ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΔΟΥΛΟΙ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ

Ο εφευρέτης της ταχυδρομικής λογοκρισίας.

Το 334 πχ ο Αλέξανδρος πολιορκούσε τους Πέρσες που είχαν στρατηγό τους τον Μέμνων, στην Αλικαρνασσό, την περίφημη πόλη της Μικράς Ασίας.
Στον Αλέξανδρο είχαν αρχίσει να φθάνουν πληροφορίες για δημιουργία κλίματος δυσαρέσκειας μεταξύ των στρατιωτών του. Μια και σκόπευε οι άνδρες αυτοί να αποτελέσουν τον στρατό κατοχής της Περσίας όταν πια θα ολοκλήρωνε την κατάκτησή της, του ήταν απαραίτητο να είναι απολύτως άξιοι της εμπιστοσύνης του.
Όσο συνέχιζε ο Αλέξανδρος τις εκστρατείες του είχε απαγορεύσει στους στρατιώτες να επικοινωνούν με τις οικογένειές τους για λόγους ασφαλείας. Για να ανακαλύψει την πραγματική εικόνα της καταστάσεως του στρατού, ανήγγειλε πως διέκοπτε τώρα την απαγόρευση. Κανείς από τους στρατιώτες δεν αρνήθηκε την ευκαιρία να γράψει μια επιστολή στους δικούς του.
Τρεις μέρες αργότερα ξεκίνησαν οι ταχυδρόμοι για να μεταφέρουν τα γράμματα στην Μακεδονία. Δεν πρόλαβαν όμως να απομακρυνθούν και από άλλο δρόμο πήγαν και παρέδωσαν στον Αλέξανδρο το περιεχόμενο των σάκων τους. Ο Αλέξανδρος εξέτασε προσεκτικά όλα τα γράμματα και απ΄αυτά έμαθε την πραγματική κατάσταση. Οι άνδρες είχαν γράψει ό,τι ακριβώς πίστευαν και ένιωθαν και όλα τα παράπονά τους. Το αποτέλεσμα ήταν όλα τα λογικά και νόμιμα παράπονα ικανοποιήθηκαν, ενώ οι παράλογοι και δυσαρεστημένοι και ανάξιοι εμπιστοσύνης στάλθηκαν πίσω στην πατρίδα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

ΜΑΖΙΚΗ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ

Κάποιοι σε μυστικές εταιρίες συνδυάζουν, Δημιουργούν νέες μετοχές για να εμπορευθούν πέρα από τα όρια, Με αέρα και κενά ονόματα εξαπατούν την πόλη, Δημιουργούν πρώτα νέες πιστώσεις και μετά τις εξευτελίζουν, Διαιρούν το άδειο τίποτε σε μετοχές, Και τραβούν το πλήθος από τα αυτιά..

Daniel Defoe
Συγγραφέας του έργου.. Ροβινσών Κρούσο



Στα 1999 η Ελλάδα προσεβλήθη από τον χρυσό πυρετό του χρηματιστηρίου Η ιστορία αυτή ήταν πιθανότατα μια καλοστημένη απάτη πονηρών ανθρώπων που βρίσκονταν σε θέσεις - κλειδιά, οι οποίοι κατάφεραν μέσω του παροξυσμού που επικράτησε, να αρπάξουν τον πλούτο που είχαν συγκεντρώσει τα Ελληνικά νοικοκυριά.
Ακόμη και η ίδια η Ελληνική κυβέρνηση πιάστηκε όμηρος στην κατάσταση αυτή, αφού ήταν αδύνατον, ακόμη και ένας υπουργός οικονομικών να διατάξει το πάγωμα του χρηματιστηρίου και έρευνες, τη στιγμή που ο δείκτης είχε φθάσει τις <<6.000>>. Υπήρχαν βέβαια λογικοί άνθρωποι που ζητούσαν από το λαό να προσέχει τους <<κερδοσκόπους>> και να υπολογίζει ψύχραιμα και με μακροπρόθεσμη βάση τις επενδύσεις.
Κανείς δεν εξέταζε το ποιόν της εταιρείας στην οποία ανήκαν οι μετοχές που αγόραζε. Κανείς δεν αναζητούσε εάν η εταιρεία αυτή είχε μέλλον και δεν ήταν λίγες οι φορές που δεν είχε ούτε καν παρόν. Οι πεπειραμένοι παίκτες του χρηματιστηρίου είχαν καταλάβει πως κάτι κρύβει η υπόθεση αυτή, αφού δεν είναι δυνατόν μια μετοχή να ανέβει 700% μέσα σ΄ένα μήνα. Τότε όμως το σύνθημα ήταν <<παίξε στο χρηματιστήριο για σίγουρα κέρδη>>.
Όλοι είχαν <<πληροφορίες>>. Άλλοι από τα κόμματα (δεν είναι τυχαίο που κανένας βουλευτής δεν έχασε στο παιχνίδι αυτό), άλλοι από τα υπουργεία και άλλοι από τη μαμά τους. Θα έπρεπε όμως να είχαν σκεφθεί πως όταν τόσοι πολλοί αρχίζουν να αποκτούν άποψη, τότε πλημμυρίζει το κόλπο από άσχετους και οι υποψιασμένοι το βάζουν στα πόδια. Οι λογικοί και οι συγκρατημένοι θεωρούντο <<κορόιδα>> και <<κότες>>. Οι άνθρωποι αυτοί δίστασαν και σώθηκαν.
Σήμερα υπάρχουν χιλιάδες Έλληνες χαμένοι από το μεγάλο κόλπο του χρηματιστηρίου Από τους λιγότερο χαμένους είναι αυτοί που δεν πήγαν διακοπές τα τελευταία χρόνια και δουλεύουν για να πληρώσουν τα δάνεια που πήραν για να καλύψουν τα χρέη τους από το χρηματιστήριο, ενώ άλλοι έχασαν το κτήμα στο χωριό, τις οικονομίες μιας ζωής, ο ταξιτζής το ταξί του, ο επιχειρηματίας την επιχείρησή του. Ελευθερία στη χώρα αυτή σημαίνει πως ο καθένας μπορεί να διαλέξει τον τρόπο με τον οποίο θα καταστραφεί!!!
Κάποιοι ισχυρίζονται πως το κόλπο του χρηματιστηρίου ήταν ένα ponzi scheme. Το όνομα το πήρε από τον Κάρολο Πόντζι έναν Αμερικανό ιταλικής καταγωγής. Τον Ιούνιο του 1919 ο Πόντζι έπεισε κάποιους να επενδύσουν ό,τι ποσόν ήθελαν σ΄αυτόν και θα είχαν κέρδος 50% επί του επενδεδυμένου ποσού, κάθε 90 ημέρες. Στην αρχή πλήρωσε και απέκτησε αξιοπιστία, τα λεφτά όμως με τα οποία πλήρωνε άνηκαν στους νέους που έμπαιναν στην πυραμίδα.
Τελικά όλοι πείστηκαν πως η επένδυση ήταν κερδοφόρα, αφού έδινε αυτά που υποσχόταν. Άνθρωποι από ολόκληρη τη Νέα Αγγλία πήγαιναν στη Βοστώνη, την έδρα του, για να επενδύσουν τεράστια ποσά, συνήθως τις οικονομίες μιας ζωής. Η απληστία ώθησε όλους αυτούς, ακόμη και να δανειστούν για να επενδύσουν σ΄αυτό το ponzi scheme. Η εφημερίδα <> ξεσκέπασε την απάτη αυτή τον Αύγουστο του 1920 και όλη η επιχείρηση κατέρρευσε.
Στην επιχείρηση αυτή δεν χρειάζεται στρατολόγηση νέων μελών όπως συμβαίνει στις πυραμίδες, αλλά μια ανοιχτή διαφήμιση κερδών που θα είχε κάποιος αν επενδύσει στην εταιρεία αυτή. Αργότερα τα θύματα έρχονται μόνα τους. Στην αρχή το κόλπο αυτό δίνει τεράστια κέρδη: 20%-30% επί του επενδεδυμένου κεφαλαίου, ώσπου να γίνει γνωστό. Τα ποσά τα καλύπτει από τους επόμενους που καταθέτουν τις οικονομίες τους, συνεχίζει όσο έρχονται νέοι <<επενδυτές>>, μέχρι που να σταματήσουν να καταθέτουν και η ιστορία να καταρρεύσει
Ο Κάρολος Μακ Κέι στο έργο του <> (1841) περιγράφει μια σειρά από απάτες. Πρώτη απ΄όλες την απάτη του Μισισιπή που εξύφανε ο Τζων Λο με τις ευλογίες του Γαλλικού κράτους που είχε οικονομικά προβλήματα μετά το θάνατο του Λουδοβίκου ΙΔ΄. Ο Λο δημιούργησε μια εταιρεία που είχε αποκλειστικό προνόμιο εμπορίου στον ποταμό Μισισιπή και στην Γαλλική επαρχία της Λουϊζιάνα.
Στα 1719 η εταιρία αυτή πήρε το αποκλειστικό δικαίωμα εμπορίου με τις Ανατολικές Ινδίες, την Κίνα και τις Νότιες θάλασσες. Ο Λο δεν ήταν ούτε τρελός ούτε αφελής. Ήταν γνώστης της φιλοσοφίας των αρχών των πιστώσεων. Κατανοούσε τα νομισματικά θέματα καλλίτερα από κάθε άλλον στην εποχή του και αν το σύστημα του κατέρρευσε με τέτοιο πάταγο δεν οφείλετο σε δικό του λάθος, όσο στους ανθρώπους πάνω στους οποίους το είχε στηρίξει.
Δεν είχε υπολογίσει την φιλάργυρη φρενίτιδα ενός ολόκληρου έθνους. Πως θα μπορούσε να προβλέψει πως ο Γαλλικός λαός, όπως ο άνδρας στον μύθο, θα σκότωνε μέσα στη φρενιτιώδη απληστία την χήνα που του είχε γεννήσει τόσα χρυσά αυγά;
Ο Τζων Λο γεννήθηκε στο Εδιμβούργο στα 1671. Πατέρας του ήταν ο νεώτερος γιος μια παλιάς οικογένειας στο Φάιφ που ήταν χρυσοχόος και τραπεζίτης. Συγκέντρωσε σημαντικό πλούτο από το επάγγελμά του, αρκετό για να αγοράσει έναν τίτλο τιμής. Πάντα έδειχνε μεγάλη αγάπη γι την μελέτη των αριθμών και η ικανότητα του στα μαθηματικά θεωρείτο εξαιρετική. Στην ηλικία των 17 ετών ήταν ψηλός, δυνατός και καλοφτιαγμένος Ήταν αγαπητός στις γυναίκες οι οποίες τον αποκαλούσαν <<Ωραίο Λο>>, ενώ οι άνδρες τον περιφρονούσαν Στα 1688 ο πατέρας του πέθανε και ο Τζων πήγε στο Λονδίνο για να δει τον κόσμο.
Ήταν πολύ νέος, πολύ ματαιόδοξος, 'όμορφος, ικανά πλούσιος και αρκετά ανεξέλεγκτος Φθάνοντας στην πρωτεύουσα έπεσε στην ασωτία. Άρχισε να συχνάζει σε χαρτοπαικτικές λέσχες και ακολουθώντας ένα συγκεκριμένο σχέδιο βασισμένο σε υπολογισμούς της τύχης, κατάφερε να κερδίζει σημαντικά ποσά. Σύντομα όμως έγινε ένας αθεράπευτος παίχτης. Καθώς η αγάπη του για το παιχνίδι αυξανόταν, μειωνόταν η σωφροσύνη του. Άρχισε να χάνει μεγάλα ποσά, που για να τα ξεπληρώσει έβαλε ενέχυρο την οικογενειακή περιουσία.
Έφυγε από το Λονδίνο και ταξίδεψε για τρία χρόνια στην Ευρώπη, αφιερώνοντας την προσοχή του σε οικονομικές και τραπεζικές υποθέσεις των χωρών από τις οποίες περνούσε.
Παρέμεινε για λίγους μήνες στο Άμστερνταμ όπου και κερδοσκόπησε σε κάποιο βαθμό στο χρηματιστήριο του. Τα πρωινά του τα αφιέρωνε στη μελέτη του χρηματιστηρίου και στις αρχές του εμπορίου, ενώ τα απογεύματα του στις χαρτοπαικτικές λέσχες. Επέστρεψε στο Εδιμβούργο στα 1700 όπου και εξέδωσε τις <<Προτάσεις και Λόγους για τη Δημιουργία ενός Συμβουλίου Εμπορίου>>.
Λίγο αργότερα εξέδωσε ένα σχέδιο για τη δημιουργία αυτού που ονόμασε <<Τράπεζα Γης>> (Land - Bank). Οι σοφοί τις εποχής το ονόμασαν Sand Bank (Τράπεζα της άμμου) που θα μπορούσε να καταστρέψει το καράβι του κράτους. Τα τραπεζογραμμάτια που θα εξέδιδε η τράπεζα αυτή δεν έπρεπε να υπερβαίνουν σε αξία την συνολική γη του κράτους. Το σχέδιο αυτό συζητήθηκε από το Σκωτικό κοινοβούλιο, απορρίφθηκε όμως.
Ο Λο για 14 χρόνια συνέχισε να περιπλανιέται στην Ευρώπη. Σύντομα γνώρισε καλά την έκταση του εμπορίου και τις πηγές κάθε χώρας και καθημερινά εξέφραζε τη γνώμη πως καμία χώρα δεν θα μπορούσε να ευημερίσει χωρίς χάρτινο νόμισμα.
Σε κάθε διάσημη χαρτοπαικτική λέσχη της Ευρώπης ήταν γνωστός και τον εκτιμούσαν σαν τον πιο επιδέξιο άνθρωπο της τύχης.
Εκδιώχθηκε πρώτα από την Βενετία και μετά από την Γένοβα διότι οι αρχές των πόλεων αυτών θεώρησαν τον επισκέπτη αυτόν πολύ επικίνδυνο για τους νέους της πόλης.
Κατά την παραμονή του στο Παρίσι ο αρχηγός της αστυνομίας Νταργκενσόν τον διέταξε να εγκαταλείψει την πρωτεύουσα. Είχε καταφέρει όμως να κάνει γνωριμίες στα σαλόνια και ανάμεσα στους άλλους με τον Δούκα της Ορλεάνης που επρόκειτο να ασκήσει τόση επιρροή πάνω στη μοίρα του. Ο Λο άρπαξε κάθε ευκαιρία για να ενσταλάξει τις οικονομικές του διδασκαλίες στα μυαλά όλων αυτών που βρίσκονταν κοντά στο θρόνο και έπαιζαν σημαντικό ρόλο στην κυβέρνηση. Ο Λουδοβίκος τον εξεδίωξε από την Γαλλία.
Επισκέφθηκε την Ιταλία έχοντας στο μυαλό του διαρκώς οικονομικές απάτες. Στον Βίκτωρ Αμαντέους, Δούκα της Σαβοΐας, πρότεινε να εγκαθιδρύσει μια Land Bank στη χώρα του. Ο δούκας απάντησε πως το βασίλειό του ήταν πολύ μικρό για την εκτέλεση ενός τόσο μεγάλου σχεδίου και πως ήταν πάρα πολύ φτωχός για να καταστραφεί. Πρότεινε όμως να προσπαθήσει με τον βασιλιά της Γαλλίας ακόμη μια φορά.

Ο Λουδοβίκος ΙΔ' πέθανε στο 1715 και έτσι ο δούκας της Ορλεάνης πήρε τα ηνία της κυβέρνησης ως επίτροπος του 7χρόνου γιου του Λουδοβίκου.
Τα οικονομικά της χώρας βρισκόταν σε μεγάλη αταξία. Ο Μονάρχης είχε φέρει την Γαλλία στο χείλος της καταστροφής. Το εθνικό χρέος έφθανε τα τρία δισεκατομμύρια λίβρες ενώ είχε έσοδα 145 εκατομμύρια λίβρες το χρόνο, αφήνοντας μόνο 3 εκατομμύρια για την πληρωμή των τόκων στα 3 δις.
Πρώτη φροντίδα του αντιβασιλέα ήταν να βρει ένα φάρμακο για ένα τόσο μεγάλο κακό. Ο δούκας του Σαίν Σιμόν είχε την γνώμη πως τίποτε δεν μπορούσε να σώσει τη χώρα από την επανάσταση και πρότεινε την εθνική χρεοκοπία.
Ο δούκας του Νοάιγ αντιτέθηκε στο σχέδιο του Σαίν Σιμόν θεωρώντας το άτιμο και καταστροφικό Ο αντιβασιλέας είχε την ίδια γνώμη κι έτσι το απεγνωσμένο φάρμακο απερρίφθη.
Τα μέτρα που υιοθετήθηκαν επιδείνωσαν το κακό. Επέβαλαν την κοπή νέου νομίσματος και η αξία του καινούργιου μειώθηκε κατά το 1/5 του βάρους του μετάλλου. Με την κίνηση αυτή το θησαυροφυλάκιο κέρδισε 72 εκατομμύρια λίβρες και όλες οι οικονομικές επιχειρήσεις της χώρας αποδιοργανώθηκαν. Ο λαός καθησυχάστικε με μια ασήμαντη μείωση στους φόρους.
Οι εισπράκτορες φόρων δεν ήταν ποτέ δημοφιλείς σε καμία χώρα και κυρίος στη Γαλλία της περιόδου αυτής.
Στα μέσα αυτής της οικονομικής σύγχυσης εμφανίστηκε ο Λο στη σκηνή. Δυστυχ'ως ο αντιβασιλέας αντιπαθούσε τις επιχειρήσεις, υπεγραφε τα κρατικά έγγραφα χωρίς σωστή έρευνα και εμπιστευόταν στους άλλους αυτά που θα έπρεπε να είχε αναλάβει ο ίδιος. Οι φροντίδες που ήταν συνυφασμένες με το υψηλό του αξίωμα ήταν γι΄αυτόν βάρος. Έβλεπε πως κάτι ήταν απαραίτητο να γίνει, του έλειπε όμως η ενέργεια να το κάνει και δεν είχε αρκετή αρετή για να θυσιάσει τις ανέσεις του στην προσπάθεια αυτή. Δεν είναι να απορεί κανείς που άκουσε τα σχέδια, τα τόσο εύκολα σε εκτέλεση, ενός έξυπνου τυχοδιώκτη, που είχε γνωρίσει στο παρελθόν και είχε εκτιμήσει το ταλέντο του.
Ο Λο έγνε δεκτός με εγκάρδιο τρόπο στην αυλή. Κατέθεσε δυο μνημόνια στον αντιβασιλέα, στα οποία περιέγραφε το κακό που είχε πέσει στη Γαλλία εξ΄αιτίας του ανεπαρκούς νομίσματος. Ισχυρίστηκε πως το μεταλλικό νόμισμα χωρίς να υποβοηθάται από χαρτονόμισμα ήταν εντελώς ανεπαρκές για το εμπόριο της χώρας και ανέφερε τα παραδείγματα της Μ. Βρεττανίας και της Ολλανδίας για να αποδείξει τα προτερήματα του χαρτονομίσματος.
Χρησιμοποίησε πολλά ισχυρά επιχειρήματα στο θέμα των πιστώσεων και πρότεινε τη δημιουργία μιας τράπεζας που θα εκδίδει τραπεζογραμμάτια στηριγμένα στα εισοδήματα αυτά και σε ασφάλεια γης. Επίσης πρότεινε πως η τράπεζα αυτή πρέπει να διοικείται στο όνομα του βασιλέα, θα υπόκειται όμως σε έλεγχο από τους ελεγκτές που θα ορίζει το κράτος.
Στις 5 Μαϊου του 1716 εξεδόθη ένα βασιλικό διάταγμα με το οποίο εξουσιοδοτήθηκε ο Λο μαζί με τον αδελφό του να ιδρύσουν μια τράπεζα με το όνομα Λο και Σια, τα τραπεζογραμμάτια της οποίας θα ήταν δεκτά για πληρωμή από τους φόρος. Το κεφάλαιο ορίστηκε στα 6 εκατ. λίβρες και διαιρέθηκε σε 12.000 χιλ. μετοχές των 500 λιβρών η κάθε μία, σε τιμή αγοράς το 1/4 μετρητοίς και τα υπόλοιπα σε χαρτονομίσματα. Σκέφθηκαν πως δεν θα ήταν καλό να του παράσχουν όλα τα προνόμια που ζητούσε στα μνημόνια του, μέχρι που να αποδείξει ασφάλεια και προτερήματα.
Ο Λο βρισκόταν τώρα στο δρόμο προς τον πλούτο. Μελέτη 30 ετών τον οδήγησε στην διαχείρηση της τράπεζας του. Έκανε τα τραπεζογραμμάτιά του πληρωτέα επί τη εμφανίση και τα νομίσματα τη στιγμή που εκδίδοντο. Αυτή ήταν μια ιδιοφυής κίνηση που έκανε τα τραπεζογραμμάτιά του να έχουν μεγαλύτερη αξία από τα πολύτιμα μέταλλα. Τα τελευταία υφίσταντο διαρκή ύφεση από τις άστοχες κινήσεις της κυβέρνησης.
Χίλιες λίβρες αργύρου μπορεί να άξιζαν την μια μέρα στην ονομαστική τους αξία και να μειώνονταν στο 1/5 την επόμενη. Ένα χαρτονόμισμα όμως της τράπεζας του Λο διατηρούσε την αρχική του αξία. Σύντομα τα τραπεζογραμμάτια του κέρδισαν την εκτίμηση του κοινού και γίνινταν δεκτά στο 1% περισσότερο από την αξία των νομισμάτων. Σύντομα το εμπόριο της χώρας αισθάνθηκε τα οφέλη, οι φόροι πληρώνονταν πιο τακτικά και με λιγότερα παράπονα.
Μέσα στο έτος τα τραπεζογραμμάτια του Λο υπερεκτιμήθηκαν κατά 15%, ενώ τα κρατικά χαρτονομίσματα υποτιμληθηκαν από 70% έως 50%. Η σύγκριση ήταν πολύ μεγάλη υπέρ του ΛΟ ώστε να μην τραβήξει την προσοχή ολόκληρου του βασιλείου και οι πιστώσεις του αυξάνονταν μέρα με την μέρα. Υποκαταστήματα της τραπέζης του εγκαταστάθηκαν ταυτόχρονα στην Λυών, την Ροσέλ, την Τουρ, την Αμιέν, και την Ορλεάνη.
Ο αντιβασιλέας φαίνεται πως εξεπλάγη με την επιτυχία αυτή και σταδιακά του ήλθε η ιδέα πως αυτό το χαρτονόμισμα που βοηθούσε τόσο που το μεταλλικό νόμισμα, θα έπρεπε ολοκληρωτικά να το υποκαταστήσει., (γι΄αυτό παλαιότερα τα ελληνικά δικαστήρια επεδίκαζαν τις ποινές σε μεταλλικές δραχμές). Αυτό ήταν ένα βασικό λάθος πάνω στο οποίο έδρασε αργότερα.
Εν το μεταξύ ο Λο ξεκίνησε το περίφημο σχέδιο του που έγραψε το όνομά του στην ιστορία. Πρότεινε στον αντιβασιλέα, ο οποίος πλέον δεν μπορούσε να του αρνηθεί τίποτε, να ιδρύσει μια εταιρεία που θα είχε το αποκλειστικό προνόμιο του εμπορίου στον μεγάλο ποταμό Μισισιπή και στην επαρχία της Λουϊζιάνα, στην τράπεζά του. Η χώρα υποτίθεται πως είχε αφθονία πολύτιμων μετάλλων και η εταιρεία υποστηριζόμενη από τα κέρδη του αποκλειστικού εμπορίου θα είχε την αποκλειστικότητα στους φόρους και την εκτύπωση νομίσματος.
Η εταιρεία ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 1717 με κεφάλαιο διαιρεμένο σε 200.000 χιλ. μετοχές των 500 λιβρών η κάθε μία, πληρωτέα με κρατικά τραπεζογραμμάτια στην ονομαστική τους αξία, αν και δεν άξιζαν παραπάνω από 16 λίβρες στην αγορά.
Εδώ ξεκίνησε η φρενίτιδα της κερδοσκοποίας σε ολόκληρο το έθνος. Ο αντιβασιλεας κάθε μέρα προσέφερε νέα προνόμια στον τυχερό επιχειρηματία. Η τράπεζα πήρα το μονοπώλιο του καπνού, το μοναδικό δικαίωμα επεξεργασίας χρυσού και αργύρου και τελικά εισήλθε στην Βασιλική Τράπεζα της Γαλλίας. Μέσα στην επιτυχία του ο Λο ξέχασε αυτό που είχε δηλώσει κάποτε, πως ένας τραπεζίτης αξίζει την ποινή του θανάτου όταν εκδίδει χαρτονόμισμα χωρίς τα απαραίτητα κεφάλαια γι΄αυτό.
Μόλις η τράπεζα από ιδιοτική έγινε δημιουργία τραπεζογραμματίων στο ύψος του ενός δις λιβρών. Αυτή είναι η πρώτη παράβαση των αυστηρών αρχών. Αργά ή γρήγωρα η έκδοση τραπεζογραμματίων που δεν βασίζοντο σε σταθερά θεμέλια θα τον οδηγούσε σε πτώση. Ταυτόχρονα υπήρχε διαρκώς υποτίμηση του χρυσο΄λυ και του αργυρού νομίσματος.
Το κοινοβούλιο είδε τον κίνδυνο ενός τέτοιου συστήματος και έκανε επανειλημμένες διαμαρτυρίες στον αντιβασιλέα. Ταυτόχρονα εξέδωσε ένα διάταγμα με το οποίο επέβαλε τις πληρωμές με παλαιά νομίσματα. Ο αντιβασιλέας ακύρωσε το διάταγμα. Το κοινοβούλιο αντιστάθηκε και εξέδωσε καινούργιο. Ξανά ο αντιβασιλέας άσκησε το προνόμιό του και το ακύρωσε μέχρι που το κοινοβούλιο εξέδωσε ένα άλλο διάταγμα στις 12/08/1718, με το οποίο απαγόρευσε στην τράπεζα του Λο να έχει οποιαδήποτε έμμεση ή άμεση σχέση με την διαχείριση των κρατικών εισοδημάτων και απαγόρευσε σε όλους τους ξένους με υψηλές ποινές να επεμβαίνουν είτε με το δικό τους όνομα είτε με το όνομα κάποιου άλλου, στη διαχείριση των οικονομικών του κράτους. Το κοινοβούλιο θεώρησε τον Λο ως τον υπεύθυνο του κάθε κακού, πρότεινε να οδηγηθεί σε δίκη και αν βρεθεί ένοχος να απαγχονιστεί στην Πύλη του Υπουργείου Δικαιοσύνης.
Ο Λο ζήτησε την προστασία του αντιβασιλέα και την υποταγή του κοινοβουλίου. Το σχέδιο Μισισιπή ευδοκιμούσε και οι μετοχές έπαιρναν γρήγορα αξία.

Στης αρχές του 1719 με διάταγμα η εταιρεία του Μισισιπή πήρε το αποκλειστικό προνόμιο του εμπορίου με τις ανατολικές Ινδίες, την Κίνα και τις νότιες θάλασσες και κάθε ιδιοκτησία της Γαλλικής εταιρείας των ανατολικών Ινδιών που είχε ιδρύσει ο Κολμπέρ.
Ο λαϊκός ενθουσιασμός ήταν τέτοιος ώστε δεν μπορούσε να αντισταθεί σ΄ένα τόσο μεγάλο όραμα. Για τις 50.000 καινούργιες μετοχές έγιναν τουλάχιστον 300.000 αιτήσεις και το σπίτι του Λο στην οδό Κενκανπουά ήταν γεμάτο από το πρωί ως το βράδυ από τους αγοραστές. Αφού ήταν αδύνατον να τους ικανοποιήσει όλους προσπάθησε για αρκετές βδομάδες να δημιουργήσει έναν κατάλογο των τυχερών νέων μετόχων και η ανυπομονησία οδήγησε τη φρενίτιδα στα ύψη.
Δούκες, μαρκησίες, κόμισες, δούκισσες και μαρκήσιοι περίμεναν στον δρόμο για ώρες κάθε μέρα μπροστά στην πόρτα του Λο για να μάθουν το αποτέλεσμα. Για να αποφύγουν το πλήθος των πληβείων που έφθανε στις χιλιάδες και γέμιζε τους γύρω δρόμους, νοίκιασαν διαμερίσματα στα διπλανά σπίτια ώστε να βρίσκονται διαρκώς δίπλα στο ναό που ο νέος πλούτος διένειμε τον χρυσό.
Κάθε μέρα η αξία των παλαιών μετοχών αύξανε και νέες αιτήσεις, που τις ωθούσαν τα χρυσά όνειρα ολόκληρου έθνους υποβάλλοντο και έγιναν τόσες πολλές ώστε θεωρήθηκε σωστό να εκδοθούν όχι λιγότερες από 300.000 νέες μετοχές των 5.000 λιβρών η κάθε μία, ώστε ο αντιβασιλέας να εκμεταλλευτεί τον λαϊκό ενθουσιασμό και να πληρώσει το εθνικό χρέος. Για τον λόγο αυτόν ήταν απαραίτητο το9 ποσό των 1,5 δις λιβρών. Τέτοια ήταν η προθυμία του έθνους που θα τους είχαν γράψει στο τριπλάσιο ποσό αν η κυβέρνηση το επέβαλε.
Ο Λο τώρα στην κορυφή της ευημερίας και ο λαός στην κορυφή της εξαπάτησης. Οι ψηλότερες και οι χαμηλότερες τάξεις ήταν γεμάτες οράματα αμέτρητου πλούτου. Δεν υπήρχε ούτε ένα άτομο ανάμεσα στην αριστοκρατία με εξαίρεση τον Δούκα του Σαίν Σιμόν και τον Μαρσάλ Βιλάρ που δεν ενεπλάκησαν στην αγορά ή την πώληση μετοχών. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, φύλου και κοινωνικής θέσης κερδοσκοπούσαν με την αύξηση και την πτώση των μετοχών της εταιρείας του Μισισσιπή. Η οδός ΚΕΝΚΑΠΟΥΆ έγινε η κατοικία των επαγγελματιών αυτών και καθώς ήταν μια στενή και άβολη οδός, διαρκώς δημιουργούντο ατυχήματα από τη τεράστια πίεση του πλήθους. Τα σπίτια στο δρόμο αυτόν κόστιζαν παλαιότερα, σε ομαλές εποχές 1.000 λίβρες το χρόνο ενοίκιο. Τώρα 12.000 ή 16.000 χιλ. Ένας μπαλωματής που είχε κατάστημα στο δρόμο αυτόν κέρδιζε γύρω στις 200 λίβρες τη μέρα παρέχοντας γραφικό υλικό στους χρηματιστές και τους πελάτες τους. Η ιστορία ισχυρίζεται πως ένας καμπούρης που στεκόταν στο δρόμο κέρδιζε σημαντικά ποσά δανείζοντας την καμπούρα του ως γραφείο στους πρόθυμους κερδοσκόπους.
Το μεγάλο πλήθος κόσμου που συναθροιζόταν προσέλκυε ένα ακόμη μεγαλύτερο αριθμό θεατών. Αυτό προσέλκυσε όλους τους κλέφτες και τους παρανόμους του Παρισιού στο σημείο εκείνο και προκαλούντο διαρκώς διαμάχες κιαι αναταραχές. Το βράδυ ήταν απαραίτητο να στέλνουν μια ομάδα στρατιωτών για να καθαρίζει το δρόμο.

Ο Λο ανακαλύπτοντας την δυσκολία που είχε η κατοικία του μετακόμισε στην Πλας Βάντομ όπου τον ακολούθησε και το πλήθος. Η ευρύχωρη αυτή πλατεία σύντομα έμοιαζε με την οδό Κενκανπουά. Απο το πρωί έως το βράδυ έδινε την εντύπωση μιας λαϊκής αγοράς. Ανεγέρθησαν περίπτερα και τέντες για την πραγματ0ποίηση των επιχειρήσεων και την πώληση αναψυκτικών και χαρτοπαίκτες με τις ρουλέτες τους στέκονταν στη μέση της πλατείας και συνέλεγαν χρυσό και χαρτονομίσματα από το πλήθος. Οι λεωφόροι και οι λαϊκοί κήποι ξεχάστηκαν. Ομάδες ανθρώπων έκαναν τον περίπατό τους κατά προτίμηση στην πλάζ Βαντόμ. όπου πλέον σύχναζαν οι τεμπέλιδες και έδιναν τα ραντεβού τους οι πολυάσχολοι.
Ο θόρυβος ήταν τόσο μεγάλος όλη την ημέρα, ώστε ο πρόεδρος του δικαστηρίου, που στεγαζόταν στην ίδια πλατεία, παραπονέθηκε στον αντιβασιλέα και το δημοτικό συμβούλιο πως δεν μπορούσε να ακούσει τους δικηγόρους.
Ο Λο τότε εξέφρασε την προθυμία του να βοηθήσει στην εξαφάνιση της ενόχλησης και για τον λόγο αυτόν ήλθε σε συμφωνία με τον πρίγκηπα Ντε Καρινιάν για το Ξενοδοχείο Ντε Σουασόν, το οποίο είχε έναν κήπο αρκετών εκταρίων στην πίσω πλευρά. Η αγορά ολοκληρώθηκε κι έτσι ο Λο αγόρασε ένα ξενοδοχείο σε μια πολύ υψηλή τιμή και ο πρίγκηπας διατήρησε για τον εαυτό του τους υπέροχους κήπους ως μία νέα πηγή κερδών. Οι κήποι περιείχαν ορισμένα υπέροχα αγάλματα και αρκετούς πίνακες.
Μόλις ο Λο εγκαταστάθηκε στη νέα του κατοικία εξεδόθη ένα διάταγμα που απαγόρευε να αγοράζουν ή να πωλούν οι πολίτες μετοχές οπουδήποτε αλλού παρά στους κήπους του ξενοδοχείου Ντε Σουασόν. Ανάμεσα στα δένδρα στήθηκαν γύρω στις 500 τέντες και περίπτερα για την εξυπηρέτηση των κερδοσκόπων.
Τα διάφορα χρώματα τους, οι χαρούμενες κορδέλες και σημαίες που κυμάτιζαν, τα πολυάσχολα πλήθη που έμπαιναν και έβγαιναν διαρκώς ο αδιάκοπος βόμβος από τις φωνές, ο θόρυβος, η μουσική και το περίεργο μείγμα των επιχειρήσεων και των διασκεδάσεων του πλήθους, όλα συνδιάζονταν για να δώσουν στον χώρο έναν αέρα μαγικό που διασκέδαζε τους Παριζιάνους.
Ο πρίγκηπας Ντε Καρινιάν είχε τεράστια οφέλη όσο διαρκούσε η ψευδαίσθηση. Κάθε τέντα νοικιαζόταν 500 λίβρες ή γύρω στις 10.000 στερλίνες.
Ο τίμιος παλιός στρατιώτης Μαρσάλ Βιλάρ ήταν τόσο εξοργισμένος να βλέπει την τρέλα των συνανθρώπων του ώστε ποτέ δεν μπορούσε να μιλήσει ήρεμα για το θέμα αυτό.