Μέρος 2ον
ΠΕΛΑΣΓΙΚΗ ΕΛΛΑΣ
Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΕΛΑΣΓΩΝ
Όπως φαίνεται, λοιπόν. Ο πολιτισμός, αλλά και η ομοφυλία των Πελασγών, δεν εδημιουργήθησαν έξω από την περιοχή της Αιγηίδος και γενικώς της Ανατολικής λίμνης της Μεσογείου. Δεν ήτο δυνατόν, για τους λόγους που ήδη αναφέρθησαν, να έχουν έλθει από τον βορρά ή από ανατολάς. Το αποδεικνύει, έλλωστε, και η συνέχεια της κατοικήσεως, που δεν υπάρχει στα άλλα προαναφερθέντα ως κοιτίδες μέρη.
Γίνεται αναφορά διαρκώς στην ομοφυλία των Πελασών, επειδή πράγματι δεν πρόκειται για περιοχή ενός και μόνον φυλετικού τύπου, αλλά, όπως φαίνεται, για συγκατοίκηση επί χιλιάδες χρόνια στην ίδια περιοχή και για συγχώνευση δολιχοκεφάλων, βραχυκεφάλων, μελαχρινών, κοκκινομάλληδων και ξανθών, οι οποίοι τελικώς απετέλεσαν την μεγάλη ομοφυλία των Πελασγών. Δεν προήλθαν όλοι από κάποια Εύα και κάποιον Αδάμ, αλλά εξελίχθησαν παραλλήλως, διεσταυρώθησαν και απετέλεσαν κατά κάποιο τρόπο μία φυλή με διαφορετικές υποομάδες. Αναπόφευκτον ήτο πολλές απ΄ αυτές τις αλλοτριωμένες φυλές φέρουν στη μνήμη των τους απωτέρους προγόνους των, όπως π.χ. οι Κάλας και άλλες φυλές της Ασίας, οι ελληνόψυχοι του Έλτσε, οι Γκρεκάνοι της Μεγάλης Ελλάδος στην Ιταλία κ.α
Έτσι, στην περιοχή του Αιγαίου ανεπτύχθη ένας πολιτισμοός κατά πολύ παλαιότερος των πολιτισμών της Μεσοποταμίας και της Αιγύπτου. Το κακόν είναι ότι δεν έμειναν πολλά ίχνη απ΄ αυτόν τον πολιτισμό. Οι συνθήκες της περιοχής δεν ήσαν ιδεώδεις για τη διατήρηση των πολιτισμικών στοιχείων, ενώ ήσαν ιδεώδεις για την διαβίωση των ανθρώπων. Συνέβησαν πολλές καταστροφές, που εξαφάνισαν τα περισσότερα στοιχεία αυτού του πολιτισμού. Έμειναν, όμως ίχνη στις μυθολογίες των λαών της περιοχής, καθώς και των γειτονικών.
Όταν άρχισαν οι Πελασγοί να πληθαίνουν, άρχισαν και οι παγετώνες να υποχωρούν επιτρέποντας στους κατοίκους της περιοχής να προχωρήσουν προς βορρά, ενώ η κατάκλυσις της Μεσογείου και η μετατροπή της σε θάλασσα τους ανάγκασε να σκορπιστούν ακτινωτά προς όλες τις δυνατές κατευθύνσεις. Συγχρόνως, τα νερά της Θεσσαλικής λίμνης έσπασαν το φράγμα των Τεμπών και τότε εδημιουργήθησαν τα στενά και τα νερά εχύθησαν στο Αιγαίον. Το ίδιο συνέβη και με τον Εύξεινο Πόντο, ο οποίος διέσπασε τον σημερινό Βόσπορο και ενώθηκε κι αυτός με το Αιγαίον μέσω Προποντίδος. Σ΄ αυτό συνηγορούν και μυθολογικά στοιχεία από την ελληνική Μυθολογία, αλλά και στοιχεία από ξένες μυθολογίες της ευρύτερης περιοχής.
Προς νότο. Επόσης, ευρέθησαν κάποια εποχή τα χαμιτικά φύλα της Αιγύπτου, τα οποία επηρεάσθηκαν από τους Πελασγούς, αλλά και τους επηρέασαν σε μικρότερο βαθμό με κατάληξη τον πολιτισμό των Αιγυπτίων.
Ο πιο λογικός τρόπος επεκτάσεως ενός λαού είναι ο ακτινωτός, όπως έγινε και με την εξάπλωση και τον διασκορπισμό των Πελασγών. Μόνον εάν τύχαιναν μεγάλα ανυπέρβλητα εμπόδια ή εάν εξ αρχής υπήρχε κάποιος προορισμός θα μπορούσε να γίνει γραμμικός. Εξ άλλου η ύπαρξη άλλου ισχυρού λαού στον τόπο προορισμού αποτελεί έναν επί πλέον λόγο, για τον οποίο δεν επιτρέπεται η επέκτασις προς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Επίσης, επέκτασις ενός λαού γίνεται μόνον από πτωχούς τόπους σε πλουσιοτέρους και όχι αντιστρόφως. Και η Ελλάς δεν φημίζεται και τόσον για τα πλούτη της. Τι θα εζήλευον, λοιπόν, οι τυχόν κάτοικοι του πλουσίου (σήμερα) σε πεδιάδες και βοσκοτόπια βορρά από τα βουνά και την πτωχή γη της Ελλάδος; Τίποτε, τουλάχιστον για μόνιμη εγκατάσταση. Αργότερα, βεβαίως, θα γίνουν πολλές επιδρομές, αλλά όχι για τα πλούτη της γης, μα για τα πλούτη των ελληνικών κρατών – πόλεων, τα οποία οι Έλληνες ερανίσθησαν όχι απ΄ αυτόν τον πτωχό τόπο, αλλά από την κυριαρχία τους στη θάλασσα και στο εμπόριο.
Σήμερα είναι γνωστόν ότι υπάρχει πλούσιον υπέδαφος, αλλά τότε τέτοια πλούτη ήσαν άγνωστα και άχρηστα. Υπάρχει, θα ισχυριαθεί κάποιος, και το κλίμα της περιοχής, το οποίον ήτο και είναι ιδεώδες. Δεν είναι δυνατόν, όμως να ξεκινούσαν όλοι αυτοί να έλθουν σαν τους σημερινούς τουρίστες μόνον και μόνον για το κλίμα και για τα λουτρά των! Άλλωστε, το ήπιον κλίμα της περιοχής συνηγορεί υπέρ της αναγνωρίσεως ως κοιτίδας των Πελασγών Αρίων της Ανατολικής Μεσογείου του Αιγιακού κυρίως χώρου. Για το ότι το κλίμα δεν αποτελούσε «κράχτη» για μόνιμη εγκατάσταση σ΄ ένα τόπο επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι ήδη από τους προϊστορικούς χρόνους (αλλά και μέχρι σήμερα) οι Πελασγοί Έλληνες εγέμισαν τον κόσμο με αποικίες.
Επί πλέον, γνωρίζομε ότι η Μυθολογία των Ελλήνων ενθυμείται τρεις κατακλυσμούς, ενώ η μυθολογία των Ινδών δύο. Γεωλογικώς, όμως, τρεις κατακλυσμοί έχουν συμβεί στον Αιγιακό χώρο: επι Ωγύγου, επί Δαρδάνου και επί Δευκαλίωνος. Οι Ινδοί για να «ενθυμούνται» μόνον δύο κατακλυσμούς, θα πρέπει να έφυγαν από την περιοχή μετά τον δεύτερο κατακλυσμό. Οι Ιουδαίοι (ως νεώτερος λαός τουλάχιστον στην περιοχή) ομιλούν μόνο για έναν, αλλά μάλλον επρόκειτο όχι περί γενικού κατακλυσμού, αλλά περί κάποιου τοπικού, του οποίου τον «μύθο» αντέγραψαν από τους Βαβυλωνίους, που τον είχαν πάρει από του Σουμέριους.
Όπως αναφέρθη. Η ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, η ανατολική λίμνη όπως θα έπρεπε να την αποκαλούμε, εκατοικείτο από αρχαιοτάτων χρόνων συνεχώς και αδιαλείπτως από μίαν αναλλοίωτη βασικώς ομοφυλία. Απεκτείσθησαν, ως είδαμε, οι περιπτώσεις διεισδύσεως από βορρά και από ανατολάς. Όυτε, όμως, και από τον νότο υπήρχε πιθανότητα διεισδύσεως, διότι οι λαοί που κατοικούσαν εκεί δεν θαλασσοπορούσαν, αλλά και δεν ήσαν λευκοί, ούτε μαύροι, αλλά Χαμίτες και Σημίτες. Αν, πάλι, είχαν παρακάμψει την Θάλασσα και είχαν φθάσει από την ξηρά, θα είχαν αφήσει ίχνη και τέτοια ίχνη υπάρχουν μόνον αντιστρόφως (από τον Αιγιακό χώρο προς την Ασία και Αφρική). Δεν έρχονται δηλαδή απ΄ εκεί, αλλά πηγαίνουν προς τα εκεί. Επομένως, οι λευκοί λαοί της Ασίας και της Βορείου Αφρικής έχουν καθαρώς αιγαιακήν προέλευσιν και ανεμίχθησαν με άλλες μη πελασγικές φυλές δημιουργώντας έτσι στη μεν Μ. Ασία τις “αγνώστου καταγωγής” μικρασιάτικες φυλές και στην Αφρική τις βορειοαφρικανικές, σχεδόν λευκές φυλές.
Οι λαοί της Αιγυπτιακής περιοχής, της Αιγηίδος δηλαδή, αυξήθηκαν περισσότερο απ΄ όσο μπορούσε να συντηρήσει αυτός ο με καλό κλίμα, αλλά μικρός σ΄ εύφορες περιοχές τόπος και άρχισαν να μετακινούνται προς όλες τις κατευθύνσεις. Θα πρέπει να προστεθεί και η καταβύθισις της εύφορης Αιγηίδος (με κατακλυσμό ή μάλλον κατακλυσμούς) για ν΄ αντιληφθεί κανείς αυτήν την ομαδική προς όλες τις κατευθύνσεις πρώτη (ίσως) μετανάσταυση.
Για την κίνησίν των προς βορρά είναι πιθανόν να συγκεντρώθηκαν πρώτα στην Καρπαθία, η οποία κατά γενική παραδοχή είναι το πρώτο τμήμα του βορρά που απηλλάγη από τις δυσμενείς συνθήκες.
Αυτοί απετέλεσαν τον πρώτο πυρήνα αυτών που ονομάσθηκαν Αρίοι (που όμως θα ήτο ορθότερον να τους αποκαλούμε με το πρωταρχικόν των όνομα, ΠΕΛΑΣΓΟΙ). Τότε συνέβη και ο κατακλυσμός (της Αιγηίδος) και η διαμόρφωση της Μεσογείου, όπως περίπου είναι σήμερα. Έτσι, απεμονώθηκαν τελείως οι Αιγαίοι από τις νότιες χώρες (Αίγυπτο, Λιβύη κ.λ.π.), αφού όμως και αυτές οι χώρες είχαν ήδη υποστεί ειρηνική και εκπολιτιστική εισβολή των Πελασγών.
Όσοι πρόλαβαν από τους λαούς τους κατοικούντες στις περιοχές που είχαν κατακλυσθεί, ανεχώρησαν για τις γειτονικές πεδιάδες και βουνά, όπου συνενώθησαν με τους συγγενείς λαούς. Αυτή υπήρξε η πρώτη «κάθοδος». Ουδόλως, όμως, επρόκειτο περί καθόδου, αλλά περί προσφυγιάς. Δεν είναι δυνατόν σήμερα ν΄ αποκαλούμε τον ξεριζωμό στην Ελλάδα των Μικρασιατών Ελλήνων προσφύγων του ’22 και τον επαναπατρισμό των Ελλήνων του τέως σοβιετικού Πόντου ως καθόδους νέων λαών!
Οι λαοί της δυτικής Μεσογείου εξηφανίσθησαν, με μόνους πιθανούςαπογόνους τους Βάσκους και τους Γάσκους ή Γασκώνους, των οποίων η καταγωγή θεωρείται άγνωστος(!). Αντεκατεστάθησαν από λαούς που ήλθαν από την ανατολή, δηλαδή συνέβη μία Δευτέρα «εισβολή» των Πελασγών Αρίων. Πολλοί και με αρκετά πιστευτά στοιχεία ισχυρίζονται ότι οι Βάσκοι και Γάσκοι είναι κατάλοιπα της πρώτης πελασγικής αποικήσεως. Βεβαίως, με τον όρο «εξηφανίσθησαν», δεν εννοούμε «αφανίσθησαν». Απλώς συνεχωνεύθησαν με το δεύτερο κύμα των Πελασγών ειρηνικά, αφού ήσαν συγγενείς κι «εξηφανίσθησαν», αφού απερροφήθησαν ως λαός.
Οι Πελασγοί οι παραμείναντες στην Ελλάδα έφεραν και τ΄ όνομα Αιολείς, δηλαδή αναμεμιγμένοι. Αναμεμιγμένοι σήμαινε ότι δεν αποτελούσαν μία φυλή, ανθρώπους ενός τύπου, αλλά διαφόρων φυλετικών τύπων, οι οποίοι απετέλεσαν αυτό που ονομάσθηκε και πιο πάνω ομοφυλία. Αυτό αποδεικνύεται και από πάρα πολλούς αρχαίους συγγραφείς. Ο κλάδος των Αιολέων που κατοικούσε στη Φθία ήτο ο κλάδος των Αχαιών. Γι΄ αυτό ο Όμηρος ονομάζει Αχαιούς και Αχέδες τους κατοίκους βασικώς του Κροκίου Πεδίου (Ομ. Ιλ. Β΄ 680685 & Γ΄ 396).
Το γεγονός πως οι Αχαιοί ήσαν Αιολείς επιβεβαιώνεται και γλωσσικώς. Η Γραμμική Β΄ συνδέεται στενά με την Αρκαδοκυπριακή και αποδεδειγμένως ανήκει στην αιολική οικογένεια (αν και πολλοί ισχυρίζονται ότι οι Αχαιοί ομιλούσαν μία δωρική διάλεκτο, πράγμα που βεβαίως αποδεικνύει ότι οι Δωριείς προϋπήρχαν των...Δωριέων, που δήθεν κατέβηκαν πολύ αργότερα πάλι από τον βορρά! Αυτός ο βορράς, τέλως πάντων, πολύ ελκύει!).
Από την Φθία οι Αχαιοί με αρχηγό τον Αρχανδρό, υιό ή εγγονό του Αχαιού, μετανάστευσαν και εγκατεστάθησαν στην Αργολίδα. Υπήρξε, δηλαδή, μία εσωτερική μετανάστευσις, όπως αργότερα και των Δωριέων απ΄ την Μακεδονία προς την Δωρίδα και απ΄ εκεί στην Πελοπόννησο. Σήμερα ακόμη συμβαίνουν παρόμοιες κάθοδοι προς τόπους περισσότερον εύκολους για επιβίωση (π.χ. Αθήνα και Θεσσαλονίκη). Όπου η πλειοψηφία των κατοίκων των προέρχονται από άλλες πτωχότερες περιοχές της Ελλάδος.
Αυτά όλα αποτελούν μίαν παρένθεσιν για ν΄ αποδειχθεί ότι Πελασγοί, Άριοι, Αιολείς, Αχαιοί, Δωριείς, Ίωνες, Έλληνες αποτελούν μίαν συνέχειαν αδιάσπαστη και ότι οι διάφορες “κάθοδοι” δεν ήσαν κάθοδοι νέων φυλών, αλλά ανακατατάξεις των ήδη υπαρχούσων από τα φτωχότερα μέρη σε πλουσιότερα. Άλλωστε, κανείς από τους Αρχαίους Έλληνες συγγραφείς δεν εθεώρησε τους Πελασγούς ως ξένους και κατεκτημένους, αλλά ούτε και κανείς εθεώρησε την μία ή την άλλην φυλή ως ξένη. Είχαν όλοι την κοινή ελληνική συνείδηση, ότι δηλαδή αποτελούσαν ένα λαό. Η Ελλάς πριν ονομάζετο Πελασγιώτις ή Πελασγία, μάλιστα ως κατάλοιπον αυτής της ονομασίας υπάρχει ένα χωριό κοντά στη Λαμία, προς τον Βόλο, το οποίον ονομάζεται Πελασγία.
Το γεγονός ότι η Ελλάς εκατοικείτο συνεχώς και διέθετε πολιτισμόν με λογική συνέχεια αποδεικνύεται και από τα στοιχεία, που αναφέρονται παρακάτω:
Στο Φράγχθι της Κορινθίας ευρέθησαν εργαλεία από οψιδιανό λίθο (μία πέτρα πολύ σκληρή). Αυτά εχρονολογήθησαν γύρω στο 9.000 – 8.000π.χ. Για κακή τύχη των ανθελλήνων και των Γραικύλων οπαδών των, ο οψιδιανός ευρίσκεται μόνο στη νήσο Μήλο, οπότε αποδεικνύεται περίτρανα ότι σ΄ αυτή τη μακρινή χρονολογία οι ανθρώποι του Αιγαίου είχαν την ικανότητα να ταξιδεύουν (τουλάχιστον στα ελληνικά νησιά) και να εμπορεύονται ή να μεταφέρουν διάφορα προϊόντα! Άρα, υπήρχε και ανεπτυγμένο εμπόριο. Που ήσαν, άραγε, οι Φοίνικες φίλοι των τότε,
Ένας από τους Ηλιάδες (υιούς του Ηλίου και της Νύμφης Ρόδου), ο Μάκαρ, αποίκησε την Λέσβο και οι αφελφοί του λέγεται ότι τελειοποίησαν τη ναυσιπλοϊα. Οι θυγατέρες του Άντισσα, Ερέσια, Μήθυμνα, Αρίσβη, Πύρρα έγιναν συνώνυμες των αρχαίων, αλλά και σημερινών πόλεων της Λέσβου. Ο αδελφός του Ακτίς μετέβη στην Αίγυπτο, όπου μετέφερε τον πολιτισμό και ίδρυσε την Ηλιούπολη ή Ων. Αντιθέτως, πουθενά δεν φαίνεται να συνέβη το αντίστροφον, αφού πουθενά δεν φαίνεται να συνέβη το αντίστροφον, αφού πουθενά δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο εισαγωγής αιγυπτιακού πολιτισμού στην Ελλάδα. Δεν εννοούνται, βέβαια, οι φυσικές αλληλοεπιδράσεις γειτονικών πολιτισμών.
Η Ταρτησσός εθεωρήθη ως φοινικική πόλη, την οποία κατέστρεψαν οι Ρωμαίοι, ενώ η αλήθεια είναι ότι ήτο πελασγική ελληνική και κατεστράφη από τους Φοίνικες της Καρχηδόνος. Μη λησμονούμε ότι η κατάληξη –ησσος είναι πελασγική και όχι φοινικική! Εκτός αυτού, κατά τον Ηρόδοτο (Κλειώ 163), ο βασιλεύς της Ταρτησσού Αργανθώνιος εδέχθη φιλικότατα τους Φωκαείς, τους οποίους μάλιστα βοήθησε με άφθονο χρήμα ώστε να οχυρώσουν την πόλη τους εναντίον των Μήδων. Με ποια λογική, εάν δεν ήσαν ελληνικής καταγωγής ή έστω συγγενείς, θα τους βοηθούσε; Πόσο μάλλον αν ήτο Φοίνιξ, επομένως εχθρός των ελλήνων και φίλος των Μηδοπερσών! Μη λησμονούμε, επίσης, ότι οι Καρχηδίνιοι εν συνεργασία με τους Πέρσες επετέθησαν κατά των ελληνικών αποικιών της Ιταλίας, ώστε να μην μπορέσουν αυτές να στείλουν βοήθεια στην κυρίως Ελλάδα.
Ακόμη αποδεικνύεται ότι οι μεσολιθικοί Πελασγοί Έλληνες ναυτικοί, πρόδρομοι των λαών της Θαλάσσης, των Αργοναυτών, του Οδυσσέως κ.α. είναι οι πρώτοι που διέσχισαν τις θάλασσες και οι πρώτοι που δημιούργησαν την ναυτική παράδοσιν, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Οι επιγραφές όστρακα των Πηλικάτων Ιθάκης του 3.000 π.χ., το σχέδιο πλοίου, αλλά και οι κατά πολύ ενωρίτερον μεταφορές οψιδιανού λίθου στην Αργολίδα από την νήσο Μήλο αποτελούν αποδείξεις των παραπάνω.
Αυτά φυσικά, δεν είναι τα μόνα στοιχεία, τα οποία αποδεικνύουν την αρχαιότητα και την πρωτιά των Ελλήνων ή Πελασγών στην κατάκτηση της θαλάσσης ούτε αυτά και μόνον αρκούν για ν΄ αποδείξουν την αρχαιότητα ενός λαού (αν και παίζουν σημαντικότατο ρόλο). Υπάρχουν πολλές αποχρώσεις ενδείξεις, αν όχι αποδείξεις, ότι η ελληνική ιστορία φθάνει σε πανάρχαιους χρόνους. Οι Ορφικοί π.χ. εγνώριζαν και κατέγραφαν φυσικά φαινόμενα του 3.680, του 5.000 και του 11.000! Από πού ευρήκαν αυτά τα στοιχεία, εάν δεν υπήρχε πολιτισμός πολύ παλαιότερος απ΄ ότι νομίζομε; Πως κατεγράφησαν όλα αυτά τα στοιχεία; Όπως λέγεται, εγράφοντο επάνω σε λεπτές ξύλινες πινακίδες, με αποτέλεσμα να πρέπει ν΄ αντιγράφονται κάθε ολίγα χρόνια, αφού το ξύλο καταστρέφεται γρήγορα.
Στα Ορφικά αναφέρεται ότι ο Ορφεύς σε πολύ παλαιά εποχή μετέβη στην Αίγυπτο και στη Λιβύη, όπου “ΕΞΕΛΟΧΕΥΣΕ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΛΟΓΟ”. Εν ολίγοις, “εδίδαξε” τον ιερό λόγο και όχι όπως προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο Ορφεύς εδιδάχθη στην Αίγυπτο! Η προπαγάνδα γνωστών κύκλων επιμένει ακόμη και χωρίς αποδείξεις και με παρερμηνείες των επικαλουμένων γραπτών.
Τα ευρήματα, όμως, τα οποία επιβεβαιώνουν επιπροσθέτως ακράδαντα αφ΄ ενός μεν την συνέχεια του Πολιτισμού στον ελλαδικό χώρο, αφ΄ ετέρου δε την πορεία του από τα νότια της Ελλάδος στο βορρά και όχι αντιθέτως, όπως προσπαθούν να μας πείσουν:
7η χιλιετία π.χ. Πρωτοσέσκλο, Ανατ. Θεσσαλία, Κνωσός κ.α.
6η χιλιετία π.χ. Νεολιθικό ειδώλιο και μάλιστα ακέραιο ευρέθη στην Κνωσό (5.700-4.000 π.χ.), το οποίο θεωρείται αριστούργημα των Ελλήνων Κρείτων της 6ης π.χ. χιλιετίας. Αυτή η χιλιετία μπορεί να θεωρηθεί σαν η αρχή του ονομασθέντος Μινωικού Πολιτισμού, εάν φυσικά δεν υπάρξουν άλλα στοιχεία, που να πηγαίνουν την ιστορία μας πολύ βαθύτερα στο χρόνο.
Της ίδιας περιόδου εποχής είναι και το ειδώλιο κορμού γυναίκας, που ευρέθη στο Οτζάκι Μαγούλας στη Λάρισα.
6.341 π.χ. Άλες Λοκρίδος κ.α.
6.000 π.χ. Όστρακο με γράμματα της Γραμμικής στην Αλόννησο Β. Σποράδων.
5.720 π.χ. Σιδάρι Κερκύρας κ.α.
5.600 π.χ. Νέα Νικομήδεια Δυτ. Μακεδονίας.
5.600 – 5.300 π.χ. Ανασκαφικό κέντρο Θράκης.
5.300 – 5.100 π.χ. Καράνοβο ΙΙΙ, βορ. Θράκης
5.250 π.χ. Επιγραφή με γραμμική γραφή στο Δισπηλίο Καστοριάς.
5.100 π.χ. Πελαγονία Βορ. Μακεδονίας, Ποροντίν κ.α.
Επίσης:
5.300 – 5.100 π.χ. Θεσσαλία, Σέσκλο, Τσαγγλί, Άργισσα κ.α.
4.950 – 4.800 π.χ. Σερβία Δυτικής Μακεδονίας
3.800 – 3.700 π.χ. Β. Μακεδονία, Πελαγονία, Ποροντίν.
Αυτά, βεβαίως, αποτελούν μόνον ένα μέρος από τα ευρήματα, που δείχνουν ένα συνεχή και συνεχώς εξελισσόμενο Πολιτισμό, εντόπιο και όχι ξενόφερτο όπως επιθυμούν οι άσπονδοι φίλοι μας, οι οποίοι ισχυρίσθησαν ακόμη ότι το ακτ΄ εξοχήν ελληνικό σχέδιο, τον μαίανδρο (τον οποίο οι ίδιοι ονομάζουν GREKA) τον έφεραν από τον βορρά οι δήθεν επιδρομείς Άριοι! Αλλά δυστυχώς γι΄ αυτούς κι ευτυχώς για την αλήθεια, ο μαίανδρος και η σπείρα ευρέθησαν να τους περιμένουν στο Σέσκλο και στο Διμηνιό πολλές χιλιάδες χρόνια πριν από την υποτιθεμένη κάθοδο των ελληνικών φύλων.
Ως «ατράνταχτο» ακόμη στοιχείων καθοδού από τον βορρά των “Ινδοευρωπαίων” και του “Πολιτισμού” των επικαλούνται ένα εργαλείο από κέρατο ελαφιού, το οποίον ευρέθη στο σπήλαιο Κουργκάν της Νοτίου Ρωσίας κι εχρονολογήθη στο 2.700 π.χ. Το μίσος των εναντίον του ελληνικού Πολιτισμού είναι τόσο φοβερό, ώστε αγνοούν ή μάλλον προσποιούνται πως αγνοούν ότι υπάρχουν πολλά χάλκινα πλέον εργαλεία στον πελασγικό χώρο, τα οποία είναι πολύ αρχαιότερα αυτού του πρωτογόνου ελαφίσιου κέρατος. Τόσον πολύ τους ετύφλωσε αυτό το μίσος, ώστε ελησμόνησαν ότι κατά την εποχή που οι “εκπολιτισταί” του Κουργκάν εχρησιμοποούσαν ακόμη εργαλεία από κέρατα ελαφιού, οι “απολίτιστοι” κάτοικοι της Κνωσού κατασκεύαζαν εργαλεία από ορείχαλκο και ταξίδευαν στις Βρετανικές νήσους για να φέρουν τον κασσίτερο! Και μάλιστα αποίκησαν στην Αγγλία και στην Ιρλανδία!
Προσπαθώντας πάλι να “φέρουν” από βορρά τον Πολιτισμό ισχυρίζονται ότι αφού στη Νότιο Ρωσία ευρέθησαν αγκίστρια από κόκαλο, άρα απ΄ εκεί κατέβηκαν οι Λαοί της Θαλάσσης. Μα τότε, τι εγύρευαν τ΄ άγκιστρα, τα οποία ευρέθησαν στο Σουφλί Μαγούλας Λαρίσης και ανήκουν ήδη στην 7η χιλιετία π.χ.; Μα, τέλος πάντων, αυτά τα ευρήματα, τα οποία συνεχώς διαψεύδονται από κάποιες μεγάλες κεφαλές, θα πρέπει κάποτε να τους κάνουν να συνετισθούν!
Ένα πράγμα πρέπει να έχουμε όλοι κατά νου: κάθε εύρημα, που φανερώνεται, επιβεβαιώνει και θα επιβεβαιώνει ακόμη πιο περίτρανα πως ο Πολιτισμός, αλλά και η ναυτική παράδοσις των Ελλήνων ανάγεται τουλάχιστον στην 8η π.χ. χιλιετηρίδα.
Εν τω μεταξύ, προς μεγάλη των δυστυχίαν, αντίθετη σ΄ αυτήν τουν την προσπάθεια έρχεται και η ιρλανδική μυθολογία, οπού σαφέστατα αναφέρεται ο αποικισμός της νήσου από Αιγαίους Έλληνες αποίκους μ΄ επικεφαλής τον Πρίγκιπα Πάρθολον (2.624 π.χ.)!
Εφ΄ όσον, λοιπόν, οι αυτόχθονες κάτοικοι του βαλκανικού χώρου έγιναν φορείς των πολιτισμών της Παλαιολιθικής εποχής (800.000-10.000) και της Μεσολιθικής (10.000-7.000) και μάλιστα επί τόπου, γεννάται το ερώτημα: Τι έγινα ο λαός αυτός των τόσων πολιτισμών και της τόσης διάρκειας και απόλυτης συνοχής; Εξαφανίστηκε σαν να μην υπήρξε ποτέ; Εξηφανίσθησαν ή εξολοθρεύθησαν από εισβολείς, που ήλθαν από τον βορρά, τον λιγότερο πολιτισμένο βορρά, φέροντας ‘‘νέα στοιχεία’’; Μα ποια νέα στοιχεία; Το κέρατο του ελαφιού στον Πολιτισμό, που εχρησιμοποιούσε ήδη τον ορείχαλκο; Ή τον προϋπάρχουντ μαίανδρο και την προϋπάρχουσα σπείρα; Ή την γλώσσα που πάλι προϋπήρχε, στην περιοχή και που, όπως οι ίδιοι δέχονται, ήτο ‘‘προϊνδοευρωπαϊκή’’, αλλά είχε στοιχεία ‘‘ινδοευρωπαϊκά’’! Τα πρωθύστερα αυτά σχήματα δεν είναι δυνατόν να γίνονται αποδεκτά από ανθρώπους επιθυμούντες να ονομάζονται επιστήμονες. Είναι αδύνατον να σβήνει έτσι ένας τόσο μεγάλος Πολιτισμός και αμέσως μετά να εμφανίζει μίαν τόσο μεγάλην άνθισιν ένας άλλος Πολιτισμός σαν μανιτάρι. Αυτά μόνο σε μυθιστορήματα ηρωικής φαντασίας μπορούν να συμβούν!
Απλώς οι Έλληνες ενεφάνισαν έναν υψηλό Πολιτισμό, τον Πελασγικό, που εξελίχθη στον κρητομηνωικό, τον οποίο διεδέχθη άλλος ελληνικός Πολιτισμός, ο μυκηναϊκός, τον οποίο πάλιι διεδέχθη με την σειρά του ο κλασσικός ελληνικός Πολιτισμός. Ούτε ο κρητικός ούτε ο μυκηναϊκός ούτε ο καλασσικός Πολιτισμός ήλθαν απ΄ έξω. Ήσαν εξελίξεις ενός και του αυτού Πολιτισμού. Με πιο απλά λόγια οι Κρήτες, οι Αχαιοί, οι Αιολείς, Ίωνες, Δωριείς κ.α. αποτελούσαν μέλη της μιας και μεγάλης ομοφυλίας των Πελασγών και οι Πολιτισμοί των υπήρξαν συνέχεια ο ένας του άλλου, όπως συνέχεια του ελληνικού υπήρξε ο ρωμαϊκός Πολιτισμός (ασχέτως αν οι τραχείς Ρωμαίοι τον παραμόρφωσαν) και ακόμη ο σημερινός.
Ακόμη και στην περίπτωση, κατά την οποία η θεωρία μιας έξωθεν κατακτήσεως θα εγίνετο αποδεκτή, τίθεται το ερώτημα: οι ‘‘κατακτηταί’’, ως ισχυρότεροι, δεν θα επέβαλαν ακόμα και την γλώσσα των στους κατεκτημένους; Πράγμα που συνέβη με τους Τούρκους, τους Σλάβους και άλλους, οι οποίοι απλώς έγιναν ισχυρότεροι λόγω των ανοσιουργημάτων που διέπραξαν Βυζαντινοί Αυτοκράτορες και κάποιες εκκλησιαστικές αρχές της εποχής. Ειρήσθω εν παρόδω ότι αυτοί οι λαοί δεν ήσαν ισχυρότεροι, αλλά τουρκοποίησαν ή σλαβοποίησαν προηγουμένως τους μη ανεπτυγμένους, δυσαρεστημένους και διωκόμενους πολλές φορές πληθυσμούς της «Βυζαντινής» περιφέρειας. Οι πληθυσμοί αυτοί ευρήκαν ευκολότερες την τουρκική ή την σλαβική γλώσσα, ενώ για την ελληνική δεν ήτο δυνατό να ειπωθεί το ίδιο, αφού μια τέλεια γλώσσα δεν είναι ποτέ εύκολη, εάν δεν την διδαχθεί κάποιος σωστά. Απλούστατα κάτι παρόμοιον δεν συνέβη με τους δήθεν κατακτητές του βορρά, διότι όλοι αυτού δεν ήσαν τίποτε άλλο παρά εντόπιες ομάδες Πελασγών, οι οποίοι για διάφορους λόγους έχοντας τοπικές διαφορές πολεμούσαν μεταξύ των. Κάτι ανάλογο συμβαίνει ακόμη και σήμερα, αλλά πιο ‘‘πολιτισμένα’’ και ‘‘ομαλά’’ μεταξύ επαρχιών σε όλους τους λαούς. Ένα τρανό παράδειγμα είναι η πρώην Γιουγκοσλαβία, της οποίας οι Σλάβοι Κροάτες, Σέρβοι, Μαυροβούνιοι και Βόσνιοι Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι αλληλοσκοτώνονται με μεγάλυ ευσυνειδησία και με ‘‘πολιτισμένο’’ τρόπο, αν και στην πραγματικότητα πρόκειται περί του ίδιου λαού. Και αν υπήρξαν ακόμη ξένοι προς τις πελασγικές φυλές επιδρομείς, αυτοί ήσαν τόσον ολίγοι που ούτε εφάνησαν μέσα στη λαοθάλασσα των Πελασγών.
Οι παραδώσεις της περιοχής και η μυθολογία της δεν δείχνουν πουθενά κατάκτησιν από ξένο λαό.
Κατάκτησις, βεβαίως, υπάρχει, όχι όμως από ξένο λαό, αλλ΄ από συγγενή ελληνικά φύλα, τα οποία συνεχωνεύθησαν και συχώνευσαν τα ‘‘κατεκτημένα’’. Πάντα υπήρχε η επίγνωσης της συγγενείας, πολιτιστικής, θρησκευτικής, φυλετικής και γλωσσικής. Ακόμη και οι Είλωτες της Σπάρτης δεν εθεωρήθησαν ξένοι. Κανείς Ίων π.χ. δεν εσκέφθη ν΄αμφισβητήσει ποτέ την ελληνικότητα ενός Δωριέως.
Υπάρχει, μάλιστα, το παράδειγμα του Εφιάλτου, ο οποίος δεν εθεωρήθη απλώς ως εχθρός, αλλά ως προδότης όλων των Ελλήνων. Επίσης, για όλα τα παραπάνω συνηγορεί το περίφημον:
«ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΜΑΧΟΥΝΤΕΣ»
Συνεχίζεται.....
Σύνδεσμος προηγουμένου:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.