Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ(3) - ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ

Μέρος 3ον

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ

ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ

   Από την αρχαιότητα η Αθήνα είχε πρόβλημα με την λειψυδρία. Τα επιφανειακά νερά ήταν πάντα λιγοστά καθώς δεν υπάρχουν μεγάλα ποτάμια και λίμνες στην Αττική γη. Έτσι η υδροδότηση της πόλης γίνονταν  από πηγές και από πηγάδια. Παράλληλα υπήρχαν πολλές κρήνες διάσπαρτες μέσα στην πόλη, όπως και πλήθος δεξαμενών, στις οποίες συγκεντρωνόταν βρόχινο νερό.
   Από τα γνωστότερα αρχαία υδραγωγεία ήταν το Πεισιστράτειο, το οποίο κατασκεύασε ο τύραννος Πεισίστρατος το 530 προ Χριστού. Είχε μήκος σχεδόν τρία χιλιόμετρα και έφερνε νερό από τις πηγές του Υμηττού.
   Υπήρχαν και μικρότερα υδραγωγεία σε διάφορα σημεία της πόλης λαξευμένα σε σχιστόλιθο ή χτισμένα καθώς και μικρά φράγματα.
   Το σημαντικότερο όμως έργο για την υδροδότηση της πόλης ήταν το Αδριανό Υδραγωγείο που κατασκευάστηκε από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Αδριανό. Ξεκινούσε από τους πρόποδες της Πάρνηθας και κατέληγε στον Λυκαβηττό όπου κατασκευάστηκε η Ανδριάνειος Δεξαμενή, στην οποία αποθηκεύονταν τα νερά του υδραγωγείου.
   Το υδραγωγείο λειτούργησε ικανοποιητικά μέχρι την υποδούλωση της Αθήνας από τους Τούρκους, οι οποίοι σταμάτησαν την λειτουργία του. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, το Ανδριάνειο λειτούργησε ξανά χωρίς όμως να μπορεί να καλύψει τις αυξημένες πλέον ανάγκες των Αθηνών. Αυτές τις κάλυψε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα η κατασκευή του φράγματος του Μαραθώνα που είχε σαν αποτέλεσμα την δημιουργία της ομώνυμης τεχνητής λίμνης. Την κατασκευή του φράγματος ανέλαβε η Αμερικάνικη Εταιρεία ULEN ενώ την επίβλεψη και την μετέπειτα διαχείρισή του ανέλαβε η Ελληνική Εταιρεία Υδάτων. Το 1972 άρχισε η κατασκευή χωμάτινου φράγματος στον ποταμό Μόρνο στο νομό Φωκίδος. Τελικά δημιουργήθηκε η τεχνητή λίμνη του Μόρνου που συμβάλλει και αυτή στην ύδρευση της πρωτεύουσας.
   Πριν αρκετά χρόνια συνέβησαν μερικά επεισόδια στην Θεσσαλία που ονομάσθηκαν από τις εφημερίδες <<πόλεμος του νερού>>, Μία μεγάλη περίοδος ξηρασίας έχει ήδη αρχίσει από τις αρχές του 21ου αιώνα και οι σχετικές προβλέψεις των επιστημόνων είναι δυσοίωνες. Από την Μακεδονία μέχρι την Κρήτη και από τα Δωδεκάνησα μέχρι τα Ιόνια νησιά τα αποθέματα του νερού όχι μόνο ελαττώνονται αλλά επιπλέον υποβαθμίζονται ποιοτικά με ανησυχητικό ρυθμό.
   Οι αιτίες είναι πολλές: αστικά απόβλητα, βιομηχανική κατανάλωση και βιομηχανικά απόβλητα, ανεξέλεγκτες γεωτρήσεις, χωματερές, απηρχαιωμένα αρδευτικά και υδρευτικά δίκτυα, εξαντλούν τους υδροφόρους ορίζοντες και το χειρότερο υποβαθμίζουν την ποιότητα του νερού μολύνοντάς το. Λύσεις δεν υπάρχουν και τα πάντα πνίγονται σε έναν ωκεανό γραφειοκρατίας και συμφερόντων. Στον Ελληνικό Κυκεώνα του Δημοσίου έχουν λόγο στην διαχείριση του νερού τα υπουργεία Υγείας, Οικονομικών, Εσωτερικών, Περιβάλλοντος, Εθνικής Οικονομίας, Ανάπτυξης, Εξωτερικών ακόμη και ο ΕΟΤ. Δεν υπάρχει όμως κανείς να συντονίζει όλους αυτούς τους οργανισμούς. Ο καθένας λειτουργεί κατά το "γούστο" του και τελικά πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό.
   Παρά τα 400 δισεκατομμύρια δραχμές που μας έδωσε το Δεύτερο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης για να δημιουργήσουμε ένα ολοκληρωμένο σύστημα διαχείρισης των υδάτινων πόρων μας, κάνοντας βέβαια τις απαιτούμενες έρευνες δεν έχει γίνει σχεδόν τίποτε.
   Έχει απλά μοιραστεί η Ελλάδα σε διαμερίσματα και δεν υπάρχει μελέτη για το πόσο νερό υπάρχει εκεί. Το να γνωρίζεις τα υπόγεια αποθέματα νερού, σημαίνει ότι μπορείς να τα προφυλάξεις μην επιτρέποντας σε βιομηχανίες και σκουπιδότοπους να εγκατασταθούν από πάνω τους. Τόσο για τα επιφανειακά όσο και για τα υπόγεια ύδατα, προκειμένου να μάθουμε που υπάρχουν, σε τι ποσότητες και τι ποιότητα έχουν.
   Παραμένουμε αδρανείς, χάνοντας πολύτιμο χρόνο. Μόνο στην Κρήτη μια μελέτη εικοσαετίας δείχνει ότι το νερό της βροχής που χάνεται στην θάλασσα θα μπορούσε να μαζευτεί σε μικρά τοπικά φράγματα. Τα αποτελέσματα από κάτι τέτοιο θα ήταν καταπληκτικά. Η ετήσια βροχόπτωση θα αρκούσε και θα περίσσευε για να παρέχει όλη την απαιτούμενη ποσότητα νερού, πόσιμου και αρδευτικού, που απαιτείται κάθε χρόνο. Επιπλέον οι μικρές λίμνες των φραγμάτων θα αναζωογονούσαν το περιβάλλον, παρέχοντας υγρασία στα φυτά και νερό στα ζώα, ενώ ταυτόχρονα θα κρατούσαν γεμάτους τους υπόγειους ταμιευτήρες, στους οποίους έχει αρχίσει να μπαίνει θάλασσα λόγω της διαφοράς στάθμης από την υπεράντληση.
   Όταν γνωρίζουμε ότι ένας υπόγειος ταμιευτήρας έχει 400 τόνους νερό και "γεμίζει" με τέσσερα κυβικά την ώρα, τότε θα αντλήσουμε δύο κυβικά την ώρα ώστε να υπάρχει πάντα ένα υπόλοιπο και ο υδροφόρος ορίζοντας να διατηρείται υψηλός. Ακόμα μια τυχαία γεώτρηση μπορεί να τρυπήσει το φυσικό φράγμα μεταξύ γλυκού και αλμυρού νερού και να οδηγήσει στην είσοδο της θάλασσας στον ταμιευτήρα.
   Η υπεράντληση τελικά εξελίσσεται σε ένα τεράστιο πρόβλημα. Η Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης και Αποχέτευσης του Άργους, αναφέρει ότι σήμερα στην Αργολίδα υπάρχουν σχεδόν 20.000 γεωτρήσεις.
   Στη Θεσσαλία, περίπου το 35% της καλλιεργήσιμης γης, έχει γίνει άγονη αφού το αλάτι της θάλασσας που μπαίνει στον υδροφόρο ορίζοντα καταλήγει στην επιφάνεια. Η αλόγιστη χρήση φυτοφαρμάκων μολύνει τον υδροφόρο ορίζοντα.
   Το χαμήλωμα του υδροφόρου ορίζοντα, ξεραίνει τα εδάφη αφού το υπόγειο νερό βρίσκεται σε εκατοντάδες μέτρα βάθος. Απαιτείται λοιπόν μεγαλύτερη ακόμη ποσότητα νερού για το πότισμα με αποτέλεσμα την ακόμα μεγαλύτερη υποχώρηση του υδροφόρου ορίζοντα. Έτσι παύει η φυσιολογική ανάπτυξη των φυτών και ερημοποιούνται μεγάλες εκτάσεις. Οι περιοχές της χώρας που απειλούνται άμεσα από αυτό το φαινόμενο ανέρχονται στο 30% της συνολικής έκτασης της χώρας.
   Στον Μόρνο καταλήγουν αστικά απόβλητα χωρίς καμία επεξεργασία. Τα λύματα όσων βόθρων δεν είναι στεγανοί απορροφώνται από το έδαφος και προσβάλουν τον υδροφόρο ορίζοντα. Οι επισήμως καταμετρημένες 5.000 ανεξέλεγκτες χωματερές που υπάρχουν στη χώρα μολύνουν και αυτές τα υπόγεια νερά σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων, ούτως ώστε τα υπόγεια ύδατα είναι τόσο μολυσμένα που δεν είναι κατάλληλα ούτε για άδρευση.
   Η σπατάλη νερού στην Ελλάδα είναι τρομακτική:
 - Το 30% περίπου του πόσιμου νερού στις πόλεις μας καταλήγει στους υπονόμους.
 - Σε κάποιο νησί του Αιγαίου, στο εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος, υπήρχε τηλεφωνική συσκευή από όπου οι εργαζόμενοι έπαιρναν τηλέφωνα χωρίς να πληρώνουν. Για να πείσουν τον διευθυντή ότι ο λογαριασμός του τηλεφώνου ήταν λίγος είχαν αφήσει μια βρύση να τρέχει συνέχεια. Έτσι μπορούσαν να πούνε: Για νερό πληρώνουμε πολύ περισσότερα!
 - Οι ελληνικές βιομηχανίες χρησιμοποιούν τεράστιες ποσότητες νερού. Στις ΗΠΑ ξοδεύονται 11 τόνοι νερού για την παραγωγή ενός τόνου χαρτιού, ενώ στην Ελλάδα χρησιμοποιούμε 36 με 40 τόνους!
 - Ένας βιομήχανος άφηνε το νερό της βιομηχανίας του να χύνεται στο έδαφος, επειδή θα στοίχιζε περισσότερο ένας εργάτης για να κλείνει την βρύση, παρά αν το νερό έτρεχε συνέχεια.
 - Υπολογίζεται ότι περίπου 120.000 κυβικά πόσιμου νερού καταλήγουν κάθε μέρα στην θάλασσα.
 - Μόνο η Υλίκη χάνει περίπου 40.000 κυβικά την ημέρα λόγω διαρροών.
 - Βάση επίσημων στοιχείων της ΕΥΔΑΠ οι απώλειες στο δίκτυο ύδρευσης φθάνουν το 30% και της ύδρευσης το 50%-60%. Όμως όταν οι πολίτες ευαισθητοποιούνται, παρατηρείται οικονομία στην κατανάλωση νερού, που φθάνει μέχρι και το 25%.
 - Η Αθήνα, χρειάζεται περίπου 600.000 κυβικά νερό την ημέρα, αλλά καταναλώνει 1.500.000 κυβικά, κυρίως λόγω διαρροών στα συστήματα μεταφοράς.

ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ

    Υπάρχουν στοιχεία ότι το νερό που είχε χρησιμοποιηθεί από τους ανθρώπους για διάφορες χρήσεις αντί να πεταχτεί άρχισε να μεταφέρεται για πότισμα στα χωράφια από το 3000π.Χ.  Πρόκειται για τις πρώτες προσπάθειες ανακύκλωσης του βρώμικου νερού, το οποίο ήταν πλέον άχρηστο για ανθρώπινη χρήση.
    Τον 19ο αιώνα άρχισε η συστηματική διοχέτευση των λυμάτων μέσω αποχετεύσεων. Όμως η κακή κατάσταση των σωληνώσεων προκαλούσε την μόλυνση του φρέσκου νερού από τα λύματα με αποτέλεσμα την αύξηση των ασθενειών που προκαλούνται από το νερό.
    Μετά τα 1850 έγιναν κατανοητοί οι μηχανισμοί μετάδοσης ασθενειών και δημιουργήθηκαν καλύτεροι αγωγοί, οι οποίοι έστελναν τα ακατέργαστα λύματα στα ποτάμια, τις λίμνες και την θάλασσα. Αργότερα προστέθηκε και κάποια μικρή ή μεγάλη απολυμαντική κατεργασία των λυμάτων.
    Ακόμη και σήμερα πολλές από τις πόλεις σε ολόκληρο τον κόσμο παραμένουν χωρίς οποιοδήποτε σύστημα επεξεργασίας λυμάτων, ρίχνοντας τα ακατέργαστα λύματα άμεσα στο έδαφος ή το νερό. Αυτό μπορεί να προκαλέσει σοβαρούς κινδύνους υγείας εάν μολυνθεί το νερό που χρησιμοποιείται για την γεωργία, τις υδατοκαλλιέργειες ή σε μέρη που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για κολύμπι. Τα ανθρώπινα λύματα είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα και μεταφέρουν τον μεγαλύτερο αριθμό παθογόνων μικροβίων από τα λύματα οποιουδήποτε άλλου ζωικού είδους.
    Παρά τους κινδύνους, στις αναπτυσσόμενες χώρες, τα λύματα χρησιμοποιούνται άμεσα για πότισμα και λίπανση στα χωράφια. Παραδείγματος χάριν, στο Ανόι του Βιετνάμ, χρησιμοποιούν αυτόν τον τρόπο ποτίσματος και λίπανσης. Τα ανθρώπινα και τα ζωικά περιττώματα αποθηκεύονται μαζί σε δεξαμενές. Έπειτα μεταφέρονται στα χωράφια για λίπασμα ή ρίχνονται στις λίμνες και τα ποτάμια. Δεν δίνεται χρόνος για την ικανοποιητική φυσική σήψη η οποία εξουδετερώνει ένα μεγάλο ποσοστό των επικίνδυνων ουσιών. Τα λαχανικά πλένονται με νερό από τις λίμνες ή τα ποτάμια και τα παιδιά κολυμπούν στο μολυσμένο νερό. Αν και τα ψάρια που ψαρεύονται εκεί συνήθως, μαγειρεύονται πριν από την κατανάλωσή τους, τα λαχανικά τρώγονται συχνά ωμά μαζί με τα "noodles" ή τα "spring rolls". Μόνο στο κεντρικό Ανόι, υπάρχει ένα υποτυπώδες αποχετευτικό σύστημα για τα λύματα, τα οποία έπειτα περνούν σε ανοικτούς υπονόμους.
    Για να προστατεύσει την υγεία των αγροτών και των καταναλωτών, η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας δημοσίευσε οδηγίες για την ασφαλή χρήση του νερού στη γεωργία. Τα πρότυπα υγιεινής έγιναν πιο αυστηρά από αυτά που ίσχυαν στο παρελθόν.
    Η επαναχρησιμοποίηση του νερού γίνεται ολοένα και περισσότερο κοινό συστατικό των προγραμμάτων χρήσης των υδάτινων πόρων. Η διάθεση φρέσκου νερού συνεχώς μειώνεται ενώ αυξάνεται διαρκώς η ζήτηση.
    Ο μέγιστος βαθμός ανακύκλωσης του νερού εμφανίζεται στις περιοχές που υφίστανται την μεγαλύτερη έλλειψη νερού, όπως είναι η Μέση Ανατολή, η Αυστραλία και η νοτιοδυτική Αμερική. Χρησιμοποιείται επίσης σε περιοχές με αυστηρούς περιορισμούς στην διάθεση των αποβλήτων, όπως είναι η Φλώριδα, Γαλλία, η Ιταλία, η Αγγλία και η Γερμανία.
    Στην Ιαπωνία, αν και υπάρχει αρκετά μεγάλη ετήσια βροχόπτωση, η πυκνότητα του πληθυσμού είναι πολύ υψηλή στις πόλεις, και έτσι πολλές περιοχές πάσχουν από έλλειψη νερού. Έτσι η επαναχρησιμοποίηση του νερού της αποχέτευσης έχει γίνει πολύ συνηθισμένη πρακτική.

ΚΑΝΑΔΑΣ

    Ο Καναδάς γενικά έχει άφθονες προμήθειες νερού στις περισσότερες περιοχές. Η ανακύκλωση είναι μικρής κλίμακας, για άρδευση σε χωράφια και γήπεδα γκολφ στην Βρετανική Κολομβία, την Αλμπέρτα, την Μανιτόμπα, το Σατσκατσχίουαν, και απομονωμένα θέρετρα στην Βρετανική Κολομβία και το Οντάριο. Δεν υπάρχει καμία κεντρική ομοσπονδιακή οδηγία για την ανακύκλωση νερού. Εντούτοις, οι Καναδοί αναγνωρίζοντας το πρόβλημα με την αυξημένη ζήτηση νερού και τις πεπερασμένες ποσότητες που υπάρχουν, συζήτησαν ήδη για τα ζητήματα της ποιότητας του νερού σχετικά με την επαναχρησιμοποίηση και την ανακύκλωσή του. Οι Καναδοί κυριολεκτικά "προσέχουν για να έχουν" και δεν επαναπαύονται παρόλα τα μεγάλα αποθέματα σε γλυκό νερό που έχουν ακόμα.

ΗΠΑ

    Στις ΗΠΑ δημιουργήθηκαν κατάλογοι με οδηγίες για την επαναχρησιμοποίηση νερού. Αυτές οι οδηγίες δεν χρησιμεύουν ως πρότυπα για εφαρμογή, αλλά είναι περισσότερο μία συλλογή πληροφοριών για το όλον θέμα. Έτσι μπορούν να χρησιμεύσουν στις περιπτώσεις που δεν υπάρχουν τα πρότυπα υγιεινής ή όταν γίνεται αναθεώρηση ή επέκτασή τους.
    Παρέχουν τεχνικές πληροφορίες όπως διαδικασίες επεξεργασίας, παθογόνοι οργανισμοί, απαιτήσεις αποθήκευσης, τύποι ανακύκλωσης (βιομηχανική, αστική, γεωργική, περιβαλλοντική).  Περιέχεται ακόμη και ένας κατάλογος της υπάρχουσας κρατικής νομοθεσίας, για νομικά ζητήματα και εναλλακτικές λύσεις χρηματοδότησης. Ενσωματώνουν επίσης την εμπειρία από άλλα μέρη του κόσμου. Για παράδειγμα σημειώνουν ότι για τα μεγάλα συστήματα ύδρευσης, η επεξεργασία υψηλού επιπέδου και η επαναχρησιμοποίηση του νερού στο δίκτυο έχει λιγότερα έξοδα από το να υπάρχει ένα διπλό σύστημα ύδρευσης.
    Το Αμερικάνικο Εθνικό Συμβούλιο Έρευνας καθόρισε το 1998 ότι η επαναχρησιμοποίηση του καθαρισμένου νερού είναι μία "βιώσιμη εφαρμογή". Θα πρέπει όμως να γίνεται προσεκτικός και λεπτομερής έλεγχος των μολυσματικών παραγόντων και αυστηρή αξιολόγηση αξιοπιστίας των συστημάτων καθαρισμού.
    Η επαναχρησιμοποίηση αυτού του είδους είναι μια "έσχατη" επιλογή. Πρέπει να υιοθετηθεί μόνο εάν δεν υπάρχει άλλος τρόπος προμήθειας νερού για κατανάλωση. Ένα εμπόδιο στην καλύτερη ανακύκλωση του νερού στις ΗΠΑ, αλλά και άλλων χωρών, είναι η ανάληψη των υπηρεσιών νερού και αποχετεύσεως από διαφορετικές εταιρείες. Κατά συνέπεια, οι αρμόδιες εταιρείες δυσκολεύονται να συντονιστούν και να συνεργαστούν για την αποδοτική χρήση των υδάτινων πόρων. Αυτό μπορεί να επιδεινωθεί από το γεγονός ότι κάθε μια από τις εταιρείες έχουν διαφορετικούς στόχους.
    Επίσης και το κοινό και οι υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης, δεν έχουν καταλάβει το πλεονέκτημα της ανακύκλωσης του νερού, ιδιαίτερα τα οικονομικά και περιβαλλοντικά οφέλη που έχει.
    Μια ενδιαφέρουσα χρήση του νερού της ανακύκλωσης είναι για πότισμα των χωραφιών, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα την μείωση της κατανάλωσης πόσιμου νερού. Η ανακύκλωση του νερού στις ΗΠΑ είναι κυρίως προσανατολισμένη σε χρήση αυτού του είδους.
    Στην Καλιφόρνια η χρήση του ανακυκλωμένου νερού χρησιμοποιείται στην άδρευση του καλαμποκιού, του κριθαριού, του βαμβακιού και των λιβαδιών, άρχισε στο Μπέικερσφιλντ το 1912. Η πολιτεία εισήγαγε σχετικούς κανονισμούς το 1918.
    Το 1972, το Αμερικανικό Κογκρέσο ψήφισε τον νόμο ελέγχου ρύπανσης των υδάτων, για να αποκαταστήσει και να διατηρήσει την χημική, φυσική και βιολογική υγεία του νερού, με στόχο τον μηδενισμό της μόλυνσης στο νερό που χρησιμοποιείται είτε για την αλιεία είτε για κολύμβηση.
    Επίσης το <<Μωβ βιβλίο>> της πολιτείας της Καλιφόρνια έχει αναπτυχθεί ένα σύνολο νόμων δημόσιας υγείας σχετικών με το ανακυκλωμένο νερό. Αυτοί οι νόμοι έχουν υιοθετηθεί ευρέως ως <> ή έχουν αποτελέσει την βάση των πρότυπων που αναπτύσσονται από άλλες χώρες. Μερικές από τις οδηγίες είναι τα παρακάτω:
  -  Οι εγκαταστάσεις επεξεργασίας θα πρέπει να έχουν αποθηκευμένο νερό για κατανάλωση 24 ώρες και το δικό τους δίκτυο παραγωγής ενέργειας σε περίπτωση διακοπής του ρεύματος.
  -  Δεν πρέπει να υπάρχει πρόβλεψη παράκαμψης της εγκατάστασης καθαρισμού, ώστε να μπορεί να περνάει το ακάθαρτο νερό στην κατανάλωση.
  -  Οι πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες μονάδες επεξεργασίας θα εγκατασταθούν έτσι ώστε να μπορούν να λειτουργήσουν ακόμη και αν μία μονάδα είναι εκτός λειτουργίας.
  -  Η συγκέντρωση των βακτηριδίων στο νερό δεν πρέπει να υπερβαίνει τον αριθμό που τίθεται από την νομοθεσία.
  -  Η συγκέντρωση χλωρίου δεν πρέπει να υπερβαίνει τα όρια που έχουν τεθεί από τις υγειονομικές υπηρεσίες.
  -  Πρέπει να επιτευχθεί η ελάχιστη δυνατή ύπαρξη αιωρούμενων σωματιδίων, μέσω της διήθησης σε μικροφίλτρα.
  -  Πρέπει να υπάρχουν συγκεκριμένα τεχνικά χαρακτηριστικά για τα διπλά συστήματα πόσιμου και ανακυκλωμένου νερού.
  -  Το ανακυκλωμένο νερό πρέπει να μεταφέρεται σε σωλήνες με μωβ χρώμα ή μωβ σήμανση.
  -  Το πρωτογενές ανακυκλωμένο νερό δεν χρησιμοποιείται για πότισμα με ψεκασμό σε απόσταση 30 μέτρων από σπίτια, πάρκα, παιδικές χαρές ή σχολεία. Εκεί μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο νερό <<τρίτης γενιάς καθαρισμού>>, δηλαδή τέλεια απολυμασμένο.
  -  Τα σημεία όπου χρησιμοποιείται το ανακυκλωμένο νερό και που είναι προσιτά στο κοινό υπάρχει η σήμανση "ΑΝΑΚΥΚΛΩΜΕΝΟ ΝΕΡΟ ΜΗ ΠΟΣΙΜΟ".
  -  Η τιμή του ανακυκλωμένου νερού θα είναι ίση με ή μικρότερη από την λιανική τιμή του πόσιμου νερού.
    Η χρήση αρχικών αποβλήτων αποχέτευσης έχει απαγορευθεί τελείως.
    Στην Καλιφόρνια υπάρχει μια σταθερή αύξηση στο νερό των αποβλήτων που ανακυκλώνεται. Το 2000, σε έναν πληθυσμό 35 εκατομμυρίων κατοίκων, χρησιμοποιούνται περίπου 600.000 τόνοι ανακυκλωμένου νερού, που παράγονται σε από 234 εγκαταστάσεις επεξεργασίας νερού.
    Κατά την διάρκεια του 2002, ο Οργανισμός Ελέγχου των κρατικών υδάτινων πόρων της Καλιφόρνιας πραγματοποίησε μια έρευνα για την έκταση της ανακύκλωσης νερού στην πολιτεία. Έχει υπολογιστεί ότι μέχρι και το 23% του πόσιμου νερού είναι έμμεσα ανακυκλωμένο νερό.
    Το ανακυκλωμένο νερό από ορισμένα εργοστάσια εγχέεται στην λεκάνη του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα για να αποτρέψει την είσοδο του νερού της θάλασσας. Δεν έχουν υπάρξει στοιχεί σημαντικών κινδύνων από αυτήν την πρακτική. Έτσι το Τμήμα Υγειονομικών Υπηρεσιών έθεσε κανονισμούς για τα μελλοντικά προγράμματα καθαρισμού του νερού, ώστε να περιλαμβάνουν την συμπλήρωση των υπόγειων νερών. Τέθηκε όριο ώστε το καθαρισμένο νερό να παραμείνει στα υπόγεια υδροφόρα στρώματα από έξι έως δώδεκα ανάλογα την διαδικασία.
    Το 1991, μια εταιρεία στην επαρχία Όραντζ, άρχιζε τον ανεφοδιασμό του ανακυκλωμένου νερού σε μια ομάδα έξι πολυώροφων κτιρίων με γραφεία. Τοποθετήθηκε διπλή εγκατάσταση νερού. Το ανακυκλωμένο παρέχεται για μη πόσιμους λόγους, παραδείγματος χάριν στις τουαλέτες. Το κόστος των διπλών συστημάτων υδραυλικών εγκαταστάσεων έχει υπολογιστεί ότι επιβαρύνει την συνολική υδραυλική εγκατάσταση μόνο σε ένα ποσοστό του 9%. Υπάρχει όμως μία συνεχής εξοικονόμηση φρέσκου νερού που διαφορετικά θα πήγαινε χαμένο.
    Η ανάγκη για την επαναχρησιμοποίηση του νερού υπάρχει εξαιτίας του υψηλού κόστους. Δημιουργούνται δίκτυα ανακυκλωμένου νερού που συνδέονται και επιτρέπουν το κλείσιμο για συντήρηση των εργοστασίων. Επιπλέον δημιουργείται ένα μεγάλο σύστημα ανεφοδιασμού με δεξαμενές που κοστίζει 450 εκατομμύρια δολάρια. Αυτό θα παρέχει 160.000 τόνους ανακυκλωμένου νερού την ημέρα και λειτουργεί από το 2007. Το σχέδιο θα καταπολεμήσει τις πιθανές μελλοντικές ελλείψεις νερού που ειδάλλως θα απαιτούσαν διανομή με δελτίο ή και μόνιμο περιορισμό κατανάλωσης.
    Το Σαν Ντιέγκο δημιούργησε μία πρωτοποριακή εγκατάσταση αποκατάστασης του νερού το 1983. Μετά τον πρωτογενή καθαρισμό, στην δευτεροβάθμια επεξεργασία χρησιμοποιείται ένα σύστημα υδατοκαλλιέργειας υάκινθων, φίλτρα, γίνεται διήθηση, υπεριώδης απολύμανση, αντίστροφη όσμωση, αερισμός, κατεργασία με απορροφητικό άνθρακα και μια απολύμανση. Έτσι το ανακτημένο νερό μπορεί να συγκριθεί με το πρωτογενές νερό που έρχεται στην πόλη. Οι αναλύσεις έδειξαν ότι από πλευράς υγείας, το ανακυκλωμένο νερό είναι το ίδιο καλό ή και καλύτερο από το νερό ύδρευσης. Έτσι η Υγειονομική Υπηρεσία ενέκρινε στην συνέχεια την προσθήκη του ανακυκλωμένου νερού στις παροχές πόσιμου νερού. Εντούτοις, όταν προσπάθησε αργότερα να δημιουργήσει στο Σαν Ντιέγκο εγκαταστάσεις ανακύκλωσης αντίστροφης όσμωσης για παραγωγή 80.000 τόνων την ημέρα για την ενίσχυση του δικτύου ύδρευσης, ένα μέρος των πολιτών διαμαρτυρήθηκε. Η αντίθεση πήρε ακόμη και φυλετική διάσταση όταν διαδόθηκε η φήμη ότι το ανακυκλωμένο νερό από τις πλούσιες βόρειες γειτονιές θα διανεμόταν στις φτωχότερες κοινότητες.
    Μια έκθεση του 2003 επιπλέον έδειξε ότι γενικά, το κοινό έχει δεχτεί τις διάφορες χρήσεις του ανακυκλωμένου νερού, αλλά ακόμη επιφυλακτικό στην χρησιμοποίηση του ανακυκλωμένου νερού για να ξαναγεμίζουν οι λεκάνες των υπόγειων νερών που χρησιμεύουν ως πηγές παροχής πόσιμου νερού.
    Στους 64 νομούς της Φλώριδας η μέση επαναχρησιμοποίησης ανακτημένου από την αποχέτευση νερού είναι 39%. Δέκα νομοί έχουν ποσοστό επαναχρησιμοποίησης του νερού από 80 μέχρι και 100%. Δύο νομοί, με το 24% του πληθυσμού της Φλώριδας παράγουν το 33% των αποβλήτων αλλά επαναχρησιμοποιούν μόνο το 5 - 6%. Όλα τα αυτόματα συστήματα ψεκαστήρων που εγκαθίστανται μετά από τον Μάιο του 1991 πρέπει να έχουν έναν αισθητήρα βροχής ώστε όταν βρέχει να μην γίνεται πότισμα.
    Στην Φλώριδα πάλι, στις επαρχίες Όραντζ και Ορλάντο, το ανακυκλωμένο νερό χρησιμοποιείται έπειτα για να ποτίσει περίπου 47.000 στρέμματα καλλιέργειας εσπεριδοειδών, τα δέντρα οκτώ βρεφικών σταθμών και ένα φυτώριο για παραγωγή δέντρων.
    Στο Ορλάντο δημιουργήθηκε ένας υγρότοπος 5.000 στρεμμάτων, που είναι το κεντρικό μέρος ενός πάρκου για περίπατο, τρέξιμο και ποδηλασία.
    Στο Γκέινσβιλ η κοινότητα χρησιμοποιεί το ανακυκλωμένο για να εμπλουτίσει το υδροφόρο στρώμα μέσω βαθιών φρεατίων. Το υπόγειο νερό χρησιμοποιείται για την άρδευση χωραφιών και πάρκων.
    Στην Ντίσνεΐ Λαντ το ανακυκλωμένο νερό  χρησιμοποιείται σε πέντε γήπεδα γκολφ, στις ενδιάμεσους διαχωριστικές νησίδες των εθνικών οδών, ένα πάρκο νερού και μια δενδροφυτεία 450 στρέμματα για τα λουλούδια και τα δέντρα που φυτεύονται στο συγκρότημα.
    Στο Αλταμόντε Σπρίνγκς έχουν διπλό σύστημα ύδρευσης. Το νερό ανακύκλωσης είναι αρκετά καθαρό και απαλλαγμένο από νιτρικά. Το νερό χρησιμοποιείται για το πότισμα των κήπων και το πλύσιμο των αυτοκινήτων. Χρησιμοποιείται επίσης για το πότισμα φρούτων, όταν αυτά πρόκειται να γίνουν κονσέρβες ή με το <<σύστημα σταγόνας>>. Χρησιμοποιείται επίσης για τους πυροσβεστικούς κρουνούς, τα συντριβάνια και τις λίμνες στα πάρκα καθώς και για τις τουαλέτες στα εμπορικά κτήρια. Εξωτερικές βρύσες δεν υπάρχουν για να ελαχιστοποιήσουν τον κίνδυνο χρήσης του ανακυκλωμένου νερού σαν πόσιμο. Οι βρύσες είναι υπόγειες με πόρτα που κλειδώνει και οι σωλήνες που χρησιμοποιούνται αποσυνδέονται μετά από την χρήση. Όλες οι εμπορικές επιχειρήσεις και οι πολυκατοικίες έπρεπε να συνδεθούν με το διπλό σύστημα ύδρευσης μέσα σε 90 μέρες από την ολοκλήρωσή του το 1989. Επιπλέον όλα τα νέα κτίρια που κατασκευάστηκαν μετά τον Γενάρι του 1989 συνδέονται αναγκαστικά με το σύστημα. Η πόλη διεξήγαγε ένα λεπτομερές πρόγραμμα ενημέρωσης των κατοίκων, όπου καθιστούσε σαφές ότι το ανακυκλωμένο νερό δεν επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί για πόσιμο, για πισίνες και για μπάνιο. Το σχέδιο έχει οδηγήσει σε μια μείωση 30% της κατανάλωσης φρέσκου πόσιμου νερού. Επειδή όμως το ανακυκλωμένο νερό είναι πολύ φθηνό, χρησιμοποιείται κατά κόρον το καλοκαίρι και δημιουργείται έλλειψη.
    Στην πόλη Σάνφορντ οι νέοι συνδρομητές πήραν έναν κατάλογο 12 κανόνων για τους πελάτες. Καθορίστηκαν οι τεχνικές λεπτομέρειες των ψεκαστήρων άρδευσης. Οι συνδρομητές υπέγραψαν ότι δεν θα ζητήσουν από την πόλη αποζημίωση για ζημιές που μπορεί να εμφανιστούν από την χρήση του ανακυκλωμένου νερού. Και παρά την εγρήγορση των αρχών για να μην γίνει κατά λάθος σύνδεση των δικτύων ανακυκλωμένου και πόσιμου νερού, μια τέτοια σύνδεση βρέθηκε σε τέσσερα σπίτια από τους ανθρώπους της εταιρείας ύδρευσης. Ένα σπίτι ήταν συνδεμένο έτσι για τρεις μήνες και δύο άλλα για ένα μήνα. Οι γραμμές ύδρευσης απομονώθηκαν, ξεπλύθηκαν και στην συνέχεια χλωριώθηκαν, ενώ η πόλη ανέλαβε να πληρώσει τα τυχόν ιατρικά έξοδα.
    Στην Οκοκουάν της Βιρτζίνια των ΗΠΑ, το ανακυκλωμένο νερό άρχισε να χρησιμοποιείται σαν πηγή έμμεσου πόσιμου ανεφοδιασμού. Μια μεγάλη δεξαμενή των 40.000 τόνων παρέχει νερό σε ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Στις ξηρασίες, μέχρι και το 90% της παροχής του νερού προέρχεται από την ανακύκλωση.
    Η διαδικασία καθαρισμού περιλαμβάνει εκτός το πρωτοβάθμιο και δευτεροβάθμιο καθαρισμό σε δεξαμενές, περιλαμβάνει επεξεργασία με ασβέστη, φιλτράρισμα, προσθήκη ανθρακικού ασβεστίου και διοξειδίου του άνθρακα, διήθηση σε άμμο, κατεργασία με κόκκους ενεργοποιημένου άνθρακα, ιοντική ανταλλαγή και χλωρίωση. Ο καθαρισμός είναι τόσο καλός ώστε δεν έχουν καταγραφεί ποτέ αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία των καταναλωτών, ενώ ο ποιοτικός έλεγχος πραγματοποιείται από ανεξάρτητη επιτροπή.
    Το νερό στο Ντένβερ το Κολοράντο, καθαρίζεται από το 1983 σε πειραματικές εγκαταστάσεις για να εξεταστούν οι τεχνολογίες παραγωγής ανακυκλωμένου νερού κατάλληλου για άμεση πόσιμη. Μετά από επτά έτη έρευνα, καθιερώθηκε μια διαδικασία καθαρισμού με ασβέστη, προσθήκη ανθρακικού ασβεστίου και διοξειδίου του άνθρακα, διήθηση, απολύμανση με υπεριώδες φως, κατεργασίας με άνθρακα, αντίστροφης όσμωσης, αερισμού, απολύμανσης όζοντος και χλωρίωσης. Τα αποτελέσματα αυτού του προγράμματος αξίας 30 εκατομμυρίων δολαρίων έδειξαν ότι η κατεργασία μέσω προηγμένων διαδικασιών αφαιρεί ένα ευρύ φάσμα των ρύπων και δίνει ένα προϊόν που είναι ισάξιο του φρέσκου πόσιμου νερού.
   Η περιοχή του Λας Βέγκας στη Νεβάδα, το 1996, προμηθευόταν 360 εκατομμύρια τόνους νερού ετησίως από το φράγμα Χούβερ, αλλά ήταν σε θέση να επιστρέψει πίσω στο φράγμα τα 180 εκατομμύρια τόνους μέσω της ανακύκλωσης.
    Στην Λουιζιάνα απαγορεύεται η χρήση του πόσιμου νερού για την άρδευση στα πάρκα όταν είναι διαθέσιμο ανακυκλωμένο νερό.

Συνεχίζετε..