Μέρος έκτον
Οι Μυστικές Εταιρείες ισχυρίζονται πως εφαρμόζουν τα αρχαία μυστήρια της Αιγύπτου και έχουν ως πρωταρχικό στόχο την επαναγκαθίδρυση της μυστηριακής αυτής θρησκείας για την επερχόμενη Παγκόσμια Τάξη.
Η μαγική μυστηριακή θρησκεία της αρχαίας Αιγύπτου άσκησε μεγάλη επιρροή στον άνθρωπο της Αναγέννησης. Τα μυστηριώδη ιερογλυφικά θεωρούντο σύμβολα απόκρυφης γνώσης. Τα σύμβολα και οι χειρονομίες έγιναν τα μέσα για την απόκρυψη μυστικών και <<αληθειών>>. Ο κόσμος θεωρήθηκε πλέον ως μια οργανική ενότητα. Οι άνθρωποι ακολουθώντας την ιεραρχία των πνευμάτων, ακολούθησαν κάθε είδους επιρροή και συμπάθεια. Η εφαρμογή της Μαγείας έγινε μια ιερή αναζήτηση.
Στα 1927 . Β.Λ. Γουϊλχαρστ είδε την αυγή της Εποχής του Υδροχόου την ολοκλήρωση του Σχεδίου. Οι μυστικές εταιρείες μέσω των μυστηρίων τους ωθούν προς μια νέα παγκόσμια θρησκεία για τη Νέα Παγκόσμια Τάξη και χρησιμοποιούν τις εσωτερικές βάσεις για την αποκρυφιστική μύηση. Με λίγα λόγια έχουμε:
1. Η Νέα Εποχή διδάσκει στους μαθητές της πως να εργάζονται για την Ιεραρχία.
2. Οι διδασκαλίες της Νέας Εποχής δίδονται από την Ιεραρχία.
3. Το κίνημα για την εγκαθίδρυση της Νέας Παγκόσμιας Τάξης οργανώνεται από την Ιεραρχία.
4. Τα αρχαία μυστήρια δίδονται στην ανθρωπότητα από την Ιεραρχία.
5. Ο πραγματικός στόχος των μυστικών εταιρειών -όπως διδάχθηκε από την Ιεραρχία- είναι η ψυχική εξέλιξη και η μεταμόρφωση του ανθρώπου σ΄έναν θεοποιημένο υπεράνθρωπο.
Ο Ευρωπαϊκός μυστικισμός δεν είχε πεθάνει την εποχή που ιδρύθηκαν οι ΗΠΑ. Το χέρι των μυστηρίων ήλεγχε την εγκαθίδρυση της Νέας Κυβέρνησης και την υπογραφή των μυστηρίων μπορούμε να την δούμε στην Μεγάλη Σφραγίδα των ΗΠΑ. Μια προσεκτική ανάλυση της Σφραγίδας αποκαλύπτει μια σειρά από αποκρυφιστικά σύμβολα που ανάμεσά τους κυρίαρχο είναι ο αποκαλούμενος <<Αμερικανικός Αετός>> ... ο Αμερικανικός Αετός πάνω στη Μεγάλη Σφραγίδα δεν είναι παρά ένας τροποποιημένος Φοίνικας.
Δεν ήταν απλά πολλοί από τους ιδρυτές των ΗΠΑ μέλη σε μυστικές εταιρείες, αλλά δέχονταν τη βοήθεια από ένα ισχυρό σώμα που υπήρχε στην Ευρώπη και τους βοηθούσε να ιδρύσουν τη χώρα αυτή για έναν ιδιαίτερο λόγο, γνωστό μόνο στους λίγους μυημένους. Ας γνωρίσουμε ορισμένες από τις αρχές του ισχυρού μυστικού αυτού σώματος.
Όποτε κάποια <<ορθοδοξία>> είχε την εξουσία να αποκλείσει ή να σκοτώσει αυτούς που είχαν αμφιβολίες ή έθεταν ερωτήσεις, όποτε η πίεση για συμμόρφωση ήταν τόσο ισχυρή ώστε οι διαφωνούντες να απειλούνται με θάνατο, τα ελεύθερα πνεύματα εύρισκαν πάντοτε τον τρόπο να διαδώσουν τις ιδέες τους. Αυτό μπορεί να απαιτούσε την κάλυψη τους με αλληγορίες ή την επικάλυψη τους με μια λεπτή επιφάνεια ψευδών και παραλόγου.
Ακόμη και σήμερα όλες οι μεταφορές που χρησιμοποιούνται στην ψυχολογία και στην περιγραφή της πραγματικότητας προέρχονται από το λεξιλόγιο της Αλχημείας. Το έργο να γίνει κανείς κάτι διαφορετικό είναι μια μεταμόρφωση.
Μία μεταμόρφωση λαμβάνει χώρα κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού μέσα από διαφορετικά τοπία, ανάμεσα σε μορφές και χρώματα. Με τον τρόπο αυτό ο καθένας μας μεταμορφώνεται. Εκείνοι που αναλαμβάνουν την περιπέτεια αυτή τελειώνουν το δρόμο τους με διάφορες επιβραβεύσεις και αυτό εξαρτάται από το τοπίο που επισκέπτονται, την προσέγγιση που κάνουν και πόσο τμήμα του τοπίου βλέπουν. Στο ταξίδι της μεταμόρφωσης δεν υπάρχουν οδοδείκτες. Δεν είναι ένα ταξίδι που προσφέρεται από ένα ταξιδιωτικό γραφείο. Ο κίνδυνος να χαθεί κανείς, να οπισθοδρομήσει ενώ προσπαθεί να προχωρήσει μπροστά, είναι αυτό που δίνει ζωή στο απρόσμενο. Ο κίνδυνος και η υπόσχεση δημιουργεί τη δυνατότητα της κατανόησης και επιτρέπει την ιδέα της ελευθερίας να θεωρείται ως μια ηθική αρχή. Αυτό που μπορεί να προσφέρει ένας μυημένος είναι η αντίληψη μιας κοινωνίας που δημιουργείται γύρω από την ένωση της διαφορετικότητας. Είναι το αντίθετο της ένωσης μέσα στην εξομοίωση.
Κάθε ένας που μελετά την ιστορία των ιδεών πρέπει να θέσει στον εαυτό του ερωτήματα που αφορούν τις σχέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στις υπάρχουσες ιδεολογίες και την παράδοση, τις άφθαρτες αναπαραστάσεις του κόσμου από τον χρόνο. Τέτοια ερωτήματα αναπόφευκτα οδηγούν στη μελέτη των συμβόλων των μυστηρίων και των μύθων. Αν και δεν είναι υποχρεωμένοι όλοι να έχουν την ίδια άποψη, ο διάλογος είναι ζωτικής σημασίας για ένα πολιτισμό.
Η χρήση των συμβόλων δίνει μια ενόραση στον ίδιο τον κόσμο. Η σχέση ανάμεσα σ΄έναν πραγματικό δρόμο που υπάρχει στην πόλη και κατευθύνεται προς το σπίτι μας και στα ψυχικά μονοπάτια που ο καθένας από μας συνδέει τις επιθυμίες του και τις σκέψεις του με την πραγματικότητα είναι ένα κατανοητό σύμβολο..
Οι μύθοι μελετώνται για να κατανοήσουμε πως λειτουργεί ο ανθρώπινος νους με μια προσδοκία να γίνουμε ελεύθεροι άνθρωποι, άνθρωποι που δρουν παρά αντιδρούν. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους οι μυημένοι αλλάζουν κοστούμια για να παίξουν διαφορετικούς ρόλους. Με τον τρόπο αυτόν μπορούμε να αποκτήσουμε την εμπειρία της πραγματικότητας, την οποία συχνά αρνούνται ή απλά αγνοούν οι άνθρωποι που είναι δεμένοι με τις προκαταλήψεις και τις βεβαιότητες των φιλοσοφιών που βρίσκονται στη μόδα. Η φαντασία και η λογική τροφοδοτούν τον καθένα, ακόμη και όταν αυτά μας τα αρνούνται.
Τα σύμβολα των μυστηρίων είναι μέρος του πολιτισμού μας και της ζωής μας στους πνευματικούς, ψυχικούς και ηθικούς τομείς, όσο και στην καθημερινή μας ζωή.
Ο συμβολισμός μπορεί να μας ελευθερώσει από τις προκαλύψεις μόνον όταν δεν είναι δογματικός. Γίνεται απλά μια ομάδα από απομνημονευμένες απαντήσεις και απλοποιημένες εξισώσεις όπως <<αυτό σημαίνει εκείνο>> κι έτσι το πνεύμα μας περιορίζεται και αποξενώνεται αντί να εμπλουτίζεται. Το ίδιο φάρμακο μπορεί είτε να σκοτώσει, είτε να θεραπεύσει. Η διαφορά είναι ζήτημα ποσότητας: εξαρτάται από την δοσολογία και την περίσταση. Ο συμβολισμός ανοίγει τις πύλες της αντίληψης όταν εξερευνά τις σχέσεις ανάμεσα στις επιθυμίες και τις ιδέες, τη φαντασία και τη λογική, το νου που γενικεύει και τον νου που αναλύει, μόνον όμως όταν εγγυάται πως δεν θα επαναπαυθεί στην άνεση των προκαταλήψεων.
Η εργασία με τον συμβολισμό μπορεί να έχει πρακτική εφαρμογή όταν μας βοηθά να μελετήσουμε τις αυτόματες ανταποκρίσεις μας και να συσχετίσουμε τις λέξεις με το πραγματικό τους νόημα. Διορθώνει τη δημιουργία προκαταλήψεως η οποία με τη σειρά της γεννά μια συμπεριφορά αποξένωσης. Ο συμβολισμός συνοδεύεται συχνά από την μελέτη του Εγώ. Δεν συγχέει την πίστη με την εμπιστοσύνη και μας διδάσκει να σκεπτόμαστε καθαρά και να συμπεριφερόμαστε με καλύτερο τρόπο.
Υπάρχουν δύο ιδέες που δεν πρέπει να ξεχνούμε: <<Να φθάνουμε όλο και πιο μακριά>> και <<να συλλέγουμε ό,τι είναι πολύτιμο>>. Με τον τρόπο αυτόν μπορούμε να προοδεύσουμε προς μια αντικειμενική γνώση. Για να αναπτυχθούν οι θεωρίες αυτές και να υπάρξει μια πρακτική εφαρμογή τους απαιτείται η σύνθεση, η συσχέτιση και η εφαρμογή. αυτά είναι ζωτικά στοιχεία για την ολοκλήρωση του σχεδίου.
Ο συμβολισμός δίνει έμφαση στην υποκειμενική γνώση. Η χρήση του συμβολισμού ενθαρρύνει τον ελεύθερο συσχετισμό και συνδέει το άτομο με την ιστορία, όπως και με τους νόμους που κυβερνούν όλα τα πράγματα. Ο συμβολισμός μπορεί να προσεγγισθεί μέσω της υποκειμενικής γνώσης, όπως στον Σωκρατικό αφορισμό <<Γνώθι σ αυτόν και θα μπορέσεις να γνωρίσεις τον κόσμο και τους θεούς>>.
Αναγνωρίζοντας αυτό θα γνωρίσουμε τη σχέση ανάμεσα στις επιθυμίες και τις ιδέες και θα παραμερίσουμε κάθε δογματική άποψη ακόμη κι αν τα δόγματα βασίζονται στην απόδειξη. Θα διερευνήσουμε τα διαφορετικά επίπεδα νοήματος και θα κατανοήσουμε πως όταν λέμε πως διαλέξαμε μια ιδέα επειδή είναι σωστή επειδή την διαλέξαμε. Όταν λέμε πως ο άνθρωπος δημιούργησε τον Θεό σύμφωνα με τη δική του εικόνα πρέπει να μελετήσουμε εάν λέμε το ίδιο πράγμα με διαφορετικό τρόπο.
Με την εξοικείωσή μας με τον συμβολισμό αναγνωρίζουμε την μυθολογική πλευρά κάθε διαλόγου κι έτσι με τη χρήση του συμβολισμού συλλέγουμε αυτό που έχει διασπαρεί.
Η αίθουσα του διαλογισμού
Η απομόνωση σ΄ένα δωμάτιο ή σε μια σπηλιά ξεκινά μια τελετουργία όπου πραγματοποιείται και βιώνεται μια συμβολική μεταμόρφωση. Όπως μια χρυσαλλίδα βγαίνει από το κουκούλι της έτσι και ο μυημένος βγαίνει από το σκοτάδι ως ένα νέο άτομο. Μία τέτοια συνήθεια υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους και σε όλους τους τόπους όπου οι τελετουργίες μύησης είναι παραδοσιακές. Βοηθά να απομονωθεί ο νεόφυτος από την οικογένειά του ώστε να διαλογιστεί πάνω σε θέματα ζωής και θανάτου. Το δωμάτιο του διαλογισμού είναι μια σύγχρονη μορφή του αρχαίου άντρου της μύησης.
Η σπηλιά είναι στενά συνδεδεμένη με τον λαβύρινθο που καταλήγει στο άντρο, το οποίο είναι συγχρόνως τόπος μυητικού θανάτου και <<δευτέρας γεννήσεως>>. Είναι το κεντρικό σημείο τόσο για την μακροκοσμική όσο και για την μικροκοσμική τάξη. Μέσω αυτού επιτελείται η επικοινωνία τόσο με τις ανώτερες όσο και με τις κατώτερες καταστάσεις. Είναι μια πλήρης εικόνα του κόσμου αφού απεικονίζει σε τελική ανάλυση ένα μυητικό κέντρο.
Ο Έλληνας φιλόσοφος Πορφύριος ερμήνευσε αλληγορικά τον συμβολισμό του άντρου των Νυμφών που περιγράφεται στην Οδύσσεια (V 102 - 112). Είναι ένα σπήλαιο σκοτεινό και αξιαγάπητο που περιέχει λίθινους αργαλειούς και είναι αφιερωμένο στις Νύμφες των υδάτων. Έχει δύο θύρες, την μια στραμμένη προς βορρά, την οποία διαβαίνουν οι άνθρωποι ενώ οι αθάνατοι Θεοί διαβαίνουν τη θύρα που είναι στραμμένη προς το νότο. Ο Πορφύριος ερμηνεύει το Άντρο ως σύμβολο του Σύμπαντος και αποσυμβολίζει τα διάφορα περιγραφόμενα στοιχεία του, φτάνοντας μέχρι την Θεογονία. Τους συλλογισμούς του τους τεκμηριώνει με βάση την μυστηριακή παράδοση, την διδασκαλία του Ορφέα, του Πυθαγόρα, του Εμπεδοκλή και του Πλάτωνα.
Ο Ηράκλειτος, ο Ξενοφάνης, ακόμη και ο ίδιος ο Πλάτων, έψαξαν ορισμένα χωρία του Ομήρου ότι δεν διδάσκουν την αρετή. Μάλλον γιατί ο Όμηρος εξωτερίκευσε μυθικές εικόνες και διηγήσεις που διαφυλάσσοντο μέχρι τότε στα Μυστήρια.
Η σπήλια από την οποία η Δήμητρα κατέβαινε στον Άδη αναζητώντας την Κόρη της ονομαζόταν Κόσμος (Serrius, Επί των Βουκολικών 111, 105).
Για τον Πλάτωνα ο κόσμος αυτός είναι ένας τόπος άγνοιας, βασάνων και τιμωρίας, όπου οι ανθρώπινες ψυχές είναι αλυσοδεμένες από τους Θεούς σα να βρίσκονται μέσα σε μια σπηλιά (Πολιτεία Ζ 514 ΑΒ): <<Φαντάσου ανθρώπους που βρίσκονται σ΄ένα υπόγειο οίκημα σαν σπηλιά ανοικτή προς το φως καθ΄όλο το μάκρος της σπηλιάς.
Σ΄αυτό το οίκημα έχουν ριχτεί οι άνθρωποι από την παιδική τους ηλικία δεμένοι στα πόδια με αλυσίδες και στον αυχένα... Όμοιοι μ΄εμάς είναι αυτοί οι δεσμώτες που δεν βλέπουν τίποτε άλλο πέρα από τον εαυτό τους και τους συντρόφους τους και τις σκιές που προβάλλονται στον τοίχο του σπηλαίου... Πιστεύουν πως ονομάζουν τα πραγματικά αντικείμενα τη στιγμή που ονομάζουν τις σκιές που βλέπουν ... Εάν κάποιος ελευθερωνόταν από το αστραφτερό φως δεν θα είχε τη δύναμη να βλέπει καθαρά τα αντικείμενα, εκείνα των οποίων τότε έβλεπε τη σκιά κι όταν θα επέστρεφε πίσω, οι φυλακισμένοι θα έλεγαν πως χάλασαν τα μάτια του που ανέβηκε επάνω και δεν αξίζει καθόλου τον κόπο να ανέβει κανείς. Όποιος μάλιστα επιχειρούσε να τους λύσει και να τους φέρει στον πάνω κόσμο θα τον φόνευαν>>
Ο συμβολισμός της σπηλιάς στον Πλάτωνα έχει μια έννοια όχι μόνο κοσμική αλλά και ηθική. Η σπηλιά με τις σκιές της ή τις μαριονέτες της αντιπροσωπεύει αυτόν τον κόσμο των φαινομένων απ΄όπου ο άνθρωπος μπορεί να βγει για να μελετήσει τον πραγματικό κόσμο, δηλαδή τον κόσμο των ιδεών.
Οι πολυάριθμες τελετουργίες μύησης αρχίζουν με το πέρασμα μέσα σε μια σπηλιά. Είναι κυρίως η περίπτωση του Ελευσινιακού τελετουργικού απ΄όπου οι μυημένοι δεμένοι μέσα στην σπηλιά έπρεπε να δραπετεύσουν για να κερδίσουν το φως.
Σύμφωνα με μια γνώμη πιο μυστική είναι ο Διόνυσος αυτός που είναι ταυτόχρονα φύλακας του άντρου και αυτός που απελευθερώνει τον φυλακισμένο σπάζοντας του τις αλυσίδες (Διόνυσος Λυαίος, Ελευθερεύς, κλπ.): Ο μυημένος είναι ένας Διόνυσος που στην πραγματικότητα ο ίδιος φυλακίζεται και ο ίδιος στο τέλος απελευθερώνεται.
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα και τον Πυθαγόρα η ψυχή βρίσκεται φυλακισμένη από τα πάθη της και απελευθερώνεται από τον εαυτό της δηλαδή από τη σκέψη.
Βλέπουμε πως ολόκληρη η Ελληνικά παράδοση σχετίζεται στενά με τον μεταφυσικό και τον ηθικό συμβολισμό: την κατασκευή ενός αρμονικού Εγώ, σ΄έναν αρμονικό κόσμο.
Ο σπόρος
Ο συμβολισμός της χλωρίδας οδηγείται βαθιά στις αρχές της ομιλίας και της σκέψης. Οι πρώτοι προβληματισμοί γύρω από τη φύση χρησιμοποιούσαν την εικονογράφηση του ανθρώπινου σώματος: Η Μητέρα Φύση γονιμοποιείται από τη βροχή, τον σπόρο του Ουρανό Πατέρα και ζει ατελείωτες επιστροφές μέσα από τους κύκλους των εποχών. Αυτό δημιούργησε μια σειρά μεταφορών που βοήθησαν να τεθεί ο άνθρωπος μέσα στον κόσμο.
Μόλις δημιουργήθηκε αυτός ο τύπος της μεταφοράς τα ανθρώπινα όντα άρχισαν να μελετούν τα φυσικά φαινόμενα και η μελέτη αυτή σύντομα ήλθε σε αντίθεση με τις μυθολογικές αναπαραστάσεις.
Ο λόγος και ο μύθος χωρίστηκαν σε δύο ξεχωριστές κατηγορίες οι οποίες λειτουργούν συμπληρωματικά. Οι πιο αρχαίες τελετές αφορούν τον κύκλο του θανάτου και της ανάστασης. Σε κάθε πολιτισμό αυτός ήταν ένας τρόπος δόμησης των σημαντικών στιγμών της ανθρώπινης ζωής: γέννηση, ωρίμανση, μεταμόρφωση.
α. Ο σπόρος του καλαμποκιού
Ο θάνατος και η αναγέννηση του σπόρου είναι ένα θέμα κοινό στις περισσότερες μυστηριακές λατρείες της αρχαιότητας και κυρίως σ΄αυτήν της Ελευσίνος. Για τους Αιγυπτίους ήταν έμβλημα του Όσιρι και συμβόλιζε τον θάνατο και την ανάστασή του.
β. Ο Χρυσός Κλώνος
Ο Αινείας αναζήτησε τον πατέρα του Αγχίση κι αυτό περιγράφεται στο ΣΤ' βιβλίο της Αινειάδας του Βιργιλίου. Ο Αινείας συμβουλεύθηκε μια Σίβυλλα για να βρει εάν μπορούσε να κατέβει στον κόσμο των σκιών και να μιλήσει με τον πατέρα του. Η Σίβυλλα του έδωσε την απαραίτητη ενθάρρυνση, του είπε όμως πως θα επιτύγχανε να βρει τον πατέρα του, τον πρόγονο των Τρώων, μόνον αν εύρισκε τον Χρυσό Κλώνο και τον κρατούσε στο χέρι του. Αυτός ο Χρυσός Κλώνος μπορούσε να βγει εύκολα από το δέντρο.
Ο Βιργίλιος διηγείται επίσης την ιστορία του Πριάμου, του βασιλέα της Τροίας, που έστειλε το γιο του Πολύδωρο να μεταφέρει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό στον Βασιλέα της Θράκης. Οι Θράκες δολοφόνησαν τον Πολύδωρο και τον έθαψαν μυστικά. Κατά τύχην ο Αινείας ταξιδεύοντας τράβηξε το κλαδί ενός θάμνου και ανακάλυψε τα υπολείμματα του Πολύδωρου.
Υπάρχει ένα κοινό στοιχείο στις ιστορίες αυτές: Η ευκολία να τραβήξει κανείς το κλαδί, που σημαίνει πως είχε ξεριζωθεί κάπου αλλού και είχε φυτευτεί ξανά στη θέση όπου θάφτηκε ένας νεκρός. Αυτή η μεταφύτευση μπορεί να σχετίζεται με μια νεκρική τελετή, βασική τελετή που παρέχεται ακόμη και σ΄ένα σώμα που θάφτηκε μυστικά.
γ. Το δέντρο και το δάσος
Το δέντρο επικοινωνεί. Είναι γεμάτο από ευφράδη σύμβολα γι΄αυτούς που θέλουν να περιγράψουν την διαδικασία της διαμόρφωσης: τα πολλά κλαδιά που βγαίνουν από έναν και μόνο κορμό, οι ρίζες που το βάθος τους αντιστοιχεί στο ύψος του κορμού. Είναι μια κεντρική μεταφορά για πολλούς πολιτισμούς: Το δέντρο της γνώσης, το δέντρο της ζωής, ο άξονας του κόσμου, η ένωση ανάμεσα σε ουρανό και γη.
Αυτό που είναι σημαντικό είναι η αναγνώριση ενός δέντρου από τα άνθη του και τους καρπούς του και όχι από τον κορμό του. Το έργο αυτό σχετίζεται με την επανατοποθέτηση της ζωής όπου η συμβατική σκέψη δίνει έμφαση στον κορμό που συμβολίζει τα φαινόμενα ή τα ενδύματα. Είναι σημαντικό να επανανακαλύψουμε την πραγματική αλήθεια που απαιτεί να αναζητούμε τα άνθη και τους καρπούς.
δ. Η δάφνη και η ελιά
Ιερή του Απόλλωνος, η δάφνη, συμβολίζει την νίκη στον ανταγωνισμό ή στον πόλεμο. Ένα στεφάνι δάφνης απονέμετο στους νικητές των αγώνων. ¨Όπως και με όλα τα αειθαλή, η δάφνη σχετίζεται με τον συμβολισμό της Αθανασίας. Το δέντρο του Απόλλωνα συσχετίζει τον σοφό και τον ήρωα. Η Πυθία και οι ιερείς του Απόλλωνα μασούσαν ή έκαιγαν φύλλα δάφνης που ήταν ιερά του Θεού και είχαν μαντικές ικανότητες. Αυτοί που δέχονταν μια ευνοϊκή απάντηση από την Πυθία επέστρεφαν στην πατρίδα τους φορώντας δάφνινα στεφάνια.
Η ελιά είναι ιερό δέντρο της Αθηνάς. Υπήρχε σε αφθονία στην πεδιάδα της Ελευσίνας όπου και προστατευόταν. Όποιος κατέστρεφε μια ελιά οδηγείτο στο δικαστήριο. Της αποδόθηκαν θείες ιδιότητες στον Ομηρικό Ύμνο προς τη Δήμητρα, η οποία εισήγαγε τους μυημένους στα Μυστήρια της Ελευσίνας.
Ο συμβολισμός της ελιάς είναι πλούσιος. Το λάδι της ως πρώτη ύλη για τους λύχνους σχετιζόταν με το φως. Η δάφνη και η ελιά σχετίζονταν με δύο τρόπους. Από την μία το συμβολικό τους νόημα είναι συμπληρωματικό. Από την άλλη δημιουργούν ένα <<συμβολικό ζεύγος>> με δική του ζωή. Η ελιά όπως και η δάφνη σχετίζονται με τη νίκη. Οι Έλληνες πρόσφεραν στεφάνια ελιάς στους νικητές των Ολυμπιακών Αγώνων. Τα δύο αυτά φυτά σχετίζουν τον Απόλλωνα με την Αθηνά. Έτσι μπορούμε να βρούμε τον δρόμο που οδηγεί στην κατανόηση της σχέσης ανάμεσα στην προσπάθεια και την ανταμοιβή.
ε. Το Ρόδο
Έχει την ίδια συμβολική αξία με τον λωτό στην Ανατολή. Στη Δύση το ρόδο είναι αφιερωμένο στην Αφροδίτη. Γεννήθηκε από το χαμόγελο του Έρωτα ή έπεσε από τα μαλλιά της Αυγής καθώς χτενιζόταν. Η πρώτη τριανταφυλλιά υποτίθεται πως βγήκε από τη γη τη στιγμή που η Αφροδίτη αναδύθηκε από τα κύματα. Μια σταγόνα νέκταρ, το ποτό των θεών, έπεσε κι έτσι γεννήθηκε η τριανταφυλλιά. Σύμφωνα με τον μύθο τα ρόδα ήταν στην αρχή λευκά, όταν όμως η Αφροδίτη έτρεξε να βοηθήσει τον Άδωνι που απειλείτο από τον ζηλιάρη Άρη, ένα αγκάθι την πλήγωσε στο πόδι και η πληγή που αιμορράγησε έβαψε τα πέταλα του ρόδου, κόκκινα.
Ο Όνος του Απουλήϊου ξανακερδίζει την ανθρώπινη μορφή του τρώγοντας μια γιρλάντα από τριαντάφυλλα που του δόθηκαν από τον ιερές της Ίσιδος. Έτσι σύμφωνα με τον Απουληϊο, το ρόδο είναι το σύμβολο της αναγέννησης. Είναι ακόμη αλχημικό σύμβολο της ζωής.
Σχετίζεται με τη γνώση και πιστεύεται πως είναι ο θησαυρός της σοφίας. Το ρόδο αντιπροσωπεύει τη σοφία, την ομορφιά και την αναγέννηση. Ο έρωτας μας αλλάζει μέσα από μια διαδικασία μεταμόρφωσης. Οι αλλαγές αυτές δεν είναι απαραίτητα επωφελείς κι αυτή είναι η έννοια του μύθου της Κίρκης, που μπορεί να θεωρηθεί καθαρή αλληγορία. Η επικίνδυνη αυτή μάγισσα μεταμορφώνει τους συντρόφους του Οδυσσέα σε χοίρους επειδή, αντίθετα με τον αρχηγό τους, είναι ανίκανοι να παραμείνουν νηφάλιοι κατά τη διάρκεια μιας οινοποσίας.
Σ΄αυτήν την συλλογή των εικόνων ανακαλύπτουμε τις ρίζες μας και δίνουμε νόημα στην εμπειρία μας. Πραγματικά και φανταστικά ζώα έχουν τη θέση τους σ΄αυτές τις εικόνες.
α. Ο Δικέφαλος Αετός
Σύμφωνα με τον Φρέηζερ (Χρυσός Κλώνος) πρόκειται για ένα Χιτιτικό σύμβολο που υιοθετήθηκε από τους Σελτζούκους Τούρκους. Το σύμβολο αυτό δεν ήταν άγνωστο στους αρχαίους Μεξικανούς. Παρουσιάζεται στον Κώδικα Νουτάλ, όπου και ενσαρκώνει χωρίς αμφιβολία, σύμφωνα με τον Μπεγιέ, μια θεότητα της βλάστησης. Συνοδεύεται με φυτά και κοχύλια.
Για τους αρχαίους πολιτισμούς της Μικράς Ασίας ο δικέφαλος αετός ήταν σύμβολο της ανώτατης εξουσίας. Στις Σαμανικές παραδόσεις της Κεντρικής Ασίας παρουσιάζεται στην κορυφή του άξονα του κόσμου που είναι τοποθετημένος στο κέντρο του χωριού. Οι Ντολγκάν το ονομάζουν πουλί - αφέντη και το τοποθετούν κι αυτοί στον κίονα που δεν καταρρέει ποτέ, σαν ένα αντίγραφο που τοποθετείται μπροστά στον οίκο του ανώτατου θεού, αυτού που ποτέ δεν γερνά.
Στην εποχή των Σταυροφοριών οι Ευρωπαίοι το δανείστηκαν από τους Σελτζούκους Τούρκους για να τοποθετηθεί αργότερα στους αυτοκρατορικούς στρατούς του Βυζαντίου, της Αυστρίας και της Ρωσίας.
Ο διπλασιασμός της κεφαλής εξηγεί την δυαδικότητα ή την πολυπλοκότητα του σώματος της αυτοκρατορίας και επιτείνει τον ίδιο τον συμβολισμό του αετού: βασιλική εξουσία, πραγματικά αυτοκρατορική κυριαρχία, βασιλεύς των βασιλέων.
β. Ο ορειχάλκινος όφις και ο πραγματικός κόσμος
Το ερπετό ξεχωρίζει απ΄όλα τα είδη ζώων. Πρέπει εδώ απαραίτητα να τοποθετήσουμε αυτό το ψυχρό ον, χωρίς πόδια, χωρίς φτερά, στην αρχή κάθε προσπάθειας. Με την έννοια αυτή ο άνθρωπος και ο όφις είναι αντίθετοι, είναι συμπληρωματικοί, είναι αντίπαλοι. Με την ίδια έννοια επίσης μέσα στον άνθρωπο υπάρχει ένα ερπετό, κυρίως εκεί που υπάρχει λιγότερη κρίση. Ένας ψυχαναλυτής λέει πως το ερπετό ενσαρκώνει την κατώτερη ψυχή, τον σκοτεινό ψυχισμό, αυτό που είναι σπάνιο, ακατανόητο και μυστηριώδες.
Πολυάριθμοι ποταμοί της Ελλάδος και της Μικράς Ασίας φέρουν το όνομα του όφι ή του δράκοντα. Στο επίπεδο της κοσμογενέσεως είναι ο Ωκεανός που με τις εννέα σπείρες του περιτριγυρίζει τον κόσμο, ενώ η δέκατη, που περνά κάτω από τη δημιουργία, δημιουργεί την Στύγα, σύμφωνα με την Θεογονία του Ησίοδου. Ο συμβολισμός του ερπετού σχετίζεται με την ιδέα της ίδιας της ζωής.
Κάποτε η εικόνα του ερπετού αποκτά τη δύναμη του ταύρου και απεικονίζεται με κέρατα. Ο ίδιος ο Αχελώος, ο πιο μεγάλος ποταμός της αρχαίας Ελλάδος αποκτά τα χαρακτηριστικά του ερπετού και του ταύρου.
Στην Ελληνική Μυθολογία υπάρχει η πάλη του Διός και του Τυφώνος. Ο Τυφών, γιος της Γαίας δεν είναι πια ένα ερπετό, αλλά ένας τερατώδης δράκος με εκατό κεφάλια και πιο ψηλός κι από βουνό. Ενσαρκώνει λοιπόν τις αμέτρητες φυσικές δυνάμεις που πολεμούν εναντίον του πνεύματος. Είναι σημαντικό πως για να νικήσει αυτόν τον αντάρτη, ο Ζεύς ζητά τη βοήθεια της Αθηνάς, δηλαδή της λογικής, ενώ όλοι οι άλλοι Ολύμπιοι τρομοκρατημένοι βρίσκουν καταφύγιο στην Αίγυπτο. Αυτή η μυθική Αίγυπτος θα γίνει το σύμβολο της ζωικής φύσης.
γ. Το κλειδί από ελεφαντόδοντο
Το έβλημα αυτό του μυστικού διδασκάλου τοποθετείται ανάμεσα στα ζωικά σύμβολα αφού είναι δημιουργημένο από οργανική ύλη. Τα εργαλεία φτιάχνονται από ορυκτά και φυτική ύλη, το κλειδό όμως αυτό δεν είναι εργαλείο, είναι ένα σύμβολο. Αντιπροσωπεύει την πρόθεση αυτού που το φέρει να ανοίξει τις εσωτερικές κλειδαριές που βρίσκονται μέσα του ή μέσα στον μέλλοντα μυημένο, στα βάθη του οποίου βρίσκεται το κυρίαρχο ψέμα. Το κλειδί αυτό σχετίζεται με τον Πυθαγορισμό και τις πηγές του, που βρίσκονται στη Μέμφιδα, όπως και στους <<Λευκούς Τοίχους>> του ναού του Πτάχ.
Συνεχίζετε...
ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ
ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ
Οι Μυστικές Εταιρείες ισχυρίζονται πως εφαρμόζουν τα αρχαία μυστήρια της Αιγύπτου και έχουν ως πρωταρχικό στόχο την επαναγκαθίδρυση της μυστηριακής αυτής θρησκείας για την επερχόμενη Παγκόσμια Τάξη.
Η μαγική μυστηριακή θρησκεία της αρχαίας Αιγύπτου άσκησε μεγάλη επιρροή στον άνθρωπο της Αναγέννησης. Τα μυστηριώδη ιερογλυφικά θεωρούντο σύμβολα απόκρυφης γνώσης. Τα σύμβολα και οι χειρονομίες έγιναν τα μέσα για την απόκρυψη μυστικών και <<αληθειών>>. Ο κόσμος θεωρήθηκε πλέον ως μια οργανική ενότητα. Οι άνθρωποι ακολουθώντας την ιεραρχία των πνευμάτων, ακολούθησαν κάθε είδους επιρροή και συμπάθεια. Η εφαρμογή της Μαγείας έγινε μια ιερή αναζήτηση.
Στα 1927 . Β.Λ. Γουϊλχαρστ είδε την αυγή της Εποχής του Υδροχόου την ολοκλήρωση του Σχεδίου. Οι μυστικές εταιρείες μέσω των μυστηρίων τους ωθούν προς μια νέα παγκόσμια θρησκεία για τη Νέα Παγκόσμια Τάξη και χρησιμοποιούν τις εσωτερικές βάσεις για την αποκρυφιστική μύηση. Με λίγα λόγια έχουμε:
1. Η Νέα Εποχή διδάσκει στους μαθητές της πως να εργάζονται για την Ιεραρχία.
2. Οι διδασκαλίες της Νέας Εποχής δίδονται από την Ιεραρχία.
3. Το κίνημα για την εγκαθίδρυση της Νέας Παγκόσμιας Τάξης οργανώνεται από την Ιεραρχία.
4. Τα αρχαία μυστήρια δίδονται στην ανθρωπότητα από την Ιεραρχία.
5. Ο πραγματικός στόχος των μυστικών εταιρειών -όπως διδάχθηκε από την Ιεραρχία- είναι η ψυχική εξέλιξη και η μεταμόρφωση του ανθρώπου σ΄έναν θεοποιημένο υπεράνθρωπο.
Ο Ευρωπαϊκός μυστικισμός δεν είχε πεθάνει την εποχή που ιδρύθηκαν οι ΗΠΑ. Το χέρι των μυστηρίων ήλεγχε την εγκαθίδρυση της Νέας Κυβέρνησης και την υπογραφή των μυστηρίων μπορούμε να την δούμε στην Μεγάλη Σφραγίδα των ΗΠΑ. Μια προσεκτική ανάλυση της Σφραγίδας αποκαλύπτει μια σειρά από αποκρυφιστικά σύμβολα που ανάμεσά τους κυρίαρχο είναι ο αποκαλούμενος <<Αμερικανικός Αετός>> ... ο Αμερικανικός Αετός πάνω στη Μεγάλη Σφραγίδα δεν είναι παρά ένας τροποποιημένος Φοίνικας.
Δεν ήταν απλά πολλοί από τους ιδρυτές των ΗΠΑ μέλη σε μυστικές εταιρείες, αλλά δέχονταν τη βοήθεια από ένα ισχυρό σώμα που υπήρχε στην Ευρώπη και τους βοηθούσε να ιδρύσουν τη χώρα αυτή για έναν ιδιαίτερο λόγο, γνωστό μόνο στους λίγους μυημένους. Ας γνωρίσουμε ορισμένες από τις αρχές του ισχυρού μυστικού αυτού σώματος.
Η ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΜΒΟΛΩΝ ΚΑΙ Η ΑΤΡΑΠΟΣ
ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Όποτε κάποια <<ορθοδοξία>> είχε την εξουσία να αποκλείσει ή να σκοτώσει αυτούς που είχαν αμφιβολίες ή έθεταν ερωτήσεις, όποτε η πίεση για συμμόρφωση ήταν τόσο ισχυρή ώστε οι διαφωνούντες να απειλούνται με θάνατο, τα ελεύθερα πνεύματα εύρισκαν πάντοτε τον τρόπο να διαδώσουν τις ιδέες τους. Αυτό μπορεί να απαιτούσε την κάλυψη τους με αλληγορίες ή την επικάλυψη τους με μια λεπτή επιφάνεια ψευδών και παραλόγου.
Ακόμη και σήμερα όλες οι μεταφορές που χρησιμοποιούνται στην ψυχολογία και στην περιγραφή της πραγματικότητας προέρχονται από το λεξιλόγιο της Αλχημείας. Το έργο να γίνει κανείς κάτι διαφορετικό είναι μια μεταμόρφωση.
Μία μεταμόρφωση λαμβάνει χώρα κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού μέσα από διαφορετικά τοπία, ανάμεσα σε μορφές και χρώματα. Με τον τρόπο αυτό ο καθένας μας μεταμορφώνεται. Εκείνοι που αναλαμβάνουν την περιπέτεια αυτή τελειώνουν το δρόμο τους με διάφορες επιβραβεύσεις και αυτό εξαρτάται από το τοπίο που επισκέπτονται, την προσέγγιση που κάνουν και πόσο τμήμα του τοπίου βλέπουν. Στο ταξίδι της μεταμόρφωσης δεν υπάρχουν οδοδείκτες. Δεν είναι ένα ταξίδι που προσφέρεται από ένα ταξιδιωτικό γραφείο. Ο κίνδυνος να χαθεί κανείς, να οπισθοδρομήσει ενώ προσπαθεί να προχωρήσει μπροστά, είναι αυτό που δίνει ζωή στο απρόσμενο. Ο κίνδυνος και η υπόσχεση δημιουργεί τη δυνατότητα της κατανόησης και επιτρέπει την ιδέα της ελευθερίας να θεωρείται ως μια ηθική αρχή. Αυτό που μπορεί να προσφέρει ένας μυημένος είναι η αντίληψη μιας κοινωνίας που δημιουργείται γύρω από την ένωση της διαφορετικότητας. Είναι το αντίθετο της ένωσης μέσα στην εξομοίωση.
Κάθε ένας που μελετά την ιστορία των ιδεών πρέπει να θέσει στον εαυτό του ερωτήματα που αφορούν τις σχέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στις υπάρχουσες ιδεολογίες και την παράδοση, τις άφθαρτες αναπαραστάσεις του κόσμου από τον χρόνο. Τέτοια ερωτήματα αναπόφευκτα οδηγούν στη μελέτη των συμβόλων των μυστηρίων και των μύθων. Αν και δεν είναι υποχρεωμένοι όλοι να έχουν την ίδια άποψη, ο διάλογος είναι ζωτικής σημασίας για ένα πολιτισμό.
Η χρήση των συμβόλων δίνει μια ενόραση στον ίδιο τον κόσμο. Η σχέση ανάμεσα σ΄έναν πραγματικό δρόμο που υπάρχει στην πόλη και κατευθύνεται προς το σπίτι μας και στα ψυχικά μονοπάτια που ο καθένας από μας συνδέει τις επιθυμίες του και τις σκέψεις του με την πραγματικότητα είναι ένα κατανοητό σύμβολο..
Οι μύθοι μελετώνται για να κατανοήσουμε πως λειτουργεί ο ανθρώπινος νους με μια προσδοκία να γίνουμε ελεύθεροι άνθρωποι, άνθρωποι που δρουν παρά αντιδρούν. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους οι μυημένοι αλλάζουν κοστούμια για να παίξουν διαφορετικούς ρόλους. Με τον τρόπο αυτόν μπορούμε να αποκτήσουμε την εμπειρία της πραγματικότητας, την οποία συχνά αρνούνται ή απλά αγνοούν οι άνθρωποι που είναι δεμένοι με τις προκαταλήψεις και τις βεβαιότητες των φιλοσοφιών που βρίσκονται στη μόδα. Η φαντασία και η λογική τροφοδοτούν τον καθένα, ακόμη και όταν αυτά μας τα αρνούνται.
Τα σύμβολα των μυστηρίων είναι μέρος του πολιτισμού μας και της ζωής μας στους πνευματικούς, ψυχικούς και ηθικούς τομείς, όσο και στην καθημερινή μας ζωή.
Ο συμβολισμός μπορεί να μας ελευθερώσει από τις προκαλύψεις μόνον όταν δεν είναι δογματικός. Γίνεται απλά μια ομάδα από απομνημονευμένες απαντήσεις και απλοποιημένες εξισώσεις όπως <<αυτό σημαίνει εκείνο>> κι έτσι το πνεύμα μας περιορίζεται και αποξενώνεται αντί να εμπλουτίζεται. Το ίδιο φάρμακο μπορεί είτε να σκοτώσει, είτε να θεραπεύσει. Η διαφορά είναι ζήτημα ποσότητας: εξαρτάται από την δοσολογία και την περίσταση. Ο συμβολισμός ανοίγει τις πύλες της αντίληψης όταν εξερευνά τις σχέσεις ανάμεσα στις επιθυμίες και τις ιδέες, τη φαντασία και τη λογική, το νου που γενικεύει και τον νου που αναλύει, μόνον όμως όταν εγγυάται πως δεν θα επαναπαυθεί στην άνεση των προκαταλήψεων.
Η εργασία με τον συμβολισμό μπορεί να έχει πρακτική εφαρμογή όταν μας βοηθά να μελετήσουμε τις αυτόματες ανταποκρίσεις μας και να συσχετίσουμε τις λέξεις με το πραγματικό τους νόημα. Διορθώνει τη δημιουργία προκαταλήψεως η οποία με τη σειρά της γεννά μια συμπεριφορά αποξένωσης. Ο συμβολισμός συνοδεύεται συχνά από την μελέτη του Εγώ. Δεν συγχέει την πίστη με την εμπιστοσύνη και μας διδάσκει να σκεπτόμαστε καθαρά και να συμπεριφερόμαστε με καλύτερο τρόπο.
Υπάρχουν δύο ιδέες που δεν πρέπει να ξεχνούμε: <<Να φθάνουμε όλο και πιο μακριά>> και <<να συλλέγουμε ό,τι είναι πολύτιμο>>. Με τον τρόπο αυτόν μπορούμε να προοδεύσουμε προς μια αντικειμενική γνώση. Για να αναπτυχθούν οι θεωρίες αυτές και να υπάρξει μια πρακτική εφαρμογή τους απαιτείται η σύνθεση, η συσχέτιση και η εφαρμογή. αυτά είναι ζωτικά στοιχεία για την ολοκλήρωση του σχεδίου.
Ο συμβολισμός δίνει έμφαση στην υποκειμενική γνώση. Η χρήση του συμβολισμού ενθαρρύνει τον ελεύθερο συσχετισμό και συνδέει το άτομο με την ιστορία, όπως και με τους νόμους που κυβερνούν όλα τα πράγματα. Ο συμβολισμός μπορεί να προσεγγισθεί μέσω της υποκειμενικής γνώσης, όπως στον Σωκρατικό αφορισμό <<Γνώθι σ αυτόν και θα μπορέσεις να γνωρίσεις τον κόσμο και τους θεούς>>.
Αναγνωρίζοντας αυτό θα γνωρίσουμε τη σχέση ανάμεσα στις επιθυμίες και τις ιδέες και θα παραμερίσουμε κάθε δογματική άποψη ακόμη κι αν τα δόγματα βασίζονται στην απόδειξη. Θα διερευνήσουμε τα διαφορετικά επίπεδα νοήματος και θα κατανοήσουμε πως όταν λέμε πως διαλέξαμε μια ιδέα επειδή είναι σωστή επειδή την διαλέξαμε. Όταν λέμε πως ο άνθρωπος δημιούργησε τον Θεό σύμφωνα με τη δική του εικόνα πρέπει να μελετήσουμε εάν λέμε το ίδιο πράγμα με διαφορετικό τρόπο.
Με την εξοικείωσή μας με τον συμβολισμό αναγνωρίζουμε την μυθολογική πλευρά κάθε διαλόγου κι έτσι με τη χρήση του συμβολισμού συλλέγουμε αυτό που έχει διασπαρεί.
Η αίθουσα του διαλογισμού
Η απομόνωση σ΄ένα δωμάτιο ή σε μια σπηλιά ξεκινά μια τελετουργία όπου πραγματοποιείται και βιώνεται μια συμβολική μεταμόρφωση. Όπως μια χρυσαλλίδα βγαίνει από το κουκούλι της έτσι και ο μυημένος βγαίνει από το σκοτάδι ως ένα νέο άτομο. Μία τέτοια συνήθεια υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους και σε όλους τους τόπους όπου οι τελετουργίες μύησης είναι παραδοσιακές. Βοηθά να απομονωθεί ο νεόφυτος από την οικογένειά του ώστε να διαλογιστεί πάνω σε θέματα ζωής και θανάτου. Το δωμάτιο του διαλογισμού είναι μια σύγχρονη μορφή του αρχαίου άντρου της μύησης.
Η σπηλιά είναι στενά συνδεδεμένη με τον λαβύρινθο που καταλήγει στο άντρο, το οποίο είναι συγχρόνως τόπος μυητικού θανάτου και <<δευτέρας γεννήσεως>>. Είναι το κεντρικό σημείο τόσο για την μακροκοσμική όσο και για την μικροκοσμική τάξη. Μέσω αυτού επιτελείται η επικοινωνία τόσο με τις ανώτερες όσο και με τις κατώτερες καταστάσεις. Είναι μια πλήρης εικόνα του κόσμου αφού απεικονίζει σε τελική ανάλυση ένα μυητικό κέντρο.
Ο Έλληνας φιλόσοφος Πορφύριος ερμήνευσε αλληγορικά τον συμβολισμό του άντρου των Νυμφών που περιγράφεται στην Οδύσσεια (V 102 - 112). Είναι ένα σπήλαιο σκοτεινό και αξιαγάπητο που περιέχει λίθινους αργαλειούς και είναι αφιερωμένο στις Νύμφες των υδάτων. Έχει δύο θύρες, την μια στραμμένη προς βορρά, την οποία διαβαίνουν οι άνθρωποι ενώ οι αθάνατοι Θεοί διαβαίνουν τη θύρα που είναι στραμμένη προς το νότο. Ο Πορφύριος ερμηνεύει το Άντρο ως σύμβολο του Σύμπαντος και αποσυμβολίζει τα διάφορα περιγραφόμενα στοιχεία του, φτάνοντας μέχρι την Θεογονία. Τους συλλογισμούς του τους τεκμηριώνει με βάση την μυστηριακή παράδοση, την διδασκαλία του Ορφέα, του Πυθαγόρα, του Εμπεδοκλή και του Πλάτωνα.
Ο Ηράκλειτος, ο Ξενοφάνης, ακόμη και ο ίδιος ο Πλάτων, έψαξαν ορισμένα χωρία του Ομήρου ότι δεν διδάσκουν την αρετή. Μάλλον γιατί ο Όμηρος εξωτερίκευσε μυθικές εικόνες και διηγήσεις που διαφυλάσσοντο μέχρι τότε στα Μυστήρια.
Η σπήλια από την οποία η Δήμητρα κατέβαινε στον Άδη αναζητώντας την Κόρη της ονομαζόταν Κόσμος (Serrius, Επί των Βουκολικών 111, 105).
Για τον Πλάτωνα ο κόσμος αυτός είναι ένας τόπος άγνοιας, βασάνων και τιμωρίας, όπου οι ανθρώπινες ψυχές είναι αλυσοδεμένες από τους Θεούς σα να βρίσκονται μέσα σε μια σπηλιά (Πολιτεία Ζ 514 ΑΒ): <<Φαντάσου ανθρώπους που βρίσκονται σ΄ένα υπόγειο οίκημα σαν σπηλιά ανοικτή προς το φως καθ΄όλο το μάκρος της σπηλιάς.
Σ΄αυτό το οίκημα έχουν ριχτεί οι άνθρωποι από την παιδική τους ηλικία δεμένοι στα πόδια με αλυσίδες και στον αυχένα... Όμοιοι μ΄εμάς είναι αυτοί οι δεσμώτες που δεν βλέπουν τίποτε άλλο πέρα από τον εαυτό τους και τους συντρόφους τους και τις σκιές που προβάλλονται στον τοίχο του σπηλαίου... Πιστεύουν πως ονομάζουν τα πραγματικά αντικείμενα τη στιγμή που ονομάζουν τις σκιές που βλέπουν ... Εάν κάποιος ελευθερωνόταν από το αστραφτερό φως δεν θα είχε τη δύναμη να βλέπει καθαρά τα αντικείμενα, εκείνα των οποίων τότε έβλεπε τη σκιά κι όταν θα επέστρεφε πίσω, οι φυλακισμένοι θα έλεγαν πως χάλασαν τα μάτια του που ανέβηκε επάνω και δεν αξίζει καθόλου τον κόπο να ανέβει κανείς. Όποιος μάλιστα επιχειρούσε να τους λύσει και να τους φέρει στον πάνω κόσμο θα τον φόνευαν>>
Ο συμβολισμός της σπηλιάς στον Πλάτωνα έχει μια έννοια όχι μόνο κοσμική αλλά και ηθική. Η σπηλιά με τις σκιές της ή τις μαριονέτες της αντιπροσωπεύει αυτόν τον κόσμο των φαινομένων απ΄όπου ο άνθρωπος μπορεί να βγει για να μελετήσει τον πραγματικό κόσμο, δηλαδή τον κόσμο των ιδεών.
Οι πολυάριθμες τελετουργίες μύησης αρχίζουν με το πέρασμα μέσα σε μια σπηλιά. Είναι κυρίως η περίπτωση του Ελευσινιακού τελετουργικού απ΄όπου οι μυημένοι δεμένοι μέσα στην σπηλιά έπρεπε να δραπετεύσουν για να κερδίσουν το φως.
Σύμφωνα με μια γνώμη πιο μυστική είναι ο Διόνυσος αυτός που είναι ταυτόχρονα φύλακας του άντρου και αυτός που απελευθερώνει τον φυλακισμένο σπάζοντας του τις αλυσίδες (Διόνυσος Λυαίος, Ελευθερεύς, κλπ.): Ο μυημένος είναι ένας Διόνυσος που στην πραγματικότητα ο ίδιος φυλακίζεται και ο ίδιος στο τέλος απελευθερώνεται.
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα και τον Πυθαγόρα η ψυχή βρίσκεται φυλακισμένη από τα πάθη της και απελευθερώνεται από τον εαυτό της δηλαδή από τη σκέψη.
Βλέπουμε πως ολόκληρη η Ελληνικά παράδοση σχετίζεται στενά με τον μεταφυσικό και τον ηθικό συμβολισμό: την κατασκευή ενός αρμονικού Εγώ, σ΄έναν αρμονικό κόσμο.
Ο σπόρος
Ο συμβολισμός της χλωρίδας οδηγείται βαθιά στις αρχές της ομιλίας και της σκέψης. Οι πρώτοι προβληματισμοί γύρω από τη φύση χρησιμοποιούσαν την εικονογράφηση του ανθρώπινου σώματος: Η Μητέρα Φύση γονιμοποιείται από τη βροχή, τον σπόρο του Ουρανό Πατέρα και ζει ατελείωτες επιστροφές μέσα από τους κύκλους των εποχών. Αυτό δημιούργησε μια σειρά μεταφορών που βοήθησαν να τεθεί ο άνθρωπος μέσα στον κόσμο.
Μόλις δημιουργήθηκε αυτός ο τύπος της μεταφοράς τα ανθρώπινα όντα άρχισαν να μελετούν τα φυσικά φαινόμενα και η μελέτη αυτή σύντομα ήλθε σε αντίθεση με τις μυθολογικές αναπαραστάσεις.
Ο λόγος και ο μύθος χωρίστηκαν σε δύο ξεχωριστές κατηγορίες οι οποίες λειτουργούν συμπληρωματικά. Οι πιο αρχαίες τελετές αφορούν τον κύκλο του θανάτου και της ανάστασης. Σε κάθε πολιτισμό αυτός ήταν ένας τρόπος δόμησης των σημαντικών στιγμών της ανθρώπινης ζωής: γέννηση, ωρίμανση, μεταμόρφωση.
α. Ο σπόρος του καλαμποκιού
Ο θάνατος και η αναγέννηση του σπόρου είναι ένα θέμα κοινό στις περισσότερες μυστηριακές λατρείες της αρχαιότητας και κυρίως σ΄αυτήν της Ελευσίνος. Για τους Αιγυπτίους ήταν έμβλημα του Όσιρι και συμβόλιζε τον θάνατο και την ανάστασή του.
β. Ο Χρυσός Κλώνος
Ο Αινείας αναζήτησε τον πατέρα του Αγχίση κι αυτό περιγράφεται στο ΣΤ' βιβλίο της Αινειάδας του Βιργιλίου. Ο Αινείας συμβουλεύθηκε μια Σίβυλλα για να βρει εάν μπορούσε να κατέβει στον κόσμο των σκιών και να μιλήσει με τον πατέρα του. Η Σίβυλλα του έδωσε την απαραίτητη ενθάρρυνση, του είπε όμως πως θα επιτύγχανε να βρει τον πατέρα του, τον πρόγονο των Τρώων, μόνον αν εύρισκε τον Χρυσό Κλώνο και τον κρατούσε στο χέρι του. Αυτός ο Χρυσός Κλώνος μπορούσε να βγει εύκολα από το δέντρο.
Ο Βιργίλιος διηγείται επίσης την ιστορία του Πριάμου, του βασιλέα της Τροίας, που έστειλε το γιο του Πολύδωρο να μεταφέρει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό στον Βασιλέα της Θράκης. Οι Θράκες δολοφόνησαν τον Πολύδωρο και τον έθαψαν μυστικά. Κατά τύχην ο Αινείας ταξιδεύοντας τράβηξε το κλαδί ενός θάμνου και ανακάλυψε τα υπολείμματα του Πολύδωρου.
Υπάρχει ένα κοινό στοιχείο στις ιστορίες αυτές: Η ευκολία να τραβήξει κανείς το κλαδί, που σημαίνει πως είχε ξεριζωθεί κάπου αλλού και είχε φυτευτεί ξανά στη θέση όπου θάφτηκε ένας νεκρός. Αυτή η μεταφύτευση μπορεί να σχετίζεται με μια νεκρική τελετή, βασική τελετή που παρέχεται ακόμη και σ΄ένα σώμα που θάφτηκε μυστικά.
γ. Το δέντρο και το δάσος
Το δέντρο επικοινωνεί. Είναι γεμάτο από ευφράδη σύμβολα γι΄αυτούς που θέλουν να περιγράψουν την διαδικασία της διαμόρφωσης: τα πολλά κλαδιά που βγαίνουν από έναν και μόνο κορμό, οι ρίζες που το βάθος τους αντιστοιχεί στο ύψος του κορμού. Είναι μια κεντρική μεταφορά για πολλούς πολιτισμούς: Το δέντρο της γνώσης, το δέντρο της ζωής, ο άξονας του κόσμου, η ένωση ανάμεσα σε ουρανό και γη.
Αυτό που είναι σημαντικό είναι η αναγνώριση ενός δέντρου από τα άνθη του και τους καρπούς του και όχι από τον κορμό του. Το έργο αυτό σχετίζεται με την επανατοποθέτηση της ζωής όπου η συμβατική σκέψη δίνει έμφαση στον κορμό που συμβολίζει τα φαινόμενα ή τα ενδύματα. Είναι σημαντικό να επανανακαλύψουμε την πραγματική αλήθεια που απαιτεί να αναζητούμε τα άνθη και τους καρπούς.
δ. Η δάφνη και η ελιά
Ιερή του Απόλλωνος, η δάφνη, συμβολίζει την νίκη στον ανταγωνισμό ή στον πόλεμο. Ένα στεφάνι δάφνης απονέμετο στους νικητές των αγώνων. ¨Όπως και με όλα τα αειθαλή, η δάφνη σχετίζεται με τον συμβολισμό της Αθανασίας. Το δέντρο του Απόλλωνα συσχετίζει τον σοφό και τον ήρωα. Η Πυθία και οι ιερείς του Απόλλωνα μασούσαν ή έκαιγαν φύλλα δάφνης που ήταν ιερά του Θεού και είχαν μαντικές ικανότητες. Αυτοί που δέχονταν μια ευνοϊκή απάντηση από την Πυθία επέστρεφαν στην πατρίδα τους φορώντας δάφνινα στεφάνια.
Η ελιά είναι ιερό δέντρο της Αθηνάς. Υπήρχε σε αφθονία στην πεδιάδα της Ελευσίνας όπου και προστατευόταν. Όποιος κατέστρεφε μια ελιά οδηγείτο στο δικαστήριο. Της αποδόθηκαν θείες ιδιότητες στον Ομηρικό Ύμνο προς τη Δήμητρα, η οποία εισήγαγε τους μυημένους στα Μυστήρια της Ελευσίνας.
Ο συμβολισμός της ελιάς είναι πλούσιος. Το λάδι της ως πρώτη ύλη για τους λύχνους σχετιζόταν με το φως. Η δάφνη και η ελιά σχετίζονταν με δύο τρόπους. Από την μία το συμβολικό τους νόημα είναι συμπληρωματικό. Από την άλλη δημιουργούν ένα <<συμβολικό ζεύγος>> με δική του ζωή. Η ελιά όπως και η δάφνη σχετίζονται με τη νίκη. Οι Έλληνες πρόσφεραν στεφάνια ελιάς στους νικητές των Ολυμπιακών Αγώνων. Τα δύο αυτά φυτά σχετίζουν τον Απόλλωνα με την Αθηνά. Έτσι μπορούμε να βρούμε τον δρόμο που οδηγεί στην κατανόηση της σχέσης ανάμεσα στην προσπάθεια και την ανταμοιβή.
ε. Το Ρόδο
Έχει την ίδια συμβολική αξία με τον λωτό στην Ανατολή. Στη Δύση το ρόδο είναι αφιερωμένο στην Αφροδίτη. Γεννήθηκε από το χαμόγελο του Έρωτα ή έπεσε από τα μαλλιά της Αυγής καθώς χτενιζόταν. Η πρώτη τριανταφυλλιά υποτίθεται πως βγήκε από τη γη τη στιγμή που η Αφροδίτη αναδύθηκε από τα κύματα. Μια σταγόνα νέκταρ, το ποτό των θεών, έπεσε κι έτσι γεννήθηκε η τριανταφυλλιά. Σύμφωνα με τον μύθο τα ρόδα ήταν στην αρχή λευκά, όταν όμως η Αφροδίτη έτρεξε να βοηθήσει τον Άδωνι που απειλείτο από τον ζηλιάρη Άρη, ένα αγκάθι την πλήγωσε στο πόδι και η πληγή που αιμορράγησε έβαψε τα πέταλα του ρόδου, κόκκινα.
Ο Όνος του Απουλήϊου ξανακερδίζει την ανθρώπινη μορφή του τρώγοντας μια γιρλάντα από τριαντάφυλλα που του δόθηκαν από τον ιερές της Ίσιδος. Έτσι σύμφωνα με τον Απουληϊο, το ρόδο είναι το σύμβολο της αναγέννησης. Είναι ακόμη αλχημικό σύμβολο της ζωής.
Σχετίζεται με τη γνώση και πιστεύεται πως είναι ο θησαυρός της σοφίας. Το ρόδο αντιπροσωπεύει τη σοφία, την ομορφιά και την αναγέννηση. Ο έρωτας μας αλλάζει μέσα από μια διαδικασία μεταμόρφωσης. Οι αλλαγές αυτές δεν είναι απαραίτητα επωφελείς κι αυτή είναι η έννοια του μύθου της Κίρκης, που μπορεί να θεωρηθεί καθαρή αλληγορία. Η επικίνδυνη αυτή μάγισσα μεταμορφώνει τους συντρόφους του Οδυσσέα σε χοίρους επειδή, αντίθετα με τον αρχηγό τους, είναι ανίκανοι να παραμείνουν νηφάλιοι κατά τη διάρκεια μιας οινοποσίας.
Ο ΖΩΪΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Σ΄αυτήν την συλλογή των εικόνων ανακαλύπτουμε τις ρίζες μας και δίνουμε νόημα στην εμπειρία μας. Πραγματικά και φανταστικά ζώα έχουν τη θέση τους σ΄αυτές τις εικόνες.
α. Ο Δικέφαλος Αετός
Σύμφωνα με τον Φρέηζερ (Χρυσός Κλώνος) πρόκειται για ένα Χιτιτικό σύμβολο που υιοθετήθηκε από τους Σελτζούκους Τούρκους. Το σύμβολο αυτό δεν ήταν άγνωστο στους αρχαίους Μεξικανούς. Παρουσιάζεται στον Κώδικα Νουτάλ, όπου και ενσαρκώνει χωρίς αμφιβολία, σύμφωνα με τον Μπεγιέ, μια θεότητα της βλάστησης. Συνοδεύεται με φυτά και κοχύλια.
Για τους αρχαίους πολιτισμούς της Μικράς Ασίας ο δικέφαλος αετός ήταν σύμβολο της ανώτατης εξουσίας. Στις Σαμανικές παραδόσεις της Κεντρικής Ασίας παρουσιάζεται στην κορυφή του άξονα του κόσμου που είναι τοποθετημένος στο κέντρο του χωριού. Οι Ντολγκάν το ονομάζουν πουλί - αφέντη και το τοποθετούν κι αυτοί στον κίονα που δεν καταρρέει ποτέ, σαν ένα αντίγραφο που τοποθετείται μπροστά στον οίκο του ανώτατου θεού, αυτού που ποτέ δεν γερνά.
Στην εποχή των Σταυροφοριών οι Ευρωπαίοι το δανείστηκαν από τους Σελτζούκους Τούρκους για να τοποθετηθεί αργότερα στους αυτοκρατορικούς στρατούς του Βυζαντίου, της Αυστρίας και της Ρωσίας.
Ο διπλασιασμός της κεφαλής εξηγεί την δυαδικότητα ή την πολυπλοκότητα του σώματος της αυτοκρατορίας και επιτείνει τον ίδιο τον συμβολισμό του αετού: βασιλική εξουσία, πραγματικά αυτοκρατορική κυριαρχία, βασιλεύς των βασιλέων.
β. Ο ορειχάλκινος όφις και ο πραγματικός κόσμος
Το ερπετό ξεχωρίζει απ΄όλα τα είδη ζώων. Πρέπει εδώ απαραίτητα να τοποθετήσουμε αυτό το ψυχρό ον, χωρίς πόδια, χωρίς φτερά, στην αρχή κάθε προσπάθειας. Με την έννοια αυτή ο άνθρωπος και ο όφις είναι αντίθετοι, είναι συμπληρωματικοί, είναι αντίπαλοι. Με την ίδια έννοια επίσης μέσα στον άνθρωπο υπάρχει ένα ερπετό, κυρίως εκεί που υπάρχει λιγότερη κρίση. Ένας ψυχαναλυτής λέει πως το ερπετό ενσαρκώνει την κατώτερη ψυχή, τον σκοτεινό ψυχισμό, αυτό που είναι σπάνιο, ακατανόητο και μυστηριώδες.
Πολυάριθμοι ποταμοί της Ελλάδος και της Μικράς Ασίας φέρουν το όνομα του όφι ή του δράκοντα. Στο επίπεδο της κοσμογενέσεως είναι ο Ωκεανός που με τις εννέα σπείρες του περιτριγυρίζει τον κόσμο, ενώ η δέκατη, που περνά κάτω από τη δημιουργία, δημιουργεί την Στύγα, σύμφωνα με την Θεογονία του Ησίοδου. Ο συμβολισμός του ερπετού σχετίζεται με την ιδέα της ίδιας της ζωής.
Κάποτε η εικόνα του ερπετού αποκτά τη δύναμη του ταύρου και απεικονίζεται με κέρατα. Ο ίδιος ο Αχελώος, ο πιο μεγάλος ποταμός της αρχαίας Ελλάδος αποκτά τα χαρακτηριστικά του ερπετού και του ταύρου.
Στην Ελληνική Μυθολογία υπάρχει η πάλη του Διός και του Τυφώνος. Ο Τυφών, γιος της Γαίας δεν είναι πια ένα ερπετό, αλλά ένας τερατώδης δράκος με εκατό κεφάλια και πιο ψηλός κι από βουνό. Ενσαρκώνει λοιπόν τις αμέτρητες φυσικές δυνάμεις που πολεμούν εναντίον του πνεύματος. Είναι σημαντικό πως για να νικήσει αυτόν τον αντάρτη, ο Ζεύς ζητά τη βοήθεια της Αθηνάς, δηλαδή της λογικής, ενώ όλοι οι άλλοι Ολύμπιοι τρομοκρατημένοι βρίσκουν καταφύγιο στην Αίγυπτο. Αυτή η μυθική Αίγυπτος θα γίνει το σύμβολο της ζωικής φύσης.
γ. Το κλειδί από ελεφαντόδοντο
Το έβλημα αυτό του μυστικού διδασκάλου τοποθετείται ανάμεσα στα ζωικά σύμβολα αφού είναι δημιουργημένο από οργανική ύλη. Τα εργαλεία φτιάχνονται από ορυκτά και φυτική ύλη, το κλειδό όμως αυτό δεν είναι εργαλείο, είναι ένα σύμβολο. Αντιπροσωπεύει την πρόθεση αυτού που το φέρει να ανοίξει τις εσωτερικές κλειδαριές που βρίσκονται μέσα του ή μέσα στον μέλλοντα μυημένο, στα βάθη του οποίου βρίσκεται το κυρίαρχο ψέμα. Το κλειδί αυτό σχετίζεται με τον Πυθαγορισμό και τις πηγές του, που βρίσκονται στη Μέμφιδα, όπως και στους <<Λευκούς Τοίχους>> του ναού του Πτάχ.
Συνεχίζετε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.