Μέρος έβδομον
Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Στα 1789 η Γαλλία ήταν το πιο πλούσιο και πιο πολυάνθρωπο κράτος στην Ευρώπη όταν ξεκίνησε το <<πιο μεγάλο πείραμα πάνω στην Δημοκρατία>>.
Η πολεμική κραυγή ήταν: <<Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα>> και όχημα ο Κομμουνισμός. Ο αναρχικός πρίγκιπας Κροπότκιν στα 1908 έγραψε:
<<Αυτό που μαθαίνουμε σήμερα από την μελέτη της Μεγάλης Επανάστασης... είναι πως υπήρξε η πηγή και η καταγωγή όλων των παρόντων κομμουνιστικών, αναρχικών και σοσιαλιστικών αντιλήψεων. Μέχρι τώρα ο σύγχρονος σοσιαλισμός δεν έχει προσθέσει απολύτος τίποτα στις ιδέες που κυκλοφορούσαν στον Γαλλικό λαό ανάμεσα στα 1789 και τα 1794, οι ιδέες που προσπάθησαν να θέσουν σε εφαρμογή στο δεύτερο έτος της Δημοκρατίας. Ο σύγχρονο σοσιαλισμός συστηματοποίησε μόνο τις ιδέες αυτές και βρήκε επιχειρήματα για τις στηρίξει... >>.
Πράγματι, η Γαλλική Επανάσταση υπήρξε η πηγή των Κομμουνιστικών, αναρχικών και σοσιαλιστικών θεωριών που οδήγησαν στις γκιλοτίνες, που έπνιξαν στο αίμα τη Γαλλία. Αυτές οι ίδιες θεωρίες εφαρμόστηκαν τον 20ο αιώνα και οδήγησαν στην δολοφονία πάνω από εκατό εκατομμύρια ανθρώπινα όντα.
Πολλά μπορούμε να μάθουμε από την Μεγάλη Επανάσταση. Η Βρετανίδα ιστορικός Νέστα Γουέμπστερ γράφει:
<<Αν θέλουμε να μάθουμε την αλήθεια γι΄αυτές τις μεγάλες επαναστατικές εκρήξεις πρέπει να σκάψουμε πολύ
κάτω από την επιφάνεια, πρέπει να βρούμε τη σχέση ανάμεσα στη νάρκη και την έκρηξη, ανάμεσα στις πράξεις
των ανθρώπων και τις αιτίες που τις προκάλεσαν>>.
Μολονότι αγνοούνται από τους περισσότερους ιστορικούς, κυρίως από εκείνους που επιθυμούν να ηρωοποιήσουν τους ηγέτες της Επανάστασης, η αλήθεια είναι καταγεγραμμένη στις πηγές. Τα έγγραφα αυτά βρίσκονται στη διάθεση όλων αυτών που θέλουν να μάθουν την αλήθεια για την σκοτεινή αυτή περίοδο της παγκοσμίου ιστορίας.
Ο Λόρδος Άκτον είπε:
<<Το τρομερό στη Γαλλική Επανάσταση δεν είναι η αναταραχή αλλά ο σχεδιασμός είναι προφανής αν μελετήσουμε τα κείμενα του Αδάμ Βαϊσχάουπτ, ο οποίος θέλει να ανατρέψει όλες τις κυβερνήσεις και να κυβερνήσει τον κόσμο>>.
Είναι τραγικό αλλά η Επανάσταση ξεκίνησε σε μια εποχή κατά την οποία είχε γίνει μεγάλη πρόοδος προς τις αναμορφώσεις που είχε γίνει μεγάλη πρόοδος προς τις αναμορφώσεις που είχε επιδιώξει ο λαός. Η δύναμη πίσω από το κίνημα της αναμόρφωσης δεν ήταν οι επαναστάτες αλλά ο Βασιλέας Λουδοβίκος ΙΔ'.
Δυστυχώς η ειρηνική αναμόρφωση δεν ήταν η τύχη της Γαλλίας. Τα σχέδια για μια βίαιη επανάσταση βρίσκονταν ήδη σε εξέλιξη και ήδη ξεκίνησε η συνωμοσία των Ορλεανιστών.
Αρχηγός της συνωμοσίας αυτής ήταν ο Δούκας της Ορλεάνης, ένας ευγενής με μεγάλο πλούτο, που στρατολογήθηκε στους Ιλλουμινάτι από τον Μιραμπό. Εξαπατήθηκε από τους Επαναστάτες, οι οποίοι καλλιεργούσαν τις ελπίδες του πως θ΄αρπάξει τον θρόνο από τον εξάδελφό του, τον Λουδοβίκο ΙΣΤ' και καθοδηγούμενος από το μίσος του για την βασίλισσα Αντουανέτα, ο Δούκας της Ορλεάνης έγινε το πιο πρόθυμο εργαλείο της συνωμοσίας.
Ο λαός όμως μισούσε και περιφρονούσε τον Δούκα. Αυτό οφείλετο κυρίως στον χαρακτήρα του και την περιφρόνηση που έδειχνε για τον λαό. Ήταν δύσκολο γι΄αυτούς που τον υποστήριζαν να πείσουν τον λαό πως αυτός που μέχρι τότε τους απειλούσε, είχε γίνει συνοδοιπόρος τους στον αγώνα για την ελευθερία.
Η επιλογή του Δούκα της Ορλεάνης για την θέση του Μεγάλου Διδασκάλου του Μασονικού Τάγματος στη Γαλλία αποτέλεσε την μεγάλη επιτυχία των σχεδίων των Ιλλουμινάτι, που έτσι διείσδυσαν στον Ελευθεροτεκτονισμό και τον χρησιμοποίησαν σαν βάση για την προώθηση της αιματηρής επανάστασης.
Από τις Μασονικές Στοές στη Γαλλία οργανώθηκαν οι Λέσχες των Ιακωβίνων, οι οποίες παρείχαν την ηγεσία στα γεγονότα της Γαλλικής Επανάστασης.
Τόσο στην αρχή όσο και κατά την διάρκεια της Επανάστασης, την εκστρατεία ενάντια στον Βασιλέα και την Βασίλισσα, την ανέλαβαν οι παπάδες και οι ευγενείς, τόσο με τον γραπτό όσο και με τον προφορικό λόγο, ώστε να προκαλέσουν το μίσος του λαού.
Αυτή η μορφή προπαγάνδας ήταν απλώς η εφαρμογή της τεχνικής του Μεγάλου Ψεύδους. Εκτός από την προπαγάνδα ήταν απαραίτητη η πρόκληση μιας κρίσεως που θα ανατάρασσε το λαό. Οι πράκτορες του Δούκα της Ορλεάνης αγόρασαν τα αποθέματα σιτηρών και τα έκρυψαν από τον λαό.
Πρόκειται για την εφαρμογή της τεχνικής που συναντούμε στη Βίβλο όπου ο Ιωσήφ καταληστεύει τον Αιγυπτιακό λαό με την μέθοδο των παχιών και των ισχνών αγελάδων.
Με τον τρόπο αυτό η απειλή του λιμού που αντιμετώπιζε τώρα ο λαός προσέθεσε το σύνθημα "ψωμί" δίπλα στην ελευθερία και την ισότητα. Για να προκαλέσουν τον λαό κατηγόρησαν τον Βασιλέα και τους ευγενείς πως αυτοί μονοπώλησαν τα αποθέματα. Σ΄ολόκληρη την Επανάσταση η τακτική αυτή, δηλαδή να κατηγορούν τον εχθρό γι΄αυτά που κάνουν οι ίδιοι, χρησιμοποιήθηκε σταθερά.
Για να αιματοκυλήσουν την Επανάσταση ήταν ανάγκη να κάνουν ακόμη ένα βήμα, να προσλάβουν εγκληματίες και πράκτορες. Οι άνθρωποι αυτοί από τη Νότια Γαλλία και την Ιταλία, γνωστοί ως Μαρσεγιέζοι, άρχισαν να εισβάλλουν στο Παρίσι την Άνοιξη του 1789, άνδρες με άγρια εμφάνιση, που κρατούσαν στα χέρια τους ρόπαλα απετέλεσαν τον σκληρό πυρήνα των αναταραχών που θα ακολουθούσαν.
Οι στρατιές αυτές εισέβαλαν στα εργοστάσια και τα εργαστήρια και εξανάγκαζαν τους εργάτες να τους ακολουθήσουν. Στους δρόμους άρπαζαν ένα άτομο και το κρατούσαν σφικτά ενάντια στη θέλησή του.
Το χρήμα, το κρασί και οι υποσχέσεις για λαφυραγώγηση υποκινούσαν τους εγκληματίες αυτούς που διψούσαν για αίμα. Σ΄αυτές τις μεγάλες αναταραχές από την κατάληψη της Βαστίλης, την πορεία προς τις Βερσαλλίες, την εισβολή στο παλάτι του κεραμικού, τις σφαγές του Σεπτεμβρίου και την Βασιλεία του τρόμου, οι στρατιές αυτές αποτελούσαν τον σκληρό πυρήνα του όχλου.
Οι αγριότητες που πραγματοποιήθηκαν κατά την Επανάσταση ήταν έργο αυτών των πληρωμένων δολοφόνων. Μετά την πρώτη επιτυχημένη ανταρσία ο Μιραμπό ισχυρίστηκε πως <<με εκατό λουδοβίκια μπορεί κανείς να κάνει μια καλή ανταρσία>>.
Για να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα υστερίας στους κατοίκους του Παρισιού οι ηγέτες της Επανάστασης διέδιδαν ψεύτικες φήμες και προκλητικά ψεύδη. Όσο εκπληκτικό και αν φαίνεται, άσχετα από το πόσο τερατώδη ήταν τα ψέματα, άσχετα από το γεγονός ότι οι φήμες αποδεικνύοντο ψευδές, ο λαός δεν φαινόταν να μπαίνει στο νόημα.
Αυτό έκανε έναν παρατηρητή να δηλώσει: <<Έτσι συμβαίνει στις επαναστάσεις. Ένας παλιάνθρωπος γράφει και εκατό χιλιάδες ανόητοι τον πιστεύουν>>.
Από την έναρξη των εργασιών της Εθνικής Συνέλευσης δεν φάνηκε να υπάρχει καμία πραγματική πρόθεση για να κάνουν αληθινές μεταρρυθμίσεις. Κάθε υποχώρηση από την πλευρά του βασιλέα και των ευγενών συναντούσε ωμές εκρήξεις βίας και αυξανόμενων απαιτήσεων. Η συνωμοσία δεν ήθελε μεταρρύθμιση αλλά επανάσταση.
Η κατάληψη της Βαστίλης στις 14 Ιουλίου του 1789 αποτέλεσε μεγάλη απογοήτευση για τους επαναστάτες. Ο λαός του Παρισιού προσπάθησε να πάρει τα όπλα για να προστατέψει τον εαυτό του όταν τρομοκρατήθηκε από τις αυξανόμενες βιαιοπραγίες και την κατάρρευση του νόμου και της τάξης. Διαδόθηκαν τότε φήμες πως στην Βαστίλη βρισκόταν τα όπλα που χρειάζονταν. Έτσι ένα μεγάλο πλήθος κατευθύνθηκε αναζητώντας όχι μόνο όπλα για την ασφάλειά του αλλά και για να προστατέψει την μοναρχία.
Αυτό που βρήκαν μέσα στο <<μισητό έμβλημα του δεσποτισμού>> όπως παρουσιάζεται η Βαστίλη από τους επαναστατικούς συγγραφείς, είναι πως δεν υπήρχαν σιδηροδέσμιοι ή χώροι βασανιστηρίων αλλά επτά φυλακισμένοι που ζούσαν με σχετική άνεση. Τέσσερις από αυτούς ήταν πλαστογράφοι, δύο ήταν τρελοί και ο άλλος ήταν ένας άντρας που φυλακίστηκε από αίτηση της ίδιας του της οικογένειας. Ο Βασιλέας είχε ήδη σχεδιάσει να κατεδαφίσει την παλιά φυλακή, οι εχθροί του όμως δεν του έδιναν την τιμή να το κάνει.
Ένας τομέας που δεν προέβλεψαν οι επαναστάτες ήταν η διαφθορά του Στρατού, είτε με δωροδοκία με την χρήση πορνών ή δολοφονίας. Είναι εκπληκτικό αλλά ο Λαφαγιέτ έγινε μέλος των Ιλλουμινάτι και εισήλθε στην επανάσταση αφού είχε μόλις βοηθήσει τον Τζωρτζ Ουάσινγκτον να νικήσει τους Βρετανούς. Ο Λαφαγιέτ πότε υποστήριζε την Επανάσταση και πότε την Μοναρχία μέχρι που εξαναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα για να συλληφθεί και να φυλακιστεί από τους Αυστριακούς. Για την συμπεριφορά του Λαφαγιέτ η βασίλισσα κάποτε είπε: <<Ο Θεός μας έσωσε επειδή δεν σωθήκαμε από τον Λαφαγιέτ>>.
Στην δεύτερη μεγάλη έκρηξη της Επανάστασης, στην πορεία προς τις Βερσαλλίες στις 5 και 6 Οκτωβρίου του 1789 χρησιμοποιήθηκε το ίδιο σχέδιο: Πρώτα δημιουργήθηκε μια κρίση κατόπιν με την πρόφαση ότι θα λύσουν την κρίση οδήγησαν τον λαό στην εξέγερση με την βοήθεια του σκληρού πυρήνα των πληρωμένων επαναστατών. Σ΄αυτήν την προκατασκευασμένη κρίση η συνωμοσία των Ορλεανιστών αγόρασε τα σιτηρά και τα έκρυψε από τον λαό. Είπαν τότε στον λαό του Παρισιού πως υπεύθυνοι ήταν ο βασιλέας και η βασίλισσα, γι΄αυτό και πρέπει να βαδίσουν προς την βασιλική κατοικία για να πάρουν το ψωμί.
Όπως και πριν, εκτός από εκείνους που ήταν πραγματικά πεινασμένοι, υπήρχαν και πολλοί από το πλήθος που δωροδοκήθηκαν ή εξαναγκάστηκαν να συμμετάσχουν ενάντια στη θέλησή τους. Στην κεφαλή της πορείας τοποθετήθηκαν γυναίκες για να αποτρέψουν τους στρατιώτες να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους, ώστε να διαλύσουν το πλήθος καθώς αυτό προχωρούσε. Ανάμεσα στις γυναίκες αυτές βρίσκονταν και αρκετοί άντρες ντυμένοι με γυναικεία ρούχα.
Δύο γεγονότα απέτρεψαν την ανατροπή της Μοναρχίας στην περίπτωση αυτή. Το ένα ήταν το θάρρος του βασιλιά μπροστά στο πλήθος και η μεγαλοψυχία του να προσφέρει ψωμί που βρισκόταν στις Βερσαλλίες για να θρέψει τους πεινασμένους. Το δεύτερο γεγονός ήταν η άφιξη του Λαφαγιέτ, ο οποίος υπέταξε την ανταρσία.
Το καλό στην περίπτωση αυτή ήταν πως η πορεία στις Βερσαλλίες άνοιξε τα μάτια του Λαφαγιέτ όσον αφορά την Ορλενική συνωμοσία. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την δημόσια έκθεση της συνωμοσίας και την εξορία του Δούκα της Ορλεάνης. Δυστυχώς αυτό έφερε τέλος στον ρόλο του στην Γαλλική Επανάσταση. Μετά από μια περίοδο περίπου τριών ετών πραγματοποιήθηκε η τρίτη μεγάλη ανταρσία και η κατάληψη του Κεραμεικού στις 10 Αυγούστου του 1792. Αυτό συνέβη όταν οι Λέσχες των Ιακωβίνων έλεγχαν την Γαλλία. Στα 1789 ο λαός είχε επιλέξει τους αντιπροσώπους του, αλλά εξαιτίας της επιρροής του Ροβεσπιέρου, που και αυτός ήταν μέλος των Ιλλουμινάτι, αυτοί που εργάζονταν για το Σύνταγμα στα 1791 δεν έγιναν μέλη του νέου κράτους.
Αναφερόμενος στις Λέσχες των Ιακωβίνων ο Ντιμπουριέ έγραψε:
<<Η εταιρεία αυτή που επέκτεινε παντού τις πολυάριθμες φιλίες της έκανε χρήση των επαρχιακών λεσχών για να γίνει κυρίαρχος των εκλογών. Όλοι οι περίεργοι, οι κακογράφοι, όλοι οι πράκτορες της αναταραχής επιλέχθηκαν για να πάνε να αντιπροσωπεύσουν το έθνος...>>.
Όταν οι αντιπρόσωποι των Λεσχών των Ιακωβίνων εμφανίστηκαν στην Συνέλευση σταμάτησαν κάθε πραγματική πρόοδο προς την μεταρρύθμιση, αναφερόμενοι διαρκώς σε ασήμαντες λεπτομέρειες. Τη νύχτα συναντώντο σε μυστικούς κύκλους και συνωμοτούσαν για την Επανάσταση.
Καθώς παρατηρούμε την τρίτη μεγάλα ανταρσία αρχίζουμε να κατανοούμε το πραγματικό πρόσωπο της Επανάστασης που έβγαλε τη μάσκα της μεταρρύθμισης.
Μια ψευδής φήμη που χρησιμοποίησαν για να εξοργίσουν το λαό του Παρισιού και να τον ωθήσουν σε ανταρσία ήταν πως 15.000 αριστοκράτες ήταν έτοιμοι να σφαγιάσουν όλους τους επαναστάτες. Τότε είπαν στον λαό πως για να αποτρέψουν αυτήν την σχεδιαζόμενη σφαγή έπρεπε να εισβάλλουν στην κατοικία του βασιλέα και να καταστρέψουν την μοναρχία. Αυτό ήταν ακριβώς από εκείνο που πραγματικά συνέβη. Την εφαρμογή δεν την σχεδίαζαν οι αριστοκράτες αλλά οι επαναστάτες. Όπως συνέβη και στις Βερσαλλίες όταν το πλήθος εισέβαλε στην βασιλική κατοικία, ο βασιλιάς διέταξε τους φρουρούς του να μην πυροβολήσουν το πλήθος για να τον προστατέψουν.
Μετά την πτώση του Κεραμεικού το πλήθος κατελήφθη από μανία καταστροφής. Κάθε τι στο δρόμο του ήταν αντικείμενο λαφυραγώγησης: Έπιπλα, καθρέφτες, πίνακες, έργα τέχνης, κοσμήματα, όλα έπεσαν στα χέρια τους. Χιλιάδες φιάλες κρασιά αρπάχτηκαν από τα κελάρια και καταναλώθηκαν.
Οι Ελβετοί φρουροί που παρέμειναν στη θέση τους σφαγιάστηκαν με βάρβαρο τρόπο συμπεριλαμβανομένων και των τραυματισμένων που βρίσκονταν αβοήθητοι στη γη. Οι άγριες ορδές των επαναστατών κυνήγησαν τα θύματά τους ως τα πιο βαθιά κελάρια και τις πιο ψηλές στέγες. Ο λαός χόρευε ανάμεσα στο αίμα και το κρασί. Ένας άνδρας έπαιζε βιολί δίπλα στα πτώματα καθώς τα ακρωτηρίαζαν. Ένας άλλος άνδρας μέσα στην επαναστατική του φρενίτιδα ήπιε ένα ποτήρι αίμα.
Η δύναμη της συνωμοσίας πίσω από την Επανάσταση αποκτούσε τέτοια εξουσία ώστε μπορούσε πλέον όχι μόνο να εξοντώσει βασιλείς, ευγενείς και κληρικούς, αλλά και τους ίδιους τους ηγέτες της Επανάστασης. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν μια βασιλεία τρόμου και αναρχίας.
Μολονότι τα αισθήματα στην Αμερική για την Επανάσταση ήταν διχασμένα, υπήρχαν αρκετοί σοφοί και ικανοί πολιτικοί που μπορούσαν να δουν το επερχόμενο ολοκαύτωμα. Ο Γουίλλιαμ Χόαρ στο βιβλίο του <<Αρχιτέκτονες της Συνωμοσίας>> παρουσιάζει την άποψη του Τζων Άνταμς.
<<Είναι γεγονός πως πολλοί Αμερικανοί ήταν σκεπτικιστές από την αρχή. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν ο πάντα διεισδυτικός Τζων Άνταμς. Ο βιογράφος του Παίητζ Σμίθ, αναφέρει πως ο Άνταμς <<από την πρώτη στιγμή την έβλεπε με μεγάλη καχυποψία...>> την ίδια στιγμή δεν μπορούσε παρά να σημειώσει πως <<η μορφή της διακυβέρνησης που υιοθετήθηκε δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα παραπάνω από ένα πείραμα>>. Μια ισχυρή προσκόλληση σ΄αυτό θα οδηγούσε την Γαλλία σε μεγάλα και μικρά βάσανα>>. Εάν σε μια συνέλευση κυριαρχήσουν οι δημαγωγοί το αποτέλεσμα θα είναι οι επαναλαμβανόμενες ανταρσίες και η αταξία - μια διαδοχή από αιματηρές συγκρούσεις>>.
Ένας άλλος Αμερικανός πολιτικός που έβλεπε τα γεγονότα στη Γαλλία με ανησυχία ήταν ο κυβερνήτης Μόρρις. Ο Γουίλλιαμ Χόαρ καταγράφει τις απόψεις του:
<<Στη σκηνή βρισκόταν ο κυβερνήτης Μόρρις, ο συντηρητικός πολιτικός που υπήρξε ο αρχιτέκτονας του Συντάγματος των ΗΠΑ. Ο άνδρας αυτός έγραψε από τη Γαλλία τον Ιούλιο του 1789 πως <<η χώρα αυτή βρίσκεται κοντά στην αναρχία, καθώς η κοινωνία οδηγείται στην διάλυση... Η εξουσία του βασιλέα και των ευγενών είναι πλήρως υποταγμένη, εγώ όμως τρέμω για το Σύνταγμα>>.
Καθώς η δύναμη και η εξουσία της συνωμοσίας αύξαναν το ίδιο συνέβαινε και με τις αγριότητες, που έφθασαν σ΄ένα επίπεδο βαρβαρότητας κατά τις σφαγές του Σεπτεμβρίου. Αυτή η περίοδος ξεκίνησε με την άνοδο στην εξουσία της Κομμούνας υπό την διοίκηση του Μαρά.
Ο Ζαν Πωλ Μαρά ήταν πολίτης της Σουηδίας και πέρασε πολλά χρόνια στην Αγγλία σπουδάζοντας και εφαρμόζοντας την ιατρική. Ενώ βρισκόταν στην Αγγλία προσπάθησε να στρέψει το λαό ενάντια στην κυβέρνηση εκδίδοντας ένα φυλλάδιο με τίτλο <<Οι Αλυσίδες της Σκλαβιάς>> Η προσπάθεια του απέτυχε γι΄αυτό και πήγε στην Γαλλία, όπου και χρησιμοποιήθηκε από τον Νταντόν. Ο Μαρά ήταν μέλος των Ιλλουμινάτι και σταθερό θέμα στα γραπτά του ήταν η κατάργηση όλων των διακρίσεων και η καταστροφή των αντιφρονούντων.
Σε εμφάνιση ο Μαρά ήταν μια παρέκκλιση της ανθρώπινης φυλής. Ήταν νάνος, κάτω από πέντε πόδια, είχε τερατώδες κεφάλι, σπασμένη μύτη και σκουρόχρωμη επιδερμίδα. Τα μάτια του έμοιαζαν με της ύαινας και έδιναν στην εμφάνισή του μια εντύπωση αλλόκοτη.
Συνήθως φορούσε ένα κουρελιασμένο παλτό σε ξεθωριασμένο πράσινο χρώμα, ένα βρώμικο κίτρινο κολάρο κι ένα βρώμικο μαντήλι γύρω από το κεφάλι του. <<Οι άνθρωποι φοβούνται να μιλήσουν μπροστά στο Μαρά>>, γράφει ο βιογράφος του Εσκουίρος. <<Στην ελάχιστη διαφωνία δείχνει σημάδια οργής κι αν κάποιος επιμένει στη γνώμη του τον πιάνει λύσσα>>.
Μετά την 10η Αυγούστου ο Μαρά άρχισε να ωθεί το πλήθος να σφαγιάσει του βασιλικούς και τους Ελβετούς που είχαν φυλακιστεί. Συναντούσε τους υποστηρικτές του μυστικά και σχεδίαζαν τις σφαγές του Σεπτεμβρίου.
Με στόχο την ληστεία φυλακίστηκαν επίσης πολλοί πλούσιοι πολίτες. Στον κατάλογο αυτόν προστέθηκαν πολλοί από τους αντιπάλους τους. Όλα αυτά τα άτυχα θύματα επρόκειτο να φυλακισθούν και να οδηγηθούν στο θάνατο χωρίς δίκη.
Επειδή δεν έβρισκαν αρκετά χέρια για να δολοφονήσουν τους εκατοντάδες φυλακισμένους απελευθέρωσαν από την φυλακή αρκετούς κλέφτες και δολοφόνους. Απελευθέρωσαν επίσης και γυναίκες κακοποιούς, οι οποίες προέτρεπαν τα πλήθη να χειροκροτούν και ωθούσαν τους δολοφόνους να κάνουν όσες περισσότερες πράξεις βίας μπορούσαν.
Πάνω από χίλια θύματα από εννέα φυλακές ανήκαν στον απλό λαό. Στον κατάλογο αυτόν συμπεριλαμβανόταν πολλά νεαρά αγόρια άνω των 12 ετών που περιπλανούνταν στους δρόμους και συνελήφθησαν για μικρο αδικήματα. Στα αναμορφωτήρια θηλέων δολοφονήθηκαν 35 κορίτσια που μερικά από αυτά ήταν 10 - 15 ετών.
Ο Μαρά κατηγόρησε τον λαό για τις δολοφονίες. Παρά τις αποδείξεις για το αντίθετο οι ιστορικοί προσπάθησαν να αποκρύψουν τον ρόλο του Μαρά και των οπαδών του γράφοντας πως <<ο λαός του Παρισιού κατελήφθη από πανικό, κατευθύνθηκε προς τις φυλακές και σφάγιασε τους φυλακισμένους>>.
Η αλήθεια είναι πως οι δολοφόνοι ήταν μια ομάδα 300 ανδρών, που οι περισσότεροι από αυτούς ήταν Μαρσεγιέζοι και απελευθερωμένοι εγκληματίες. Κάποιοι λίγοι ήταν έμποροι της μεσαίας τάξης. Οι περισσότεροι που ήταν πρόθυμοι να διαπράξουν τις αποτρόπαιες πράξεις ήταν άνθρωποι ευπαίδευτοι. Οι υπόλοιποι είχαν πειστεί με την υπόσχεση κρασιού και λεηλασιών εκτός από τον μισθό τους.
Υπάρχουν αποδείξεις πως έριχναν στο κρασί των δολοφόνων ναρκωτικά. Τα ναρκωτικά τους προκαλούσαν τρομερό θυμό και τους αφαιρούσαν την λογική. Κάποιοι αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν πως εξαιτίας των ναρκωτικών οι περισσότεροι από τους δολοφόνους αυτούς πέθαναν στην αθλιότητα με ανικανοποίητη δίψα και ανίκανοι να κοιμηθούν για εβδομάδες.
Το άτομο που έπαιξε κυρίαρχο ρόλο στην εκστρατεία εναντίον της θρησκείας ήταν ο Πρώσος βαρόνος Ανάχαρσις Κλοτζ. Ήταν μέλος των Ιλλουμινάτι και είχε δηλώσει πως είναι <<προσωπικός εχθρός του Ιησού Χριστού>>. Ο Κλοτζ έγραψε πως <<η θρησκεία είναι μια κοινωνική ασθένεια η οποία δεν μπορεί να θεραπευθεί πολύ εύκολα. Ένας θρησκευόμενος άνθρωπος είναι ένα κτήνος...>>
Ο Κλοτζ έγινε αντιπρόσωπος του έθνους και αποτέλεσε την κύρια επιρροή στην κυβέρνηση και στο αντιθρησκευτικό κίνημα.
Με διαταγή της κυβέρνησης στις εισόδους των κοιμητηρίων σ΄ολόκληρη τη Γαλλία έγραψαν πως <<ο θάνατος είναι ένας αιώνιος ύπνος>>. Αυτό ήταν ένα από τα αγαπημένα ρητά των Ιλλουμινάτι, αφού φυσικά αρνούντο επισήμως την αντίληψη περί ανάστασης.
Μετά τον θάνατο του βασιλέα, στα 1793, οι ηγέτες της επανάστασης που είχαν τώρα τον ολοκληρωτικό έλεγχο της κυβέρνησης έκαναν τον τρόμο καθημερινό γεγονός. Ο τρόμος αυτός δεν στρεφόταν μόνο προς τους κοινούς ανθρώπους αλλά και προς τα κυβερνητικά στελέχη. Ο Ροβεσπιέρος και οι οπαδοί του μεθυσμένοι από εξουσία ξεκίνησαν τον πόλεμο εναντίον του πολιτισμού στο όνομα του σοσιαλισμού.
Η Νέστα Γουέμπστερ έγραψε:
<<Οι μεγάλοι εγκληματίες της ιστορίας δεν ήταν αυτοί που εμπνέονταν από τα χειρότερα κίνητρα αλλά άνθρωποι που γι΄αυτούς η διάκριση αυτή δεν υπήρχε... Η διδασκαλία που δημιούργησε τα χειρότερα εγκλήματα στην ιστορία του πολιτισμένου κόσμου ήταν πως <<ο σκοπός αγιάζει τα μέσα>>... Η κοινότητα ή το έθνος που αποδέχεται την πεποίθηση πως τα πάντα δικαιολογούνται το ψεύδος, η διπλοπροσωπία, η απάτη και η δολοφονία ώστε να προωθηθεί η ιδέα την οποία είχε υιοθετήσει, έχει πουλήσει την ψυχή στο Διάβολο. Μια τέτοια διδασκαλία πλήττει τη βάση κάθε ηθικής>>.
Ο Ροβεσπιέρος και οι οπαδοί του στα σχέδια τους για την επίτευξη της ευτυχίας της ανθρώπινης φυλής και την μεταμόρφωση της Γαλλίας σε σοσιαλιστικό κράτος, με απόλυτη ισότητα, αποφάσισε να μειώσει τον πληθυσμό στο μισό.
Αυτό προκάλεσε την βασιλεία του τρόμου και δημιούργησε έναν πόλεμο ενάντια σε ό,τι συνιστά μια πολιτισμένη κοινωνία. Ήταν ένας πόλεμος της κυβέρνησης της Γαλλίας ενάντια στον ίδιο της το λαό, τόσο τρομερός και καταστροφικός όσο και αν επλήττετο η Γαλλία από μια εισβολή.
Η υπέροχη πόλη της Λυών κυριολεκτικά κατεδαφίστηκε αφού οι ηγέτες της επανάστασης ωθούσαν την εργατική τάξη σε βίαιες πράξεις ενάντια στους ιδιοκτήτες της βιομηχανίας. Ο πόλεμος δεν σταμάτησε στην βιομηχανία αλλά επεκτάθηκε στην εκπαίδευση, στην επιστήμη, την τέχνη και την λογοτεχνία. Σ΄ολόκληρη τη Γαλλία χιλιάδες βιβλία και πολύτιμοι πίνακες καταστράφηκαν ή πουλήθηκαν μ΄ένα μικρό αντίτιμο.
Οι άνθρωποι της εκπαίδευσης συλλαμβάνονταν ή διώκονταν. Ακόμη και η εμφάνιση ενός ανθρώπου που έδειχνε μορφωμένος ήταν επικίνδυνη, γι΄αυτό ήταν πλέον απαραίτητο να ντύνεται κανείς απρόσεκτα και να ΄πεχει βάρβαρους τρόπους. Μόνον η ευγένεια και οι καλοί τρόποι μπορούσαν να οδηγήσουν κάποιον στην λαιμητόμο.
Για να φέρουν εις πέρας το κυβερνητικό σχέδιο του ελέγχου του πληθυσμού σφάγιαζαν τους ανθρώπους κατά εκατοντάδες ή χιλιάδες. Όταν η λαιμητόμος αποδείχθηκε πολύ αργή τότε συνάθροιζαν τους ανθρώπους και τους σκότωναν με πυροβόλα όπλα και κανόνια. Τόσο εκτεταμένη ήταν η σφαγή, που ο Ρήνος βάφτηκε κόκκινος από το αίμα των πτωμάτων που έριχναν μέσα του.
Ο Ζαν Μπατίστ Καριέρ είχε ένα ιδιαίτερο μίσος για τα παιδιά. <<Πρέπει να καταστραφούν>> ούρλιαζε και έδινε οδηγίες να σφαγιαστούν. Κάτω από τις διαταγές του Νάντη 500 παιδιά οδηγήθηκαν σ΄ένα χωράφι, πυροβολήθηκαν, χτυπήθηκαν με ρόπαλα και μαχαιρώθηκαν καθώς είχαν πέσει στα γόνατα και έκλαιγαν εκλιπαρώντας για έλεος.
Ο Καριέρ εφηύρε την καταβύθιση στον ποταμό Λουάρ. Το πρώτο πείραμα αφορούσε 90 άτομα που τοποθετήθηκαν σε μια βάρκα που αφέθηκε να βυθιστεί στη μέση του ποταμού. Τις κρύες νύχτες του Δεκεμβρίου πλήθη από φτωχές γυναίκες που πολλές από αυτές είχαν μωρά στην αγκαλιά ή κρατούσαν παιδιά από το χέρι, οδηγούνταν στον ποταμό, τις έβαζαν στις βάρκες τις οποίες βύθιζαν. Ο Καριέρ το ονόμασε αυτό <<Γιορτές Μπάνιου>>
Ο Προυντόμ οδήγησε στον θάνατο πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους την περίοδο αυτή των σφαγών. Πίσω από την βασιλεία του τρόμου βρισκόταν το σχέδιο του Ροβεσπιέρου να μεταμορφώσει τη Γαλλία σε σοσιαλιστικό κράτος. Δεν θα υπήρχαν ούτε πλούσιοι ούτε φτωχοί παρά μόνον ισότητα.
Είχαν γίνει σχέδια ώστε κάθε πλευρά της ζωής να μεταβεί κάτω από τον κρατικό έλεγχο. Τον γάμο θα τον αντικαθιστούσε ο ελεύθερος έρωτας. Τα παιδιά θα γίνονταν ιδιοκτησία του κράτους. Την φιλία θα την επέβαλε ο νόμος, ενώ το κράτος θα όριζε πως θα μεγάλωναν τα παιδιά. Κανένας τομέας της ζωής, δεν θα διέφευγε το μάτι του Μεγάλου Αδελφού.
Τι αποτέλεσμα είχαν όλα αυτά στον λαό της Γαλλίας; Όχι μόνο κατέστρεψαν την βιομηχανία της, το εμπόριο, τον πολιτισμό και τις οικογένειες αλλά η καταστροφή άγγιξε την ίδια την ψυχή της Γαλλίας.
Ο Βρετανός ιστορικός Τζων Ρόμπινσον κάνει τις προσωπικές του παρατηρήσεις:
<<Οι πιο αξιόλογοι άνθρωποι που βρήκαν καταφύγιο στη χώρα αυτή αφήνοντας πίσω τους την περιουσία και τους φίλους τους με τους οποίους ήταν τόσο στενά συνδεδεμένοι, μου έλεγαν συχνά πως τίποτε δεν επηρέασε περισσότερο όσο η Επανάσταση. Χαρακτήρες που ήταν ακηλίδωτοι, καρδιές που γνώριζε πολύ καλά ο ίδιος, επειδή δοκιμάστηκαν από τόσο σκληρές περιστάσεις οδηγήθηκαν στον εγωισμό και την κακεντρέχεια. Με λίγα λόγια άτομα με υπέροχη κρίση που στην αξία τους θα μπορούσε να στηρίξει την τιμή του και την ζωή του τόσο πολύ επηρεάστηκαν από το μίασμα της Επανάστασης ώστε στο τέλος κοιτούσαν απαθείς αλλά και διέπρατταν τα πιο ειδεχθεί εγκλήματα με ευχαρίστηση>>.
Τι συνέβη σε όλους αυτούς που σχεδίασαν και έφεραν εις πέρας την Επανάσταση; Σχεδόν όλου τους χάθηκαν μέσα στον τρόπο που οι ίδιοι δημιούργησαν για τους άλλους. Ακολούθησαν και αυτοί τον δρόμο προς την λαιμητόμο, καθώς ομάδες και ηγέτες στρέφονταν ο ένας εναντίον του άλλου. Η λαγνεία για αίμα που δημιούργησαν αφαίρεσε κάθε αίσθηση δικαιοσύνης ακόμη και μεταξύ τους. Ο κατάλογος των θυμάτων της ίδιας τους της τρέλας είναι τόσο εκτενής ώστε θα αναφέρουμε μόνον λίγους.
Ο Δούκας της Ορλεάνης, ο άνθρωπος που αφιέρωσε την τιμή του, την περιουσία του και το αίμα του στην Επανάσταση στο τέλος θυσιάστηκε. Χρησιμοποιήθηκε σαν εργαλείο και η συνωμοσία που τόσο αγάπησε τον εξαπάτησε και τον κατέστρεψε. Τελικά συνάντησε την λαιμητόμο μέσα στις βρισιές του πλήθους, στο οποίο τον είχαν παρουσιάσει σαν είδωλο.
Ο Μιραμπό, ένας από τους πρώτους ηγέτες της Επανάστασης, πέθανε ξαφνικά δύο μόνο ημέρες αφού στράφηκε εναντίον των πρώην φίλων του.
Ο Νταντόν, ο άνθρωπος που σχεδίασε και έφερε εις πέρας τις σφαγές του Σεπτεμβρίου καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στην λαιμητόμο.
Ο Μαρά, που ήταν υπεύθυνος για τον θάνατο τόσων πολλών ανθρώπων μαχαιρώθηκε στην καρδιά από μια γυναίκα μέσα στο σπίτι του. Ακόμα και μετά τον θάνατό του τον ακολούθησε ένα πλήθος που τον λάτρευε και γονάτιζε γύρω από το σώμα του.
Ο Καριέρ εκτελέστηκε στην λαιμητόμο ανάμεσα σε ένα πλήθος που ζητωκραύγαζε.
Ο Ροβεσπιέρος, ο αρχιτέκτονας των γεγονότων μετά τον Οκτώβριο του 1793 τελικά πέθανε αποτρόπαια. Βλέποντας το τέλος του να έρχεται αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι προσπαθώντας να αυτοκτονήσει το μόνο όμως που κατάφερε ήταν να καταστρέψει το σαγόνι του. Για ώρες ήταν ξαπλωμένος πάνω σε ένα τραπέζι, το ίδιο τραπέζι όπου αυτός και οι οπαδοί συνεδρίαζαν για να σχεδιάσουν χιλιάδες θανάτους. Καθόταν εκεί περιμένοντας τον θάνατο με το κεφάλι ακουμπισμένο στο τραπέζι και το αίμα του να ρέει αργά από το σαγόνι του.
Στην λαιμητόμο ο δήμιος έβγαλε τον επίδεσμο που έδενε το κεφάλι του, κάνοντας το συντετριμμένο του σαγόνι να πέσει και να αφήσει στη θέση του ένα χάσμα. Έβγαλε τότε μια τρομερή κραυγή αγωνίας που ακούστηκε ως την άλλη άκρη της πλατείας. Όταν αποκεφαλίστηκε άνδρες και γυναίκες έπεσαν ο ένας πάνω στον άλλον κλαίγοντας και φωνάζοντας: <<Επιτέλους, είμαστε ελεύθεροι! Ο τύραννος δεν υπάρχει πια!>>.
Η βασιλεία του τρόμου έχει τελειώσει.
Το τέλος της βασιλείας του τρόμου δεν αποτέλεσε και το τέλος των αναταραχών στη Γαλλία. Ακολούθησαν ογδόντα χρόνια πολέμου και επανάστασης. Το Διευθυντήριο (1795 - 1799) διήρκεσε τέσσερα χρόνια και καταργήθηκε εξαιτίας της τυραννίας και της διαφθοράς του. Η επόμενη κυβέρνηση δημιουργήθηκε στα 1799 και έληξε πέντε χρόνια αργότερα.
Στα 1804 ο Ναπολέων έγινε αυτοκράτορας και μετά από μια σειρά Ευρωπαϊκών πολέμων στη Γαλλία εισέβαλαν Ρώσοι, Αυστριακοί και Πρώσοι. Ο Ναπολέων ανετράπη και η Γαλλία επέστρεψε στην μοναρχία στα 1814 καλώντας τον Λουδοβίκο ΙΗ' στον θρόνο για να εκθρονιστεί από τον Ναπολέοντα έξι μήνες αργότερα.
Ο Ναπολέων ηττήθηκε στο Βατερλό και ξένοι στρατοί εισέβαλαν ξανά στη Γαλλία.
Ο Λουδοβίκος ΙΗ' ανεκλήθη και βασίλεψε για εννέα χρόνια, μέχρι τον θάνατό του. Η κυβέρνησή του ήταν η μόνη που δεν έληξε με βίαιο τρόπο μετά από μια περίοδο 80 ετών.
Η βασιλεία του Καρόλου Ι' που ακολούθησε ανετράπη στα 1830 από τους Ορλεανιστές που έθεσαν τον Λουδοβίκο - Φίλιππο στο θρόνο για να εκδιωχθούν μετά από 18 χρόνια αναταραχών.
Σ΄αυτήν την τρίτη επανάσταση του 1848 ανακηρύχθηκε η Δεύτερη Δημοκρατία.
Η Νέστα Γουέμπστερ συμπεραίνει:
<<Οι τεράστιες μεταρρυθμίσεις που πραγματοποιήθηκαν κατά την επαναστατική εποχή δεν ήταν το αποτέλεσμα της επανάστασης. Οφείλοντο στον βασιλέα και στους πεφωτισμένους συμβούλους του... Οι μεταρρυθμίσεις στην κυβέρνηση οφείλοντο κυρίως συτος ευγενείς που έθεσαν τέλος στο φεουδαρχικό σύστημα, στους βασιλικούς δημοκράτες που τόσο μισούσαν οι επαναστατικοί ηγέτες που σχεδίασαν την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και έγραψαν το Σύνταγμα. Το έργο της Επανάστασης ήταν η καταστροφή και των τριών μεταρρυθμίσεων - της ελευθερίας του τύπου, της ελευθερίας της συνείδησης, της προσωπικής ελευθερίας - και η αντικατάσταση του συγκριτικά ήπιου φεουδαλισμού του παλαιού καθεστώτος με την πιο τρομερή τυραννία που είδε ποτέ ο κόσμος και τελικά η εκμησένιση, το Σύνταγμα που ζητούσε ο λαός προς χάριν ενός Συντάγματος που δεν μπορούσε ποτέ να εφαρμοστεί και διήρκεσε ακριβώς 26 μήνες και το ακολούθησαν άλλα έξι Συντάγματα στα επόμενα 80 χρόνια>>.
Συνεχίζετε..
Η ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Στα 1789 η Γαλλία ήταν το πιο πλούσιο και πιο πολυάνθρωπο κράτος στην Ευρώπη όταν ξεκίνησε το <<πιο μεγάλο πείραμα πάνω στην Δημοκρατία>>.
Η πολεμική κραυγή ήταν: <<Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα>> και όχημα ο Κομμουνισμός. Ο αναρχικός πρίγκιπας Κροπότκιν στα 1908 έγραψε:
<<Αυτό που μαθαίνουμε σήμερα από την μελέτη της Μεγάλης Επανάστασης... είναι πως υπήρξε η πηγή και η καταγωγή όλων των παρόντων κομμουνιστικών, αναρχικών και σοσιαλιστικών αντιλήψεων. Μέχρι τώρα ο σύγχρονος σοσιαλισμός δεν έχει προσθέσει απολύτος τίποτα στις ιδέες που κυκλοφορούσαν στον Γαλλικό λαό ανάμεσα στα 1789 και τα 1794, οι ιδέες που προσπάθησαν να θέσουν σε εφαρμογή στο δεύτερο έτος της Δημοκρατίας. Ο σύγχρονο σοσιαλισμός συστηματοποίησε μόνο τις ιδέες αυτές και βρήκε επιχειρήματα για τις στηρίξει... >>.
Πράγματι, η Γαλλική Επανάσταση υπήρξε η πηγή των Κομμουνιστικών, αναρχικών και σοσιαλιστικών θεωριών που οδήγησαν στις γκιλοτίνες, που έπνιξαν στο αίμα τη Γαλλία. Αυτές οι ίδιες θεωρίες εφαρμόστηκαν τον 20ο αιώνα και οδήγησαν στην δολοφονία πάνω από εκατό εκατομμύρια ανθρώπινα όντα.
Πολλά μπορούμε να μάθουμε από την Μεγάλη Επανάσταση. Η Βρετανίδα ιστορικός Νέστα Γουέμπστερ γράφει:
<<Αν θέλουμε να μάθουμε την αλήθεια γι΄αυτές τις μεγάλες επαναστατικές εκρήξεις πρέπει να σκάψουμε πολύ
κάτω από την επιφάνεια, πρέπει να βρούμε τη σχέση ανάμεσα στη νάρκη και την έκρηξη, ανάμεσα στις πράξεις
των ανθρώπων και τις αιτίες που τις προκάλεσαν>>.
Μολονότι αγνοούνται από τους περισσότερους ιστορικούς, κυρίως από εκείνους που επιθυμούν να ηρωοποιήσουν τους ηγέτες της Επανάστασης, η αλήθεια είναι καταγεγραμμένη στις πηγές. Τα έγγραφα αυτά βρίσκονται στη διάθεση όλων αυτών που θέλουν να μάθουν την αλήθεια για την σκοτεινή αυτή περίοδο της παγκοσμίου ιστορίας.
Ο Λόρδος Άκτον είπε:
<<Το τρομερό στη Γαλλική Επανάσταση δεν είναι η αναταραχή αλλά ο σχεδιασμός είναι προφανής αν μελετήσουμε τα κείμενα του Αδάμ Βαϊσχάουπτ, ο οποίος θέλει να ανατρέψει όλες τις κυβερνήσεις και να κυβερνήσει τον κόσμο>>.
Είναι τραγικό αλλά η Επανάσταση ξεκίνησε σε μια εποχή κατά την οποία είχε γίνει μεγάλη πρόοδος προς τις αναμορφώσεις που είχε γίνει μεγάλη πρόοδος προς τις αναμορφώσεις που είχε επιδιώξει ο λαός. Η δύναμη πίσω από το κίνημα της αναμόρφωσης δεν ήταν οι επαναστάτες αλλά ο Βασιλέας Λουδοβίκος ΙΔ'.
Δυστυχώς η ειρηνική αναμόρφωση δεν ήταν η τύχη της Γαλλίας. Τα σχέδια για μια βίαιη επανάσταση βρίσκονταν ήδη σε εξέλιξη και ήδη ξεκίνησε η συνωμοσία των Ορλεανιστών.
Αρχηγός της συνωμοσίας αυτής ήταν ο Δούκας της Ορλεάνης, ένας ευγενής με μεγάλο πλούτο, που στρατολογήθηκε στους Ιλλουμινάτι από τον Μιραμπό. Εξαπατήθηκε από τους Επαναστάτες, οι οποίοι καλλιεργούσαν τις ελπίδες του πως θ΄αρπάξει τον θρόνο από τον εξάδελφό του, τον Λουδοβίκο ΙΣΤ' και καθοδηγούμενος από το μίσος του για την βασίλισσα Αντουανέτα, ο Δούκας της Ορλεάνης έγινε το πιο πρόθυμο εργαλείο της συνωμοσίας.
Ο λαός όμως μισούσε και περιφρονούσε τον Δούκα. Αυτό οφείλετο κυρίως στον χαρακτήρα του και την περιφρόνηση που έδειχνε για τον λαό. Ήταν δύσκολο γι΄αυτούς που τον υποστήριζαν να πείσουν τον λαό πως αυτός που μέχρι τότε τους απειλούσε, είχε γίνει συνοδοιπόρος τους στον αγώνα για την ελευθερία.
Η επιλογή του Δούκα της Ορλεάνης για την θέση του Μεγάλου Διδασκάλου του Μασονικού Τάγματος στη Γαλλία αποτέλεσε την μεγάλη επιτυχία των σχεδίων των Ιλλουμινάτι, που έτσι διείσδυσαν στον Ελευθεροτεκτονισμό και τον χρησιμοποίησαν σαν βάση για την προώθηση της αιματηρής επανάστασης.
Από τις Μασονικές Στοές στη Γαλλία οργανώθηκαν οι Λέσχες των Ιακωβίνων, οι οποίες παρείχαν την ηγεσία στα γεγονότα της Γαλλικής Επανάστασης.
Τόσο στην αρχή όσο και κατά την διάρκεια της Επανάστασης, την εκστρατεία ενάντια στον Βασιλέα και την Βασίλισσα, την ανέλαβαν οι παπάδες και οι ευγενείς, τόσο με τον γραπτό όσο και με τον προφορικό λόγο, ώστε να προκαλέσουν το μίσος του λαού.
Αυτή η μορφή προπαγάνδας ήταν απλώς η εφαρμογή της τεχνικής του Μεγάλου Ψεύδους. Εκτός από την προπαγάνδα ήταν απαραίτητη η πρόκληση μιας κρίσεως που θα ανατάρασσε το λαό. Οι πράκτορες του Δούκα της Ορλεάνης αγόρασαν τα αποθέματα σιτηρών και τα έκρυψαν από τον λαό.
Πρόκειται για την εφαρμογή της τεχνικής που συναντούμε στη Βίβλο όπου ο Ιωσήφ καταληστεύει τον Αιγυπτιακό λαό με την μέθοδο των παχιών και των ισχνών αγελάδων.
Με τον τρόπο αυτό η απειλή του λιμού που αντιμετώπιζε τώρα ο λαός προσέθεσε το σύνθημα "ψωμί" δίπλα στην ελευθερία και την ισότητα. Για να προκαλέσουν τον λαό κατηγόρησαν τον Βασιλέα και τους ευγενείς πως αυτοί μονοπώλησαν τα αποθέματα. Σ΄ολόκληρη την Επανάσταση η τακτική αυτή, δηλαδή να κατηγορούν τον εχθρό γι΄αυτά που κάνουν οι ίδιοι, χρησιμοποιήθηκε σταθερά.
Για να αιματοκυλήσουν την Επανάσταση ήταν ανάγκη να κάνουν ακόμη ένα βήμα, να προσλάβουν εγκληματίες και πράκτορες. Οι άνθρωποι αυτοί από τη Νότια Γαλλία και την Ιταλία, γνωστοί ως Μαρσεγιέζοι, άρχισαν να εισβάλλουν στο Παρίσι την Άνοιξη του 1789, άνδρες με άγρια εμφάνιση, που κρατούσαν στα χέρια τους ρόπαλα απετέλεσαν τον σκληρό πυρήνα των αναταραχών που θα ακολουθούσαν.
Οι στρατιές αυτές εισέβαλαν στα εργοστάσια και τα εργαστήρια και εξανάγκαζαν τους εργάτες να τους ακολουθήσουν. Στους δρόμους άρπαζαν ένα άτομο και το κρατούσαν σφικτά ενάντια στη θέλησή του.
Το χρήμα, το κρασί και οι υποσχέσεις για λαφυραγώγηση υποκινούσαν τους εγκληματίες αυτούς που διψούσαν για αίμα. Σ΄αυτές τις μεγάλες αναταραχές από την κατάληψη της Βαστίλης, την πορεία προς τις Βερσαλλίες, την εισβολή στο παλάτι του κεραμικού, τις σφαγές του Σεπτεμβρίου και την Βασιλεία του τρόμου, οι στρατιές αυτές αποτελούσαν τον σκληρό πυρήνα του όχλου.
Οι αγριότητες που πραγματοποιήθηκαν κατά την Επανάσταση ήταν έργο αυτών των πληρωμένων δολοφόνων. Μετά την πρώτη επιτυχημένη ανταρσία ο Μιραμπό ισχυρίστηκε πως <<με εκατό λουδοβίκια μπορεί κανείς να κάνει μια καλή ανταρσία>>.
Για να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα υστερίας στους κατοίκους του Παρισιού οι ηγέτες της Επανάστασης διέδιδαν ψεύτικες φήμες και προκλητικά ψεύδη. Όσο εκπληκτικό και αν φαίνεται, άσχετα από το πόσο τερατώδη ήταν τα ψέματα, άσχετα από το γεγονός ότι οι φήμες αποδεικνύοντο ψευδές, ο λαός δεν φαινόταν να μπαίνει στο νόημα.
Αυτό έκανε έναν παρατηρητή να δηλώσει: <<Έτσι συμβαίνει στις επαναστάσεις. Ένας παλιάνθρωπος γράφει και εκατό χιλιάδες ανόητοι τον πιστεύουν>>.
Από την έναρξη των εργασιών της Εθνικής Συνέλευσης δεν φάνηκε να υπάρχει καμία πραγματική πρόθεση για να κάνουν αληθινές μεταρρυθμίσεις. Κάθε υποχώρηση από την πλευρά του βασιλέα και των ευγενών συναντούσε ωμές εκρήξεις βίας και αυξανόμενων απαιτήσεων. Η συνωμοσία δεν ήθελε μεταρρύθμιση αλλά επανάσταση.
Η κατάληψη της Βαστίλης στις 14 Ιουλίου του 1789 αποτέλεσε μεγάλη απογοήτευση για τους επαναστάτες. Ο λαός του Παρισιού προσπάθησε να πάρει τα όπλα για να προστατέψει τον εαυτό του όταν τρομοκρατήθηκε από τις αυξανόμενες βιαιοπραγίες και την κατάρρευση του νόμου και της τάξης. Διαδόθηκαν τότε φήμες πως στην Βαστίλη βρισκόταν τα όπλα που χρειάζονταν. Έτσι ένα μεγάλο πλήθος κατευθύνθηκε αναζητώντας όχι μόνο όπλα για την ασφάλειά του αλλά και για να προστατέψει την μοναρχία.
Αυτό που βρήκαν μέσα στο <<μισητό έμβλημα του δεσποτισμού>> όπως παρουσιάζεται η Βαστίλη από τους επαναστατικούς συγγραφείς, είναι πως δεν υπήρχαν σιδηροδέσμιοι ή χώροι βασανιστηρίων αλλά επτά φυλακισμένοι που ζούσαν με σχετική άνεση. Τέσσερις από αυτούς ήταν πλαστογράφοι, δύο ήταν τρελοί και ο άλλος ήταν ένας άντρας που φυλακίστηκε από αίτηση της ίδιας του της οικογένειας. Ο Βασιλέας είχε ήδη σχεδιάσει να κατεδαφίσει την παλιά φυλακή, οι εχθροί του όμως δεν του έδιναν την τιμή να το κάνει.
Ένας τομέας που δεν προέβλεψαν οι επαναστάτες ήταν η διαφθορά του Στρατού, είτε με δωροδοκία με την χρήση πορνών ή δολοφονίας. Είναι εκπληκτικό αλλά ο Λαφαγιέτ έγινε μέλος των Ιλλουμινάτι και εισήλθε στην επανάσταση αφού είχε μόλις βοηθήσει τον Τζωρτζ Ουάσινγκτον να νικήσει τους Βρετανούς. Ο Λαφαγιέτ πότε υποστήριζε την Επανάσταση και πότε την Μοναρχία μέχρι που εξαναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα για να συλληφθεί και να φυλακιστεί από τους Αυστριακούς. Για την συμπεριφορά του Λαφαγιέτ η βασίλισσα κάποτε είπε: <<Ο Θεός μας έσωσε επειδή δεν σωθήκαμε από τον Λαφαγιέτ>>.
Στην δεύτερη μεγάλη έκρηξη της Επανάστασης, στην πορεία προς τις Βερσαλλίες στις 5 και 6 Οκτωβρίου του 1789 χρησιμοποιήθηκε το ίδιο σχέδιο: Πρώτα δημιουργήθηκε μια κρίση κατόπιν με την πρόφαση ότι θα λύσουν την κρίση οδήγησαν τον λαό στην εξέγερση με την βοήθεια του σκληρού πυρήνα των πληρωμένων επαναστατών. Σ΄αυτήν την προκατασκευασμένη κρίση η συνωμοσία των Ορλεανιστών αγόρασε τα σιτηρά και τα έκρυψε από τον λαό. Είπαν τότε στον λαό του Παρισιού πως υπεύθυνοι ήταν ο βασιλέας και η βασίλισσα, γι΄αυτό και πρέπει να βαδίσουν προς την βασιλική κατοικία για να πάρουν το ψωμί.
Όπως και πριν, εκτός από εκείνους που ήταν πραγματικά πεινασμένοι, υπήρχαν και πολλοί από το πλήθος που δωροδοκήθηκαν ή εξαναγκάστηκαν να συμμετάσχουν ενάντια στη θέλησή τους. Στην κεφαλή της πορείας τοποθετήθηκαν γυναίκες για να αποτρέψουν τους στρατιώτες να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους, ώστε να διαλύσουν το πλήθος καθώς αυτό προχωρούσε. Ανάμεσα στις γυναίκες αυτές βρίσκονταν και αρκετοί άντρες ντυμένοι με γυναικεία ρούχα.
Δύο γεγονότα απέτρεψαν την ανατροπή της Μοναρχίας στην περίπτωση αυτή. Το ένα ήταν το θάρρος του βασιλιά μπροστά στο πλήθος και η μεγαλοψυχία του να προσφέρει ψωμί που βρισκόταν στις Βερσαλλίες για να θρέψει τους πεινασμένους. Το δεύτερο γεγονός ήταν η άφιξη του Λαφαγιέτ, ο οποίος υπέταξε την ανταρσία.
Το καλό στην περίπτωση αυτή ήταν πως η πορεία στις Βερσαλλίες άνοιξε τα μάτια του Λαφαγιέτ όσον αφορά την Ορλενική συνωμοσία. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την δημόσια έκθεση της συνωμοσίας και την εξορία του Δούκα της Ορλεάνης. Δυστυχώς αυτό έφερε τέλος στον ρόλο του στην Γαλλική Επανάσταση. Μετά από μια περίοδο περίπου τριών ετών πραγματοποιήθηκε η τρίτη μεγάλη ανταρσία και η κατάληψη του Κεραμεικού στις 10 Αυγούστου του 1792. Αυτό συνέβη όταν οι Λέσχες των Ιακωβίνων έλεγχαν την Γαλλία. Στα 1789 ο λαός είχε επιλέξει τους αντιπροσώπους του, αλλά εξαιτίας της επιρροής του Ροβεσπιέρου, που και αυτός ήταν μέλος των Ιλλουμινάτι, αυτοί που εργάζονταν για το Σύνταγμα στα 1791 δεν έγιναν μέλη του νέου κράτους.
Αναφερόμενος στις Λέσχες των Ιακωβίνων ο Ντιμπουριέ έγραψε:
<<Η εταιρεία αυτή που επέκτεινε παντού τις πολυάριθμες φιλίες της έκανε χρήση των επαρχιακών λεσχών για να γίνει κυρίαρχος των εκλογών. Όλοι οι περίεργοι, οι κακογράφοι, όλοι οι πράκτορες της αναταραχής επιλέχθηκαν για να πάνε να αντιπροσωπεύσουν το έθνος...>>.
Όταν οι αντιπρόσωποι των Λεσχών των Ιακωβίνων εμφανίστηκαν στην Συνέλευση σταμάτησαν κάθε πραγματική πρόοδο προς την μεταρρύθμιση, αναφερόμενοι διαρκώς σε ασήμαντες λεπτομέρειες. Τη νύχτα συναντώντο σε μυστικούς κύκλους και συνωμοτούσαν για την Επανάσταση.
Καθώς παρατηρούμε την τρίτη μεγάλα ανταρσία αρχίζουμε να κατανοούμε το πραγματικό πρόσωπο της Επανάστασης που έβγαλε τη μάσκα της μεταρρύθμισης.
Μια ψευδής φήμη που χρησιμοποίησαν για να εξοργίσουν το λαό του Παρισιού και να τον ωθήσουν σε ανταρσία ήταν πως 15.000 αριστοκράτες ήταν έτοιμοι να σφαγιάσουν όλους τους επαναστάτες. Τότε είπαν στον λαό πως για να αποτρέψουν αυτήν την σχεδιαζόμενη σφαγή έπρεπε να εισβάλλουν στην κατοικία του βασιλέα και να καταστρέψουν την μοναρχία. Αυτό ήταν ακριβώς από εκείνο που πραγματικά συνέβη. Την εφαρμογή δεν την σχεδίαζαν οι αριστοκράτες αλλά οι επαναστάτες. Όπως συνέβη και στις Βερσαλλίες όταν το πλήθος εισέβαλε στην βασιλική κατοικία, ο βασιλιάς διέταξε τους φρουρούς του να μην πυροβολήσουν το πλήθος για να τον προστατέψουν.
Μετά την πτώση του Κεραμεικού το πλήθος κατελήφθη από μανία καταστροφής. Κάθε τι στο δρόμο του ήταν αντικείμενο λαφυραγώγησης: Έπιπλα, καθρέφτες, πίνακες, έργα τέχνης, κοσμήματα, όλα έπεσαν στα χέρια τους. Χιλιάδες φιάλες κρασιά αρπάχτηκαν από τα κελάρια και καταναλώθηκαν.
Οι Ελβετοί φρουροί που παρέμειναν στη θέση τους σφαγιάστηκαν με βάρβαρο τρόπο συμπεριλαμβανομένων και των τραυματισμένων που βρίσκονταν αβοήθητοι στη γη. Οι άγριες ορδές των επαναστατών κυνήγησαν τα θύματά τους ως τα πιο βαθιά κελάρια και τις πιο ψηλές στέγες. Ο λαός χόρευε ανάμεσα στο αίμα και το κρασί. Ένας άνδρας έπαιζε βιολί δίπλα στα πτώματα καθώς τα ακρωτηρίαζαν. Ένας άλλος άνδρας μέσα στην επαναστατική του φρενίτιδα ήπιε ένα ποτήρι αίμα.
Η δύναμη της συνωμοσίας πίσω από την Επανάσταση αποκτούσε τέτοια εξουσία ώστε μπορούσε πλέον όχι μόνο να εξοντώσει βασιλείς, ευγενείς και κληρικούς, αλλά και τους ίδιους τους ηγέτες της Επανάστασης. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν μια βασιλεία τρόμου και αναρχίας.
Μολονότι τα αισθήματα στην Αμερική για την Επανάσταση ήταν διχασμένα, υπήρχαν αρκετοί σοφοί και ικανοί πολιτικοί που μπορούσαν να δουν το επερχόμενο ολοκαύτωμα. Ο Γουίλλιαμ Χόαρ στο βιβλίο του <<Αρχιτέκτονες της Συνωμοσίας>> παρουσιάζει την άποψη του Τζων Άνταμς.
<<Είναι γεγονός πως πολλοί Αμερικανοί ήταν σκεπτικιστές από την αρχή. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν ο πάντα διεισδυτικός Τζων Άνταμς. Ο βιογράφος του Παίητζ Σμίθ, αναφέρει πως ο Άνταμς <<από την πρώτη στιγμή την έβλεπε με μεγάλη καχυποψία...>> την ίδια στιγμή δεν μπορούσε παρά να σημειώσει πως <<η μορφή της διακυβέρνησης που υιοθετήθηκε δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα παραπάνω από ένα πείραμα>>. Μια ισχυρή προσκόλληση σ΄αυτό θα οδηγούσε την Γαλλία σε μεγάλα και μικρά βάσανα>>. Εάν σε μια συνέλευση κυριαρχήσουν οι δημαγωγοί το αποτέλεσμα θα είναι οι επαναλαμβανόμενες ανταρσίες και η αταξία - μια διαδοχή από αιματηρές συγκρούσεις>>.
Ένας άλλος Αμερικανός πολιτικός που έβλεπε τα γεγονότα στη Γαλλία με ανησυχία ήταν ο κυβερνήτης Μόρρις. Ο Γουίλλιαμ Χόαρ καταγράφει τις απόψεις του:
<<Στη σκηνή βρισκόταν ο κυβερνήτης Μόρρις, ο συντηρητικός πολιτικός που υπήρξε ο αρχιτέκτονας του Συντάγματος των ΗΠΑ. Ο άνδρας αυτός έγραψε από τη Γαλλία τον Ιούλιο του 1789 πως <<η χώρα αυτή βρίσκεται κοντά στην αναρχία, καθώς η κοινωνία οδηγείται στην διάλυση... Η εξουσία του βασιλέα και των ευγενών είναι πλήρως υποταγμένη, εγώ όμως τρέμω για το Σύνταγμα>>.
Καθώς η δύναμη και η εξουσία της συνωμοσίας αύξαναν το ίδιο συνέβαινε και με τις αγριότητες, που έφθασαν σ΄ένα επίπεδο βαρβαρότητας κατά τις σφαγές του Σεπτεμβρίου. Αυτή η περίοδος ξεκίνησε με την άνοδο στην εξουσία της Κομμούνας υπό την διοίκηση του Μαρά.
Ο Ζαν Πωλ Μαρά ήταν πολίτης της Σουηδίας και πέρασε πολλά χρόνια στην Αγγλία σπουδάζοντας και εφαρμόζοντας την ιατρική. Ενώ βρισκόταν στην Αγγλία προσπάθησε να στρέψει το λαό ενάντια στην κυβέρνηση εκδίδοντας ένα φυλλάδιο με τίτλο <<Οι Αλυσίδες της Σκλαβιάς>> Η προσπάθεια του απέτυχε γι΄αυτό και πήγε στην Γαλλία, όπου και χρησιμοποιήθηκε από τον Νταντόν. Ο Μαρά ήταν μέλος των Ιλλουμινάτι και σταθερό θέμα στα γραπτά του ήταν η κατάργηση όλων των διακρίσεων και η καταστροφή των αντιφρονούντων.
Σε εμφάνιση ο Μαρά ήταν μια παρέκκλιση της ανθρώπινης φυλής. Ήταν νάνος, κάτω από πέντε πόδια, είχε τερατώδες κεφάλι, σπασμένη μύτη και σκουρόχρωμη επιδερμίδα. Τα μάτια του έμοιαζαν με της ύαινας και έδιναν στην εμφάνισή του μια εντύπωση αλλόκοτη.
Συνήθως φορούσε ένα κουρελιασμένο παλτό σε ξεθωριασμένο πράσινο χρώμα, ένα βρώμικο κίτρινο κολάρο κι ένα βρώμικο μαντήλι γύρω από το κεφάλι του. <<Οι άνθρωποι φοβούνται να μιλήσουν μπροστά στο Μαρά>>, γράφει ο βιογράφος του Εσκουίρος. <<Στην ελάχιστη διαφωνία δείχνει σημάδια οργής κι αν κάποιος επιμένει στη γνώμη του τον πιάνει λύσσα>>.
Μετά την 10η Αυγούστου ο Μαρά άρχισε να ωθεί το πλήθος να σφαγιάσει του βασιλικούς και τους Ελβετούς που είχαν φυλακιστεί. Συναντούσε τους υποστηρικτές του μυστικά και σχεδίαζαν τις σφαγές του Σεπτεμβρίου.
Με στόχο την ληστεία φυλακίστηκαν επίσης πολλοί πλούσιοι πολίτες. Στον κατάλογο αυτόν προστέθηκαν πολλοί από τους αντιπάλους τους. Όλα αυτά τα άτυχα θύματα επρόκειτο να φυλακισθούν και να οδηγηθούν στο θάνατο χωρίς δίκη.
Επειδή δεν έβρισκαν αρκετά χέρια για να δολοφονήσουν τους εκατοντάδες φυλακισμένους απελευθέρωσαν από την φυλακή αρκετούς κλέφτες και δολοφόνους. Απελευθέρωσαν επίσης και γυναίκες κακοποιούς, οι οποίες προέτρεπαν τα πλήθη να χειροκροτούν και ωθούσαν τους δολοφόνους να κάνουν όσες περισσότερες πράξεις βίας μπορούσαν.
Πάνω από χίλια θύματα από εννέα φυλακές ανήκαν στον απλό λαό. Στον κατάλογο αυτόν συμπεριλαμβανόταν πολλά νεαρά αγόρια άνω των 12 ετών που περιπλανούνταν στους δρόμους και συνελήφθησαν για μικρο αδικήματα. Στα αναμορφωτήρια θηλέων δολοφονήθηκαν 35 κορίτσια που μερικά από αυτά ήταν 10 - 15 ετών.
Ο Μαρά κατηγόρησε τον λαό για τις δολοφονίες. Παρά τις αποδείξεις για το αντίθετο οι ιστορικοί προσπάθησαν να αποκρύψουν τον ρόλο του Μαρά και των οπαδών του γράφοντας πως <<ο λαός του Παρισιού κατελήφθη από πανικό, κατευθύνθηκε προς τις φυλακές και σφάγιασε τους φυλακισμένους>>.
Η αλήθεια είναι πως οι δολοφόνοι ήταν μια ομάδα 300 ανδρών, που οι περισσότεροι από αυτούς ήταν Μαρσεγιέζοι και απελευθερωμένοι εγκληματίες. Κάποιοι λίγοι ήταν έμποροι της μεσαίας τάξης. Οι περισσότεροι που ήταν πρόθυμοι να διαπράξουν τις αποτρόπαιες πράξεις ήταν άνθρωποι ευπαίδευτοι. Οι υπόλοιποι είχαν πειστεί με την υπόσχεση κρασιού και λεηλασιών εκτός από τον μισθό τους.
Υπάρχουν αποδείξεις πως έριχναν στο κρασί των δολοφόνων ναρκωτικά. Τα ναρκωτικά τους προκαλούσαν τρομερό θυμό και τους αφαιρούσαν την λογική. Κάποιοι αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν πως εξαιτίας των ναρκωτικών οι περισσότεροι από τους δολοφόνους αυτούς πέθαναν στην αθλιότητα με ανικανοποίητη δίψα και ανίκανοι να κοιμηθούν για εβδομάδες.
Το άτομο που έπαιξε κυρίαρχο ρόλο στην εκστρατεία εναντίον της θρησκείας ήταν ο Πρώσος βαρόνος Ανάχαρσις Κλοτζ. Ήταν μέλος των Ιλλουμινάτι και είχε δηλώσει πως είναι <<προσωπικός εχθρός του Ιησού Χριστού>>. Ο Κλοτζ έγραψε πως <<η θρησκεία είναι μια κοινωνική ασθένεια η οποία δεν μπορεί να θεραπευθεί πολύ εύκολα. Ένας θρησκευόμενος άνθρωπος είναι ένα κτήνος...>>
Ο Κλοτζ έγινε αντιπρόσωπος του έθνους και αποτέλεσε την κύρια επιρροή στην κυβέρνηση και στο αντιθρησκευτικό κίνημα.
Με διαταγή της κυβέρνησης στις εισόδους των κοιμητηρίων σ΄ολόκληρη τη Γαλλία έγραψαν πως <<ο θάνατος είναι ένας αιώνιος ύπνος>>. Αυτό ήταν ένα από τα αγαπημένα ρητά των Ιλλουμινάτι, αφού φυσικά αρνούντο επισήμως την αντίληψη περί ανάστασης.
Μετά τον θάνατο του βασιλέα, στα 1793, οι ηγέτες της επανάστασης που είχαν τώρα τον ολοκληρωτικό έλεγχο της κυβέρνησης έκαναν τον τρόμο καθημερινό γεγονός. Ο τρόμος αυτός δεν στρεφόταν μόνο προς τους κοινούς ανθρώπους αλλά και προς τα κυβερνητικά στελέχη. Ο Ροβεσπιέρος και οι οπαδοί του μεθυσμένοι από εξουσία ξεκίνησαν τον πόλεμο εναντίον του πολιτισμού στο όνομα του σοσιαλισμού.
Η Νέστα Γουέμπστερ έγραψε:
<<Οι μεγάλοι εγκληματίες της ιστορίας δεν ήταν αυτοί που εμπνέονταν από τα χειρότερα κίνητρα αλλά άνθρωποι που γι΄αυτούς η διάκριση αυτή δεν υπήρχε... Η διδασκαλία που δημιούργησε τα χειρότερα εγκλήματα στην ιστορία του πολιτισμένου κόσμου ήταν πως <<ο σκοπός αγιάζει τα μέσα>>... Η κοινότητα ή το έθνος που αποδέχεται την πεποίθηση πως τα πάντα δικαιολογούνται το ψεύδος, η διπλοπροσωπία, η απάτη και η δολοφονία ώστε να προωθηθεί η ιδέα την οποία είχε υιοθετήσει, έχει πουλήσει την ψυχή στο Διάβολο. Μια τέτοια διδασκαλία πλήττει τη βάση κάθε ηθικής>>.
Ο Ροβεσπιέρος και οι οπαδοί του στα σχέδια τους για την επίτευξη της ευτυχίας της ανθρώπινης φυλής και την μεταμόρφωση της Γαλλίας σε σοσιαλιστικό κράτος, με απόλυτη ισότητα, αποφάσισε να μειώσει τον πληθυσμό στο μισό.
Αυτό προκάλεσε την βασιλεία του τρόμου και δημιούργησε έναν πόλεμο ενάντια σε ό,τι συνιστά μια πολιτισμένη κοινωνία. Ήταν ένας πόλεμος της κυβέρνησης της Γαλλίας ενάντια στον ίδιο της το λαό, τόσο τρομερός και καταστροφικός όσο και αν επλήττετο η Γαλλία από μια εισβολή.
Η υπέροχη πόλη της Λυών κυριολεκτικά κατεδαφίστηκε αφού οι ηγέτες της επανάστασης ωθούσαν την εργατική τάξη σε βίαιες πράξεις ενάντια στους ιδιοκτήτες της βιομηχανίας. Ο πόλεμος δεν σταμάτησε στην βιομηχανία αλλά επεκτάθηκε στην εκπαίδευση, στην επιστήμη, την τέχνη και την λογοτεχνία. Σ΄ολόκληρη τη Γαλλία χιλιάδες βιβλία και πολύτιμοι πίνακες καταστράφηκαν ή πουλήθηκαν μ΄ένα μικρό αντίτιμο.
Οι άνθρωποι της εκπαίδευσης συλλαμβάνονταν ή διώκονταν. Ακόμη και η εμφάνιση ενός ανθρώπου που έδειχνε μορφωμένος ήταν επικίνδυνη, γι΄αυτό ήταν πλέον απαραίτητο να ντύνεται κανείς απρόσεκτα και να ΄πεχει βάρβαρους τρόπους. Μόνον η ευγένεια και οι καλοί τρόποι μπορούσαν να οδηγήσουν κάποιον στην λαιμητόμο.
Για να φέρουν εις πέρας το κυβερνητικό σχέδιο του ελέγχου του πληθυσμού σφάγιαζαν τους ανθρώπους κατά εκατοντάδες ή χιλιάδες. Όταν η λαιμητόμος αποδείχθηκε πολύ αργή τότε συνάθροιζαν τους ανθρώπους και τους σκότωναν με πυροβόλα όπλα και κανόνια. Τόσο εκτεταμένη ήταν η σφαγή, που ο Ρήνος βάφτηκε κόκκινος από το αίμα των πτωμάτων που έριχναν μέσα του.
Ο Ζαν Μπατίστ Καριέρ είχε ένα ιδιαίτερο μίσος για τα παιδιά. <<Πρέπει να καταστραφούν>> ούρλιαζε και έδινε οδηγίες να σφαγιαστούν. Κάτω από τις διαταγές του Νάντη 500 παιδιά οδηγήθηκαν σ΄ένα χωράφι, πυροβολήθηκαν, χτυπήθηκαν με ρόπαλα και μαχαιρώθηκαν καθώς είχαν πέσει στα γόνατα και έκλαιγαν εκλιπαρώντας για έλεος.
Ο Καριέρ εφηύρε την καταβύθιση στον ποταμό Λουάρ. Το πρώτο πείραμα αφορούσε 90 άτομα που τοποθετήθηκαν σε μια βάρκα που αφέθηκε να βυθιστεί στη μέση του ποταμού. Τις κρύες νύχτες του Δεκεμβρίου πλήθη από φτωχές γυναίκες που πολλές από αυτές είχαν μωρά στην αγκαλιά ή κρατούσαν παιδιά από το χέρι, οδηγούνταν στον ποταμό, τις έβαζαν στις βάρκες τις οποίες βύθιζαν. Ο Καριέρ το ονόμασε αυτό <<Γιορτές Μπάνιου>>
Ο Προυντόμ οδήγησε στον θάνατο πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους την περίοδο αυτή των σφαγών. Πίσω από την βασιλεία του τρόμου βρισκόταν το σχέδιο του Ροβεσπιέρου να μεταμορφώσει τη Γαλλία σε σοσιαλιστικό κράτος. Δεν θα υπήρχαν ούτε πλούσιοι ούτε φτωχοί παρά μόνον ισότητα.
Είχαν γίνει σχέδια ώστε κάθε πλευρά της ζωής να μεταβεί κάτω από τον κρατικό έλεγχο. Τον γάμο θα τον αντικαθιστούσε ο ελεύθερος έρωτας. Τα παιδιά θα γίνονταν ιδιοκτησία του κράτους. Την φιλία θα την επέβαλε ο νόμος, ενώ το κράτος θα όριζε πως θα μεγάλωναν τα παιδιά. Κανένας τομέας της ζωής, δεν θα διέφευγε το μάτι του Μεγάλου Αδελφού.
Τι αποτέλεσμα είχαν όλα αυτά στον λαό της Γαλλίας; Όχι μόνο κατέστρεψαν την βιομηχανία της, το εμπόριο, τον πολιτισμό και τις οικογένειες αλλά η καταστροφή άγγιξε την ίδια την ψυχή της Γαλλίας.
Ο Βρετανός ιστορικός Τζων Ρόμπινσον κάνει τις προσωπικές του παρατηρήσεις:
<<Οι πιο αξιόλογοι άνθρωποι που βρήκαν καταφύγιο στη χώρα αυτή αφήνοντας πίσω τους την περιουσία και τους φίλους τους με τους οποίους ήταν τόσο στενά συνδεδεμένοι, μου έλεγαν συχνά πως τίποτε δεν επηρέασε περισσότερο όσο η Επανάσταση. Χαρακτήρες που ήταν ακηλίδωτοι, καρδιές που γνώριζε πολύ καλά ο ίδιος, επειδή δοκιμάστηκαν από τόσο σκληρές περιστάσεις οδηγήθηκαν στον εγωισμό και την κακεντρέχεια. Με λίγα λόγια άτομα με υπέροχη κρίση που στην αξία τους θα μπορούσε να στηρίξει την τιμή του και την ζωή του τόσο πολύ επηρεάστηκαν από το μίασμα της Επανάστασης ώστε στο τέλος κοιτούσαν απαθείς αλλά και διέπρατταν τα πιο ειδεχθεί εγκλήματα με ευχαρίστηση>>.
Τι συνέβη σε όλους αυτούς που σχεδίασαν και έφεραν εις πέρας την Επανάσταση; Σχεδόν όλου τους χάθηκαν μέσα στον τρόπο που οι ίδιοι δημιούργησαν για τους άλλους. Ακολούθησαν και αυτοί τον δρόμο προς την λαιμητόμο, καθώς ομάδες και ηγέτες στρέφονταν ο ένας εναντίον του άλλου. Η λαγνεία για αίμα που δημιούργησαν αφαίρεσε κάθε αίσθηση δικαιοσύνης ακόμη και μεταξύ τους. Ο κατάλογος των θυμάτων της ίδιας τους της τρέλας είναι τόσο εκτενής ώστε θα αναφέρουμε μόνον λίγους.
Ο Δούκας της Ορλεάνης, ο άνθρωπος που αφιέρωσε την τιμή του, την περιουσία του και το αίμα του στην Επανάσταση στο τέλος θυσιάστηκε. Χρησιμοποιήθηκε σαν εργαλείο και η συνωμοσία που τόσο αγάπησε τον εξαπάτησε και τον κατέστρεψε. Τελικά συνάντησε την λαιμητόμο μέσα στις βρισιές του πλήθους, στο οποίο τον είχαν παρουσιάσει σαν είδωλο.
Ο Μιραμπό, ένας από τους πρώτους ηγέτες της Επανάστασης, πέθανε ξαφνικά δύο μόνο ημέρες αφού στράφηκε εναντίον των πρώην φίλων του.
Ο Νταντόν, ο άνθρωπος που σχεδίασε και έφερε εις πέρας τις σφαγές του Σεπτεμβρίου καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στην λαιμητόμο.
Ο Μαρά, που ήταν υπεύθυνος για τον θάνατο τόσων πολλών ανθρώπων μαχαιρώθηκε στην καρδιά από μια γυναίκα μέσα στο σπίτι του. Ακόμα και μετά τον θάνατό του τον ακολούθησε ένα πλήθος που τον λάτρευε και γονάτιζε γύρω από το σώμα του.
Ο Καριέρ εκτελέστηκε στην λαιμητόμο ανάμεσα σε ένα πλήθος που ζητωκραύγαζε.
Ο Ροβεσπιέρος, ο αρχιτέκτονας των γεγονότων μετά τον Οκτώβριο του 1793 τελικά πέθανε αποτρόπαια. Βλέποντας το τέλος του να έρχεται αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι προσπαθώντας να αυτοκτονήσει το μόνο όμως που κατάφερε ήταν να καταστρέψει το σαγόνι του. Για ώρες ήταν ξαπλωμένος πάνω σε ένα τραπέζι, το ίδιο τραπέζι όπου αυτός και οι οπαδοί συνεδρίαζαν για να σχεδιάσουν χιλιάδες θανάτους. Καθόταν εκεί περιμένοντας τον θάνατο με το κεφάλι ακουμπισμένο στο τραπέζι και το αίμα του να ρέει αργά από το σαγόνι του.
Στην λαιμητόμο ο δήμιος έβγαλε τον επίδεσμο που έδενε το κεφάλι του, κάνοντας το συντετριμμένο του σαγόνι να πέσει και να αφήσει στη θέση του ένα χάσμα. Έβγαλε τότε μια τρομερή κραυγή αγωνίας που ακούστηκε ως την άλλη άκρη της πλατείας. Όταν αποκεφαλίστηκε άνδρες και γυναίκες έπεσαν ο ένας πάνω στον άλλον κλαίγοντας και φωνάζοντας: <<Επιτέλους, είμαστε ελεύθεροι! Ο τύραννος δεν υπάρχει πια!>>.
Η βασιλεία του τρόμου έχει τελειώσει.
Το τέλος της βασιλείας του τρόμου δεν αποτέλεσε και το τέλος των αναταραχών στη Γαλλία. Ακολούθησαν ογδόντα χρόνια πολέμου και επανάστασης. Το Διευθυντήριο (1795 - 1799) διήρκεσε τέσσερα χρόνια και καταργήθηκε εξαιτίας της τυραννίας και της διαφθοράς του. Η επόμενη κυβέρνηση δημιουργήθηκε στα 1799 και έληξε πέντε χρόνια αργότερα.
Στα 1804 ο Ναπολέων έγινε αυτοκράτορας και μετά από μια σειρά Ευρωπαϊκών πολέμων στη Γαλλία εισέβαλαν Ρώσοι, Αυστριακοί και Πρώσοι. Ο Ναπολέων ανετράπη και η Γαλλία επέστρεψε στην μοναρχία στα 1814 καλώντας τον Λουδοβίκο ΙΗ' στον θρόνο για να εκθρονιστεί από τον Ναπολέοντα έξι μήνες αργότερα.
Ο Ναπολέων ηττήθηκε στο Βατερλό και ξένοι στρατοί εισέβαλαν ξανά στη Γαλλία.
Ο Λουδοβίκος ΙΗ' ανεκλήθη και βασίλεψε για εννέα χρόνια, μέχρι τον θάνατό του. Η κυβέρνησή του ήταν η μόνη που δεν έληξε με βίαιο τρόπο μετά από μια περίοδο 80 ετών.
Η βασιλεία του Καρόλου Ι' που ακολούθησε ανετράπη στα 1830 από τους Ορλεανιστές που έθεσαν τον Λουδοβίκο - Φίλιππο στο θρόνο για να εκδιωχθούν μετά από 18 χρόνια αναταραχών.
Σ΄αυτήν την τρίτη επανάσταση του 1848 ανακηρύχθηκε η Δεύτερη Δημοκρατία.
Η Νέστα Γουέμπστερ συμπεραίνει:
<<Οι τεράστιες μεταρρυθμίσεις που πραγματοποιήθηκαν κατά την επαναστατική εποχή δεν ήταν το αποτέλεσμα της επανάστασης. Οφείλοντο στον βασιλέα και στους πεφωτισμένους συμβούλους του... Οι μεταρρυθμίσεις στην κυβέρνηση οφείλοντο κυρίως συτος ευγενείς που έθεσαν τέλος στο φεουδαρχικό σύστημα, στους βασιλικούς δημοκράτες που τόσο μισούσαν οι επαναστατικοί ηγέτες που σχεδίασαν την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και έγραψαν το Σύνταγμα. Το έργο της Επανάστασης ήταν η καταστροφή και των τριών μεταρρυθμίσεων - της ελευθερίας του τύπου, της ελευθερίας της συνείδησης, της προσωπικής ελευθερίας - και η αντικατάσταση του συγκριτικά ήπιου φεουδαλισμού του παλαιού καθεστώτος με την πιο τρομερή τυραννία που είδε ποτέ ο κόσμος και τελικά η εκμησένιση, το Σύνταγμα που ζητούσε ο λαός προς χάριν ενός Συντάγματος που δεν μπορούσε ποτέ να εφαρμοστεί και διήρκεσε ακριβώς 26 μήνες και το ακολούθησαν άλλα έξι Συντάγματα στα επόμενα 80 χρόνια>>.
Συνεχίζετε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.