MILD CONTROL(9) Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΤΗΣ ΣΤΗ ΦΥΣΗ

MILD CONTROL

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΤΗΣ ΣΤΗ ΦΥΣΗ

<<Δεν είμαστε ληστρικά ζώα από ένστικτο; Εάν οι άνθρωποι
σταματούσαν να ορμούν σαν αρπαχτικά θηρία
ο ένας εναντίον του άλλου, θα συνέχιζαν να υπάρχουν;>>
Άντον Σάντορ Λαβέϊ (Λεβή)

<<Για να διοικήσουμε τη Φύση πρέπει να την υπακούσουμε>>.
Φράνσις Μπέηκον

  Οι οργανισμοί βασίζουν πρωταρχικά την επιτυχία τους στην εξαπάτηση και στηρίζονται στη βία ή στο κοινά προσοδοφόρο εμπόριο (συμβίωση) όσο λιγότερο είναι δυνατόν. Αυτό θα έπρεπε να είναι προφανές, γενικά όμως παραβλέπεται εξ αιτίας των ηθικών κωδικών που εμείς η Ελίτ εισάγουμε στους υπηκόους μας. Άφησε με να σου δώσω λίγα παραδείγματα που αφορούν τις περιπτώσεις που η ηθική εκπαίδευσή μας έχει σε κάποιο βαθμό ελαττώσει τη δύναμη της αντικειμενικής παρατήρησης. Η απόκρυψη, το καμουφλάρισμα, είναι παγκόσμια τόσο στους ληστές όσο και στα θύματα. Τα λουλούδια μιμούνται αρώματα και χρώματα που είναι σεξουαλικά ελκυστικά σε κάποια έντομα, ώστε να πραγματοποιηθεί η γονιμοποίηση. Οι σκύλοι γαβγίζουν άγρια και προσποιούνται πως επιτίθενται στους εχθρούς τους οποίους στην πραγματικότητα φοβούνται και αισθάνονται τρομοκρατημένοι. Το φυτό <<Μυγοπαγίδα της Αφροδίτης>> εξαπατά τις μύγες και τις θανατώνει. Οι άνδρες δηλώνουν τον αλτρουισμό τους στους άλλους, ακόμη και στον εαυτό τους ενώ αγωνίζονται εγωιστικά για τη προσωπική τους πρόοδο. Αν αμφιβάλλεις πως η απάτη είναι κάτι λογικό στη Φύση, θα έπρεπε να διαβάσεις το τρίτο τμήμα του πρώτου κεφαλαίου του βιβλίου του Ρόμπερτ Αρντρέϊ <<Το Κοινωνικό Συμβόλαιο>>, για πολλά και εντυπωσιακά παραδείγματα (φυσικά ο Αρντρέϊ αποτυγχάνει να κατανοήσει την πλήρη εφαρμογή της σύγχρονης ανθρώπινης κοινωνίας στην λαμπρή του εργασία που αφορά την φύση του ζώου στον άνθρωπο).
  Η ανθρώπινη πνευματική ανδρεία και η επικοινωνιακή δύναμη έχουν απλά παράσχει μια σημαντική βελτίωση στο παλιό θέμα της απάτης στην Φύση και πρόσθεσαν το δικό τους ξεχωριστό χαρακτηριστικό: την αυτοεξαπάτηση. Οι πρωτόγονες ιεραρχίες των ζώων βασίζονται στη βία και στις φωνές και κάθε μέλος είναι καλά πληροφορημένο και αποδέχεται, τουλάχιστον παροδικά, τη θέση του στην ιεραρχία. Ο ίδιος άγριος ενθουσιασμός και η επιθυμία για κυριαρχία και υποταγή βρίσκεται μέσα στις ανθρώπινες καρδιές. Η απάτη όμως κάνει ένα βήμα επιπλέον. Όχι μόνο η απατηλή βία και οι απατηλές φωνές χρησιμοποιούνται για να επιτευχθεί η κυριαρχία, αλλά ο απατηλός αλτρουισμός και τα συλλογικά ιδρύματα χρησιμοποιούνται για να κρύψουν την κυριαρχία μόλις επιτευχθεί. Οι ανθρώπινες ιεραρχίες, σε αντίθεση με εκείνες των ζώων, υποστηρίζονται καλύτερα όταν τα μέλη τους αποπλανώνται όσον αφορά την καταπιεστική φύση ή καλύτερα ακόμη και την ίδια την ύπαρξη της ιεραρχίας.
  Οι ορατοί κυρίαρχοι είναι έντονα τρωτοί. Έτσι βλέπουμε ορατούς κυρίαρχους να ισχυρίζονται πως είναι αντιπρόσωποι του Θεού, του κοινού καλού, των υλικών δυνάμεων της ιστορίας, της κοινής θέλησης (είτε μέσω της ψήφου, είτε μέσω της προαίσθησης), της παράδοσης ή άλλων διανοπτικών <<φαντασμάτων>> που βοηθούν να μειωθεί ο φθόνος των κυριαρχούμενων προς τους κυρίαρχους. Η ενθάρρυνση  τέτοιων αυτοεξαπατήσεων ανάμεσα στις μάζες των κυβερνωμένων είναι παγκόσμια για τις ορατές κυβερνήσεις. Αυτά όμως τα φαντάσματα προσφέρουν μικρή προστασία στους ηγέτες τέτοιων συστημάτων ενάντια σε μια ευφυή Ελίτ αντιπάλων και καμιά προστασία ενάντια σε ανθρώπους όπως ο πατέρας σου. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν ετέθη σε αμφισβήτηση από τις μάζες των υπηκόων της για αιώνες, οι αυτοκράτορες όμως ζούσαν με τον μόνιμο φόβο του πραξικοπήματος και της δολοφονίας.
  Ενστερνιζόμενος την εξαπάτηση με όλη την δύναμή σου σε κάθε επίπεδο, ο τραπεζικός καπιταλισμός ή η διακυβέρνηση μέσω του χρήματος, έχει δημιουργήσει ένα απόλυτο σύστημα που εφευρέθηκε για την ασφαλή άσκηση της εξουσίας. Άνθρωποι σαν τον πατέρα σου, οι κρυμμένοι ηγέτες του τραπεζικού καπιταλισμού, διοικούν αυτούς που κυβερνούν, που παράγουν και σκέφτονται, μέσω αόρατων οικονομικών νημάτων, οι λειτουργίες των οποίων θα αποσαφηνιστούν από τους συναδέλφους τους. Η κυριαρχία σε όλους τους τομείς της κοινωνίας πραγματοποιείται λαθραία ενώ μεγάλη πλειοψηφία των κυβερνημένων και ακόμη  και των περισσοτέρων ορατών ηγετών, πιστεύουν πως είναι αρκετά αυτόνομοι, μέλη μιας πλουραλιστικής κοινωνίας. Σχεδόν ο καθένας πιστεύει πως οι μεγάλες αποφάσεις είναι ευθυγράμμιση αυτόνομων πιέσεων που ασκούνται από τις επιχειρήσεις, την εργασία, την κυβέρνηση, τους καταναλωτές, τις κοινωνικές τάξεις και τα άλλα ειδικά συμφέροντα. Στην πραγματικότητα το σύνολο της κοινωνικής εξουσίας εξισορροπείται από εμάς έτσι ώστε κάθε δικτυακή κίνηση να βρίσκεται σε μια κατεύθυνση που επιλέξαμε εμείς. Η μόνη <<μύγα στο βούτυρο>> είναι το τυχαίο που είναι εξαιρετικά αντιμετωπίσιμο και είναι η σύγκρουση με ανταγωνιστικές οικονομικές δυναστείες. Αυτό το πρόβλημα που μας συγχύζει δεν θα αποτελέσει σημαντικό θέμα αυτό το Σαββατοκύριακο.
  Τώρα αφήνω τη θέση μου στον καθηγητή Κ. που θα διασαφηνίσει τα κυρίαρχα μυστικά της απέραντης οικονομικής εξουσίας του πατέρα σου.

Η ΑΠΟΚΡΥΦΟΣ ΓΝΩΣΗ ΩΣ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

<<Η θεωρία της αθροιστικής παραγωγής, που είναι το
θέμα του βιβλίου που ακολουθεί, μπορεί να προσαρμοστεί
ευκολότερα στις συνθήκες ενός ολοκληρωτικού κράτους
παρά η θεωρία της παραγωγής και διανομής μιας δεδομένης
παραγωγής υπό συνθήκες ελεύθερου ανταγωνισμού ...>>.
Τζον Μέϊναρντ Κέϊνς
Πρόλογος στην γερμανική έκδοση του βιβλίου
<<Γενική Θεωρία>>, 7 Σεπτεμβρίου 1936

  Σε ολόκληρη την ιστορία, η ισχυρή Ελίτ που κυβερνά, αναδύεται μέσω της μυστικής ή απόκρυφης γνώσης την οποία προστατεύουν προσεκτικά και την αποκρύπτουν από τους εισβολείς. Για τον λόγο αυτό ο Αλέξανδρος, ο βασιλεύς των Μακεδόνων, σε επιστολή του προς τον Αριστοτέλη παραπονιέται πως ο δεύτερος εξέδωσε σε βιβλίο τους <<Απόρρητους Λόγους>>, δηλαδή τα μυστικά της εξουσίας που ε δίδαξε στην κυριαρχούσα ομάδα της Μακεδονικής Ελίτ στην σχολή που ίδρυσε ο Φίλιππος στην αρχαία Μίεζα της Μακεδονίας. Ο Αριστοτέλης απαντώντας του αποκαλύπτει ένα δεύτερο συστατικό στοιχείο των μυστικών διδασκαλιών. Του γράφει να μην ανησυχεί αφού δεν πρόκειται κανείς να καταλάβει, έστω αν διαβάσει τις διδασκαλίες, επειδή είναι γραμμένες με κώδικα. Το δεύτερο αυτό στοιχείο, ο κώδικας, αποτελείται από δύο άλλα στοιχεία: είτε λέξεις κοινές που στον κώδικα αποκτούν διαφορετικό νόημα, είτε λέξεις εντελώς νέες κατασκευασμένες ειδικά για τον κώδικα.
  Η εξουσία της κυριαρχούσας τάξης ή της λατρείας αποδυναμώνεται καθώς η απόκρυφος γνώση μετατρέπεται σε <<επιστημονική>> γνώση και εξαφανίζεται μόλις γίνει <<κοινός τόπος>>. Αυτή ήταν η αιτία για την οποία οι Έλληνες έχασαν μια ολόκληρη αυτοκρατορία. Ενώ έξυπνα δόμησαν ένα σύστημα εκπαίδευσης, το οποίο στηρίχθηκε από το πολυθεϊστικό τους ιερατείο, σύντομα άνοιξαν τις πύλες των ναών - πανεπιστημίων και διέδωσαν την επιστημονική γλώσσα. Όλοι οι αρχαίοι Ελληνικοί ναοί κατείχαν τη γνώση και οι ιερείς τους σπούδαζαν την επιστημονική γλώσσα. Το βλέπουμε σε ιστορικά γεγονότα που αφορούν πολιορκίες των Δελφών. Μυστικά όπλα αναδύονται από κρύπτες και κατατροπώνουν τους εχθρούς. Οι ιερείς για να διατηρήσουν το μυστικό λένε πως ο ίδιος ο θεός Απόλλων προστατεύει το ιερό του. Το ίδιο συμβαίνει και στη μάχη των Πλαταιών. Από το ιερό της Ελευσίνος ακούγεται ο Μυστικός Ίακχος και στους Έλληνες πολεμιστές συμπαραστέκονται άγνωστοι ήρωες, όπως ο Εχετλαίος.
  Τα Ελληνικά ιερατεία κάνουν το λάθος και την απόκρυφο επιστημονική γνώση την αποκαλύπτουν σε όποιον ήθελε να μάθει. Δημιουργούν βιβλιοθήκες - αποθήκες της γνώσης αυτής, τις οποίες αφήνουν ανοικτές στον καθένα. Αποτέλεσμα; Μια οργανωμένη και αποφασισμένη ομάδα αδελφών μας, καταγράφει όλες αυτές τις πολύτιμες γνώσεις. Για 500 χρόνια αντιγράφουμε ό,τι υπάρχει στην βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, αλλά σε κάθε βιβλιοθήκη που υπάρχει στον Ελληνικό κόσμο, μέχρι την Αλεξάνδρεια την Εσχάτη κοντά στις Ινδίες. Επειδή το πρόβλημα των αδελφών μας είναι η δημιουργική γνώση, δεν μπορούσαμε και ούτε σήμερα βέβαια μπορούμε μόνοι μας να προχωρήσουμε την επιστήμη. Με μια συνδυασμένη κίνηση θα έπρεπε να κατεβάσουμε το επιστημονικό επίπεδο στο ιστορικό εκείνο σημείο, πριν οι Έλληνες ξεκινήσουν να ασχολούνται με την Επιστήμη. Κάψαμε λοιπόν τις βιβλιοθήκες τους και απαγορεύσαμε τη γνώση αποκαλώντας την δαιμονική. Διώξαμε κάθε Έλληνα που έτυχε να έχει αποσπάσματα των βιβλιοθηκών. Στα χέρια μας, δηλαδή σε μικρές οικογένειες σοφών, όπως η οικογένεια Καλόνιμος στη Γερμανία ή η οικογένεια Μαυρογονάτος (έχουν Ελληνικά ονόματα, αλλά δεν είναι Ελληνικές - μια παλιά μέθοδος εξαπάτησης), υπήρχε τώρα η γνώση των Ελλήνων, την οποία αποστερήσαμε από τους ίδιους τους Έλληνες. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο και ευφυέστερο στρατήγημα μας για την υποταγή των Ελλήνων και την μονοπωλιακή διατήρηση από εμάς των επιστημονικών τους γνώσεων. Χρειάστηκαν 2.000 χρόνια διώξεων των Ελλήνων για να μετατρέψουμε την Ελίτ του πνεύματος σε έναν καθυστερημένο αγροτικό λαό, ο οποίος μισεί αυτό που θα έπρεπε να σέβεται: τους προγόνους του και την πίστη τους.
  Πριν αναλύσουμε τα μυστικά της λατρείας του τραπεζικού καπιταλιστικού χρήματος, ας ρίξουμε μια ματιά για ιστορική προοπτική, στην απόκρυφη αστρονομία, την παλαιότερη πηγή της σταθερής διακυβέρνησης που είναι γνωστή στον άνθρωπο και από την οποία η αστρολογία δεν είναι παρά ένα παθητικό υπόλειμμα.
  Μόλις οι άνθρωποι εγκατέλειψαν την περίοδο των περιπλανήσεών τους, οι φυλετικοί κυνηγοί για να καλλιεργήσουν τη γη αναγκάζονταν να προβλέψουν τις εποχές. Μια τέτοια γνώση απαιτείτο ώστε να γνωρίζουν πότε να φυτέψουν, πότε να περιμένουν πλημμύρες στις γόνιμες κοιλάδες, πότε να περιμένουν τις περιόδους των βροχών, κ.ο.κ. Μήνες σκληρής εργασίας πήγαιναν χαμένοι από την έλλειψη ημερολογίου, έναν πλούτο που σήμερα θεωρούμε δεδομένο. Οι άνθρωποι που πρώτοι μελέτησαν και κατανόησαν την κανονική πορεία του Ήλιου, της Σελήνης, και των αστέρων που ορίζουν τις εποχές, είχαν πολύτιμη γνώση για να πουλήσουν, την οποία εκμεταλλεύτηκαν στον ύψιστο βαθμό εις βάρος των αφελών συνανθρώπων τους.
  Τα απόκρυφα ιερατεία των πρώτων αστρονόμων και μαθηματικών, όπως οι σχεδιαστές του Στόουνχετζ, έπεισαν τους υπηκόους τους πως μόνο αυτοί είχαν επαφή με τους θεούς και έτσι μόνον αυτοί μπορούσαν να βεβαιώσουν την επιστροφή των εποχών της σποράς, προϋπόθεση για μια πλούσια σοδειά.
   Έχοντας τα ιερατεία στα χέρια τους μια τέτοια πολύτιμη γνώση, την χρησιμοποιούσαν πάντοτε ως στοιχείο εκβιασμού στην ανερχόμενη τάξη των πολεμιστών βασιλέων. Έτσι βλέπουμε πως για να μειώσουν την δύναμή τους και να τους υποτάξουν όταν οι βασιλείς αποφάσιζαν ένα μεγάλο έργο που θα τους έφερνε πλούτο αλλά και θα τους ισχυροποιούσε στον ανταγωνισμό τους με τα ιερατεία, απαιτούσαν το σκληρότερο δείγμα υποταγής: την σφαγή ενός μέλους της βασιλικής οικογένειας. Το βλέπουμε στην περίπτωση της θυσίας της Ιφιγένειας αλλά και στην θυσία του Αβραάμ. Επίσης το βλέπουμε στις θυσίες των Μάγιας και των ίνκας. Αργότερα είναι οι θυσίες των ανυπότακτων ευγενών, που στο Μεσαίωνα το ιερατείο τους στιγμάτιζε ως αιρετικούς.
  Οι μύθοι που λένε πως η Ιφιγένεια σώθηκε από τον ίδιο τον θεό, σηματοδοτούν την πονηριά των πολεμιστών βασιλέων που φυγαδεύουν τα υποψήφια θύματα του ιερατείου.
  Το δίπολο αυτό Ιερατείο - Βασιλείς συνεχίζει ως τις μέρες μας να συγκρούεται με την ίδια αγριότητα αλλά και την πονηριά. Οι συγκρούσεις αυτές δεν γίνονται με γνωστές στις εξαθλιωμένες μάζες παρά μόνο ως προφάσεις.
  Η πρόβλεψη των ηλιακών και σεληνιακών εκλείψεων ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικές στην διαχείριση της κοινότητας. Η γενική επιτυχία που υπήρξε αποτέλεσμα των χρονικών πινάκων του ιερατείου που αφορούσε το όργωμα, τη σπορά, το πότισμα και την συγκομιδή, εξασφάλιζε την εξουσία του ιερατείου. Σήμερα η περίοδος των εορτών των Χριστουγέννων συνεχίζει την παράδοση που έθεσαν τα αρχαία ιερατεία που επέβαλαν τελετουργίες στο χειμερινό ηλιοστάσιο για να αντιστρέψουν την υποχώρηση του Ήλιου από τον ουρανό. Η εξασφαλισμένη επιτυχία τους ακολουθείτο από ξέφρενους εορτασμούς. Η 25η Δεκεμβρίου αποτελεί την ημερομηνία γέννησης όλων των ηλιακών θεοτήτων, από τον Μίθρα έως τον Απόλλωνα. Αναπόφευκτο ήταν να τοποθετήσουμε στην ίδια ημερομηνία την γέννηση του Ιησού, ως σημείο ενός πανίσχυρου και ζωοδότη θεού.
  Η λαϊκή γνώση του κανονικού ρυθμού της διαδοχής των εποχών αποθαρρύνθηκε με κάθε είδους μυστικισμό και τελετουργικές εφευρέσεις. Αποτυχίες στην πρόβλεψη αποδόθηκαν στα αμαρτήματα των ανθρώπων και χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογηθεί η εντατικοποίηση της καταπίεσης.
  Για αιώνες οι άνθρωποι που δεν είχαν πραγματικά καμία ιδέα για τον αριθμό των ημερών που διαρκούσαν οι εποχές και δεν μπορούσαν να κάνουν κανέναν υπολογισμό, με χαρά έδιναν ένα ποσοστό της σοδειάς τους, όπως και τις πιο ωραίες κόρες τους στους <<πιστούς υπηρέτες του Θεού>>, δηλαδή στο ιερατείο.
  Η δύναμη του τραπεζικού καπιταλιστικού χρήματος, που είναι στην πραγματικότητα μια λατρεία, στηρίζεται σε μια παρόμοια μυστική γνώση, κυρίως στον τομέα των οικονομικών. Ευτυχώς το κοινό σε μεγάλο βαθμό και οι περισσότεροι επαναστάτες έχουν πλήρη άγνοια των οικονομικών. Οι εγκαθιδρυμένοι όμως από εμάς λόρδοι του χρήματος κατάφεραν να παρατείνουν την εξουσία μας και ακόμη και να αντιστρέψουν την πτώση μας, δια φθείροντας συστηματικά την οικονομική επιστήμη με ψευδείς και κίβδηλες διδασκαλίες. Με τη δύναμη που έχουμε στα πανεπιστήμια, στις εκδόσεις και στα Μ.Μ.Ε., κατορθώσαμε να επιβραβεύσουμε τους ειλικρινείς επαγγελματίες. Πρόκειται για ιδιότροπους ανθρώπους των οποίων οι κίβδηλες διδασκαλίες συνέβαινε να δικαιολογούν με όρους όπως το <<κοινό καλό>>, τα υποστηριζόμενα από την κυβέρνηση ιδρύματα, νόμους και οικονομικά μέτρα, από τα οποία εξαρτάται η οικονομική μας εξουσία.
  Ο Κεϊνσιανισμός είναι η υψηλότερη μορφή κίβδηλων οικονομικών που αναπτύχθηκε ποτέ προς όφελός μας. Η έντονα συγκεντρωτική, μικρή οικονομία που υπήρξε αποτέλεσμα των πολιτικών που συμβούλεψε ο Λόρδος Κέϊνς για την πρόοδο της <<ευημερίας>>, έχει όλα τα χαρακτηριστικά που απαιτούνται για να γίνει η κυριαρχία μας άτρωτη με μια διπλή νέμεση: Πραγματικός ιδιωτικός ανταγωνισμός στον οικονομικό τομέα και πραγματική  δημοκρατική διαδικασία στην πολιτική αρένα. Το Laissez faire, η ελεύθερη δηλαδή αγορά, τα κλασσικά οικονομικά, ήταν μια γνήσια προσπάθεια μας να διαφθείρομαι την οικονομική επιστήμη. Η γοήτευση εσωτερική συνοχή τύφλωσε τους οικονομολόγους για πολλά χρόνια, αφού δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα. Σήμερα όμως είμαστε τόσο ισχυροί που δεν είναι πλέον δυνατόν να κρύψουμε τους θεσμούς που επιβάλλαμε με την πρόφαση του ελεύθερου ανταγωνισμού. Ο Κεϊνσιανισμός εκλογικεύει αυτήν την πανίσχυρη κατάσταση που εμείς απαιτούμε, ενώ διατηρεί τα προνόμια της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, στην οποία στηρίζεται απόλυτα η εξουσία μας.
  Αν και οι μεταρρυθμίσεις που πρότεινε ο Μάρξ στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο του, όπως το συγκεντρωτικό τραπεζικό σύστημα, ο φόρος εισοδήματος και άλλα συγκεντρωτικά μέτρα μπορούν να δια φθαρούν ώστε να εναρμονιστούν με τις απαιτήσεις μας, δεν επιτρέπουμε πλέον μεγάλη εξουσία στα Μαρξιστικά κινήματα που ανθούν στις αναπτυγμένες χώρες. Τα συνεκτικά μας ιδρύματα βρίσκονται ήδη στη θέση τους. Κάθε πραγματικό βήμα προς τον κομμουνισμό θα σήμαινε την πτώση μας. Φυσικά τα ψευδή Μαρξιστικά κινήματα είναι ένα υπέροχο ιδεολογικό πέπλο με το οποίο καλύπτουμε τους δικτάτορες μας που είναι οι μαριονέτες μας σε υπανάπτυκτες περιοχές.
  Δευτερευόντως η εξουσία των λόρδων του χρήματος στηρίζεται στην απόκρυφο γνώση στον τομέα της πολιτικής και της ιστορίας. Έχουμε επιτυχημένα διαφθείρει τις επιστήμες αυτές. Αν και πολλοί άνθρωποι είναι εξοικειωμένοι με τα μυστικά μας μέσα από βιβλία όπως το <<1984>> του Τζώρτζ Όργουελ, ενός ανθρώπου χωρίς ψευδαισθήσεις, λίγοι τα παίρνουν σοβαρά και ως συνήθως απορρίπτουν τις ιδέες αυτές ως παρανοϊκές. Ας ρίξουμε όμως μια ματιά στην ιδέα της πολιτικής όπως παρουσιάζεται στο βιβλίο αυτό.
  Από τη στιγμή που η πραγματική πολιτική κινείται από τα ατομικά συμφέροντα, η ιστορία μπορεί να θεωρηθεί ως ένας αγώνας για εξουσία και πλούτο. Κάνουμε το παν για να καλύψουμε αυτήν την προφανή αλήθεια, διαδίδοντας τη θεωρία πως η ιστορία δημιουργείται από τους απρόσωπους αγώνες ανάμεσα σε ιδέες, πολιτικά συστήματα, ιδεολογίες, φυλές και τάξεις. Μέσω μιας συστηματικής διείσδυσης μέσα στις περισσότερες διανοπτικές, πολιτικές και ιδεολογικές οργανώσεις, χρησιμοποιώντας το δέλεαρ της οικονομικής υποστήριξης και της ξαφνικής δημοσιότητας, μπορέσαμε να θέσουμε τα όρια της δημόσιας συζήτησης μέσα στις ιδεολογικές απαιτήσεις της οικονομικής μας εξουσίας.
  Το αποκαλούμενο πολιτικό φάσμα της Αριστεράς - Δεξιάς, είναι δικό μας δημιούργημα. Στην πραγματικότητα αντανακλά την προσεκτική τεχνητή πόλωση του πληθυσμού πάνω σε κίβδηλα θέματα, που αποτρέπει το θέμα της δικής μας εξουσίας να αναδυθεί μέσα στο μυαλό τους. Η αριστερά υποστηρίζει τις πολιτικές ελευθερίες και αντιτίθεται στην οικονομική ή επιχειρηματική ελευθερία. Η Δεξιά υποστηρίζει την οικονομική ελευθερία και αντιτίθεται στις πολιτικές ελευθερίες. Φυσικά, κανένα από τα δύο δεν μπορεί να υπάρξει πλήρως (που είναι ο στόχος μας) χωρίς το άλλο. Ελέγχουμε την Δεξιά - Αριστερά σύγκρουση, έτσι ώστε και οι δυο μορφές ελευθερίας να καταπιέζονται στον βαθμό που απαιτούμε. Η δική μας ελευθερία δεν στηρίζεται σε νομικά ή ηθικά <<δίκαια>>, αλλά στον έλεγχο που ασκούμε στην κυβερνητική γραφειοκρατία και στα δικαστήρια, που εφαρμόζουν τις σύνθετες υποκειμενικές ρυθμίσεις με τις οποίες εξαπατούμε το κοινό για να υποστηρίξει τα συμφέροντά μας.
  Αμέτρητες συγκρούσεις χωρίς νόημα για να αποσπαστεί η προσοχή του κοινού από τις δικές μας επιχειρήσεις, βρίσκουν γόνιμο έδαφος στα πικρά μίση της αριστεράς - δεξιάς ανακατωσούρας. Η Δεξιά και η Αριστερά είναι ασυμβίβαστες σε θέματα φυλετικής πολιτικής, αντιμετώπισης των εγκληματιών, επιβολής του νόμου, πορνογραφίας, εξωτερικής πολιτικής, σχέσης των δύο φύλων και λογοκρισίας, για να αναφέρω μόνο λίγα θέματα. Αν και η λογοκρισία στο όνομα του <<δικαίου>> υπήρξε χρήσιμη στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση και μπορεί ακόμη να απαιτείται στην δημοσιογραφία, εμείς γενικά δεν παίρνουμε θέση στα θέματα αυτά. Αντί γι΄αυτό προσπαθούμε να επιμηκύνουμε τις διαμάχες υποστηρίζοντας όσο μπορούμε και τις δύο πλευρές. Ο πόλεμος φυσικά είναι η απόλυτη διαιρετική σύγκρουση και η υγεία του συστήματος μας. Ο πόλεμος μας παρέχει την τέλεια κάλυψη του επειγόντως και των κρίσεων πίσω από τις οποίες ισχυροποιούμε την εξουσία μας. Από τη στιγμή που ο πυρηνικός πόλεμος παρουσιάζει κινδύνους ακόμη και σ΄εμάς, όλο και περισσότερο στηριζόμαστε σε οικονομικές κρίσεις, ενεργειακές ελλείψεις, οικολογική υστερία και χειραγωγούμενο πολιτικό δράμα για να γεμίσουμε το κενό. Οι χωρίς νόημα αψιμαχίες και οι πολέμοι παραμένουν όμως χρήσιμοι.
  Παρέχουμε κίβδηλη ελεύθερη επιχείρηση με τη Δεξιά και κίβδηλο δημοκρατικό σοσιαλισμό με την Αριστερά. Έτσι αποκτούμε μία <<ελεύθερη επιχείρηση>> της οποίας ο <<ανταγωνισμός>> ρυθμίζεται προσεκτικά από την γραφειοκρατία που ελέγχουμε και των οποίων οι εθνικοποιημένες επιχειρήσεις ελέγχονται άμεσα δια μέσου της δικής μας κυβέρνησης. Με τον τρόπο αυτό διατηρούμε μια κοινωνία που είναι η βάση της εξουσίας μας, οι νομικοί τίτλοι ιδιοκτησίας και χρήματος παραμένουν ασφαλείς, ο κίνδυνος όμως του ελεύθερου και μη ρυθμισμένου ανταγωνισμού αποφεύγεται και η λαϊκή κυριαρχία εκμηδενίζεται. Η δημοκρατική διαδικασία όμως ελέγχεται πλήρως και δεν μιλά για την δική μας οικονομική εξουσία. Χωρίς καμία εξαίρεση καθορίζουμε τους υποψήφιους των μεγάλων κομμάτων και μετά περνάμε στο στάδιο της επιλογής των νικητών. Κάθε προσπάθεια αναμόρφωσης της προεκλογικής εκστρατείας απλά θέτει τους κανόνες του παιχνιδιού πιο σταθερά κάτω από το δικό μας κυβερνητικό έλεγχο.
  Ο ολοκληρωτισμός του φασισμού ή του κομμουνισμού δεν αποτελούν κίνδυνο, όσο οι επάλξεις της ιδιωτικής ιδιοκτησίας παραμένουν για να υπηρετήσουν τις βάσεις της λειτουργίας μας. Οι ολοκληρωτικές κυβερνήσεις της Δεξιάς και της Αριστεράς εξ αιτίας της τρωτότητας των έντονα ορατών ηγετών προς τους αντιπάλους του κόμματος, μπορούν να γίνουν εύκολα αντικείμενο χειρισμού από το εξωτερικό. Πρωταρχικά οι ολοκληρωτικές δικτατορίες αποτρέπουν αποτελεσματικά τους νέους οικονομικούς λόρδους να αναδυθούν και να προκαλέσουν την εξουσία μας σε ολόκληρες ηπείρους, πολιτισμούς και φυλές.
  Ίσως να απαιτούνται λίγα λόγια σωστής ιδεολογίας πριν ολοκληρώσω. Η μόνη ιδεολογία που έχει αξία φυσικά είναι ο λογικός εγωισμός, που σημαίνει την μεγιστοποίηση της εξουσίας του ατόμου με όποιο μέσο αποδεικνύεται πρακτικό. Αυτό απαιτεί την εξουσία πάνω στη φύση κυρίως όταν είναι δυνατόν, τον χειρισμό των άλλων ανθρώπων, κυρίως των πιο εύστροφων και πολύτιμων εργαλείων απ΄όλα τα άλλα. Ευτυχώς δεν έχουμε μια κοινωνία εγωιστών. Οι λόρδοι του χρήματος θα ήταν αδύνατον να δημιουργηθούν σε μια κοινωνία, καθώς τα διανοπτικά φαντάσματα και οι εκλογικεύσεις με τα οποία χαρακτηριστικά χειριζόμαστε και εξαπατούμε τις μάζες, είναι ένας διαρκής καγχασμός. Κάτω από τέτοιες συνθήκες μια πολιτική του <<ζήσε - και - άσε - τους - άλλους - να - ζήσουν>> ή μια πραγματική αναρχία του <> είναι η μόνη εναλλακτική λύση. Είναι βέβαιο πως μια ιεραρχική τάξη θα ήταν δύσκολο να διατηρηθεί με τη βία. Στη σύγχρονη όμως εποχή, ενώ τα μυαλά είναι παγιδευμένα σε αλτρουιστικά, συλλογικά και θεία ηθικοπλαστικά φαντάσματα, η εγωιστική εκλογικευμένη εξουσία χρησιμοποιεί τα φαντάσματα αυτά για να ελέγξει τους άλλους.

Συνεχίζεται...