ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ - Μέρος όγδοον

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Μέρος όγδοον

  Από το βιβλίο μου ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ:

  Πελασγός

  Γενάρχης και επώνυμος των Πελασγών. Κατά την Αρκαδική παράδοση, ήταν γιος του Διός και της Νιόβης και πατέρας του Λυκάονος από την Ωκεανίδα Μελίβοια ή την Νύμφη Κυλλήνη.
  Σε μία άλλη Αρκαδική παράδοση, θεωρείται ότι ήταν ο πρώτος άνθρωπος και μάλιστα ότι ήταν γηγενής.
  Κατά τον Αργειακό μύθο, ήταν γιος του Τριόπα και της Σωδός, αδελφός του Ιάσου και του Αγήνορος, απόγονος της Νιόβης και του Φορωνέως, πατέρας της Λαρίσης, επώνυμης της ακρόπολης του Άργους. Μια παραλλαγή του λέει ότι ήταν γιος του Αρέστορος.
  Κατά το Θεσσαλικό μύθο, ήταν γιος του Ποσειδώνος, αδελφός του Αχαιού και του Φθίου. Από την Πελοπόννησο ήλθε και κατέλαβε τη Θεσσαλία. Μητέρα του ήταν η Αργεία, επώνυμη του Θεσσαλικού Άργους, όλης δηλαδή της Θεσσαλίας.

  Ο Όμηρος, επίσης, αναφέρει: Ηπειρώται Πελασγοί, Κρήτες Πελασγοί, Θεσσαλοί Πελασγοι, Μικρασιάται Πελασγοί (σύμμαχοι των Τρώων). Πελασγοί εκαλούντο και οι Κάρες και οι Λέλεγες.
  Ο Ηρόδοτος:
  Α56. ΤΟ ΙΩΝΙΚΟΝ ΕΘΝΟΣ ΗΤΟ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟΝ ΠΕΛΑΣΓΙΚΟΝ.
  Α58. ΤΟ ΔΩΡΙΚΟΝ (ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ) ΑΠΕΣΧΙΣΘΗ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΕΛΑΣΓΙΚΟΥ.
  Η94. ΟΙ ΙΩΝΕΣ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ ΕΦ΄ΟΣΟΝ ΧΡΟΝΟΝ ΚΑΤΩΚΟΥΝ ΤΗΝ ΤΟΤΕ ΚΑΛΕΟΜΕΝΗΝ ΑΧΑΙΙΗΝ... ΕΚΑΛΕΟΝΤΟ ΠΕΛΑΣΓΟΙ ΑΙΓΕΙΑΛΕΕΣ.
  Η95. ΝΗΣΙΩΤΑΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΥΤΟΝ ΛΟΓΟΝ, ΟΙ ΔΩΔΕΚΑΠΟΛΙΕΣ ΙΩΝΕΣ ΟΙ ΑΠΟ ΑΘΗΝΑΙΩΝ, ΑΝΗΚΟΝ ΕΙΣ ΤΟ ΠΕΛΑΣΓΙΚΟΝ ΕΘΝΟΣ, ΥΣΤΕΡΟΝ ΔΕ ΙΩΝΙΚΟΝ ΕΚΛΗΘΗ ΚΑΙ ΟΙ  ΑΙΟΛΕΕΣ ΗΣΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΤΟ ΠΑΛΑΙ ΚΑΛΕΟΜΕΝΟΙ ΠΕΛΑΣΓΟΙ. ΤΟ ΑΤΤΙΚΟΝ ΓΕΝΟΣ ΕΟΝ ΠΕΛΑΣΓΙΚΟΝ.
  Άλλο μεγάλο φύλο των πελασγογενών Παλαιστινίων ήσαν οι Γέται ή Γιτταίοι, ή Γετταίοι, κάτοικοι της πόλεως Γίττη ή Γέττης ή Γεθ ή Γαθ. Ενακίμ εκαλούντο οι γίγαντες, ένας εκ των οποίων ήτο και ο "κακός" Γολιάθ. Έλληνας, λοιπόν ο Γολιάθ, τον οποίον μας παρουσιάζουν ως κακό κι εχθρό του δικαίου, ενώ στην ουσία υπεράσπιζε τον τόπο του από τον επιδρομέα.
  Πάντως, πιθανότατα, η καταγωγή των Γετταίων δεν ήτο από την Κρήτη, αλλά από την Θεσσαλία και από άλλα μέρη της Έλλάδος. Ένας, μάλιστα, από τους βασιλείς της Γεθ ήτο ο Ωγ της Παλαιάς Διαθήκης, δηλαδή ο Ωγύγος ή Ωγύγης, συνώνυμος του πανάρχαιου Βοιωτού Ωγύγη της ελληνικής ιστορίας. Οι απόγονοί των, που παρέμειναν στην Παλαιστίνη μέχρι το 600μ.χ., ομιλούσαν Ελληνικά, ενώ αυτοί που έφυγαν και αποίκησαν τις νήσους και τις ακτές της Ερυθράς Θαλάσσης (Δέβες και Γασανδηνοί) φιλοξενούσαν μόνον τους καταγόμενους από την Πελοπόννησο και την Βοιωτία (Διόδωρος ο Σικελιώτης Ιστορία Γ', δ').
  Οι κάτοικοι της Κυταίας κατήγοντο από την Κυταία της Κρήτης, όπως λέγεται και για τους Κόλχους του Ευξείνου Πόντου.
  Παρακάτω γίνεται αναφορά στα διάφορα πελασγικά φύλα και στις κινήσεις των:
 - Όταν οι Αθηναίοι ήσαν Πελασγοί εκαλούντο Κραναοί, κάτω δε από την ηγεμονία του Ιωνός μετονομάσθησαν σε Ίωνες.
 - Οι Πελασγοί του πελασγικού Άργους το 1124π.χ. κατέφυγαν στην Αθήνα.
 - Η Δωδώνη ήτο έδρα των Πελασγών στην Ήπειρο.
 - Οι Ιλλυριοί ήσαν πελασγικό φύλο.
 - Οι Κύπριοι ήσαν πελασγικά φύλα, τα οποία μετανάστευσαν από την Αρκαδία στην Κύπρο.
 - Οι Πελοποννήσιοι ήσαν Πελασγοί Αιγιαλέες και Πελασγιώται.
 - Οι Ετεοκρήτες (αληθινοί Κρήτες), οι Κυδώνες και οι Δωριείς ήσαν Πελασγοί.
 - Οι Χετταίοι (Ετεοί;) ήσαν Πελασγοί.
 - Οι Περραιβοί, οι Πελαγόνες, οι Παίονες, οι Κρήστωνες οι Τυρρηνοί της Λήμνου και της Ιταλίας ήσαν Πελασγοί.
 - Οι Δήλιοι, οι κάτοικοι του Άθωνος, οι Λέσβιοι, οι Χίοι, οι κάτοικοι της Τενέδου και της Σαμοθράκης επίσης.
 - Οι Θράκες ήσαν Πελασγοί. Η κυριαρχία της μεγάλης φυλής των Οδρυσών εκτείνετο από τον Αίμο έως τη Ροδόπη και από τον Εύξεινο έως τον Ελλήσποντο (μάλιστα κατά το Στράβωνα από τον Έβρο έως την Οδησσό).

 <<ΟΔΡΥΣΑΣ ΔΕ ΚΑΛΟΥΣΙΝ ΕΝΙΟΙ ΠΑΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΕΒΡΟΥ ΚΑΙ ΚΥΨΕΛΩΝ ΜΕΧΡΙ ΟΔΗΣΣΟΥ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΙΑΣ ΠΕΡΟΙΚΟΥΝΤΑΣ>>.
  Οι Οδρύσαι ονομάζοντο Δίοι (θεϊκή) και ήσαν Θράκες του Διάκου γένους. οι "ΔΙΟΙ ΠΕΛΑΣΓΟΙ". Μερικοί απ΄αυτούς ενώθηκαν με τους Βεσσούς ή Βησσούς (το όνομά των βεβαιώνει ότι και αυτοί ήσαν Πελασγοί), ιεροφάντες της περιοχής Ροδόπης κι έγιναν οι λεγόμενοι Διοβεσσοί ή Διοβησσοί.

 - Άλλες πελασγικές φυλές της Θράκης ήσαν οι Σίντιες ή Σίντοι, οι Μαίδοι, οι Σαπαίοικοι και οι Στρυμόνιοι. Αυτοί μετανάστευσαν στη Μικρά Ασία, όπου και ονομάσθησαν Βιθυνοί ή Βιθύνιοι.
 - Επίσης, στη Μ. Ασία μετανάστευσαν και οι Βρύγες Θράκες, οι κατοπινοί Ωρυγές. Αυτοί απετέλεσαν κατόπιν τον πυρήνα των Αρμενίων μαζί με τους από το θεσσαλικό Ορμήνιον αποίκους.
 - Πελασγοί ήσαν και οι Ιλλυριοί, πρόγονοι των σημερινών Αλβανών. Όπως δε το μαρτυρά η ίδια η γλώσσα των, αποτελούσαν οπωσδήποτε ένα από τα πελασγικά φύλα και επειδή ήσαν κάπως απομονωμένοι στα βουνά, έμειναν καθυστερημένοι σε πολιτισμό και διατήρησαν την γλώσσα των πιο πρωτόγονη. Το γεγονός αυτό συνεπάγεται ότι έμειναν πιο κοντά στις πελασγικές ρίζες, αφού δεν ακολούθησαν τους λοιπούς Πελασγούς - Έλληνες στην καλλιέργεια και στον εξευγενισμό της γλώσσας. Μάλιστα και σήμερα, τουλάχιστον στ΄αρβανίτικα, όταν κάποιος ομιλεί εκλεπτυσμένα ελληνικά, λένε ότι ομιλέι την γλώσσα τη "σκληρίστε" (καλλιεργημένη, σκαλισμένη).
  Τα ίδια συνέβησαν και με τους υπόλοιπους λαούς που αναφέρθησαν, με μόνη την διαφορά ότι οι αυτοί αναμιχθέντες σε νεώτερους χρόνους με διάγορους γειτονικούς λαούς, έλαβαν και στοιχεία από την γλώσσα των, η οποία ούτως ή άλλως ήτο πιο απλή. Κι έτσι διαφοροποιήθησαν οι γλώσσες, αλλά δεν μεταλλάχθησαν τελείως. Γι΄αυτό και σε όλες τις γλώσσες της Μέσης Ανατολής και της Ευρώπης, γενικώς, μπορεί κανείς να διαπιστώσει τ΄αποτελέσματα αυτής της αναμίξεως μέχρι και σήμερα, αφού το μεγαλύτερο ποσοστό των είναι παραλλαγμένα Ελληνικά.
  Cambridge Ancient History-Vol I σελ.239):
  Μεταξύ των Κασσιτών αναφέρεται χώρα τις ΠΙΛΑΣΚΙ, κειμένη επί της άνω πλευράς του Τίγρητος.
  Η91. ΚΙΛΙΚΕΣ ΔΕ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟΝ (ΠΡΟ ΤΟΥ ΑΠΟ ΦΟΙΝΙΚΗΣ ΚΙΛΙΚΟΣ ΥΠΑΧΑΙΟΙ ΕΚΑΛΕΟΝΤΟ.
  Πλούταρχος - Βίοι παράλληλοι (Νουμάς Ι):
 - ΠΑΡΑ ΣΑΒΒΙΝΟΙΣ ΥΠΗΡΧΕ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ ΟΤΙ ΗΣΑΝ ΑΠΟΙΚΟΙ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ.
 - Varro 116-27π.χ. εκ Reate των Σαβίνων:
  "ET IN SAIINIS,QUO E GRAECIA VENERUNT PELASGI" δηλ., και στους Σαβίνους, που ήσαν εξ Ελλάδος ελθόντες Πελασγοί!
 - Το "Cajhiers Ligures de Prehistoire et d' Archeologie, 9-1960 σελ. 205" αναφέρει: "Οι αρχαιότεροι κάτοικοι της Κύπρου (6ης χιλιετηρίδας και 4ης) ήσαν άποικοι από Θεσσαλία και Μακεδονία".
  Πρώτος κάτοικος της Αρκαδίας κατά την παράδοση ήτο ο Πελασγός και απόγονοί του οι Αρκάδες. Οι 50 υιοί του υιού του Πελασγού Λυκάονος ήσαν επώνυμοι πολλών φυλών, πόλεων και χωρών. Ο Παυσανίας, μάλιστα, λέγει ότι ολόκληρη η Πελοπόννησος, στα χρόνια της βασιλείας του Πελασγού, λεγόταν Πελασγία.
  Από την Πελοπόννησο οι Πελασγοί μετανάστευσαν στην Κύπρο, Λέσβο, Κρήτη, Λήμνο, Χίο και άλλα νησιά, στην Αττική, Βοιωτία, Θεσσαλία, Ιταλία, Μικρά Ασία και αλλού.
  Όπως δείχνουν, λοιπόν, τα παραπάνω στοιχεία, οι Πελασγοί είτε ονομάζονται Πελασγοί είτε Αιολείς, Ιωνες, Δωριείς, Αχαιοί, Κρήτες είτε με άλλο από τα προαναφερθέντα ονόματα, ήσαν πάντα η ίδια υπερήφανη μεγάλη ομοσπονδία φυλών, οι οποίες αργότερον έλαβαν τα ονόματα Έλληνες, Κρήτες ή ακόμη και Αρίοι. Με την ονομασίαν Αρίοι, φυσικά, δεν αποδίδεται η ναζιστική έννοια, αλλά εννοούνται οι άποικοι που ξεκίνησαν από το Αιγαίον και αποίκησαν όλη την Ασία μέχρι και τις Ινδίες, μέρος των νήσων της Ιαπωνίας (Αϊνού), την Ευρώπη και ακόμα μερικά νησιά του Ειρηνικού και του Ινδικού Ωκεανού, όπου υπάρχουν κατάλοιπα της ελληνική γλώσσας, αλλά κι ελληνικά έθιμα, και όπου (όπως φαίνεται από τις παραδόσεις των) τους θεωρούσαν ως λευκούς εκπολιτιστές θεούς.

  Ο S..K. Chattergi στο βιβλίο του "History and culture of the Indian people" παραδέχεται την μετανάστευσιν από τις νήσους του Αιγαίου και μάλιστα από την Κρήτη (Αερία, Αρία). Αναφέρει, μάλιστα, δύο μεταναστεύσεις, των Ινδών Δραβίδων αρχικά και των Αρίων μετέπειτα. Εποπλέον, αναφέρει ότι τ΄όνομα Δραβίδαι προήλθε από τους Λυκίους, τους οποίους οι υπόλοιποι Έλληνες αποκαλούσαν Τερμίλες και τους οποίους ο Ηρόδοτος θεωρεί Κρήτες. Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι ο Μίνως έδιωξε από την Κρήτη τον αδελφό του Σαρπηδόνα, ο οποίος με μερικούς οπαδούς του αποίκησαν την Μιλυάδα στη Μικρά Ασία κι έλαβαν τ΄όνομα Τερμίλες. Εκεί αργότερα κατέφυγε ο Λύκος, αδελφός του Αιγέως, υιός του Πανδίωνος και απ΄αυτόν οι Τερμίλες μετονομάσθησαν Λύκοι. Τ΄όνομα Τερμίλαι το διετήρησαν οι περίοικοι της Μιλυάδος (Τερμιλυάδος μήπως;). Οι λούβιοι, επίσης, θεωρούνται Λύκιοι, άρα Πελασγοί.
  Ο Σαρπηδών ίδρυσε κατά το 1600π.χ. και δεύτερη Μίλητο, στις ακτές της Μ. Ασίας και τρίτη στη Σάμο. Σ΄αυτήν, πιθανόν, αναφέρεται και το βασίλειο των Αρζάβα, κατά την εποχή της ακμής των Χετταίων.
  Πολλοί εθεώρησαν τους Λυκίους ως μη ελληνικό φύλο κι έτσι, αντιθέτως προς πολλές μαρτυρίες αρχαίων ιστορικών, επέτυχαν μέχρι σήμερα τον σκοπό τους, να θεωρηθούν δηλαδή οι Λύκιοι λαός ξένος προς τους Έλληνες, πράγμα που φυσικά δεν είναι σωστό. Η πραγματικότης είναι ότι οι Λύκιοι, όπως και οι Κάρες και άλλοι λαοί, που θα αναφέρουμε εν συνεχεία, ήσαν πελασγικά φύλα, δεν ονομάσθηκαν, όμως, ποτέ Έλληνες. Έτσι "ονομάσθησαν" μόνον ορισμένα από τα πελασγικά φύλα του ελλαδικού χώρου. Η γλώσσα, φυσικά, την οποία ομιλούσαν δεν ήτο η εξελιγμένη πλέον ελληνική, αλλά η πιο πρωτόγονη και "ιερή" γλώσσα των κοινών προγόνων. Μπορεί να συγκριθεί με τη σημερινή τσακώνικη ή την ποντιακή, οι οποίες (ενώ είναι ελληνικές) έγιναν ακατάληπτες, επειδή αφ΄ενός μεν διατήρησαν πολλά στοιχεία απ΄την αρχαία ελληνική, αφ΄ετέρου δε (ειδικώς για την ποντιακή) επειδή έχει επηρεασθεί και από τις γλώσσες που ομιλούσαν οι γείτονες λαοί, την τουρκική ή ρωσική.
  Μη λησμονούμε, προς επίρρωσιν των ανωτέρω, ότι ο Προίτος με την βοήθεια των ανθρώπων του πενθερού του και βασιέως της Λυκίας Ιοβάτου επανήλθε εις τον θρόνον της Τίρυνθας (τον οποίον του είχε αρπάξει ο δίδυμος αδελφός του Ακρίσιος) και οικοδόμησε τα τείχη της, εν συνεχεία δε ο Βελλεροφόντης (γνωστή η ιστορία του) ταξίδευσε στη Λυκκία, όπου ενυμφεύθη την άλλη κόρη του Ιοβάτου κι εστέφθη βασιλεύς τμήματος της Λυκίας. Όταν αργότερα οι Ελλαδικοί Πελασγοί με την γενική ονομασία Έλληνες αποίκησαν τη Μ. Ασία, οι άρχοντες των Λυκίων, οι οποίοι εθεωρούντο απόγονοι του Βελλεροφόντη, έγιναν βασιλείς της Μιλήτου και άλλων πόλεων. Αποδεικνύει αυτό ότι επρόκειτο περί ξένου λαού; Τουλέχιστον οι αρχαίοι Έλληνες - οι οποίοι σίγουρα είχαν άμεση αντίληψιν των πραγμάτων - δεν τους θεωρούσαν ξένους. Και φυσικά οι Γλαυκίδες, οι οποίοι έγιναν βασιλείς των πόλεων της Μ. Ασίας, ήσαν Ελληνόφωνοι, αλλιώς δεν θα τους θεωρούσαν Έλληνες.
  Οι Κάρες, που κατοικούσαν στις Μικρασιατικές ακτές, ελέγετο ότι είχαν έλθει εκεί από την Λαμία και ότι είχαν κατοικήσει αρχικά στη Νάξο. Επίσης, κατοίκησαν και σε άλλα νησιά, όπως η Κως, η Χίος κ.α. Η Επίδαυρος ήτο καρική εγκατάστασις, το ίδιο και η Τροιζήν, τα Μεγαρα, διάφορες περιοχές της Βοιωτίας και της Αττικής. Παραλλήλως, όμως, οι Λύκιοι και οι Καύνιοι (Κάρες) ελέγετο ότι ήλθαν από την Κρήτη. Δεν εμφανίζεται πουθενά από κανέναν σοβαρά σκεπτόμενο ιστορικό της αρχαιότητος ή σημερινό η υπόνοια, έστω, ότι συνέβη μετακίνησις πληθυσμού από την Ασία ή την Αφρική προς την Κρήτη, ενώ αποδεικνύεται ότι συνέβη ακριβώς το αντίθετον. Ισχυρίζονται πως τον διπλούν πέλεκυ της κρητικής λατρείας οι Κρήτες τον παρέλαβαν από τους Κάρες. Ο μύθος, όμως, αναφέρει πως ο Ηρακλής εφόνευσε την βασίλισσα των Αμαζόνων κι επήρε τα όπλα της, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνετο και ένας διπλούς πέλεκυς, τον οποίο δώρισε στην Ομφάλη, βασίλισσα της Λυδίας. Απ΄εκεί κληρονομικώ δικαίο έφθασε στον τελευταίο Ηρακλείδη βασιλέα των Λυδών. Αργότερα, μεταφέρθηκε στα Μύλασα και τοποθετήθηκε στα χέρια του Διός, ο οποίος ονομάσθηκε Λαβρανδεύς. Αυτό αποδεικνύει ότι ήδη για τους Έλληνες ο διπλούς πέλεκυς είχε λατρευτική σημασία, διότι αλλιώς δεν εξηγείται πως απ΄όλα τα όπλα της βασιλίσσης των Αμαζόνων μόνον αυτός κρίθηκε άξιος τόσο πολύ ώστε να κληρονομείται, να λαμβάνεται σαν γέρας και να τοποθετείται στα χέρια του πατέρα των θεών!

  Οι Λέλεγες, άλλο πελασγικό φύλο, κατοικούσαν στα Μέγαρα (όπου εβασίλευε ο Λέλεξ), επίσης στη μεσσηνιακή Πύλο, η οποία ήτο αποικία Μεγαρέων, στη Σπάρτη, Λευκάδα, Ακαρνανία, Λοκρίδα και Κυκλάδες.
  Ο Πλάτων αναφέρει ότι οι Αρκάδες έφθασαν στην δυτική Μ. Ασία κι ανεμίχθησαν με τους Μιληταίους, αποτελώντας τους λεγόμενους Αρζάβα. Αυτοί και οι Τερμίλες προηγήθησαν των Χετταίων.
  Έχει γίνει ήδη αναφορά σε άλλο σημείο σ΄αυτό το μεγάλο, άγνωστο στους πολλούς παρακλάδι των Πελασγών, τους Χετταίους, το οποίον συστηματικώς έχει αγνοηθεί απ΄τους ανθέλληνες ιστορικούς. Σε δύο σημεία, όμως, τους διαφεύγει κι αναφέρουν "φευγαλέα" αυτό τ΄όνομα. Όχι, βεβαίως, και περί ποίων επρόκειτο. Απλώς αναφέρουν ότι η μητέρα της Ιερουσαλήμ ήτο Χετταία και ότι ένας στρατηγός του Δαβίδ, ο Ουρίας, ήτο Χετταίος. Τους έσβησαν "μονοκονδυλιά", όπως και τους Μιτανί, επειδή δεν τους συνέφερε η παρουσία τους στο χώρο της μέσης Ανατολής. Αν τους ήτο δυνατόν θα έσβηναν και τους Ασσύριους και άλλους πολλούς λαούς κυρίως, βεβαίως, τους Έλληνες!
  Η μεγάλη Βρετανική εγκυκλοπαίδεια ήδη από το 1974 έχει αναθεωρήσει τις παλαιότερες απόψεις της περί του θέματος και γράφει πως ο αρχαιότερος λαός της Μεσογείου ήσαν οι Αιγαίοι (Πελασγοί). Πριν απ΄αυτήν την αναθεώρηση ανεγράφετο σ΄αυτήν ότι οι αρχαιότεροι λαοί ήσαν οι Σουμέριοι, οι Αιγύπτιοι και οι Ασσυροβαβυλώνιοι.

Συνεχίζετε...