ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ Μέρος 3ον

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Μέρος 3ον

  Ας επανέλθουμε, όμως, στην αρία καταγωγή των Ιουδαίων.
  Υπήρχε, λοιπόν και πελασγική καταγωγή μέρους των Ιουδαίων, αφού αυτοί ήσαν κατά ένα μέρος απόγονοι των Πελασγών αποίκων της Χαναάν. Ο Δαυίδ ήτο πελασγικής καταγωγής, γι΄αυτό και υιοθέτησε ως σήμα του το εξάγραμμο, δηλαδή το πελασγικό εξάκτινο αστέρι, γι΄αυτό και κατέφυγε στους Πελασγούς - Φιλισταίους όταν κινδύνευσε και γι΄αυτό η φρουρά του αποτελείτο από Φιλισταίους. Ο Ιησούς ήτο πελασγικής καταγωγής, αφού ήτο Γαλιλαίος... Οι Γαλιλαίοι, όπως ομολογείται από την ίδια την Καινή Διαθήκη, ήσαν κυρίως "Εθνικής καταγωγής".
 
  Κέλται, Φοίνικες, αλλά και μερικώς Ιουδαίοι ήσαν εκφυλισμένοι Πελασγοί (λιγότερο εκφυλισμένοι οι Κέλται). Οι δεύτεροι Φοίνικες -οι Σημίτες- είχαν ελαχίστους Πελασγούς ανάμεσά των, τους εναπομείναντες από την καταστροφή του φοινικικού-πελασγικού κράτους της Ευαγορίτιδος (παραπλανητικώς Ουγκαρίτ) και από την εγκατάστασιν εκεί Σημιτών.
Αυτοί ιδιοποιήθηκαν την ονομασία Φοίνικες, ενώ οι Ιουδαίοι ενσωμάτωσαν πολλούς Φιλισταίους, οι οποίοι εδέχθησαν την εβραϊκή θρησκεία, καθόσον αυτή εμπεριείχε σε πολύ μεγάλο ποσοστό ιδικές των δοξασίες. Οι δύο αυτοί λαοί υιοθέτησαν (ή μάλλον διατήρησαν) τις ανθρωποθυσίες των Σημιτών Φοινίκων στον Βαάλ, στον Μολώχ και στον Γιαχβέ (Αβραάμ, Ιεφθαί κ.α.) Οι ανθρωποθυσίες αυτές, οι οποίες αφορούσαν τα πρωτότοκα αγόρια, μετατράπησαν αργότερα σε "θυσία" μέρους του πέους όλων των αγοριών. Οι Ιουδαίοι πελασγικής καταγωγής έπαυσαν να είναι Πελασγοί ως προς το πνεύμα. Το ίδιο και οι ολίγοι Πελασγοί - Φοίνικες, οι οποίοι ενσωματώθηκαν με τους Σημίτες. Πολλοί, όμως, Ιουδαίοι πελασγικής καταγωγής επανήλθαν στις αγκάλες του ελληνισμού και συγκαταλέγονται από τους Ιουδαίους στις "χαμένες φυλές"..
  Όσον αφορά τους Κέλτες, οι ίδιοι οι Δρυίδες έλεγαν ότι κατάγονται από τον Δία και όπως μας πληροφορεί ο Διόδωρος ο Σκελιώτης, ομιλούσαν την γλώσσα των θεών. Γνωρίζουμε, όμως, από τους Δελφούς ότι γλώσσα των θεών ονομάζετο η πρωτόγονη πελασγική - ελληνική, την οποία καταλάβαιναν και οι Ωρυγές και άλλοι μικρασιατικοί λαοί, αφού ήσαν και αυτοί πελασγικής καταγωγής.

  Η αλήθεια, λοιπόν, είναι μία και δεν είναι δυνατόν ν΄αποκρύπτεται για πάντα από τον κόσμο! Οι Πελασγοί ήσαν μία ομάδα λαών, της οποίας ένα μέρος των άλλαξε απλώς όνομα και έλαβε το όνομα Έλληνες. Άλλα τμήματα των λαών αυτών έλαβαν άλλες ονομασίες. Άλλωστε, είναι γνωστόν ότι και ο μέγιστος των ποιητών, ο Όμηρος αποκαλούσε στα έπη του τους Έλληνες με τα παλαιότερα ονόματα των επικρατέστερων φυλών, Αργείους, Δαναούς και κυρίως Αχαιούς, χωρίς να προβαίνει σε κάποιον μεταξύ των διαχωρισμό. Όλοι αποτελούσαν μία και την αυτή φυλή και έφεραν αυτές τις επί μέρους ονομασίες. Έτσι και στον πόλεμο με την Ιταλία θα ήτο δυνατόν να υμνηθούν τα κατορθώματα της στρατιάς του Αρχιπελάγους ή των Μοραϊτών ή των Κρείττων, χωρίς κανείς να μπορεί να ισχυρισθεί εν τοιαύτη περίπτωση ότι αυτοί, αφού ελέγοντο έτσι, δεν ήσαν Έλληνες...
  Όσον αφαρά την αλλαγή του ονόματος των ελλαδικών Πελασγών σ΄Έλληνες, ούτε πρωτόφαντο είναι στην ιστορία ούτε και έχουν σταματήσει ποτέ να γίνονται τέτοιες αλλαγές. Υπάρχουν τα παραδείγματα των Περσών - Ιρανών, Ρωμαίων - Ιταλών. Οι Τουρανοί Χαζάροι έγιναν Εβραίοι, οι σημερινοί Εσκεναζίμ και πολλά άλλα, όπως υπάρχουν και παραδείγματα των λαών, οι οποίοι απέσχίθησαν από τους αρχικούς προγονικούς λαούς, σαν τους Καναδούς, τους Αμερικανούς, τους Μεξικανούς, τους Αυστραλούς και άλλους.

  Οι Πελασγοί, λοιπόν ή Πελαργοί, από αρχαιοτάτους χρόνους και μάλιστα πριν από τον κατακλυσμό, κατοικούσαν σε όλες τις παράλιες χώρες της ανατολικής - τουλάχιστον - Μεσογείου. Αργότερα προχώρησαν και στην ενδοχώρα, δημιουργώντας έτσι μία τεράστια για την εποχή της "αυτοκρατορία". Μόνον που αυτή δεν είχε την μορφή μιας σημερινής συμπαγούς αυτοκρατορίας, δεν ήτο δηλαδή ένα μονολιθικό κράτος με έναν αρχηγό. Αποτελούσαν κάποια χαλαρή ομοσπονδία, η οποία εχωρίζετο μεν σε φυλές, οι φυλές όμως, αυτές είχαν την γνώση ότι τους ενώνει η κοινή καταγωγή, ο κοινός πολιτισμός, η κοινή αλλά χαλαρή θρησκεία και άλλα πολλά κοινά. Κατά πάσαν δε πιθανότητα, οι διάφορες αυτές φυλές είχαν γι΄ αρχηγούς των τους "βασιλείς", ενώ αυτοί με τη σειρά των υπήγοντο στους "Άνακτες". Τουλάχιστον αυτό το συμπερασμα εξάγεται από πολλά ευρήματα, αλλά και από τα έπη του Ομήρου, όπου "αρχηγούς" των Ελλήνων βασιλέων στην εκστρατεία ορίσθηκα ο Άναξ Αγαμέμνων. Φυσικά, δεν υπήρξε ως αιτία η ωραία Ελένη και εάν υπήρξε, θα ήτο μόνον μια αιτιολογία και όχι λόγος πανστρατιάς των υπολοίπων Ελλήνων. Απλώς όταν κάποια ελληνική φυλή δεν υπήκουσε στα παραδεδεγμένα απ΄όλους και θέκησε να επιβάλει φότους διελεύσεως στους υπολοίπους Έλληνες από τα Δαρδανέλια, απεφασίσθη από το "κοινόν" των Ελλήνων ότι έπρεπε να τιμωρηθεί. Έτσι εξηγείται άλλωστε και το φαινόμενο να εξυμνούνται στα ελληνικά έπη οι "Εχθροί" Τρώες τουλάχιστον όσο και οι Αχαιοί. Αυτό αποδεικνύει ότι, αν και τους πολεμούσαν, δεν τους θεωρούσανν ξένους, ενώ πουθενά δεν συναντήσαμε π.χ. να εξυμνούνται οι Πέρσαι, οι οποίοι, μάλιστα, ονομάζονται βάρβαροι. Στην Ιλιάδα οι Τρώες ήρωες εξυμνούνται και μάλιστα ονομαστικώς όσον και οι Αχαιοί. Πολεμικά και νεκρικά έθιμα, αθλητικοί αγώνες (καθαρώς ελληνική συνήθεια), θεοί και ήρωες είναι ακριβώς τα ίδια.. Το σύστημα, επομένως, της χαλαρής ομοσπονδίας, εσυνεχίσθη και όταν ένα μέρος των Πελασγών ονομάσθηκαν Έλληνες. Εξηκολούθησαν να υπάρχουν τα διάφορα φύλα, αλλά όσο κι αν πολεμούσαν μεταξύ των, δεν έπαυσαν ποτέ να έχουν την συνείδησιν της κοινής καταγωγής, την οποία ανευρίσκομε και στους αγώνες κατά των ξένων εψθρών, αλλά και κατά την τέλεσιν των Ολυμπιακών αγώνων.

  Απο την εποχή, λοιπόν, του Τρωικού πολέμου οι Έλληνες αποτελούν ένα είδος χαλαρής ομοσπνδίας ή και αυτοκρατορίας διαφορετικού τύπου απ΄όταν ακόμη ελέγοντο Πελασγοί. Αυτό φαίνεται ΄από το γεγονός ότι γενικός αρχηγός των αναμφισβήτητος και καθ΄όλα σεβαστός ήτο ο Αγαμέμνων και όχι ο "προσβληθείς" από τον Πάριδα Μενέλαος, ο οποίος κανονικά θα έπρεπε να είναι ο αρχηγός, αν δεν ήτο ΑΝΑΞ ο Αγαμέμνων. Και Άναξ ήτο ο αρχηγός των βασιλέων... ο μεγαλύτερος βασιλεύς, ο βασιλεύς των βασιλέων, όπως αποκαλούσαν τον βασιλέα των οι Πέρσες.
  Ο Οδυσσεύς, επίσης, δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί ακτιβώς Αχαιός ή Αργείος ή Δαναός και παρ΄όλα αυτά δεν ξεχωρίζει σε τίποτε από τους υπόλοιπους ήρωες. Δεν ευρέθει καμία συγγένεια με άλλους, εκτός του ότι η Πηνελόπη εθεωρήθη κόρη του Ικάριου. Μάλιστα, για να του αποδοθεί συγγένεια με άλλους βασιλικούς οίκους, εθεωρήθη νόθος υιός του Σίσυφου, αλλά και εγγονός του Αυτόλυκου. Όμως, απ΄ ότι φαίνεται, η καταγωγή του και φυσικά και η καταγωγή των υπηκόων του, δείχνει να έχει σχέση με τους Τηλεβόες και τους Ταφίους του Πτερελάου με καταγωγή από την Ακαρνανία, τους οποίους προχωρώντας πιο βαθιά τους ευρίσκομε απόγονους των Λελέγων. Οι Λέλεγες, όμως, κατά την προσφιλή πλέον συνήθεια των ανθελλήνων θεωρούνται μη Έλληνες. Άρα ο Οδυσσεύς δεν ήτο ΕΛΛΗΝ(;). Το ισχυρίσθησαν και αυτό! Τα τοπωνύμια όμως, τα οποία υπάρχουν εγκατεσπαρμένα στον ευρύ ελληνικό χώρο το διαψεύδουν σαφέστατα: Σάμη η Κεφαλληνία, Σάμος και Σάμη στο Αιγαίο, Εύηνος στην Πλευρώνα, Εύηνος στην Τρωάδα, Λέλεξ ο αρχαιότερος βασιλεύς των Μεγάρων, ο υιός του Πύλας οικιστής της Πύλου στη Μεσσηνία και αργότερα άλλη Πύλος στην Τριφυλία. Λέλεξ ο πρώτος βασιλεύς της Σπάρτης και πολλές άλλες ονομασίες σε διάφορα μέρη του ελληνικού χώρου. Άρα, και οι Λέλεγες ήσαν Έλληνες (όπως και πολλοί άλλοι λαοί, οι οποίοι κατά καιρούς εθεωρήθησαν πως δεν αποτελούσαν τμήμα των Πελασγών), Έλληνες ή έστω συγγενείς των Ελλήνων.
  Απόδειξις, όπως ήδη ανεφέρθη, της γνώσεως της κοινής καταγωγής είναι και οι κοινοί αμυντικοί πολέμοι εναντίον των Περσών, οι Ολυμπιακοί αγώνες, τα κοινά Μαντεία, οι Αμφικτιονίες, οι κοινοί θεοί και οι κοινοί εχθροί, η κοινή γλώσσα, καθώς και η αρκετά εύκολη συνένωσις των κάτω από την αρχηγία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και βεβαίως, εκτός όλων αυτών, απτό παράδειγμα της "ελληνοφροσύνης" των αρχαίων αποτελεί η επιγραφή-επίγραμμα του Σιμωνίδη αφιερωμένη στη μάχη του Μαραθώνος, η οποία έλεγε:

ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΜΑΧΟΥΝΤΕΣ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΜΑΡΑΘΩΝΙ
ΧΡΥΣΟΦΟΡΩΝ ΜΗΔΩΝ ΕΣΤΟΡΕΣΑΝ ΔΥΝΑΜΙΝ

  Καθώς και το επίγραμμα του τρίποδος, το οποίον αφιερώθη στους Δελφούς μετά την νίκη των Ελλήνων στις Πλαταιές:

ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΧΗΓΟΣ ΕΠΕΙ ΣΤΡΑΤΟΝ ΩΛΕΣΕ ΜΗΔΩΝ
ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ ΦΟΙΒΩ ΜΝΗΜ΄ΑΝΕΘΗΚΕ ΤΟΔΕ...

  Δεν πολέμησαν, λοιπόν, μόνον για την Αθήνα! Πολέμησαν για όλους τους Έλληνες και μάλιστα το τόνισαν γράφοντάς το.

  Γνωστή είναι η θυσία των 300 Σπαρτιατών και των 700 Θεσπιέων υπό τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, χωρίς, βεβαίως, να εξαιρούνται και οι Φωκαείς και οι υπόλοιποι, οι οποίοι ευρίσκοντο εκεί, αλλ΄από τον ηρωικό Λεωνίδα εστάλησαν πίσω για ν΄αντισταθούν στο τελικό σημείο (Σαλαμίς) με τους υπόλοιπους Έλληνες. Και άλλα πολλά παραδείγματα θα μπορούσαν ν΄αναφερθούν, τα οποία αποδεικνύουν πως η συμπαράταξις των Ελλήνων εναντίον των Περσών δεν επεβάλλετο από μία συμμαχία ομόρων λαών, αλλ΄εβασίζετο στην επίγνωση ότι όλοι μαζί αποτελούσαν ένα λαό.
  Οφείλεται ακόμη μια απάντησις σ΄αυτούς που διατείνονται <<μα για ποιους Έλληνες συζητούμε, αφού μόνον οι Αθηναίοι και οι Σπαρτιάτες αντεστάθησαν στους Πέρσες, ενώ οι άλλοι ακόμη και συνεργάσθησαν με αυτούς>>. Πλανώνται πλάνην οικτράν ισχυριζόμενοι κάτι παρόμοιον. Πρώτα πρώτα δεν ήσαν μόνον οι Αθηναίοι και οι Σπαρτιάτες! Ήσαν και οι Κορίνθιοι και οι Θεσπιείς και οι Τεγεάται και οι Πλαταιείς και οι Αργείοι και οι Αρκάδες και ων ουκ έστι αριθμός. Στις Θερμοπύλες π.χ. ήσαν: 300 Σπαρτιάτες, 1000 Περίοικοι των Σπαρττιατών, 500 Τεγεάται, 500 Μαντινείς, 1120 Αρκάδες, 400 Κορίνθιοι, 200 Φλειάσιοι, 80 Μυκηναίοι, 700 Θεσπιείς, 1000 Φωκαείς και Οπούντιοι Λοκροί. Ο Λεωνίδας έδιωξε όλους τους υπόλοιπους, επειδή έκρινε ότι θα προσέφεραν πολύ περισσότερα στο "κοινόν" των Ελλήνων από το να πέσουν μαχόμενοι στις Θερμοπύλες με μοναδικό σκοπό την καθυστέρηση του εχθρού. Έμειναν μαζί του μόνον οι 700 Θεσπιείς και αυτοί κατόπιν επιμονής των, καθώς και οι Φωκαείς, οι οποίοι φ΄θλασσαν το ορεινό μονοπάτι και οι οποίοι αιφνιδιασθέντες κατενικήθησαν από τους Πέρσες τους οδηγούμενες από τον Γεφυραίο (Σημίτη) Εφιάλτη. Όλοι αυτοί οι ΕΛΛΗΝΕΣ εγνώριζαν με βεβαιότητα ότι θα πέσουν μέχρις ενός υπερασπιζόμενοι όχι την πόλη των μόνον, αλλά ολόκληρον τον Ελληνισμόν. Το περιστατικό του μόνου Σπαρτιάτη, ο οποίος είχε απομείνει ζωντανός στις Θερμοπύλες και απεμακρύνθη από την μάχη λόγω τυφλώσεώς του από τραχώματα, αποδεικνύει περίτρανα την βούλησίν του ν΄αγωνισθεί υπέρ μιας ενωμένης πατρίδος εναντίον του κοινού εχθρού της. Δεν άντεξε την ντροπή που αισθανόταν, διότι είχε επιζήσει, ενώ οι σύντροφοί του είχαν πέσει δοξασμένοι και έτσι η λύσις, την οποίαν ευρήκε ήτο να λάβει μέρος στην επόμενη μάχη, τυφλός ων, παιρνόντας μαζί του την κόρη του για να τον καθοδηγεί ώστε να ΠΕΣΕΙ ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ...

  Μήπως η αγωνιστικότης ολόκληρου του Ελληνισμού το 1821 εναντίον της πανίσχυρης Τουρκίας και των ηρώων του 1940 μπροστά στις 2.000.000 λόγχες των πάνοπλων Ιταλών δεν αποτελεί συνέχειαν της ιδίας ακριβώς αυτοθυσίας, την οποίαν είχαν επιδείξει χιλιετίες πριν οι Έλληνες;

  ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ - ΜΑΡΑΘΩΝΑΣ - ΣΑΛΑΜΙΝΑ - ΣΟΥΛΙ - ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ - ΣΚΡΑ -

Β. ΗΠΕΙΡΟΣ - ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ!

  Δεν αρκεί αυτό και μόνον για να βεβαιωθεί κάποιος ότι οι Έλληνες έχουν ιστορία 10.000 ετών τουλάχιστον; Πολλά παραπάνω είναι τα έτη, αλλά αυτά είναι μόνον τ΄απολύτως αποδεδειγμένα, αφού π.χ. ευρίσκονται ενεπίγραφα όστρακα της 6ης π.χ. χιλιετίας, ήδη μετρούμε 8.000 έτη - και αυτό μόνο ως προς την γραφήν -. Δεν αρκεί το γεγονός πως σε ΟΛΟΥΣ τους αγώνες για την ελευθερία οι Έλληνες ήσαν πρώτοι έχοντες σε δεύτερη μοίρα την ίδια των ζωή; Και όμως, όπως απεδειχθή, δεν αρκούν όλα αυτά. Πρέπει και σήμερα ν ΄αποδείξουν ότι η αγωνιστικότης των αρχαίων προγόνων δεν έχει "ξεθωριάσει" και μάλιστα τώρα, που οι ζηλόφθονοι "φίλοι" των Ελλήνων χτυπούν απ΄όλες τις πλευρές. Το πιθανότερον, βεβαίως, είναι ότι κάποια στιγμή θ΄αναμένουν και πάλι από τους Έλληνες να τους βοηθήσουν.
  Υπήρχαν, φυσικά, μεταξύ όλων των ηρώων κι εκείνει, οι οποίοι συνεργάσθηκαν και συμπολέμησαν με τους Πέρσες εναντίον των υπολοίπων  Ελλήνων. Πρέπει, όμως, να ληφθεί υπ΄όψιν ότι αυτοί προήρχοντο συνήθως από κατακτημένες πόλεις ή ήσαν πολιτικοί διωγμένοι από τον λαό τους (όπως π.χ. ο Αθηναίος τύραννος Ιππίας, διωγμένος από τον εσμό των Γεφυραίων δήθεν τυραννοκτόνων Αρμοδίου και Αριστογείτονος, ο βασιλεύς Δημάρατος εκδιωχθείς από την Σπάρτη, σύμβουλος του Ξέρξη) ή πράγματι ήσαν προδότες του λαού τους, εξωνισμένοι συνήθως, όπως συνέβη κατά την Γερμανοϊταλοβουλγαρικήν κατοχήν. Όπως, όμως, οι προδότες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σε όλες τις χώρες δεν κατεδικάσθησαν ως ξένοι, οι οποίοι προξένισαν κακόν στον τόπο, αλλά σαν εντόπιοι που πρόδωσαν, έτσι και σ΄αυτήν την περίπτωσιν οι προδότες εθεωρήθησαν προδότες όλων των Ελλήνων. Ο Εφιάλτης, λοιπόν, δεν εθεωρήθη ξένος που φανέρωσε κάποιο μυστικόν στους Πέρσες, αλλά Έλλην που πρόδωσε όλους τους Έλληνες (αν και στην πραγματικότητα ήτο ελληνοφανής Γεφυραίος, δηλαδή Σημίτης, όπως λέγεται).

Συνεχίζετε..