ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΔΟΥΛΟΙ

ΕΝΩΤΗΤΑ 2η

Η ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ

Οι σχιζοφρενείς προτιμούν την αυτοματοποιημένη ρουτίνα του ασύλου από τον εξωτερικό κόσμο, με την προϋπόθεση πως τους επιτρέπεται να αποσύρονται στις ιδιωτικές τους φαντασιώσεις. Δεν εισέρχονται ποτέ σε ομάδες, σπάνια μιλά ο ένας με τον άλλον και όταν το κάνουν στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία επαφή. Ο καθένας ζει στην δική του απόσυρση.
Σ΄έναν κόσμο γεμάτο ανασφάλειες, έναν κόσμο που απαιτεί διαρκή προσαρμογή και επαναπροσαρμογή αναπτύσσεται το όνειρο ενός θαυματουργού ιδανικού κράτους, όπου τα πάντα είναι ρυθμισμένα όπως στην κατάσταση της μήτρας, όπως στα παραμύθια που οι ανάγκες εκπληρώνονται με μια μαγική φράση <<τραπέζι στρώσου>>.
Δεν υπάρχουν ούτε κοινωνικοί ούτε πνευματικοί αγώνες. Ο κόσμος κινείται σαν ρολόι. Δεν υπάρχουν πραγματικές σχέσεις των ανθρώπων, γνώμες και πεποιθήσεις. Δεν υπάρχουν συναισθηματικές σχέσεις ανάμεσα στους <<κατοίκους της μήτρας>>, ο καθένας ζει σ΄έναν ξεχωριστό κόσμο που φέρει έναν αριθμό.
Στον κόσμο αυτόν δεν υπάρχει έρωτας, τρυφερότητα, διότι οι πραγματικές σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους δεν υπάρχουν. Σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς υπάρχει μόνο πίστη και υποταγή στο σύστημα που μας τρέφει κι λενας τρομακτικός φόβος μήπως αφοριστούμε, μήπως αποπεμφθούμε από το σύστημα, ένας φόβος μήπως χαθούμε ολοκληρωτικά. Στο κέντρο της πνευματικής μας μοναξιάς και απομόνωσης, η ισχυρή μηχανική εξωτερική τάξη χρησιμοποιήται για να καλύψει το εσωτερικό χάος και την επερχόμενη κατάρρευση.
Είχαμε την εμπειρία στα μεταπολεμικά χρόνια να αντιμετοπίζουμε την κατάρρευση προσφύγων που ήταν αναγκασμένοι να αγωνιστούν σ΄έναν κόσμο ελευθερίας όπου απαιτείτο η προσωπική πρωτοβουλία. Ο φόβος της ελευθερίας τους οδήγησε σε κατάσταση πανικού. Δεν είχαν αρκετά ισχυρά Εγώ για να διατηρήσουν την άμυνά τους μπροστά στις ανταγωνιστικές απαιτήσεις.
Στην θεοκρατία και στον ολοκληρωτισμό το άτομο υποτάσσεται και ταυτίζεται με τον ηγέτη. Χάνει το Εγώ του και βρίσκεται σε κατάσταση σχιζοφρένειας. Μπορεί να χάσει τον έλεγχο και να φτάσει σε πράξεις εχρότητας και καταστροφής. Οι ψυχολόγοι έχουν παρατηρήσει την συμπεριφορά αυτή, ονομάζοντάς την <<η ψυχή του στρατοπέδου συγκέντρωσης>>. Όταν τα θύματα εισέρχονται για πρώτη φορά στο στρατόπεδο όπου θα εξοντωθούν σταδιακά, τα περισσότερα χάνουν την αίσθηση του Εγώ. Οδηγούνται σε απάθεια και πλήρη έλλειψη της συνειδητότητας. Τα περισσότερα θύματα κατάφεραν να προσαρμοστούν όταν επέστρεψαν στην φυσιολογική κοινωνία. Στα υπόλοιπα η σχιζοφρενική αντίδραση της απώλειας του Εγώ παρέμεινε και αναπτύχθηκε σε μια πραγματική ψύχωση.
Το βλέπουμε συχνά σε άτομα που μόλις ολοκλήρωσαν την στρατιωτική τους θητεία. Ο στρατός έχει τα χαρακτηριστικά του στρατοπέδου συγκέντρωσης. Η είσοδος στη νέα κατάσταση κάνει τον νεοσύλλεκτο από την ξαφνική αλλαγή να αποσύρεται σχιζοφρενικά. Η έντονη και διαρκής εκπαίδευση του πρώτου διαστήματος τσακίζει το Εγώ και του αφήνει ανεπούλωτες πληγές. Ο πολότης ανακαλύπτει πως είναι έρμαιο στα χέρια μιας πανίσχυρης εξουσίας. Ο θάνατος του μπορεί να αποδωθεί σε ατύχημα.
Η κοινωνία δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει αν το ξαφνικό αυτό σοκ δεν ακολουθούσε μια μακρά περίοδος προσαρμογής στην κοινωνία. Γι΄αυτό και σταδιακά ο Στρατός απαλλάσσει τον στρατιώτη από τα βάρη. Τον ονομάζει <<παλιό>>, τον απαλλάσσει από εκπαίδευση και υπηρασίες, του δίνει περισσότερες άδειες τον φέρνει πιο κοντά στο σπίτι του, ώστε ήπια να αποδοθεί ξανά στην κοινωνία.
Δεν είναι όμως ο ίδιος που ήταν πριν την στρατολόγησή του. Είναι ένα ρομποτοποιημένο θύμα που θα συμπεριφερθεί μηχανικά και θα ακολουθήσει τις διαταγές κάθε προσώπου της εξουσίας που φέρει στολή ή ράσο.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΜΗΤΡΑ

Από την τρομακτική πραγματικότητα της ζωής ο άνθρωπος δραπετεύει στην μήτρα του ηγέτη. Το μυστικό αυτό κέντρο ελέγχει τα πάντα. Ο άνθρωπος δεν έχει πλέον ανάγκη να είναι υπεύθυνος για τη ζωή του. Εδώ υπάρχει ειρήνη και σιωπή. Η ειρήνη της απόλυτης υποταγής. Είναι ένας κόσμος σιωπηλών συνωμοτών. Κάθε πολίτης παρακολουθείται διαρκώς από τους γείτονες. τον ταχυδρόμο, τα παιδιά του, που αντιπροσωπεύουν το κράτος-τιμωρό, όπως ο ίδιος πρέπει να αντιπροσωπεύει το κράτος και να παρακολουθεί τους άλλους. Δεν είναι έγκλημα να τους προδώσει. Η ανάγκη για συνωμοσίες, για ανακάλυψη προδοτών και εγκληματιών είναι ακόμη μια έκφραση της σχιζοφρένειας. Ψυχολογικά σχετίζεται με την παιδική ανάγκη για το αίσθημα της παντοδυναμίας. Τ α αισθήματα της μεγαλομανίας αναπτύσσονται καλύτερα σε μια ατμόσφαιρα μυστηρίου και μυστικότητας που αυξάνει την ψευδαίσθηση της εξουσίας. Να γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι κατασκοπεύουν τη ζωή των άλλων.
Αυτό το αίσθημα της συνωμοσίας βρίσκεται πίσω από τον παθολογικό αγώνα με φανταστικού διώκτες, άναν αγώνα που συναντούμε στους πνευματικά ασθενείς που κατατρέχονται από αισθήματα καταδίωξης. Κυριαρχεί ο κίνδυνος μήπως χαθεί η ψευδαίσθηση του νιρβάνα της μήτρας. Μυστηριώδη φαντάσματα κυνηγούν τον άνθρωπο μακριά από το νιρβάνα και τον παράδεισο.
Στης φαντασιώσεις αυτές ο πατριάρχης, ο δικτάτορας το είδωλο του κινηματογράφου και του τραγουδιού γίνονται είδωλα και κίνδυνοι ταυτόχρονα. Ακόμη και οι πολίτες του ολοκληρωτικού καθεστώτος δεν αγαπούν αυτόν τον άνθρωπο γίγαντα. Η καχυποψία στο στήθος που τρέφει, στο χέρι που καθοδηγεί και απαγορεύει, χαρακτηρίζει την φαντασία των σχιζοφρενικών παιδιών που θεωρούν την τροφό ως εχθρό, που οδηγεί τον νου σε υποταγή.
Το βαθύ μίσος του ατόμου προς την πατρική μορφή δεν μπορεί να εκφραστεί άμεσα, γι΄αυτό και αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους. Αυτή είναι μια στρατηγική του ολοκληρωτικού-θεοκρατικού κράτους γιατί παρωδικά απορροφά την λύσσα και το μίσος του ατόμου. Ειδωλολάτρες, αιρετικοί, άθεοι, κουλάκοι, καπιταλιστές και έμποροι παίζουν το δικό τους ρόλο.
Στο κέντρο του ολοκληρωτισμού βρίσκεται ο άνθρωπος που πολεμά τον Θεό και το είδωλο. Δεν μπορεί να κατακτηθεί, πρέπει όμως να περιέλθει κάτω από σκλαβιά. Τα αισθήματα και οι σκέψεις πρέπει να ανήκουν στον ηγέτη. Ο πολίτης το γνωρίζει συνειδητά; Πολύ πιθανόν όχι. Η σύγχρονη ψυχολογία μάς έχει διδάξει πόσο ισχυρός είναι ο μηχανισμός της άρνησης και πώς πραγματικά λειτουργεί. Το μάτι δεν βλέπει όταν το μυαλό δεν θέλει κάτι να συμβεί.
Επιπλέον, οι δικαιολογίες και οι φαντασιώσεις έρχονται για να υποστηρίξουν και να εξηγήσουν αυτήν την άρνηση. Σ΄ένα ολοκληρωτικό-θεοκρατικό καθεστώς συναντούμε τα ίδια δεδομένα που αφορούν την περιφρόνηση της πραγματικότητας, όπως συμβαίνει και με την σχιζιφρένια.
Η στρατηγική του ολοκληρωτισμού καλύπτει το εσωτερικό χάος και την σύγκρουση με την αυστηρή τάξη του στρατιωτικού κράτους. Το ίδιο συμβαίνει με τον σχιζοφρενή ασθενή, με την εξαναγκαστική συμπεριφορά, όταν ακολουθεί το εσωτερικό του πρόγραμμα. Αυτή η ρουτίνα και τα προγράμματα είναι μια άμυνα στα οδυνηρά γεγονότα της εξωτερικής πραγματικότητος. Αυτή η εσωτερική ρομποτοποίηση μπορεί να οδηγήσει στην άρνηση της εσωτερικής πραγματικότητας και των εσωτερικών αναγκών. Ο πολίτης του ολοκληρωτικού καθεστώτος καταπιέζοντας και απορρίπτοντας την εσωτερική ανάγκη για ελευθερία, μπορεί να θεωρήσει τη σκλαβιά ως απαλευθέρωση. Μπορεί επίσης να κάνει ένα ακόμη βήμα - να θεωρήσει πως μέσω της καταστροφής γίνεται πανίσχυρος.
Πολλοί στρατιώτες κουρασμένοι από την ανία της καθημερινής ζωής θυμούνται τις βίαιες στιγμές της πολεμικής τους εμπειρίας, παρά την πείνα και τον τρόμο, θεωρώντας πως αποτελούν μνημειώδεις εμπειρίες της ζωής τους. Εκεί στα χαρακώματα αισθάνονται ευτυχισμένοι για πρώτη και μοναδική φορά στη ζωή τους.
Όλα αυτά μοιάζουν σαν μια πικρή κωμωδία, οι φαντασιώσεις όμως των σχιζοφρενών μάς έχουν διδάξει πως το μυαλό μπορεί να αποσυρθεί στην ψευδαίσθηση όταν αντιμετωπίζει τον φόβο της καθημερινής εμπειρίας. Κάτω από τις συνθήκες αυτές η φαντασίωση παραγκωνίζει την πραγματικότητα και σύντομα αποκτά αξία που η πραγματικότητα δεν είχε ποτέ. Ο σχιζοφρενής, όπως και το θύμα του ολοκληρωτισμού, περιφρονεί την πραγματικότητα. Τ θεοκρατικό μυαλό δεν παρατηρεί, ούτε επιβεβαιώνει τις εντυπώσεις της πραγματικότητας. Επιβάλλει στην πραγματικότητα πώς να συμπεριφερθεί και την εξαναγκάζει να προσαρμοστεί στις φαντασιώσεις του.
Η σύγκριση ανάμεσα στον ολοκληρωτισμό και την ψύχωση δεν είναι τυχαία. Οι ψευδαισθήσεις αναπόφευκτα εμφανίζονται σε κάθε μορφή τυραννίας και δεσποτισμού. Οι δυνάμεις του ασυνείδητου αρχίζουν να δρούν. Επιστρέφουν οι κακές δυνάμεις του ασυνείδητου αρχίζουν να δρούν. Επιστρέφουν οι κακές δυνάμεις ενός αρχαϊκού παρελθόντος. Αναπτύσσεται μια αυτόματη εξαναγκαστική συμπεριφορά αυτοκαταστροφής για να δικαιολογηθεί ένα λάθος με ένα άλλο. Για να διευρυνθεί ο παθολογικός κύκλος και να κυριαρχήσει στη ζωή.
Ο τρομοκρατημένος άνθρωπος αισθάνεται το βάρος ενός πολιτισμού που δεν κατανοεί και αποσύρεται στις φαντασιώσεις για απεριόριστη εξουσία ώστε να καλύψει το κενό μέσα του. Αυτή η φαντασίωση ξεκινά από τους ηγέτες και μεταδίδεται στις καταπιεσμένες μάζες. Τι άλλο μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος μέσα στην τρομακτική μηχανή που ονομάζεται ολοκληρωτισμός; Ακόμη και η σκέψη έχει γίνει επιφανειακή αφού ο εγκέφαλος ο ίδιος πρέπει να εξυπηρετήσει την ελίτ. Ο άνθρωπος πρέπει να απορρίψει την μοναδικότητα και την προσωπικότητα του και να παραδοθεί στις εξισωτικές και ομογενοποιητικές μορφές του κράτους. Αυτό του προκαλεί το μεγάλο εσωτερικό κενό ενός κακοποιημένου παιδιού, ενός άδειου ρομπότ που οδηγείται προς την καταστροφή.
Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ

Ο τρόμος ως όπλο έχει χρησιμοποιηθεί από τους τυράννους από την αυγή του χρόνου για την χειραγώγηση του ανθρώπου. Σήμερα το όπλο αυτό έχει τελειοποιηθεί σε μια επιστήμη που μπορεί να εξοντώσει κάθε αντίσταση και διαφωνία. Οι ηγέτες σήμερα κυβερνούν με τον εκφοβισμό. Προτιμούν την νομιμοφροσύνη μέσω του φόβου από την νομιμοφροσύνη που απορρέει από την πειθώ. Ο φόβος και ο τρόμος παγώνουν το νου και την θέληση. Δημιουργούν μια γενική ψυχική παράλυση. Ο πανικός που προκαλείται από τον τρόμο κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται απομονωμένοι, μόνοι και τρομαγμένοι. Κάθε μαζικός πανικός μπορεί να θεωριθεί συνωμοσία εναντίον του κράτους. Απομονωμένος από κάθε πραγματική συναισθηματική επαφή με τους συνανθρώπους του, μέσα στην εσωτερική του απομόνωση, ο πολίτης δεν μπορεί να πολεμήσει όλες αυτές τις επιρροές που του αποστερούν το ανθρώπινο πρόσωπό του.
Το καθεστώς βρίσκεται σε συναγερμό αναζητώντας κοινωνικούς αμαρτωλούς, επικριτές του συστήματος. Οι υπαινιγμοί, οι συκοφαντίες και οι καταγγελίες είναι τα βασικά όπλα της καθεστωτικής στρατηγικής. Κάθε άνθρωπος είναι ένας δυνητικός εχθρός του καθεστώτος.
Κανείς δεν αποκλείεται από τον τρόμο, άσχετα από την υψηλή θέση του.
Η μυστική αστυνομία δημιουργεί έναν πανικό μέσα στη χώρα, ενώ ο στρατός δημιουργεί πανικό και τρόμο στο εξωτερικό. Μόνο στη σκέψη μιας έκρηξης, ενός κύματος τρομοκρατίας οι άνθρωποι αρνούνται να εκφράσουν τη γνώμη τους και να εκτεθούν.
Οι φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέτρωσης χτίζονται για να προκαλέσουν φόβο και τρόμο στους πολίτες. Μπορεί να ονομάζονται στρατόπεδα τιμωρίας ή σωφρονιστικά ιδρύματα, δεν είναι όμως όλα αυτά παρά φθηνές δικαιολογίες. Σ΄αυτά τα κέντρα του τρόμου κανείς δεν σωφρονίζεται πραγματικά. Αποπέμπεται από την ανθρωπότητα, απορρίπτεται και δολοφονείται με αργό τρόπο.
Οι φυλακές αυτές δεν χτίζονται για τους πραγματικούς εγκληματίες, αλλά για να τομοκρατήσουν τους πολίτες. Οι φύλακές αντιπροσωπεύουν μια μόνιμη απειλή. Είναι ένα ανυπόφορο βάρος για όλους αυτούς τους πολίτες που παρωδικά μόνο βρίσκονται έξω από το συρματόπλεγμα.
Εκτός από τον φόβο πως θα υποστούν την ίδια απάνθρωπη μεταχείριση, υπάρχει και ο φόβος της ταπείνωσης και του θανάτου.
Η ίδια η ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης προκαλεί στον άνθρωπο έναν βαθύ φόβο μήπως εξοριστεί από την κοινότητα, μήπως απομονωθεί, περιπλανώμενος στην έρημο, χωρίς κανείς να τον θέλει και κανείς να τον αγαπά.

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗΣ

Ο πολίτης και το κομματικό μέλος ενός θεοκρατικού καθεστώτος, ενθαρρύνονται να προδώσουν τους φίλους και τους γονείς τους όπως θα έκανε το θυμωμένο μωρό που υπάρχει μέσα τους. Θα απελευθέρωναν την βαθιά καταπιεσμένη επιθετικότητα και την επιθυμία για εκδίκηση. Δεν χρειάζεται πλέον να καταπιέσουν ή να απορρίψουν κάποιες από τις πρωτόγοντες τάσεις τους. Το σύστημα επωμίζεται όλο το βάρος της ευθύνης τους και τους παραδίδει έναν έτοιμο κατάλογο χιλιάδων δικαιολογιών για να απελευθερώσουν τις σαδιστικές τους τάσεις. Κατάλληλα αρωματισμένες φράσεις όπως <<ιστορική αναγκαιότητα>> βοηθούν το άτομο να δικαιολογήσει την ανηθικότητά του και το κακό, παρουσιάζοντάς τα ως ηθικά και καλά. Βλέπουμε εδώ την μεγάλη διαφθορά των πολιτισμένων αρχών.
Στην στρατηγική της ενοχοποίησης ο ολοκληρωτικός-θεοκρατικός δικτάτορας καταστρέφει την συνείδηση των πολιτών θεσμοθετώντας την ιδέα της ενοχής του προπατορικού αμαρτήματος, του <<ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω>>. Φανταστείτε όλους εκείνους τους γιατρούς του μεσαίωνα σπούδασαν την ιατρική για να θεραπεύσουν τους συμπολίτες τους και βρισκόταν δίπλα στα θύματα της ιεράς εξέτασης για να μην τους αφήσουν να πεθάνουν από τα βασανιστήρια, κάθε φορά που πλησίαζε ο θάνατος τους. Οι σφαγιασμένοι και καμμένοι αθώοι πολίτες έδωσαν τα στατιστικά όρια της ανθρώπινης αντοχής.
Πίσω από την υποκρισία και από τις λέξεις χωρίς νόημα, η <<αγάπη>> δικαιολόγησε όλα τα εγκλήματα του μεσαιωνικού ιερατείου. Πολιτικές λέξεις-κλειδιά τους ενθάρρυναν για να δικαιολογήσουν την συνείδησή τους και να υποταχθούν στο ιερατείο. Η διαδικασία της συστηματικής ενοχοποίησης απαιτεί την αλλαγή του νοήματος των λέξεων. Η διαδικασία της διαστροφής του πολιτισμού έχει αρχίσει εδώ και δίο χιλιάδες χρόνια. Το ιερατείο μας δίδαξε να μην πιστεύουμε στην αντικειμενική αλήθεια και την φιλοσοφία, αλλά στην εξ΄αποκαλύψεως αλήθεια.
Η ενοχοποίηση και η εγκληματοποίηση προετοιμάζουν τους ανθρώπους να επαναστατήσουν εναντίον του πολιτισμού. Δείξτε τους αποδιοπομπαίους τράγους και αίμα και τα χιλιάδες χρόνια του ελληνικού πολιτισμού θα καταρρεύσουν μέσα σε λίγο διάστημα. Αυτό απαιτεί την ώθηση των ανθρώπων στην υστερία, την ομογενοποίηση των συναισθημάτων και των μαζών. Όλα αυτά ξυπνούν τον άγριο νεάντερταλ μέσα στην ανθρώπινη ψυχή. Δικαιολογείστε το έγκλημα με μια λαμπρή διδασκαλία που ισχυρίζεται πως η δική σας ομάδα κατέχει την αλήθεια ενώ οι αντίπαλοι είναι αμαρτωλοί και ειδωλολάτρες και τότα να είστε βέβαιοι πως οι μάζες θα σας ακολουθήσουν.
Η στατηγική της εγκληματοποίησης δεν κατευθύνεται μόνο προς την συντριβή των θυμάτων ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, αλλά και στην δημιουργία μιας ελίτ δολοφόνων της κυβερνούσας συμμορίας το δηλητηριώδες αίσθημα της εξουσίας που τους απομακρύνει όλο και περισσότερο από κάθε ανθρώπινο αίσθημα. Τα θύματα τους χάνουν στα μάτια τους την ανθρώπινη ταυτότητα και γίνονται μάσκες που μιλούν, ρομπότ χωρίς Εγώ. Η στρατηγική της εγκληματοποίησης είναι η συστηματική οργάνωση των κατώτερων παθών στον άνθρωπο.
Κάτω από την πίεση της ολοκληρωτικής σκέεψης κάθε πολίτης ταυτίζεται με την κυριαρχούσα συμμορία και πολλοί μπορούν να αποδείξουν την νομιμοφροσύνη τους δολοφονώντας και εξοντώνοντας ή τουλάχιστον εκφράζοντας την επιδοκιμασία τους στις μαζικές δολοφονίες τις εκατόμβες και τις πυρές των αιρετικών. Η ανία που προκαλούν οι αυτοματοποιημένες μορφές ζωής οδηγούν τα άτομα να καλοδεχθούν τον πόλεμο, το έγκλημα και την καταστροφή. Κάθε νέα πυρά, έγκλημα ή βασανιστήριο δημιουργεί νέους δεσμούς πίστης και ανήθικης υποταγής στην κυριαρχούσα συμμορία. Στο τέλος οδηγημένη από το έγκλημα και την ενοχή η κυριαρχούσα ομάδα πρέπει να ενωθεί στενά, διότι η πτώση του συστήματος θα φέρει την πτώση ολόκληρης της συμμορίας, ηγετών και οπαδών.
Το ίδιο συμβαίνει και στον κόσμο των εγκληματιών. Μόλις ένα άτομο κάνει το πρώτο βήμα και απορρίψει τους νόμους της κοινωνίας και συνδεθεί με μια εγκληματική συμμορία ξεκινά έναν πόλεμο με τον κόσμο και τις ηθικές του αρχές. Από το σημείο αυτό η συμμορία μπορεί να τον εκβιάσει και να τον υποτάξει.
Η εγκληματοποίηση αυξάνεται από μια κυνική συνωμοσία που καλύπτεται από τη σημαία του ιδεολογισμού. Οι ηγέτες της χώρας μπορούν να χρησιμοποιούν απλά συνθήματα όπως <<ο λαός του Θεού>> ή <<η παγκόσμια εκστρατεία ειρήνης>> και οι πολίτες να συμφωνούν και να υπερηφανεύονται για τις λέξεις αυτές. Μόνον λίγοι ανάμεσα τους γνωρίζουν τις πραγματικές πράξεις που βρίσκονται πίσω από τις ανθισμένες αυτές φράσεις.
Αυτές οι διαστροφές ενσωματώνονται με μεγάλους μύθους, όπως η αυτοκρατορία της αγάπης, η δημοκρατία του λαού, η σταυροφορία για την κατάκτηση των αγίων τόπων. Έτσι οι πολίτες επιθυμώντας να κάνουν κάτι ηρωικό οδηγούνται στο έγκλημα και τη βία.
Το αίμα γίνεται ένα μαγικό υγρό και η αιματοχυσία γίνεται αρετή και ζωοδότηρα πράξη. Οι απεριόριστες δολοφονίες, όπως πραγματοποιούνται στα θεοκρατικά συστήματα, σχετίζονται με βαθείς, ασυνείδητους φόβους. Ο αδύναμος και συναισθηματικά ασθενής, σε κάθε κοινωνία, δολοφονεί από φόβο, για να δανειστεί με μαγικό τρόπο την δύναμη και την ευτυχία των νεκρών θυμάτων του, όπως φυσικά και τα υλικά τους πλούτη. Η δολοφονία εκατομμυρίων αθώων με την κατηγορία του αιρετικού και τουμάγου πλούτησε την εκκλησία και σταμάτησε όταν πια είχαν πάψει να υπάρχουν πλούσιοι αιρετικοί.
Ο πρωτόγονος μύθος πως η δολοφονία ισχυροποιεί και παρατείνει τη ζωή του ανθρώπου επιβίωσε έως τις μέρες μας. Δεν πρέπει να ξεχνούμε πως οι δυνάμεις της λογικής και της κατανόησης είναι μάλλον αδύναμες. Είναι δύσκολο να ελεγχθεί η φωτιά όταν ανάψει.

ΛΟΓΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗΣ

Σήμερα οι ίδιες λέξεις έχουν αποκτήσει μια ειδική λειτουργία στην υπηρεσία της εξουσίας που θα ονομάσουμε λογοκρατία. Το μεγάλο ψέμα και τα συνθήματα προκαλούν σύγχυση στους ακροατές και τους κάνουν πρόθυμους να αποδεχθούν κάθε μύθο ευτυχίας. Το έργο του προπαγανδιστή είναι να δημιουργήσει ειδικές εικόνες στο νου των πολιτών ώστε να μην μπορούν να βλέπουν και να ακούν με τα δικά τους μάτια και αυτιά, αλλά να κοιτούν τον κόσμο μέσα από τον καπνό της επίσημης συνθηματολογίας και αναπτύσουν αυτόματη ανταπόκριση που να συμβαδίζει με την καθεστωτική μυθολογία.
Η πολυμορφική χρήση λέξεων στην <<διπλή ομιλία>> γίνεται μια επίθεση στη λογική μας, μια επίθεση στην κατανόηση, μια επίθεση που μας αποτρέπει να κατανοήσουμε τη μονολιθικότητα της δικτατορίας και της θεοκρατίας. Ακούστε τις φράσεις: <<η ειρήνη είναι πόλεμος και ο πόλεμος ειρήνη!>> <<η δημοκρατία είναι τυραννία και η ελευθερία είναι σκλαβιά!>> <<η άγνοια είναι δύναμη!>> <<η αρετή είναι διαστροφή>> και <<η αλήθεια είναι ψέμα>> <<η ζωή εν τάφω>> η <<μετά θάνατον ζωή>> <<η αλήθεια είμαι εγώ>>!!!.
Η παυλωφική ρύθμιση των ανθρώπων με συγκεκριμένες λέξεις τους ωθεί σε μια αυτόματη σκέψη συνδεδεμένη με τις λέξεις αυτές. Οι λέξεις που χρησιμοποιούμε επιρεάζουν τη συμπεριφορά μας στην καθημερινή ζωή και καθορίζουν τις σκέψεις που έχουμε.
Στο θεοκρατικό ολοκληρωτισμό τα δεδομένα αντικαθιστώνται από τις φαντασιώσεις και τη διαστροφή. Η ιστορία επανακατασκευάζεται, νέοι μύθοι εμφανίζονται για να προκαλέσουν σύγχυση στους πολίτες τις χώρας. Το λεξιλόγιο μεταμορφώνεται σε υπνωτικά συνθήματα.
Στην ομίχλη που προκαλεί η σημαντική οι λέξεις χάνουν την άμεση λειτουργία της επικοινωνίας. Γίνονται συνθήματα και δεν αντιπροσωπεύουν την ελεύθερη σκέψη. Η λέξη που ήταν μια δημιουργία του ελεύθερου ανθρώπου μεταμορφώνεται σε εργαλείο μηχανικής. Στον ολοκληρωτισμό οι λέξεις γίνονται συναισθηματικοί μηχανισμοί που χρησιμοποιούνται για να εντυπωσιάσουν επιθυμητές αντιδράσεις στους ακροατές.
Η πνευματική νωθρότητα, η αντίσταση στη σκληρή εργασία της σκέψης οδηγεί τα άτομα στην αποδοχή του μεγάλου ψεύδους. Όταν το άτομο δεν αναλύει και δεν επιβεβαιώνει την διπλή ομιλία χάνεται και δεν μπορεί πλέον να δει τη λογική. Στο τέλος πιστεύει τα πάντα και αποσύρεται στη σιωπή. Μόλις ο πολίτης αποδεχθεί τη λογική των ηγετών του χάνει την ευκρίνεια των λέξεων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως υπάρχει ένας διαρκής πόλεμος λέξεων, που έχει στόχο την υπονόμευση της κατανόησης.
Η επικοινωνία έχει έναν ακόμη πιο παιδικό χαρακτήρα για τους πολίτες του ολοκληρωτισμού. Οι λέξεις δεν αντιπροσωπεύουν πια νοήματα ή ιδέες. Οι πολιτικοί επιδιώκοντας την εξουσία πρέπει να εφεύρουν νέα συνθήματα και λέξεις με συναισθηματική φόρτιση. Αντικαθιστούν μια δυσάρεστη εικόνα με νέες λέξεις ενώ η ουσία μένει η ίδια. Δημιουργούν μια γλώσσα μίσους για να προκαλέσουν τα αισθήματα τις μάζας. Η λέξη <<ειρήνη>> δεν σημαίνει πλέον ειρήνη, αλλά είναι μια προπαγανδιστική εφεύρεση για να καλυφθεί η επιθετικότητα.
Η λογοκρατία κάνει τους ανθρώπους ικανούς μόνο για την μίμηση και ανίκανους να κατανοήσουν την αντικειμενικότητα και να δημιουργήσουν ιδέες και ιδανικά. Με άλλα λόγια, ο πολίτης γίνεται ένας παπαγάλος που επαναλαμβάνει ετοιμοπαράδοτα αυνθήματα και προπαγανδιστικές φράσεις χωρίς να κατανοεί το πραγματικό τους νόημα.
Αυτή η συμπεριφορά προκαλεί όμως μια παιδική συναισθηματική ευχαρίστηση. Τα ρυθμικά τραγούδια και συνθήματα προκαλούν ηχητική παιδική ικανοποίση.
Πολλοί ομιλητές χρησιμοποιούν λεκτικές πλημμυρίδες για να καλύψουν την κενότητα των ιδεών, να προκαλέσουν συναισθήματα, να δημιουργήσουν θαυμασμό και λατρεία σ΄αυτό που ουσιαστικά είναι κενό και ανάξιο. Τα άτομα της ολοκληρωτικής χώρας δεν έχουν πρόσβαση σε δεδομένα και δεν μπορούν να επιβεβαιώσουν αυτό που ακούν ή διαβάζουν. Είναι θύματα των συνθημάτων των ηγετών τους.

ΕΤΙΚΕΤΟΜΑΝΙΑ

Η επιθυμία να συμπεριληφθούν πάρα πολλά ωοήματα στην ετικέτα ενός αντικειμένου ή ενός ιδρύματος και να βλέπουμε μόνο πρόχειρα στην πραγματική του αξία, είναι ένα χαρακτηριστικό που διαρκώς διογκώνεται. Είναι ο υπερβολικός σεβασμός για το επιστημονικό όνομα-την ετικέτα, το σχολείο, το πτυχίο, το μεταπτυχιακό-που παραβλέπει εκπληκτικά την πραγματική αξία. Βλέπουμε διαρκώς ανθρώπους να επιδιώκουν διάφορες συνταγές, μάρκες, θέσεις, τίτλους και ετικέτες, διότι πιστεύουν πως αν κάποιος θέλει να έχει κύρος και αναγνώριση όλα αυτά είναι απαραίτητα. Για να γίνουν αποδεκτοί οι άνθρωποι προετοιμάζονται να υποστούν μια εκπαίδευση κι έναν προγαμματισμό σε ειδικά σχολεία και ιδρύματα που προωθούν ορισμένες ετικέτες, διπλώματα και επιτιδευμένες προσόψεις.
Υπάρχει κάτι ουσιαστικά δυσάρεστο στην ανάγκη να εκφράσουμε και να κρίνουμε όλα τα αποδεδειγμένα κλισέ και τις ετικέτες. Απαιτεί την αξιολόγηση της εργασίας ή τις ιδέας που μελετούμε. Πολύ συχνά αρνούμαστε τις αποχρώσεις στις ανθρώπινες διαφορές και τα φαινόμενα που οι λέξεις περιγράφουν. Σε ολοκληρωτικά καθεστώτα ο άνθρωπος είναι τόσο τρομοκρατημένος και έχει τόσο άγχος μήπως παραβεί τις γνώμες και τους τρόπους σκέψης.
Έτσι προσπαθεί να εκφραστεί σύμφωνα με τους όρους που επιβάλλουν οι δικτάτορες. ΟΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΜΈΝΕς ΕΤΙΚΈΤΕς ΓΊΝΟΝΤΑΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΈς ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΙΏΝΙΑ ΠΟΛΥΠΛΟΚΌΤΗΤΑ ΤΗς ΖΩΉς.
Καθώς οι λέξεις χάνουν την επικοινωνιακή τους αξία, αποκτούν μια τρομοκτική ρυθμιστική λειτουργία. Οι επίσημες λέξεις πρέπει να είναι πιστευτές και να τις υπακούουν. Η διαφωνία γίνεται μια συναισθηματική πολυτέλεια. Η εξουσία είναι η μόνη λογική. Δεδομένα που είναι αντίθετα στην επίσημη γραμμή διαστρέφονται και αποσιωπούνται. Κάθε μορφή πνευματικής συμμετοχής είναι προδοσία. Δεν υπάρχει αναζήτηση για την αλήθεια, μόνο η εξαναγκασμένη αποδοχή δογμάτων και κλισέ. Το πιο τρομακτικό είναι πως έχει μειωθεί όχι μόνο η επικοινωνία αλλά και η κατανόηση. Η σύγχυση έχει διεισδύσει στην κοινωνία και είναι αποτέλεσμα μιας αταξίας νοημάτων και ενός λεκτικού θορύβου.

ΑΓΡΙΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΜΑΥΡΗ ΜΑΓΕΙΑ

Όλα αυτάδεν είναι καθόλου καινούργια, αφού και στους πρωτόγονους πολιτισμούς η μαύρη μαγεία ήταν μάλλον απλή. Ο μάγος της φυλής έπρεπε απλά να καταστρέψει ή να ακρωτηριάσει ένα μικρό αγαλματίδιο του κατηγορούμενου, να δείξει με ένα μαγικό ραβδί τον ίδιο τον άνθρωπο ή να τον καταραστεί με λόγια γεμάτα μίσος και κινήσεις για να οδηγήσει το θύμα του στην κατάρρευση και τον θάνατο. Στην τυφλή αποδοχή της λογικής τελετουργίας το θύμα καταλαμβανόταν από τον τρόμο, υπέκυπτε στα μάγια και πεθαινε.
Η μαγική αυτή σφαγή του εχθρού έχει μια πλειάδα ψυχολογικών επιπλοκών. Το θύμα της κατάρας συχνά θεωρείτο ως ο αντιπρόσωπος του εχθρού του θεού της φυλής, που αντιπροσώπευε την εξουσία και τον πατέρα. Έπρεπε να πεθάνει διότι η ύπαρξη του προκαλούσε ενοχή και θλίψη στους πολίτες. Ο θάνατος του μπορεί να καθησύχαζε τις εσωτερικές φωνές σε κάθε άνθρωπο, φωνές που τον προειδοποιούσαν για την πτώση του.
Μερικές φορές το θύμα μπορεί να προερχόταν από μια διαφορετική φυλή. Στην περίπτωση αυτή ο ξένος είναι ένας εύκολος αποδιοπομπαίος τράγος και η τιμωρία του εξυπηρετούσε τα μέλη της φυλής που τον δολοφονούσαν. Το μίσος για έναν ξένο αντανακλά το μίσος και την επιθετικότητα κάθε ανθρώπου προς τη δική του ομάδα και τον ίδιο. Όσο περισσότερος φόβος υπάρχει σε μια κοινωνία, τόση περισσότερη ενοχή αισθάνεται η κοινωνία αυτή. Γι΄αυτό χρειάζεται εσωτερικούς αποδιοπομπαίους τράγους και εξωτερικούς εχθρούς. Όταν υπάρχει εσωτερική σύγχυση αναζητάται μια εκτόνωση σε εξωτερικούς πολέμους.
Κατασκευάζονται κατηγορίες εναντίον αθώων, κυρίος εναντίον πρώην ηγετών που κατόρθωσαν να αναπτύξουν κάποια εκτίμηση και νομιμοφροσύνη ανάμεσα σε φίλους και οπαδούς. Όταν εκτοξεύονται κατηγορίες πάντοτε δημιουργούνται ασυνείδητα αισθήματα ενοχής που μας κάνουν να τρέμουμε.
Ακόμη και στις ελεύθερες κοινωνίες οι πολιτικές εκστρατείες καλύπτονται από μια ατμόσφαιρα υπερβολικών κατηγοριών και ακόμη σκληρότερων απαντήσεων. Τη στιγμή που ξεκινά η στρατηγική των κατηγοριών, με όλους τους δυσάρεστους θορύβους της, ξεχνούμε τις στρατηγικές προθέσεις πίσω από τις λέξεις και επιρεαζόμασται από τις ύβρεις. <<Μπορεί να υπάρχει κάτι πίσω από την ιστορία>>, σκεπτόμαστε. Αυτό φυσικά επιζητά και ο επιτιθέμενος. Στο μυαλό των πολιτικών υπάρχει πάντα η δικαιολογία πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Οι εκστρατείες όμως αυτές παράγουν παράδοξα αποτελέσματα, αφού οι ανυπόστατες κατηγορίες αποδυναμώνουν το ηθικό συναίσθημα κατήγορου και κατηγορουμένου.

ΤΕΛΟΣ 2ου ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ


ΠΡΟΣΕΧΩΣ...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3ον

α) ΠΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ
β) ΕΘΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ
γ) ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
δ) ΟΙ ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΙ, ΔΕΥΤΕΡΟΤΟΚΟΙ, ΥΣΤΕΡΟΤΟΚΟΙ, ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4ον

α) Η ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΜΑΖΟΧΙΣΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ
β) Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΛΥΣΗΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ
ΦΑΣΗ 1τη: ΤΕΧΝΗΤΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ
γ) ΦΑΣΗ 2η: ΥΠΟΤΑΓΗ ΚΑΙ ΘΕΤΙΚΗ ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ
δ) ΦΑΣΗ 3η: ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ
ε) ΦΑΣΗ 4η: ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΜΑΓΕΙΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5ον

α) Ο ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ ΩΣ ΟΡΓΑΝΟ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ
β) Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΗΣ
γ) Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ

ΤΕΛΟΣ ΕΡΓΟΥ