Αποκρυπτογραφήθηκε η δομή μιας έκρηξης supernova

Άγγελος Ανδρέου

μοιραστείτε το στο

• Facebook
• del.icio.us
• StumbleUpon

Τα supernova μεταφράζονται ως γιγαντιαίες αστρικές εκρήξεις που συμβαίνουν σε όλο το Σύμπαν. Έτσι λοιπόν ο τύπος la ανήκει στην κατηγορία των ομοιογενών αστρικών εκρήξεων, τις οποίες χρησιμοποιούν οι ερευνητές ως “σταθερές” για την παρατήρηση της επιτάχυνσης του σύμπαντος. Εμείς όμως έχουμε καταφέρει να βλέπουμε τις διαφορετικές φασματικές ιδιότητες κάθε φορά. Το πού οφείλεται αυτή η διαφοροποίηση κατάφεραν να αποκρυπτογραφήσουν για πρώτη φορά οι επιστήμονες.

Έτσι λοιπόν, απέδειξαν ότι τα supernova εκρήγνυνται ασύμμετρα και η διαφορά στην εμφάνιση τους οφείλεται στο πού βρισκόμαστε την ώρα που βλέπουμε την έκρηξη, στην κατεύθυνση δηλαδή που κοιτάμε.

Ο τύπος la έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην επιστήμη της κοσμολογίας, γιατί μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως σταθερά για να μετρήσουμε τις αποστάσεις μέσα στο γαλαξία μας. Αν και η φωτεινότητα τους δεν είναι σταθερή, μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως σταθερές, αν βασιστούμε στην παραδοχή ότι το πιο φωτεινό supernova εξασθενεί πιο αργά, και το αντίθετο.

Η σχετική ομοιογένεια αυτού του τύπου οφείλεται στο γεγονός πως έχουν την ίδια προέλευση, την οποία έχουμε ορίσει ως λευκό νάνο στο δυαδικό σύστημα, όπου δύο αστέρια σχηματίζουν έναν κύκλο. Ο λευκός νάνος είναι ο τύπος του αστεριού που θα καταλήξει να είναι ο Ήλιος όταν ξεμείνει από υδρογόνο. Αυτός ο τύπος αστεριού απορροφά αντικείμενα που πετάγονται από το “έτερον ήμισυ” αστέρι και όταν φτάσει τις 1,4 ηλιακές μάζες εκρήγνυται ως supernova.

Αυτή όμως η σταθερά εμπόδιζε τόσο καιρό τους επιστήμονες να κατανοήσουν τις διαφορές στις φασματικές ιδιότητες.
Η αλήθεια για αυτό είναι λίγο πιο περίπλοκη.

Τα supernova που σβήνουν με τον ίδιο τρόπο μπορεί να παρουσιάσουν τελείως διαφορετική συμπεριφορά κυρίως στο πόσο γρήγορα επιβραδύνεται το έξτρα υλικό τους.

“Με τις τελευταίες λεπτομερείς μελέτες καταφέραμε να αποδείξουμε ότι η κλίση της ταχύτητας συνδέεται με την ασυμμετρία των εκρήξεων” εξηγεί ο Τζέσπερ Σόλλερμαν, του Κέντρου Κοσμολογίας του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης.

Η νέα έρευνα από τη διεθνή του ομάδα, που σημειωτέον συμμετέχει και ο Έλληνας Γιώργος Λελούδας, έδειξε ότι οι διαφορετικές εμφανίσεις εξαρτώνται από το σημείο όπου τις βλέπουμε.