Μέρος 3ον
ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥΣ
Η κοινωνία μας κυβερνάται, από την εποχή ακόμη της Βενετικής κυριαρχίας, από υπερβολικά πλούσιους τραπεζίτες που ελέγχουν τη ροή του χρήματος και έχουν τη δύναμη να οδηγούν κάποιους σε βαθειά πλούτη, ενώ τους περισσότερους στην υπερβολική φτώχεια. Με την ικανότητα τους ελέγχουν, εκτός από το χρήμα, που το εκμεταλλεύονται δανείζοντάς το, τεράστιες εταιρείες πετρελαίου, ασφαλειών, ενέργειας, βιομηχανίας αυτοκινήτων, νοσοκομεία κλπ. Το χρήμα που χειρίζονται το επενδύουν σε οικογενειακές επιχειρήσεις ή εξαγοράζουν μ΄ αυτό τους πολιτικούς. Σχεδόν όλοι μας επηρεαζόμαστε από τις αποφάσεις των τραπεζιτών, οι οποίοι περιφρονούν τον μέσο άνθρωπο, τον οποίο άλλες φορές τον βλέπουν ως τροφή των κανονιών όταν χρηματοδοτούν πολέμους και άλλε φορές ως πειραματόζωο στις επιχειρήσεις που χρηματοδοτούν στα πανεπιστήμια.
Ο Σερ Ιωσίας Σταμπ, πρόεδρος της τράπεζας της Αγγλίας στα 1920, έγραψε: <<Οι τραπεζικές επιχειρήσεις συνελήφθησαν στην ανομία και γεννήθηκαν στην αμαρτία. Οι τράπεζες; κατέχουν τη γη. Εάν τους την αποστερήσεις τους αφήσεις όμως το δικαίωμα να δημιουργούν αποθέματα, τότε με μια κίνηση της πένας, θα δημιουργήσουν αποθέματα αρκετά για να την αγοράσουν ξανά. Εάν όμως τους αποστερήσεις το δικαίωμα για αποθέματα τότε οι μεγάλες περιουσίες, όπως η δική μου θα εξαφανιστούν, διότι με τον τρόπο αυτό θα έχουμε έναν πιο ευτυχισμένο και καλύτερο κόσμο για να ζήσουμε. Αν όμως επιθυμείτε να παραμείνετε σκλάβοι των τραπεζιτών και να πληρώσετε το κόστος της σκλαβιάς σας, τότε αφήστε τους να δημιουργούν αποθέματα>>.
Οι μυστηριώδεις αυτοί άνθρωποι αποτελούν μέρος και ίσως την κεφαλή της συνωμοσίας, αφού έχουν την πρόθεση να τυραννούν την ανθρωπότητα και να ελέγχουν κάθε της κίνηση. Υπάρχουν στοιχεία από συγγραφείς, ειδικούς στα θέματα αυτά όπως ο αυτοκινητοβιομήχανος Τζην Φορντ πως αυτοί είναι υπεύθυνοι για τους μεγαλύτερους πολέμους τις τελευταίες εκατονταετίες. Είναι επίσης υπεύθυνοι για τα πιο σοβαρά πολιτικά γεγονότα, που οι απληροφόρητες μάζες θεωρούν πως είναι τυχαία, συμπτωματικά ή πως προκλήθηκαν από εξτρεμιστές, όπως η Γαλλική Επανάσταση, οι δύο παγκόσμιοι πολέμοι, το κραχ του Αμερικάνικου χρηματιστηρίου, η πείνα στην Αφρική. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα μιας κρυφής παγκόσμιας τυραννικής κυβέρνησης. Η κυβέρνηση αυτή φρόντισε να δημιουργήσει ένα ισιωτικό ίδρυμα, μια κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, την οποία ονόμασε Ομοσπονδιακό Αποθεματικό.
Το μέλος του Κονγκρέσσου Λούϊς Μακ Φάντεν έγραψε: <<Αυτό το κακό ίδρυμα οδήγησε στη φτώχεια και κατέστρεψε τους πολίτες των ΗΠΑ. Κάποιοι πιστεύουν πως οι τράπεζες είναι ιδρύματα της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Είναι ιδιωτικά πιστωτικά μονοπώλια που στηρίζονται στον λαό των ΗΠΑ για να επωφεληθούν οι ίδιοι και οι ξένοι πελάτες τους>>.
Ένας μέλος της Ελίτ, ο καθηγητής του Πρίνστον και του Τζωρτζτάουν, ο Κάρολ Κουίγκλεϋ, συγγραφέας ενός βιβλίου 1300 σελίδων, που αποτελεί ανάλυση του συστήματος, το <<Τραγωδία και Ελπίδα>>, εξηγεί πως δεν θέλουν παρά να δημιουργήσουν ένα παγκόσμιο σύστημα χρηματοδοτικού ελέγχου σε ιδιωτικά χέρια, που θα διοικεί το πολιτικό σύστημα κάθε χώρας και την οικονομία του κόσμου σαν σύνολο. Αποτέλεσμα θα είναι η ελευθερία του ατόμου και οι επιλογές του να κινούνται σε πολύ στενά πλαίσια, από το γεγονός πως θα αριθμούνται από τη γέννηση και θα παρακολουθούνται ως αριθμοί στην εκπαίδευση, στο στρατό ή τις άλλες κοινωνικές υπηρεσίες, τις φορολογικές τους υποχρεώσεις, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τελικά, την σύνταξη και τον θάνατο. Φρόντισαν λοιπόν, όπως αποκαλύπτει ο Άλαν Γκρίνσπαν, υψηλόβαθμος οικονομικός παράγοντας των τραπεζών και του χρηματιστηρίου στις ΗΠΑ, να εγκαταλειφθεί ο <<Χρυσούς Κανόνας>>, δηλαδή η έκδοση χρήματος σύμφωνα με τα αποθέματα χρυσού της κεντρικής τράπεζας, ώστε το τραπεζικό σύστημα να επεκταθεί απεριόριστα στο θέμα των πιστώσεων. Με την απουσία του Χρυσού Κανόνα, δεν υπάρχει τρόπος να προστατευθούν οι καταθέσεις από την κατάσχεση μέσω του πληθωρισμού. Δεν υπάρχει πλέον ασφαλής αποθήκευση αξίας χρήματος. Ο χρυσός ήταν ένας προστάτης των δικαιωμάτων της ιδιοκτησίας. Τα ελλείμματα των κρατών δεν είναι παρά ένα σχέδιο για την μυστική κατάσχεση του πλούτου.
Εάν μελετήσουμε τα οικονομικά των κρατών θα ανακαλύψουμε πως όλα τα κράτη είναι σοβαρά καταχρεωμένα σε διεθνείς τραπεζίτες επενδύσεων κι έτσι ελέγχονται από αυτούς. Κανένα κράτος όμως δεν σκέπτεται να μειώσει τα ελλείμματα αυτά ή να βοηθήσει το ένα το άλλο για να βγουν από την βαθειά αυτή και υπερβολική επέκταση του χρέους. Αυτό μάλιστα είναι χαρακτηριστικό στις σχέσεις Ελλάδος Τουρκίας. Η διαρκής πίεση και η επιθετικότητα της Τουρκικής κυβέρνησης αυξάνει τις ανάγκες σε στρατιωτικές επενδύσεις. Η αγορά οπλικών συστημάτων είναι ένα από τα υψηλότερα και τα πλέον αντιπαραγωγικά έξοδα της Ελληνικής κυβέρνησης. Στο θέμα αυτό ποτέ καμία συνομιλία δεν έγινε ανάμεσα στις δύο πλευρές για τη μείωση των στρατιωτικών κονδυλίων. Μόνο η Ελληνική πλευρά, για τους απληροφόρητους, τον Απρίλιο του 2001 διαμαρτυρήθηκε εμμέσως για την μείωση των στρατιωτικών δαπανών της Τουρκικής κυβέρνησης, η οποία εξαναγκάστηκε λόγο σοβαρών οικονομικών δυσχερειών και κοινωνικής αναταραχής, να μειώσει τις στρατιωτικές δαπάνες. Ο Υπουργός Άμυνας της Ελλάδος έτρεχε δεξιά κι αριστερά ισχυριζόμενος πως αυτό είναι ανεπίτρεπτη αστάθεια και η Ελλάδα πρέπει να κάνει το παν για να διορθωθεί.
Οι τραπεζίτες απαιτούν από τις κυβερνήσεις να τους παραδώσουν κρατικά ομόλογα για να τις δανειοδοτήσουν, Όταν οι κυβερνήσεις όμως βρεθούν βαθειά χρεωμένες, τότε οι τράπεζες ελέγχουν τις κυβερνήσεις. Αυτό επιτρέπει στους τραπεζίτες να απαιτούν από τις κυβερνήσεις ό,τι επιθυμούν, συμπεριλαμβανόμενης της επιβολής της <<ελεύθερης αγοράς>>, που σημαίνει πως θα επιτρέπουν στις εταιρείες που ελέγχουν οι τράπεζες απεριόριστη ελευθερία, μαζί με την απαλλαγή από κάθε ανταγωνιστή τους. Αυτή η αγορά μπορεί επίσης να ονομαστή <<τυραννική αγορά>. Οι τραπεζίτες μπορεί ακόμη να ζητήσουν μονοπώλια σε φυσικές πηγές, στις βιομηχανίες, ή στην ενέργεια. Το πιο σημαντικό όμως είναι το γεγονός πως το κατεστημένο ελέγχει μέσω των ιδιωτικών τραπεζών την κεντρική τράπεζα.
Αν παρατηρήσουμε το σήμα της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος θα δούμε πως στο γράμμα θήτα υπάρχει μια μικρή κόκκινη βουλίτσα, <<μία κόκκινη ασπίδα>>, το σήμα και όνομα των Ρότσιλντς, οι οποίοι από την αρχή ακόμη έλεγξαν την Τράπεζα της Ελλάδος μέσω των πρακτόρων τους και της τράπεζας Ρικάρντο. Η κεντρική τράπεζα δεν λογοδοτεί στο έθνος το οποίο υποτίθεται πως υπηρετεί, αλλά σε ιδιωτικές εταιρείες και ιδιωτικές διεθνείς τράπεζες επενδύσεων.
Οι περισσότερες από τις κεντρικές τράπεζες του Τρίτου Κόσμου εξυπηρετούν την Ευρωπαϊκή οικονομία αλλά και την οικονομία των ΗΠΑ και κρατούν τα έθνη αυτά οικονομικώς υποτελή. Το Νότιο ημισφαίριο βρίσκεται στην υπηρεσία του Βορείου.
Το Αρχηγείο της Παγκόσμιας Συνωμοσίας στα τέλη του 1700 ήταν η Φρανκφούρτη της Γερμανίας, έδρα του Οίκου των Ρότσιλντς γι΄ αυτό και σήμερα βλέπουμε στις μεγάλες τράπεζες και τα χρηματιστήρια, ρολόγια τοίχου να δείχνουν την ώρα στο Λονδίνο, το Παρίσι, τη Νέα Υόρκη, τη Ρώμη και τη Φρανκφούρτη, αν και η πόλη αυτή δεν υπήρξε ποτέ πρωτεύουσα της Γερμανίας, όπως η Βόννη. Ο Οίκος Ρότσιλντς σχετίστηκε με άλλους διεθνείς τραπεζίτες που η νοοτροπία τους παρουσίασε ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ στο έργο του <<Ο έμπορος της Βενετίας>>.
Σάϋλοκ: <<Δόλωμα να ψαρέψω μ΄ αυτό (το ομόλογο): Αν δεν θρέψει τίποτε άλλο, θα θρέψει την εκδίκησή μου... Εκδίκηση. Την κακουργία που μου μαθαίνετε θα την κάνω εγώ και θα μου στοιχίσει, αλλά εγώ θα καλυτερέψω το μάθημα>>. (Πράξη Γ΄ Σκηνή α΄)
<<Πουλάω με εσάς, αγοράζω με εσάς, μιλάω με εσάς, περπατάω με εσάς και τέτοια, αλλά δεν τρώω με εσάς, δεν πίνω με εσάς, ούτε προσεύχομαι με εσάς>>.
<<Τον μισώ γιατί είναι Χριστιανός, μα πιο πολύ γιατί με ταπεινή ανεμελιά δανείζει χρήματα δωρεάν και ρίχνει τα τοκομερίδια σε μας εδώ στη Βενετία. Μα αν μια φορά μπορέσω να τον βάλω εγώ στο χέρι, θα καλοχορτάσω το άχτι το παλιό που έχω (...) Δεν χωνεύει το άγιο έθνος μας, ... και την καλοκερδισμένη προκοπή μου την λέει τοκογλυφία>>. (Πράξη Α΄ Σκηνή 8)
Μετά την αποκάλυψη της Ιλλουμινατικής συνωμοσίας από τις Βαυαρικές Αρχές στα 1786, οι συνωμότες μετέφεραν το αρχηγείο τους στην Ελβετία, μετά στο Λονδίνο και τελικά, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στη Νέα Υόρκη, όπου βρίσκεται και σήμερα.
Οι Ροκφέλλερ, προστατευόμενοι στην αρχή του Τζέϊκομπ Σιφ, πήραν στα χέρια τους την Βόρεια Αμερική και ο Δαυίδ Ροκφέλλερ, επικεφαλής της οικογένειας είναι ένας από τους πλέον ισχυρούς άνδρες του κόσμου σήμερα.
Τα θεμέλια της κατάκτησης της Αμερικής ετέθηκαν κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, από πράκτορες των Ρότσιλντς που τοποθετήθηκαν στις ΗΠΑ από την εποχή ακόμη του πολέμου της Επανάστασης της Ανεξαρτησίας. Από τότε προετοίμαζαν την χώρα αυτή για την τελική ανατροπή.
Ο πρώτος Πρόεδρος, Τζωρτζ Ουάσιγκτον, ήταν κάτι περισσότερο από ένας πράκτορας των Ιλλουμινάτι και σε πολλές περιπτώσεις έγραψε επιστολές σε ηγετικά στελέχη της Ιλλουμινατικής συνωμοσίας.
Η πρώτη προσπάθεια για να ελέγξουν την οικονομία των ΗΠΑ έγινε κατά τον εμφύλιο πόλεμο. Ο κύριος σύμβουλος του Προέδρου της Συνομοσπονδίας Τζέφερσον Νταίηβις ήταν κάποιος Ιλλουμινάτι με το όνομα Ιούδας Μπέντζαμιν. Γνωρίζουμε επίσης πως η προεδρία του Λίνκολν ήταν διαβρωμένη από πράκτορες των Ρότσιλντς. Οι πράκτορες αυτοί προσπαθούσαν να ωθήσουν τον πρόεδρο Λίνκολν σε μια οικονομική συμφωνία με τους Διεθνείς τραπεζίτες. Ο Λίνκολν όμως ανακάλυψε τα σχέδιά τους και τα απέρριψε, προκαλώντας το μίσος τους. Το ίδιο θα συνέβαινε αργότερα με τον Τσάρο της Ρωσίας που τορπίλισε την πρώτη κοινωνία των εθνών.
Τις γενναίες ενέργειές τους τόσο ο Τσάρος, όσο και ο Λίνκολν, τις πλήρωσαν με τη ζωή τους. Οι έρευνες που έγιναν για την δολοφονία του Λίνκολν δείχνουν πως ο δολοφόνος, ο Τζων Γουίλκες Μπουθ, δεν ήταν κάποιος που συμπαθούσε το Νότο, όπως ισχυρίζονται τα ιστορικά βιβλία, αλλά μέλος μιας μυστικής συνωμοτικής ομάδας που ελεγχόταν από τους Ιλλουμινάτι. Το όνομα της ομάδος αυτής δεν αποκαλύφθηκε ποτέ και τα στοιχεία αυτά αποκρύφτηκαν για πολλά χρόνια, όπως συνέβη ακριβώς με τα στοιχεία που αφορούν την δολοφονία του Κέννενντι.
Το τέλος του Εμφυλίου πολέμου κατέστρεψε παροδικά τις ελπίδες του Οίκου των Ρότσιλντς να κερδίσουν τον έλεγχο της οικονομίας των ΗΠΑ. Οι Ρότσιλντς έλεγχαν ήδη την οικονομία της Βρετανίας, της Γαλλίας και των περισσοτέρων Ευρωπαϊκών χωρών. Αυτό ήταν μόνο μια αναβολή γι΄ αυτούς. Μετά τον Εμφύλιο έστειλαν έναν νεαρό από τη Γερμανία, τον Τζέηκομπ Σιφ, με αποστολή να κερδίσει τον έλεγχο του Αμερικανικού οικονομικού συστήματος προς όφελός τους.
Ο Σιφ είχε εκπαιδευτεί για την αποστολή αυτή στην Φρανκφούρτη της Γερμανίας. Εκεί οι Ρότσιλντς είχαν αναγνωρίσει στο νέο αυτόν, όχι μόνον ένα δυναμικό εργάτη του χρήματος αλλά κυρίως έναν ιδανικό πράκτορα της συνωμοσίας. Διέκριναν τα λανθάνοντα Μακιαβελικά του χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να τον μετατρέψουν σ΄ έναν από τους πιο σημαντικούς πράκτορες της Παγκόσμιας Συνωμοσίας.
Ο Σιφ έγινε αρχηγός του σχεδίου για τον έλεγχο των Αμερικανών. Έφθασε στη Νέα Υόρκη με διαταγή να αγοράσει έναν τραπεζικό οίκο, τον οποίο θα χρησιμοποιούσε για να αποκτήσει τον απόλυτο έλεγχο της οικονομίας. Ανάμεσα στους άλλους στόχους του ήταν να ανακαλύψει άνδρες σε σημαντικές κυβερνητικές και επιχειρηματικές θέσεις στη χώρα αυτή, που θα ήταν πρόθυμοι να υπηρετήσουν ως η εμπροσθοφυλακή της συνωμοσίας. Ο μεγαλύτερος στόχος, ο έλεγχος της Αμερικανικής οικονομίας θα συμβάδιζε με πολιτικά κινήματα και συγκρούσεις μειονοτήτων.
Το πρώτο του βήμα ήταν να αγοράσει ένα τραπεζικό οίκο, χρησιμοποιώντας χρήματα των Ρότσιλντς. Τον οίκο τον βρήκε στην τράπεζα Κουν και Λεμπ. Οι Κουν και Λεμπ είχαν φθάσει στις ΗΠΑ από τη Γερμανία στα 1840. Είχαν ξεκινήσει τη σταδιοδρομία τους σαν πλανόδιοι έμποροι. Στα μέσα της ίδιας χρονιάς αγόρασαν ένα εμπορικό κατάστημα στο Λαφαγιέτ της Ιντιάνα με το όνομα Κουν - Λεμπ. Σε λίγα χρόνια είχαν μια σειρά καταστημάτων στο Σινσινάτι και το Σαιν Λιούϊς. Μετά πρόσθεσαν στις δραστηριότητές τους τις τραπεζικές εργασίες. Τη στιγμή που ο Σιφ εμφανίστηκε στη σκηνή, ο Κουν και ο Λεμπ ήταν πολύ γνωστοί τραπεζίτες στις ΗΠΑ.
Μετά την αγορά της εταιρείας από τον Σιφ, αυτός παντρεύτηκε την κόρη του Λεμπ, Τερέζα. Στη συνέχεια αγόρασε τις μετοχές του Κουν και η εταιρεία στη Νέα Υόρκη έγινε γνωστή ως <<Κουν, Λεμπ και Σία, Διεθνείς Τραπεζίτες>>. Την ίδια εποχή ο Σιφ βρέθηκε να ελέγχει πλήρως την εταιρεία.
Για να ελέγξει το τραπεζικό σύστημα των ΗΠΑ, ο Σιφ έπρεπε να συνεργαστεί με τους μεγάλους τραπεζίτες της χώρας. Την εποχή εκείνη η Γουώλ Στρητ ήταν η καρδιά του Αμερικανικού Νομισματικού Συστήματος και ο Τζ. Σ. Μόργκαν ο αδιαφιλονίκητος δικτάτορας. Επόμενοι στη σειρά ήταν η Μπίντλ και η Ντρέξελ, οι δύο μεγάλες τράπεζες από τη Φιλαδέλφεια. Αυτές οι τρεις τράπεζες έλεγχαν την Αμερική με τον Μόργκαν να βρίσκεται πάντοτε επικεφαλής.
Στην αρχή οι τράπεζες αυτές συμπεριφέρθηκαν με περιφρόνηση προς τον νεαρό από τη Γερμανία. Ο Σιφ όμως γνώριζε πως να το αντιμετωπίσει αυτό. Τους έριξε λίγα ομόλογα των Ρότσιλντς (που ήταν μετοχές Ευρωπαϊκές που έλεγχαν οι Ρότσιλντς). Είχε επίσης στα χέρια του ένα άλλο ισχυρό όπλο. Μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο οι Αμερικανικές βιομηχανίες οδηγήθηκαν σε μια πρωτοφανή ανάπτυξη. Ο κόσμος δεν είχε δει ποτέ κάτι τέτοιο. Υπήρχαν σιδηρόδρομοι που έπρεπε να δημιουργηθούν, το πετρέλαιο που έπρεπε να ανακαλυφθεί, τα ορυχεία που παρήγαγαν ασύλληπτο πλούτο, οι βιομηχανίες χάλυβος και υφασμάτων. Όλα αυτά απαιτούσαν υψηλές χρηματοδοτήσεις, οι οποίες φυσικά έφθαναν από το εξωτερικό από τα χρηματοκιβώτια των Ρότσιλντς. Ο Σιφ έγινε ο καλός άγγελος ανδρών όπως ο Τζων Ντ. Ροκφέλλερ, ο Έντουαρντ Χάρριμαν και ο Άντριου Κάρνετζι. Χρηματοδότησε την Στάνταρντ Όιλ του Ροκφέλλερ, την Αυτοκρατορία Σιδηροδρόμων του Χάρριμαν και την βιομηχανία Χάλυβος του Κάρνετζι. Κατόπιν άνοιξε τις πόρτες των Ρότσιλντς για τους Μόργκαν, Μπιντλ και Ντρέξελ και φρόντισε ώστε να δημιουργήσουν παραρτήματα των τραπεζών τους στις μεγαλύτερες Ευρωπαϊκές πόλεις. Φρόντισε έξυπνα ώστε οι τράπεζες αυτές να βρίσκονται κάτω από τα συμφέροντα των Ρότσιλντς. Κάθε συνέταιρος έπρεπε να πληρώσει <<το δικό του κιλό κρέατος>> στους σύγχρονους Σάϊλοκ: τους Ρότσιλντς. Ήταν πλέον ξεκάθαρο πως υπονόμευε την υπερηφάνεια τους, όμως το αποδέχθηκαν. Στο τέλος του αιώνα ο Σιφ είχε δέσει την τραπεζική αδελφότητα των ΗΠΑ. Ανάμεσα στους ομήρους του συμπεριλαμβάνονταν η Λέχμαν Μπράδερς, η Γκόλντουϊν Σακς και άλλες διεθνείς τράπεζες συμπεριλαμβανομένων των Μόργκαν, Μπιντλ και Ντρέξελ.
Με πλήρη έλεγχο του Αμερικανικού Τραπεζικού συστήματος, ο Σιφ τώρα ήταν έτοιμος για το γιγαντιαίο βήμα που θα του έδινε τον πλήρη έλεγχο του Αμερικανικού νομισματικού συστήματος. Σύμφωνα με το Σύνταγμα ο έλεγχος του χρήματος βρισκόταν στα χέρια του Κογκρέσου. Έργο λοιπόν του Σιφ ήταν να διαβρώσει το Κογκρέσο και να το παραδώσει στην ιεραρχία των Ιλλουμινάτι. Για να γίνει αυτό ήταν απαραίτητο να ψηφίσει το Κογκρέσο μια ειδική νομοθεσία. Έτσι ο Σιφ έπρεπε να τοποθετήσει όργανο των Ρότσιλντς τόσο στο Κογκρέσο όσο βέβαια και στην προεδρία. Γι΄ αυτό έπρεπε να κερδίσει τον έλεγχο ενός από τα μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα.
Το Δημοκρατικό κόμμα φαινόταν πως ήταν πιο τρωτό, αφού ήταν και το πιο φτωχό. Με εξαίρεση τον Γκρόβερ Κλήβελαντ δεν είχαν καταφέρει να τοποθετήσουν δικό τους άνθρωπο στον Λευκό Οίκο. Αιτία ήταν δύο σημαντικοί λόγοι. Πρώτον, το Δημοκρατικό Κόμμα δεν είχε χρήματα και δεύτερον οι ψηφοφόροι ήταν περισσότεροι Ρεπουμπλικανοί παρά Δημοκρατικοί. Με το θέμα των χρημάτων δεν υπήρχε πρόβλημα, αφού ο Σιφ μπορούσε να στηρίζεται στον πλούτο των Ρότσιλντς. Το πρόβλημα των ψήφων ήταν μια διαφορετική ιστορία. Αυτό λύθηκε με την εισβολή στις ΗΠΑ <<δικών τους ανθρώπων>>.
Οι μετανάστες γίνονταν δεκτοί από ανθρωπιστικές οργανώσεις του Σιφ, που χρησιμοποιούσε χρήματα των Ρότσιλντς. Η μεγαλύτερη μάζα του πληθυσμού εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη. Πολλοί όμως έφθασαν και σε άλλες μεγάλες πόλεις, όπως το Σικάγο, το Λος Άντζελες, το Ντιτρόϊτ και η Φιλαδέλφεια. Μέσα σε τριάντα χρόνια οι άνθρωποι αυτοί έγιναν πολίτες των ΗΠΑ, οι οποίοι ψήφιζαν το Δημοκρατικό Κόμμα.
Στις ομάδες αυτές προστέθηκαν οι Μαύροι, οι οποίοι στρατολογήθηκαν με τις προσπάθειες του Σιφ για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτές είναι οι μεγάλες ομάδες ψηφοφόρων του Δημοκρατικού κόμματος. Από το 1910 οι ψηφοφόροι αυτοί της μειοψηφίας έγιναν ζωτικός παράγοντας της πολιτικής ζωής της Αμερικής. Αυτό ήταν το σχέδιο του Σιφ για να τοποθετήσει στη Γερουσία τον Νέλσον Άλντριχ και στο Λευκό Οίκο τον Γούντροου Γουίλσον.
Συνεχίζετε..
ΤΑ ΤΖΑΚΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ
ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥΣ
Τα μάτια των πολιτών μας δεν είναι επαρκώς ανοικτά στις αληθινές αιτίες του σοβαρού κινδύνου που διατρέχουμε. Τον αποδίδουν σε οτιδήποτε άλλο παρά στην πραγματική αιτία που είναι το τραπεζικό σύστημα, ένα σύστημα, το οποίο αν και θα μπορούσε να κάνει καλό σε κάποια μορφή, είναι βέβαιο πως μας οδηγεί σε καταχρήσεις και είναι πλήρως ασύμβατο με την λαϊκή ασφάλεια και την ευημερία. Πιστεύω ειλικρινά πως τα τραπεζικά ιδρύματα είναι πολύ πιο επικίνδυνα από σταθμευμένους στρατούς... και πως η αρχή του να ξοδεύει κανείς χρήματα που θα πληρωθούν στο μέλλον, κα΄τω από το όνομα της χρηματοδότησης, δεν είναι παρά ενεχυριασμός του μέλλοντος σε μεγάλη κλίμακα.
Τόμας Τζέφερσον
Τόμας Τζέφερσον
Η κοινωνία μας κυβερνάται, από την εποχή ακόμη της Βενετικής κυριαρχίας, από υπερβολικά πλούσιους τραπεζίτες που ελέγχουν τη ροή του χρήματος και έχουν τη δύναμη να οδηγούν κάποιους σε βαθειά πλούτη, ενώ τους περισσότερους στην υπερβολική φτώχεια. Με την ικανότητα τους ελέγχουν, εκτός από το χρήμα, που το εκμεταλλεύονται δανείζοντάς το, τεράστιες εταιρείες πετρελαίου, ασφαλειών, ενέργειας, βιομηχανίας αυτοκινήτων, νοσοκομεία κλπ. Το χρήμα που χειρίζονται το επενδύουν σε οικογενειακές επιχειρήσεις ή εξαγοράζουν μ΄ αυτό τους πολιτικούς. Σχεδόν όλοι μας επηρεαζόμαστε από τις αποφάσεις των τραπεζιτών, οι οποίοι περιφρονούν τον μέσο άνθρωπο, τον οποίο άλλες φορές τον βλέπουν ως τροφή των κανονιών όταν χρηματοδοτούν πολέμους και άλλε φορές ως πειραματόζωο στις επιχειρήσεις που χρηματοδοτούν στα πανεπιστήμια.
Ο Σερ Ιωσίας Σταμπ, πρόεδρος της τράπεζας της Αγγλίας στα 1920, έγραψε: <<Οι τραπεζικές επιχειρήσεις συνελήφθησαν στην ανομία και γεννήθηκαν στην αμαρτία. Οι τράπεζες; κατέχουν τη γη. Εάν τους την αποστερήσεις τους αφήσεις όμως το δικαίωμα να δημιουργούν αποθέματα, τότε με μια κίνηση της πένας, θα δημιουργήσουν αποθέματα αρκετά για να την αγοράσουν ξανά. Εάν όμως τους αποστερήσεις το δικαίωμα για αποθέματα τότε οι μεγάλες περιουσίες, όπως η δική μου θα εξαφανιστούν, διότι με τον τρόπο αυτό θα έχουμε έναν πιο ευτυχισμένο και καλύτερο κόσμο για να ζήσουμε. Αν όμως επιθυμείτε να παραμείνετε σκλάβοι των τραπεζιτών και να πληρώσετε το κόστος της σκλαβιάς σας, τότε αφήστε τους να δημιουργούν αποθέματα>>.
Οι μυστηριώδεις αυτοί άνθρωποι αποτελούν μέρος και ίσως την κεφαλή της συνωμοσίας, αφού έχουν την πρόθεση να τυραννούν την ανθρωπότητα και να ελέγχουν κάθε της κίνηση. Υπάρχουν στοιχεία από συγγραφείς, ειδικούς στα θέματα αυτά όπως ο αυτοκινητοβιομήχανος Τζην Φορντ πως αυτοί είναι υπεύθυνοι για τους μεγαλύτερους πολέμους τις τελευταίες εκατονταετίες. Είναι επίσης υπεύθυνοι για τα πιο σοβαρά πολιτικά γεγονότα, που οι απληροφόρητες μάζες θεωρούν πως είναι τυχαία, συμπτωματικά ή πως προκλήθηκαν από εξτρεμιστές, όπως η Γαλλική Επανάσταση, οι δύο παγκόσμιοι πολέμοι, το κραχ του Αμερικάνικου χρηματιστηρίου, η πείνα στην Αφρική. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα μιας κρυφής παγκόσμιας τυραννικής κυβέρνησης. Η κυβέρνηση αυτή φρόντισε να δημιουργήσει ένα ισιωτικό ίδρυμα, μια κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, την οποία ονόμασε Ομοσπονδιακό Αποθεματικό.
Το μέλος του Κονγκρέσσου Λούϊς Μακ Φάντεν έγραψε: <<Αυτό το κακό ίδρυμα οδήγησε στη φτώχεια και κατέστρεψε τους πολίτες των ΗΠΑ. Κάποιοι πιστεύουν πως οι τράπεζες είναι ιδρύματα της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Είναι ιδιωτικά πιστωτικά μονοπώλια που στηρίζονται στον λαό των ΗΠΑ για να επωφεληθούν οι ίδιοι και οι ξένοι πελάτες τους>>.
Ένας μέλος της Ελίτ, ο καθηγητής του Πρίνστον και του Τζωρτζτάουν, ο Κάρολ Κουίγκλεϋ, συγγραφέας ενός βιβλίου 1300 σελίδων, που αποτελεί ανάλυση του συστήματος, το <<Τραγωδία και Ελπίδα>>, εξηγεί πως δεν θέλουν παρά να δημιουργήσουν ένα παγκόσμιο σύστημα χρηματοδοτικού ελέγχου σε ιδιωτικά χέρια, που θα διοικεί το πολιτικό σύστημα κάθε χώρας και την οικονομία του κόσμου σαν σύνολο. Αποτέλεσμα θα είναι η ελευθερία του ατόμου και οι επιλογές του να κινούνται σε πολύ στενά πλαίσια, από το γεγονός πως θα αριθμούνται από τη γέννηση και θα παρακολουθούνται ως αριθμοί στην εκπαίδευση, στο στρατό ή τις άλλες κοινωνικές υπηρεσίες, τις φορολογικές τους υποχρεώσεις, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τελικά, την σύνταξη και τον θάνατο. Φρόντισαν λοιπόν, όπως αποκαλύπτει ο Άλαν Γκρίνσπαν, υψηλόβαθμος οικονομικός παράγοντας των τραπεζών και του χρηματιστηρίου στις ΗΠΑ, να εγκαταλειφθεί ο <<Χρυσούς Κανόνας>>, δηλαδή η έκδοση χρήματος σύμφωνα με τα αποθέματα χρυσού της κεντρικής τράπεζας, ώστε το τραπεζικό σύστημα να επεκταθεί απεριόριστα στο θέμα των πιστώσεων. Με την απουσία του Χρυσού Κανόνα, δεν υπάρχει τρόπος να προστατευθούν οι καταθέσεις από την κατάσχεση μέσω του πληθωρισμού. Δεν υπάρχει πλέον ασφαλής αποθήκευση αξίας χρήματος. Ο χρυσός ήταν ένας προστάτης των δικαιωμάτων της ιδιοκτησίας. Τα ελλείμματα των κρατών δεν είναι παρά ένα σχέδιο για την μυστική κατάσχεση του πλούτου.
Εάν μελετήσουμε τα οικονομικά των κρατών θα ανακαλύψουμε πως όλα τα κράτη είναι σοβαρά καταχρεωμένα σε διεθνείς τραπεζίτες επενδύσεων κι έτσι ελέγχονται από αυτούς. Κανένα κράτος όμως δεν σκέπτεται να μειώσει τα ελλείμματα αυτά ή να βοηθήσει το ένα το άλλο για να βγουν από την βαθειά αυτή και υπερβολική επέκταση του χρέους. Αυτό μάλιστα είναι χαρακτηριστικό στις σχέσεις Ελλάδος Τουρκίας. Η διαρκής πίεση και η επιθετικότητα της Τουρκικής κυβέρνησης αυξάνει τις ανάγκες σε στρατιωτικές επενδύσεις. Η αγορά οπλικών συστημάτων είναι ένα από τα υψηλότερα και τα πλέον αντιπαραγωγικά έξοδα της Ελληνικής κυβέρνησης. Στο θέμα αυτό ποτέ καμία συνομιλία δεν έγινε ανάμεσα στις δύο πλευρές για τη μείωση των στρατιωτικών κονδυλίων. Μόνο η Ελληνική πλευρά, για τους απληροφόρητους, τον Απρίλιο του 2001 διαμαρτυρήθηκε εμμέσως για την μείωση των στρατιωτικών δαπανών της Τουρκικής κυβέρνησης, η οποία εξαναγκάστηκε λόγο σοβαρών οικονομικών δυσχερειών και κοινωνικής αναταραχής, να μειώσει τις στρατιωτικές δαπάνες. Ο Υπουργός Άμυνας της Ελλάδος έτρεχε δεξιά κι αριστερά ισχυριζόμενος πως αυτό είναι ανεπίτρεπτη αστάθεια και η Ελλάδα πρέπει να κάνει το παν για να διορθωθεί.
Οι τραπεζίτες απαιτούν από τις κυβερνήσεις να τους παραδώσουν κρατικά ομόλογα για να τις δανειοδοτήσουν, Όταν οι κυβερνήσεις όμως βρεθούν βαθειά χρεωμένες, τότε οι τράπεζες ελέγχουν τις κυβερνήσεις. Αυτό επιτρέπει στους τραπεζίτες να απαιτούν από τις κυβερνήσεις ό,τι επιθυμούν, συμπεριλαμβανόμενης της επιβολής της <<ελεύθερης αγοράς>>, που σημαίνει πως θα επιτρέπουν στις εταιρείες που ελέγχουν οι τράπεζες απεριόριστη ελευθερία, μαζί με την απαλλαγή από κάθε ανταγωνιστή τους. Αυτή η αγορά μπορεί επίσης να ονομαστή <<τυραννική αγορά>. Οι τραπεζίτες μπορεί ακόμη να ζητήσουν μονοπώλια σε φυσικές πηγές, στις βιομηχανίες, ή στην ενέργεια. Το πιο σημαντικό όμως είναι το γεγονός πως το κατεστημένο ελέγχει μέσω των ιδιωτικών τραπεζών την κεντρική τράπεζα.
Αν παρατηρήσουμε το σήμα της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος θα δούμε πως στο γράμμα θήτα υπάρχει μια μικρή κόκκινη βουλίτσα, <<μία κόκκινη ασπίδα>>, το σήμα και όνομα των Ρότσιλντς, οι οποίοι από την αρχή ακόμη έλεγξαν την Τράπεζα της Ελλάδος μέσω των πρακτόρων τους και της τράπεζας Ρικάρντο. Η κεντρική τράπεζα δεν λογοδοτεί στο έθνος το οποίο υποτίθεται πως υπηρετεί, αλλά σε ιδιωτικές εταιρείες και ιδιωτικές διεθνείς τράπεζες επενδύσεων.
Οι περισσότερες από τις κεντρικές τράπεζες του Τρίτου Κόσμου εξυπηρετούν την Ευρωπαϊκή οικονομία αλλά και την οικονομία των ΗΠΑ και κρατούν τα έθνη αυτά οικονομικώς υποτελή. Το Νότιο ημισφαίριο βρίσκεται στην υπηρεσία του Βορείου.
Το Αρχηγείο της Παγκόσμιας Συνωμοσίας στα τέλη του 1700 ήταν η Φρανκφούρτη της Γερμανίας, έδρα του Οίκου των Ρότσιλντς γι΄ αυτό και σήμερα βλέπουμε στις μεγάλες τράπεζες και τα χρηματιστήρια, ρολόγια τοίχου να δείχνουν την ώρα στο Λονδίνο, το Παρίσι, τη Νέα Υόρκη, τη Ρώμη και τη Φρανκφούρτη, αν και η πόλη αυτή δεν υπήρξε ποτέ πρωτεύουσα της Γερμανίας, όπως η Βόννη. Ο Οίκος Ρότσιλντς σχετίστηκε με άλλους διεθνείς τραπεζίτες που η νοοτροπία τους παρουσίασε ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ στο έργο του <<Ο έμπορος της Βενετίας>>.
Σάϋλοκ: <<Δόλωμα να ψαρέψω μ΄ αυτό (το ομόλογο): Αν δεν θρέψει τίποτε άλλο, θα θρέψει την εκδίκησή μου... Εκδίκηση. Την κακουργία που μου μαθαίνετε θα την κάνω εγώ και θα μου στοιχίσει, αλλά εγώ θα καλυτερέψω το μάθημα>>. (Πράξη Γ΄ Σκηνή α΄)
<<Πουλάω με εσάς, αγοράζω με εσάς, μιλάω με εσάς, περπατάω με εσάς και τέτοια, αλλά δεν τρώω με εσάς, δεν πίνω με εσάς, ούτε προσεύχομαι με εσάς>>.
<<Τον μισώ γιατί είναι Χριστιανός, μα πιο πολύ γιατί με ταπεινή ανεμελιά δανείζει χρήματα δωρεάν και ρίχνει τα τοκομερίδια σε μας εδώ στη Βενετία. Μα αν μια φορά μπορέσω να τον βάλω εγώ στο χέρι, θα καλοχορτάσω το άχτι το παλιό που έχω (...) Δεν χωνεύει το άγιο έθνος μας, ... και την καλοκερδισμένη προκοπή μου την λέει τοκογλυφία>>. (Πράξη Α΄ Σκηνή 8)
Μετά την αποκάλυψη της Ιλλουμινατικής συνωμοσίας από τις Βαυαρικές Αρχές στα 1786, οι συνωμότες μετέφεραν το αρχηγείο τους στην Ελβετία, μετά στο Λονδίνο και τελικά, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στη Νέα Υόρκη, όπου βρίσκεται και σήμερα.
Οι Ροκφέλλερ, προστατευόμενοι στην αρχή του Τζέϊκομπ Σιφ, πήραν στα χέρια τους την Βόρεια Αμερική και ο Δαυίδ Ροκφέλλερ, επικεφαλής της οικογένειας είναι ένας από τους πλέον ισχυρούς άνδρες του κόσμου σήμερα.
Τα θεμέλια της κατάκτησης της Αμερικής ετέθηκαν κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, από πράκτορες των Ρότσιλντς που τοποθετήθηκαν στις ΗΠΑ από την εποχή ακόμη του πολέμου της Επανάστασης της Ανεξαρτησίας. Από τότε προετοίμαζαν την χώρα αυτή για την τελική ανατροπή.
Ο πρώτος Πρόεδρος, Τζωρτζ Ουάσιγκτον, ήταν κάτι περισσότερο από ένας πράκτορας των Ιλλουμινάτι και σε πολλές περιπτώσεις έγραψε επιστολές σε ηγετικά στελέχη της Ιλλουμινατικής συνωμοσίας.
Η πρώτη προσπάθεια για να ελέγξουν την οικονομία των ΗΠΑ έγινε κατά τον εμφύλιο πόλεμο. Ο κύριος σύμβουλος του Προέδρου της Συνομοσπονδίας Τζέφερσον Νταίηβις ήταν κάποιος Ιλλουμινάτι με το όνομα Ιούδας Μπέντζαμιν. Γνωρίζουμε επίσης πως η προεδρία του Λίνκολν ήταν διαβρωμένη από πράκτορες των Ρότσιλντς. Οι πράκτορες αυτοί προσπαθούσαν να ωθήσουν τον πρόεδρο Λίνκολν σε μια οικονομική συμφωνία με τους Διεθνείς τραπεζίτες. Ο Λίνκολν όμως ανακάλυψε τα σχέδιά τους και τα απέρριψε, προκαλώντας το μίσος τους. Το ίδιο θα συνέβαινε αργότερα με τον Τσάρο της Ρωσίας που τορπίλισε την πρώτη κοινωνία των εθνών.
Τις γενναίες ενέργειές τους τόσο ο Τσάρος, όσο και ο Λίνκολν, τις πλήρωσαν με τη ζωή τους. Οι έρευνες που έγιναν για την δολοφονία του Λίνκολν δείχνουν πως ο δολοφόνος, ο Τζων Γουίλκες Μπουθ, δεν ήταν κάποιος που συμπαθούσε το Νότο, όπως ισχυρίζονται τα ιστορικά βιβλία, αλλά μέλος μιας μυστικής συνωμοτικής ομάδας που ελεγχόταν από τους Ιλλουμινάτι. Το όνομα της ομάδος αυτής δεν αποκαλύφθηκε ποτέ και τα στοιχεία αυτά αποκρύφτηκαν για πολλά χρόνια, όπως συνέβη ακριβώς με τα στοιχεία που αφορούν την δολοφονία του Κέννενντι.
Το τέλος του Εμφυλίου πολέμου κατέστρεψε παροδικά τις ελπίδες του Οίκου των Ρότσιλντς να κερδίσουν τον έλεγχο της οικονομίας των ΗΠΑ. Οι Ρότσιλντς έλεγχαν ήδη την οικονομία της Βρετανίας, της Γαλλίας και των περισσοτέρων Ευρωπαϊκών χωρών. Αυτό ήταν μόνο μια αναβολή γι΄ αυτούς. Μετά τον Εμφύλιο έστειλαν έναν νεαρό από τη Γερμανία, τον Τζέηκομπ Σιφ, με αποστολή να κερδίσει τον έλεγχο του Αμερικανικού οικονομικού συστήματος προς όφελός τους.
Ο Σιφ είχε εκπαιδευτεί για την αποστολή αυτή στην Φρανκφούρτη της Γερμανίας. Εκεί οι Ρότσιλντς είχαν αναγνωρίσει στο νέο αυτόν, όχι μόνον ένα δυναμικό εργάτη του χρήματος αλλά κυρίως έναν ιδανικό πράκτορα της συνωμοσίας. Διέκριναν τα λανθάνοντα Μακιαβελικά του χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να τον μετατρέψουν σ΄ έναν από τους πιο σημαντικούς πράκτορες της Παγκόσμιας Συνωμοσίας.
Ο Σιφ έγινε αρχηγός του σχεδίου για τον έλεγχο των Αμερικανών. Έφθασε στη Νέα Υόρκη με διαταγή να αγοράσει έναν τραπεζικό οίκο, τον οποίο θα χρησιμοποιούσε για να αποκτήσει τον απόλυτο έλεγχο της οικονομίας. Ανάμεσα στους άλλους στόχους του ήταν να ανακαλύψει άνδρες σε σημαντικές κυβερνητικές και επιχειρηματικές θέσεις στη χώρα αυτή, που θα ήταν πρόθυμοι να υπηρετήσουν ως η εμπροσθοφυλακή της συνωμοσίας. Ο μεγαλύτερος στόχος, ο έλεγχος της Αμερικανικής οικονομίας θα συμβάδιζε με πολιτικά κινήματα και συγκρούσεις μειονοτήτων.
Το πρώτο του βήμα ήταν να αγοράσει ένα τραπεζικό οίκο, χρησιμοποιώντας χρήματα των Ρότσιλντς. Τον οίκο τον βρήκε στην τράπεζα Κουν και Λεμπ. Οι Κουν και Λεμπ είχαν φθάσει στις ΗΠΑ από τη Γερμανία στα 1840. Είχαν ξεκινήσει τη σταδιοδρομία τους σαν πλανόδιοι έμποροι. Στα μέσα της ίδιας χρονιάς αγόρασαν ένα εμπορικό κατάστημα στο Λαφαγιέτ της Ιντιάνα με το όνομα Κουν - Λεμπ. Σε λίγα χρόνια είχαν μια σειρά καταστημάτων στο Σινσινάτι και το Σαιν Λιούϊς. Μετά πρόσθεσαν στις δραστηριότητές τους τις τραπεζικές εργασίες. Τη στιγμή που ο Σιφ εμφανίστηκε στη σκηνή, ο Κουν και ο Λεμπ ήταν πολύ γνωστοί τραπεζίτες στις ΗΠΑ.
Μετά την αγορά της εταιρείας από τον Σιφ, αυτός παντρεύτηκε την κόρη του Λεμπ, Τερέζα. Στη συνέχεια αγόρασε τις μετοχές του Κουν και η εταιρεία στη Νέα Υόρκη έγινε γνωστή ως <<Κουν, Λεμπ και Σία, Διεθνείς Τραπεζίτες>>. Την ίδια εποχή ο Σιφ βρέθηκε να ελέγχει πλήρως την εταιρεία.
Για να ελέγξει το τραπεζικό σύστημα των ΗΠΑ, ο Σιφ έπρεπε να συνεργαστεί με τους μεγάλους τραπεζίτες της χώρας. Την εποχή εκείνη η Γουώλ Στρητ ήταν η καρδιά του Αμερικανικού Νομισματικού Συστήματος και ο Τζ. Σ. Μόργκαν ο αδιαφιλονίκητος δικτάτορας. Επόμενοι στη σειρά ήταν η Μπίντλ και η Ντρέξελ, οι δύο μεγάλες τράπεζες από τη Φιλαδέλφεια. Αυτές οι τρεις τράπεζες έλεγχαν την Αμερική με τον Μόργκαν να βρίσκεται πάντοτε επικεφαλής.
Στην αρχή οι τράπεζες αυτές συμπεριφέρθηκαν με περιφρόνηση προς τον νεαρό από τη Γερμανία. Ο Σιφ όμως γνώριζε πως να το αντιμετωπίσει αυτό. Τους έριξε λίγα ομόλογα των Ρότσιλντς (που ήταν μετοχές Ευρωπαϊκές που έλεγχαν οι Ρότσιλντς). Είχε επίσης στα χέρια του ένα άλλο ισχυρό όπλο. Μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο οι Αμερικανικές βιομηχανίες οδηγήθηκαν σε μια πρωτοφανή ανάπτυξη. Ο κόσμος δεν είχε δει ποτέ κάτι τέτοιο. Υπήρχαν σιδηρόδρομοι που έπρεπε να δημιουργηθούν, το πετρέλαιο που έπρεπε να ανακαλυφθεί, τα ορυχεία που παρήγαγαν ασύλληπτο πλούτο, οι βιομηχανίες χάλυβος και υφασμάτων. Όλα αυτά απαιτούσαν υψηλές χρηματοδοτήσεις, οι οποίες φυσικά έφθαναν από το εξωτερικό από τα χρηματοκιβώτια των Ρότσιλντς. Ο Σιφ έγινε ο καλός άγγελος ανδρών όπως ο Τζων Ντ. Ροκφέλλερ, ο Έντουαρντ Χάρριμαν και ο Άντριου Κάρνετζι. Χρηματοδότησε την Στάνταρντ Όιλ του Ροκφέλλερ, την Αυτοκρατορία Σιδηροδρόμων του Χάρριμαν και την βιομηχανία Χάλυβος του Κάρνετζι. Κατόπιν άνοιξε τις πόρτες των Ρότσιλντς για τους Μόργκαν, Μπιντλ και Ντρέξελ και φρόντισε ώστε να δημιουργήσουν παραρτήματα των τραπεζών τους στις μεγαλύτερες Ευρωπαϊκές πόλεις. Φρόντισε έξυπνα ώστε οι τράπεζες αυτές να βρίσκονται κάτω από τα συμφέροντα των Ρότσιλντς. Κάθε συνέταιρος έπρεπε να πληρώσει <<το δικό του κιλό κρέατος>> στους σύγχρονους Σάϊλοκ: τους Ρότσιλντς. Ήταν πλέον ξεκάθαρο πως υπονόμευε την υπερηφάνεια τους, όμως το αποδέχθηκαν. Στο τέλος του αιώνα ο Σιφ είχε δέσει την τραπεζική αδελφότητα των ΗΠΑ. Ανάμεσα στους ομήρους του συμπεριλαμβάνονταν η Λέχμαν Μπράδερς, η Γκόλντουϊν Σακς και άλλες διεθνείς τράπεζες συμπεριλαμβανομένων των Μόργκαν, Μπιντλ και Ντρέξελ.
Με πλήρη έλεγχο του Αμερικανικού Τραπεζικού συστήματος, ο Σιφ τώρα ήταν έτοιμος για το γιγαντιαίο βήμα που θα του έδινε τον πλήρη έλεγχο του Αμερικανικού νομισματικού συστήματος. Σύμφωνα με το Σύνταγμα ο έλεγχος του χρήματος βρισκόταν στα χέρια του Κογκρέσου. Έργο λοιπόν του Σιφ ήταν να διαβρώσει το Κογκρέσο και να το παραδώσει στην ιεραρχία των Ιλλουμινάτι. Για να γίνει αυτό ήταν απαραίτητο να ψηφίσει το Κογκρέσο μια ειδική νομοθεσία. Έτσι ο Σιφ έπρεπε να τοποθετήσει όργανο των Ρότσιλντς τόσο στο Κογκρέσο όσο βέβαια και στην προεδρία. Γι΄ αυτό έπρεπε να κερδίσει τον έλεγχο ενός από τα μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα.
Το Δημοκρατικό κόμμα φαινόταν πως ήταν πιο τρωτό, αφού ήταν και το πιο φτωχό. Με εξαίρεση τον Γκρόβερ Κλήβελαντ δεν είχαν καταφέρει να τοποθετήσουν δικό τους άνθρωπο στον Λευκό Οίκο. Αιτία ήταν δύο σημαντικοί λόγοι. Πρώτον, το Δημοκρατικό Κόμμα δεν είχε χρήματα και δεύτερον οι ψηφοφόροι ήταν περισσότεροι Ρεπουμπλικανοί παρά Δημοκρατικοί. Με το θέμα των χρημάτων δεν υπήρχε πρόβλημα, αφού ο Σιφ μπορούσε να στηρίζεται στον πλούτο των Ρότσιλντς. Το πρόβλημα των ψήφων ήταν μια διαφορετική ιστορία. Αυτό λύθηκε με την εισβολή στις ΗΠΑ <<δικών τους ανθρώπων>>.
Οι μετανάστες γίνονταν δεκτοί από ανθρωπιστικές οργανώσεις του Σιφ, που χρησιμοποιούσε χρήματα των Ρότσιλντς. Η μεγαλύτερη μάζα του πληθυσμού εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη. Πολλοί όμως έφθασαν και σε άλλες μεγάλες πόλεις, όπως το Σικάγο, το Λος Άντζελες, το Ντιτρόϊτ και η Φιλαδέλφεια. Μέσα σε τριάντα χρόνια οι άνθρωποι αυτοί έγιναν πολίτες των ΗΠΑ, οι οποίοι ψήφιζαν το Δημοκρατικό Κόμμα.
Στις ομάδες αυτές προστέθηκαν οι Μαύροι, οι οποίοι στρατολογήθηκαν με τις προσπάθειες του Σιφ για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτές είναι οι μεγάλες ομάδες ψηφοφόρων του Δημοκρατικού κόμματος. Από το 1910 οι ψηφοφόροι αυτοί της μειοψηφίας έγιναν ζωτικός παράγοντας της πολιτικής ζωής της Αμερικής. Αυτό ήταν το σχέδιο του Σιφ για να τοποθετήσει στη Γερουσία τον Νέλσον Άλντριχ και στο Λευκό Οίκο τον Γούντροου Γουίλσον.
Συνεχίζετε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.