορα στη χώρα, την οποίαν εγκατέλειψαν; Πως οι μετέπειτα Έλληνες άποικοι επέστρεψαν και αποίκησαν τόπους, τους οποίους οι πρόγονοί των ‘‘εγκατέλειψαν’’ αναζητώντας καλύτερους; Με ποια λογική θα πιστεύσει κανείς ότι επανήλθαν στις κακές συνθήκες ζωής ή στον υπερπληθυσμό; Έφυγαν π.χ. από την Ρωσία για να επιστρέψουν να την αποικήσουν ευρίσκοντας τελικώς πλούτη στον τόπο, απ΄ τον οποίο έφυγαν για καλύτερα μέρη; Ή μήπως επανέκαμψαν θέλοντας να ξαναγεμίσουν τις αρχικές ‘‘κοιτίδες’’ των, τις οποίες είχαν τελείως αδειάσει κάνοντας λάθος στους υπολογισμούς των; Ως σκέψεις και μόνον τα ερωτήματα αυτά δεν είναι δυνατόν να ευσταθούν, πόσο μάλλον ως αποδείξεις για μεταναστεύσεις λαών!
Οι ίδιοι οι Κόλχοι πρέπει να είχαν άμεση σχέση με την Εφύρα (Κόρινθο), αφού ο βασιλεύς των Αιήτης ήτο πρώτα βασιλεύς της. Οι συγγενείς και οι καταγωγές δεν ήσαν και πολύ τυχαίες στην ελληνική Μυθολογία, μάλλον δεν ήσαν καθόλου τυχαίες. Όταν έλεγαν ότι κάποιος ήτο υιός του Διός ή του Ποσειδώνος, δεν επίστευαν ότι όντως ήτο υιός τους, αλλά είναι βέβαιον ότι υπήρχε συγγένεια μεταξύ αυτού και των θεών, που ήσαν συνώνυμοί του κι ελατρεύοντο από άλλους λαούς. Ως παράδειγμα λέγεται ότι οι Ηλιάδες, οι θεωρούμενοι ως υιοί του Ηλίου, αποίκησαν κάποιους τόπους κι έδωσαν τ΄ όνομά των σε κάποιες πόλεις. Αυτό σημαίνει ότι συγγενικά φύλα ίδρυσαν αυτές τις πόλεις και μάλιστα ότι οι αρχηγοί των ήσαν συγγενείς ή ομόφυλοι.
Στις αρχές του 19ου αιώνος ευρέθησαν σε πολλές περιοχές της Μ. Ασίας (Μπογκάζκιοϊ, Αλατζά Χουγιούκ, Γκιαούρ Κελεσί κ.α.) πολλά αγγεία, πλάκες μ΄ επιγραφές και άλλα ευρήματα. Οι Γερμανοί και Άγγλοι αρχαιολόγοι συσχέτισαν αυτά τα ευρήματα με μίαν σειρά άλλων, τα οποία είχαν ευρεθεί σε περιοχές πολύ απομακρυσμένες μεταξύ των μέχρι και τον Ευράτη. Όλοι σχεδόν οι αρχαιολόγοι συμφώνησαν ότι αυτά τα ευρήματα στο σύνολό τους άνηκαν στον ίδιο λαό, ο οποίος είχε ακμάσει από τα τέλη της 3ης χιλιετίας π.χ. μέχρι τις αρχές της 2ας. Το 1876 ανεκοινώθη ότι ο λαός αυτός ήσαν Χετταίοι.
Το 1916 ο γνωστός Τσέχος γλωσσολόγος Μπέντριχ Χρόζνυ κατόρθωσε να μεταφράσει πολλές απ΄ αυτές τις εικονογραφικές και ιερογλυφικές επιγραφές και να φανερωθεί ότι η γλώσσα που χρησιμοποιούσαν ήτο συγγενής με την ετεοκρητική ελληνική και την Αγοβάν αρμενική, φυσικά και με την γλώσσα των Πελασγών προγόνων όλων αυτών. Και αυτό σύμπτωσις είναι άραγε;
Ως μέλη του έθνους των Χετταίων αναφέρονται και οι Λούκκι (Λύκιοι), οι οποίοι είναι γνωστόν ότι ανήκαν στα πελασγικά μικρασιατικά φύλα, αλλά και στους ‘‘Λαούς της Θαλάσσης’’. Άλλη σύμπτωσις ή μήπως όλα αυτά αποκρύπτονται επιμελώς, διότι δεν συμφέρουν σε ορισμένους κύκλους; Γνωρίζομε πολύ καλά ότι οι Λαοί της Θαλάσσης ήσαν πελασγικά φύλα και οι Λύκιοι αποδεδειγμένως ήσαν Έλληνες.
Ο Στράβων λέγει:
ΩΣΤΕ ΕΚ ΠΑΝΤΩΝ ΤΟΥΤΟΝ ΕΙΚΑΖΟΥΣΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΗΔΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΡΜΕΝΙΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΤΟΙΣ ΘΕΤΤΑΛΟΙΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΙΑΣΟΝΟΣ ΚΑΙ ΜΗΔΕΙΑΣ, ΕΥΔΟΞΟΥ ΚΑΙ ΑΡΜΕΝΙΩΝΟΣ.
Οι Αρμένιοι λέγονται Χαϊχ στην αρμενική, πράγμα το οποίο δηλώνει ότι ίσως υπάρχει μία πιθανότατη (αν όχι βέβαια) σχέση με την ονομασία Αχαιοί! Όμως, πάλι η ρίζα αυτή έχει την έννοια του «ύδατος» εις την πελασγική ελληνική, οπότε Αχαιοί, Χαϊχ (Αρμένιοι), Χετταίοι, Χάττι, Αχιγιάβα, οι άνθρωποι των υδάτων, οι ‘‘Λαοί της Θαλάσσης’’. Χαττούσα και η μικρασιατική πόλη. Ποτέ τόσα πολλά στοιχεία και τόσες πολλές συμπτώσεις δεν εθεωρήθησαν τυχαία. Στην επιστήμη, εξ΄ άλλου, δεν υπάρχει χώρος για τόσες πολλές τυχαίες συμπτώσεις!
Συνεχίζεται...
Σχετικοί σύνδεσμοι προηγουμένων:
ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΜΑΧΟΥΝΤΕΣ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΜΑΡΑΘΩΝΙ ΧΡΥΣΟΦΟΡΩΝ ΜΗΔΩΝ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΣΤΟΡΕΣΑΝ ΔΥΝΑΜΙΝ