ΤΟ ΦΡΑΓΚΟΚΑΣΤΕΛΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΕΣ

ΤΟ ΦΡΑΓΚΟΚΑΣΤΕΛΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΕΣ

Αναρτήθηκε από τον/την ΟΜΑΔΑ ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ στο Οκτωβρίου 24, 2011

 

Αποστολή ΟΜΑΔΑ ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ

Φωτογραφική επιμέλεια Althea-Loccturno Επιμέλεια θέματος ΧΡΟΝΟΣ Το Φραγκοκάστελο ή CASTEL FRANCO -όπως το αποκαλούσαν οι Ενετοί – βρίσκεται στην Επαρχία Σφακίων κοντά στα χωριά Πατσιανό και Καψοδάσος Μια περιοχή άγριας ομορφιάς με απόκρημνες βουνοπλαγιές , στενά φαράγια , υψώματα με χαμηλούς θάμνους και με τον καλό θεούλη να μην παραλείπει όπως και στο μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας να ρίξει όσο πιό πολύ πέτρα μπορούσε. Μόνο που στην συγκεκριμένη περιοχή φρόντισε να ρίξει τα πιό μεγάλα αγκωνάρια Το Καστέλι όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι είναι ακουμπισμένο στην άκρη μιας αμμουδερής παραλίας, στην θάλασσα του Λυβικού ανατολικά της Χώρας Σφακίων, σε μια πεδιάδα με χαμηλή βλάστηση , που θυμίζει κάτι απο αφρικάνικο τοπίο . Ο κάμπος αυτός φαίνεται να αποτέλεσε τόπο συγκέντρωσης της κοινωνικής ζωής των Σφακιανών με εκκλησίες – του Αη Νικήτα και της Αγιάς Πελαγιάς- και μοναστήρια – του Αγίου Χαραλάμπους- που βρίσκονται κοντα στο κάστρο και με θρύλους και μαντινάδες όπως οι παρακάτω να το επιβεβαιώνουν.   Θέλεις να δεις και να χαρείς όμορφα παλικάρια κι δυνατά και τρομερά ως είναι τα λιοντάρια; Αμε στο Φραγκοκάστελλο, να΄ναι τα΄Αγιού Νικήτα, να πιστευτείς όσ΄άκουσες κι από πολλούς εγροίκας. Τότες συντρέχου τα χωριά, τά πάνω και τα κάτω, να δείξου την ευλάβεια και τέχνη των αρμάτω κάνου γυμνάσματα φριχτά, π’ άνθρωπος τα τρομάσσει, κι οι τρίχες του σηκώνονται κι ο νους του παραλλάσσει. Ούλοι τση Κρήτης οι αϊτοί έρχονται για να ιδούσι τσι ξακουσμένους Σφακιανούς, μαζί ν’ αγωνιστούσι Μεγάλο και ξακουστό το πανηγύρι σ’ ολόκληρη την επαρχία… Και το βραβείο ήταν ξεχωριστή τιμή για όποιον το ‘παιρνε… Η προσωπική αξία και η παλικαριά βρισκόταν πάντα σε μεγάλη υπόληψη. Μια φορά όμως σε κάποια απονομή επάθλων γίνηκε παρεξήγηση ανάμεσα στα «πέρα χωριά» και στα «πόδε» κι οι ιερείς, για να μη χειροτερέψει το κακό, κανόνισαν να παίρνουν μέρος στον εορτασμό τη μια χρονιά οι κάτοικοι των «πέρα χωριών και την άλλη των «πόδε». Πέρασαν κάμποσα χρόνια κι ύστερα, ίσως από λάθος, ίσως και σκόπιμα, οι ιερείς κάλεσαν ταυτόχρονα όλους τους κατοίκους. Μόλις ανταμώθηκαν στην εκκλησιά του Αγίου, ζωντάνεψαν οι παλιές έχθρες και χωρίς να λογαριάσουν, την ιερότητα του χώρου, 40 παλικάρια, λέει, (20 από κάθε μεριά) τράβηξαν τις πιστόλες τους κι αλληλοπυροβολήθηκαν. Όμως κανένα όπλο δεν πυροδότησε… Όλα έπαθαν αφλογιστία! Μπήκαν στη μέση οι γεροντότεροι και κατάφεραν να τους συμφιλιώσουν. Τα μίση παραμερίστηκαν κι αποφάσισαν να γιορτάσουν όπως παλιά. Διασκέδασαν όλοι μαζί και στη συνέχεια οι 40 νέοι πήραν μέρος στο σημάδι. Πυροβόλησαν με τα ίδια όπλα ,και με τα ίδια φυσέκια. Κανένα «δεν έσφαλε»!.. Μια άλλη φορά ένας βοσκός έταξε στον Αγιο να του χαρίσει ένα συγκεκριμένο νεογέννητο τράγο. Μα καθώς περνούσαν οι μήνες κι ο τράγος γινόταν ένα μεγαλόπρεπο ζώο, ο βοσκός λυπήθηκε να τον σφάξει και πήρε στη θέση του έναν άλλο «αχαμνότερο», κατά την τοπική έκφραση, και τον πήγε στο πανηγύρι. Ενώ όμως συνεχιζόταν η λειτουργία κι έβραζαν τα καζάνια για ψηθεί το κρέας από τις δωρεές, ακούστηκε ήχος από λέρι που όλο και πλησίαζε. Ήταν ο εκλεκτός τράγος που κατέβαινε ολομόναχος απ’ τη Μαδάρα, πλησίασε την εκκλησιά, πήδησε τον μαντρότοιχο, έφτασε στην πόρτα του ναού κι εκεί σωριάστηκε στο έδαφος και ξεψύχισε! Ο βοσκός έκπληκτος και τρομαγμένος, διηγήθηκε στους άλλους πανηγυριώτες τι είχε συμβεί και ζήτησε συχώρεση… Ας γυρίσουμε όμως στο ίδιο το Φραγκοκάστελο και στα φαντασματά του Πρόκειται για Βενετσάνικο φρούριο έχει σχήμα ορθογώνιου παραλληλόγραμου κι είναι αρκετά μεγάλο διατηρείται μέχρι σήμερα σε καλή κατάσταση, παρ’ όλο που στο εσωτερικό έχει σημαντικές καταστροφές Σε κάθε γωνιά είχε ένα τετράγωνο πύργο, που είχε ύψος 4μ. πάνω από το τείχος. Στο νοτιοδυτικό μέρος του φρουρίου είναι η είσοδος, που την αποτελεί μια πύλη, με ένα ανάγλυφο λιοντάρι του Αγ. Μάρκου και αριστερά το στέμμα του Quirini και δεξιά του Dolfin. H πύλη είναι δουλεμένη με τέχνη και επιμέλεια. Τα τείχη του φρουρίου είναι πελώρια, έχουν μεγάλο πάχος και φέρουν πολεμίστρες σε δύο παράλληλες σειρές. Οι πολεμίστρες αυτές, που είναι έργο των Τούρκων, είναι πολύ ισχυρές και βρίσκονται σε πολύ καλή κατάσταση. Τα κτίρια που βρίσκονται στο εσωτερικό του κάστρο, έχουν κατασκευαστεί από τους Τούρκους πάνω σε βενετσάνικα θεμέλια.   Στα 1340 οι φεουδάρχες των Χανιών ζήτησαν από τη Βενετία να χτιστεί ένα φρούριο κοντά στην εκκλησιά του Αγίου Νικήτα, στα Σφακιά, για ν’ ασφαλίσουν, απ’ τις κουρσάρικες επιδρομές, τον ορμίσκο που βρίσκεται εκεί κοντά, μα προπαντός για να ‘χουν ένα στήριγμα στην «καταστολή των εξεγέρσεων» των κατοίκων της περιοχής. Η Γαληνότατη Δημοκρατία του Αγίου Μάρκου δεν είχε αντίρρηση στο χτίσιμο, μα δεν έδιδε τ’ απαραίτητα χρήματα. Μπροστά όμως στην επιμονή των φεουδαρχών υποχώρησε και στα 1371 αποφασίστηκε η ανέγερση του φρουρίου και η κατασκευή του κράτησε τρία χρόνια. Η χρήση του όμως για τον σκοπό που φτιάχτηκε την περίοδο της Βενετοκρατίας ήταν μηδαμινή. “Έτσι, ξαφνικά, η άλλοτε ερημική περιοχή γίνηκε σωστό μελισσολόι. Οι Βενετσιάνοι έφεραν εργάτες και μαστόρους, πετροκόπους και κουβαλητάδες, κόσμο και κόσμο και τους έριξαν στη δουλειά. Αλλοι άνοιγαν θεμέλια; άλλοι κουβαλούσαν υλικά, άλλοι έκοβαν ξύλα. άλλοι έφτιαχναν ασβεστοκάμινα. Βιάζονταν να τελειώσουν μιαν ώρα γρηγορότερα, γιατί φοβούνταν να μένουν σ’ αυτό τον επικίνδυνο τόπο. Κι είχαν δίκιο να φοβούνται. Οι Σφακιανοί που ποτέ δεν κάθονταν με σταυρωμένα χέρια, κινήθηκαν και τώρα. Μόλις συνειδητοποίησαν τις προθέσεις των καταχτητών έκαμαν επιδρομή κι έσφαξαν αρκετούς. Οι απώλειες συμπληρώθηκαν και ταυτόχρονα πάρθηκαν ισχυρά μέτρα ασφαλείας: Στρατός φύλαγε όλη μέρα τους εργαζόμενους και το βράδυ όλοι έμπαιναν σε βάρκες, πήγαιναν στα καράβια που ήσαν στ’ ανοιχτά αγκυροβολημένα και εκεί περνούσαν τη νύχτα. Μα οι Σφακιανοί με αρχηγούς τα έξι αδέρφια, τους αδερφούς Πατσούς, γκρέμιζαν τη νύχτα ό,τι οι Βενετσιάνοι έχτιζαν την ημέρα και συγχρόνως χαλούσαν τ’ ασβεστοκάμινα. Οι καταχτητές τότε φέρανε πολύ στρατό, ζώσανε τον τόπο γύρω, μέρα νύχτα, και το κάστρο χτίστηκε. Σ’ αυτό το διάστημα κατάφεραν κι έπιασαν τα έξι αδέρφια, τους Πατσούς (με προδοσία λέει ο μύθος) και τους κρέμασαν. Τους τέσσερις έναν σε κάθε πύργο του φρουρίου και τους δύο στην είσοδό του” Και η ιστορία του κάστρου συνεχίζεται: Στα χρόνια της τουρκοκρατίας πέρασε, όπως ήταν φυσικό, στα χέρια των καινούριων κατακτητών που του έκαναν κάποιες μετατροπές και εδώ ήρθε ο Δασκαλογιάννης με τις 70 κεφαλές του σηκωμού όταν η επανάσταση του 1770 καταπνίγηκε και παραδόθηκε στους Τούρκους. «…Φτάνουν στο Φραγκοκάστελο και στον πασά ποσώνου, κι εκείνος δούδει τ’ όρντινο κι ευτύς τσοι ξαρματώνου. Ούλους τσοι ξαμαρτώσασι και τσοι μπισταγκωνίζου και τότες δα το νιώσασι πως δεν ξαναγυρίζου…». Μα η μέρα που στάθηκε σημαδιακή για το κάστρο ήταν η 17 του Μάη του 1828 (με το παλιό ημερολόγιο) με την θυσία του Νταλιάνη και των παλικαριών του.

Διαβάστε περισσότερα: http://paysanias.blogspot.com/2011/10/blog-post_20.html#ixzz1bjJyBK7S

~)I(~ ΕΛ-ΛΗΝΩΝ ΔΙΚΑΙΟΝ ~)I(~