Μέρος όγδοων
Η ΓΟΥΩΛ ΣΤΡΗΤ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ
Ήδη από τα 1918 η Γερμανία προετοιμαζόταν για πόλεμο από οικονομική και βιομηχανική άποψη. Η Γουώλ Στρητ χρηματοδότησε την δημιουργία του συστήματος των γερμανικών καρτέλ, ενώ δόθηκε τεχνική βοήθεια από πολύ γνωστές τεχνικές εταιρείες ώστε να δημιουργηθεί η γερμανική Βέρμαχτ.
Αυτή η οικονομική και τεχνική βοήθεια θεωρείται συχνά τυχαία και αποδίδεται στην στενή αντίληψη των Αμερικανών επιχειρηματιών. Μπορεί όμως τα πράγματα να μην είναι ακριβώς έτσι. Παρόμοια (ατυχήματα) διεπράχθησαν από τους βιομηχάνους και τους Αμερικανούς τραπεζίτες, όταν δημιουργήθηκε η στρατιωτική δύναμη της Σοβιετικής Ένωσης από το 1917 και μετά.
Αυτοί οι Αμερικανοί καπιταλιστές ήταν πρόθυμοι να χρηματοδοτούν και να υποστηρίζουν την Σοβιετική Ένωση ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη ο πόλεμος του Βιετνάμ και γνώριζαν πως οι Σοβιετικοί τροφοδοτούσαν την άλλη πλευρά.
Η συμβολή των Αμερικανών καπιταλιστών στις Γερμανικές πολεμικές προετοιμασίες πριν το 1940 μπορεί να χαρακτηριστεί μοναδική. Για παράδειγμα, στα 1934, η Γερμανία παρήγαγε μόνο 300.000 τόνους φυσικού πετρελαίου και λιγότερους από 800.000 τόνους συνθετικής βενζίνης. Το υπόλοιπο έπρεπε να εισαχθεί.
Δέκα χρόνια αργότερα κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά την παραχώρηση ευρεσιτεχνιών και τεχνολογίας από την Στάνταρτ Όιλ στην IG Farben η Γερμανία παρήγαγε 6,5 εκατομμύρια τόνους πετρελαίου από τα οποία το 85% ήταν συνθετικό πετρέλαιο που παραγόταν με την διαδικασία της Στάνταρτ Όιλ.
Επίσης ο έλεγχος συνθετικού πετρελαίου στη Γερμανία πραγματοποιείτο από θυγατρική της IG Farben η οποία δημιουργήθηκε στα 1926 με την βοήθεια των χρηματοδοτών της Γουώλ Στρητ.
Η συνθήκη των Βερσαλλιών μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο επέβαλε ένα τεράστιο βάρος επανορθώσεων στην ηττημένη Γερμανία. Το οικονομικό αυτό βάρος οδήγησε τους Γερμανούς σε δυσαρέσκεια και στην αποδοχή του Χιτλερισμού και χρησιμοποιήθηκε από τους διεθνείς τραπεζίτες προς όφελός τους.
Το σχέδιο Ντάουες προτάθηκε στα 1924 με στόχο την ροή επωφελών δανείων στα Γερμανικά καρτέλ. Αργότερα προστέθηκε το σχέδιο Γιανγκ. Και τα δύο σχέδια προτάθηκαν από τους κεντρικούς τραπεζίτες που χειρίστηκαν τις επιτροπές για δικό τους όφελος.
Οι ετήσιες πληρωμές των Γερμανών ήταν 132 δισεκατομμύρια χρυσά μάρκα και αποτελούσαν το 1/4 των συνολικών εξαγωγών της Γερμανίας στα 1921. Όταν η Γερμανία βρέθηκε ανίκανη να πληρώσει αυτές τις επανορθώσεις, η Γαλλία και το Βέλγιο κατέλαβαν την περιοχή του Ρουρ για να πάρουν δια της βίας αυτό που δεν μπορούσαν να πάρουν με την συγκατάθεση της Γερμανίας.
Στα 1924 οι σύμμαχοι ανέθεσαν σε μια επιτροπή τραπεζιτών με επικεφαλής τον Αμερικάνο τραπεζίτη Τσαρλς Ντάουες να αναπτύξει ένα πρόγραμμα επανορθωτικών πληρωμών. Το πρόγραμμα Ντάουες, σύμφωνα με τον καθηγητή του Τζωρτζτάουν Κάρολ Κήγκλυ <<ήταν σε μεγάλο βαθμό ένα προϊόν του Τζ. Π, Μόργκαν>>.
Το πρόγραμμα Ντάουες φρόντισε για μια σειρά εξωτερικών δανείων σε σύνολο 800 εκατομμυρίων δολαρίων. Έτσι στα μέσα του 1920 δημιουργήθηκε η γιγαντιαία χημική βιομηχανία IG Farben και η τεράστια βιομηχανία Χάλυβος. Τα καρτέλ αυτά όχι μόνο βοήθησαν τον Χίτλερ να ανέβει στην εξουσία στα 1933 αλλά παρήγαγαν τα πολεμική υλικά που είχαν κρίσιμη σημασία για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ανάμεσα στα 1924 και στα 1931 η Γερμανία πλήρωσε στους συμμάχους γύρω στα 86 δισεκατομμύρια σε επανορθώσεις. Την ίδια στιγμή η Γερμανία δανείστηκε, κυρίως από τις ΗΠΑ, γύρω στα 138 δισεκατομμύρια μάρκα. Κατά συνέπειαν το βάρος των Γερμανικών επανορθώσεων προς τους συμμάχους ικανοποιήθηκε από Γερμανικά ομόλογα που εξέδωσαν οι οικονομικοί οίκοι της Γουώλ Στρητ, με σημαντικό κέρδος γι΄αυτούς φυσικά.
Ποιοι ήταν οι διεθνείς τραπεζίτες της Νέας Υόρκης που ήταν υπεύθυνοι για το σύστημα αυτό; Ο Τσαρλς Ντάουες και ο Όουεν Γιανγκ ήταν δύο φανεροί στην επιχείρηση αυτή. Ο Ντάουες ήταν αντιπρόσωπος του Μόργκαν και ο Γιανγκ ήταν πρόεδρος της εταιρείας Τζένεραλ Ελέκτρικ, που υποστήριζε ο Τζ. Π. Μόργκαν.
Τα μέλη της Επιτροπής Ειδικών της Γερμανίας ήταν εξίσου ενδιαφέροντα. Στα 1924 ο Χ. Σαχτ ήταν πρόεδρος της Ράιχμπανκ και ανέλαβε εξέχοντα ρόλο στην οργάνωση του έργου Ντάουες. Το ίδιο και ο Γερμανός τραπεζίτης Καρλ Μελχιόρ. Ένας Γερμανός αντιπρόσωπος στα 1928 ήταν ο Α. Βέκλερ του καρτέλ του Γερμανικού Χάλυβος.
Εν συντομία οι δύο σημαντικές χώρες που συμμετείχαν ήταν η Γερμανία και οι ΗΠΑ και αντιπροσωπεύονταν η μία από την Σαχτ και Βέκλερ και η άλλη από τους τραπεζίτες της Μόργκαν. Και οι δύο αποτελούσαν κλειδιά στην άνοδο της χιτλερικής Γερμανίας αλλά και του επανεξοπλισμού της.
Τα μέλη και οι σύμβουλοι των δύο επιτροπών δεν συνδέοντο μόνο με τους οικονομικούς οίκους της Νέας Υόρκης, αλλά όπως θα δούμε αργότερα ήταν διευθυντές εταιρειών μέσα στα Γερμανική καρτέλ που βοήθησαν τον Χίτλερ να ανέλθει στην εξουσία.
Σύμφωνα με την οικονομική ιδιοφυΐα του Χίτλερ Χ. Σαχτ και τον Ναζί βιομήχανο Φριτζ Τίσεν, το σχέδιο Γιανγκ στα 1928 που διαδέχθηκε το σχέδιο Ντάουες δημιουργήθηκε από τον πράκτορα Όουεν Γιανγκ της Μόργκαν. Αυτοί έφεραν τον Χίτλερ στην εξουσία το 1933.
Ο Φριτζ Τίσεν έγραψε: <<Στράφηκα προς το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα μόνον αφού πείστηκα πως ο αγώνας εναντίον του σχεδίου Γιανγκ ήταν αναπόφευκτος εάν έπρεπε να αποτρέψουμε την πλήρη κατάρρευση της Γερμανίας>>.
Η διαφορά ανάμεσα στα δύο σχέδια ήταν πως το σχέδιο Ντάουες απαιτούσε πληρωμές σε προϊόντα που παρήγοντο στη Γερμανία και χρηματοδοτούντο από δάνεια του εξωτερικού, το Σχέδιο Γιανγκ απαιτούσε χρηματικές πληρωμές και <<κατά την κρίση μου (έγραφε ο Τίσεν) το οικονομικό χρέος που δημιουργείτο έτσι, θα οδηγούσε, σε κατάρρευση ολόκληρη την οικονομία του Ράιχ>>.
Το σχέδιο Γιανγκ ήταν με βεβαιότητα μια εφεύρεση για να κατακτηθεί η Γερμανία με αμερικάνικα κεφάλαια και να λαφυραγωγηθεί μέσω των γιγαντιαίων ενεχύρων που θα φυλάσσονταν στις ΗΠΑ. Οι Γερμανικές εταιρείες που είχαν σχέσεις με τις ΗΠΑ απέφυγαν το σχέδιο εφευρίσκοντας την παροδική ξένη ιδιοκτησία.
Γαι παράδειγμα, η AEG που σχετιζόταν με την Τζένεραλ Ελέκτρικ των ΗΠΑ πουλήθηκε σε μια Γαλλο-Βελγική τραπεζική εταιρεία και απέφυγε τις υποχρεώσεις στο σχέδιο Γιανγκ. Πρέπει να σημειώσουμε πως ο Όουεν Γιανγκ ήταν μεγάλος οικονομικός παράγοντας που εργαζόταν για τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ και ο οποίος προσπάθησε να επωφεληθεί από τον υπερπληθωρισμό της Γερμανίας στα 1925.
Ο Όουεν Γιανγκ ήταν υπεύθυνος για την άνοδο του Χίτλερ. Σύμφωνα με τον Δρ. Φριτζ Τίσεν σε μια ανάκριση του στον Σεπτέμβριο του 1945:
<<Η αποδοχή του σχεδίου Γιανγκ και οι οικονομικές του αρχές αύξαναν την ανεργία όλο και περισσότερο μέχρι που οι άνεργοι έφθασαν το ένα εκατομμύριο. Οι άνθρωποι ήταν σε απόγνωση. Ο Χίτλερ είπε πως θα τα βγάλει πέρα με την ανεργία. Η κυβέρνηση που βρισκόταν στην εξουσία την εποχή εκείνη ήταν πάρα πολύ κακή και η κατάσταση του λαού χειροτεύρευε. Αυτή πραγματικά ήταν η αιτία που είχε τεράστια επιτυχία ο Χίτλερ στις εκλογές, όπου και πήρε το 40%>>.
Ήταν ο Σαχτ και όχι ο Όουεν Γιανγκ αυτός που συνέλαβε την ιδέα της δημιουργίας της τράπεζας των διεθνών διευθετήσεων. Τις λεπτομέρειες τακτοποίησε μια ομάδα με πρόεδρο τον Τζάκσον Ρέηνολντς, μεγάλο τραπεζίτη της Νέας Υόρκης, μαζί με τον Μέλβιν Τρέηλορ της τράπεζας Φερστ Νάσιοναλ του Σικάγου, τον Σερ Τσαρλς Άντις της τραπεζικής εταιρείας του Χονγκ Κονγκ και της Σανγκάης και διαφόρων Γαλλικών και Γερμανικών τραπεζών.
Η Τράπεζα Διεθνών Διευθετήσεων βρισκόταν κάτω από το Σχέδιο Γιανγκ για να προωθήσει τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις. Ο Σαχτ έδωσε στον Όουεν Γιανγκ την ιδέα για την δημιουργία της μεταπολεμικής διεθνούς τράπεζας για την αναδόμηση και ανάπτυξη.
Όλα αυτά δεν ήταν παρά η μία πλευρά ενός μεγάλου και φιλόδοξου σχεδίου συνεργασίας και διεθνούς συμφωνίας για παγκόσμιο έλεγχο. Το σύστημα αυτό δημιούργησε ένα παγκόσμιο σύστημα οικονομικού ελέγχου σε ιδιωτικά χέρια και ικανό να κυριαρχήσει στο πολιτικό σύστημα κάθε χώρας και στην οικονομία ολόκληρου του κόσμου.
Το φεουδαρχικό αυτό σύστημα λειτουργούσε στα 1920 όπως λειτουργεί και σήμερα μέσω των ιδιωτικών κεντρικών τραπεζών σε κάθε χώρα που ελέγχουν τα εθνικά νομισματικά αποθέματα στις ατομικές οικονομίες.
Στα 1920 και 1930 τα τραπεζικά συστήματα των ΗΠΑ, της Αγγλίας, της Γερμανίας και της Γαλλίας επηρέαζαν την πολιτική μηχανή των χωρών τους ευθέως μέσω του ελέγχου των νομισματικών αποθεμάτων και την δημιουργία του νομισματικού περιβάλλοντος.
Μια πιο άμεση επιρροή πραγματοποιείτο με την παροχή ή την απόσυρση χρημάτων από πολιτικούς και πολιτικά κόμματα. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, ο Πρόεδρος Χέμπερτ Χούβερ, για την ήττα του στα 1932 κατηγόρησε την απόσυρση βοηθείας από την Γουώλ Στρητ και την στροφή της προς τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ.
Οι πολιτικοί στραμμένοι προς τον οικονομικό καπιταλισμό και γεμάτοι με ιδέες για παγκόσμιο έλεγχο χρήσιμο προς τους διεθνείς τραπεζίτες, βρέθηκαν σε ένα σύστημα ανταμοιβών και ποινών. Στα 1930 το καθοδηγητικό όχημα αυτού του διεθνούς συστήματος οικονομικού και πολιτικού ελέγχου ήταν η Τράπεζα Διεθνών Διευθετήσεων στην Βασιλεία της Ελβετίας.
Η Τράπεζα Διεθνών Διευθετήσεων συνέχισε το έργο της στην διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και έτσι οι τραπεζίτες που προφανώς δεν βρίσκονταν σε πόλεμο μεταξύ τους, συνέχισαν να ανταλλάσσουν επωφελείς ιδέες, πληροφορίες και να σχεδιάζουν τον μεταπολεμικό κόσμο.
Ο πόλεμος δεν είχε καμία διαφορά για τους διεθνείς τραπεζίτες. Το γεγονός πως η τράπεζα είχε ένα πραγματικά διεθνές προσωπικό παρουσίαζε μια άκρως ανώμαλη κατάσταση σε εποχή πολέμου. Ένας Αμερικανός Πρόεδρος πραγματοποιούσε την καθημερινή εργασία της Τράπεζας μέσω ενός Γάλλου γενικού διοικητή που είχε έναν Γερμανό βοηθό, ενώ ο γενικός γραμματέας ήταν Ιταλός υπήκοος. Άλλα άτομα αλλοεθνή κατείχαν τις υπόλοιπες θέσεις.
Οι άνθρωποι αυτοί ήταν σε καθημερινή προσωπική επαφή μεταξύ τους... Οι διευθυντές της τράπεζας παρέμεναν στις χώρες τους και δεν είχαν άμεση επαφή με το προσωπικό της τράπεζας. Λέγεται όμως πως ο Χ. Σαχτ, πρόεδρος της Ράϊχμπανκ, διατηρούσε έναν προσωπικό αντιπρόσωπο στην Βασιλεία, κατά την διάρκεια ολόκληρης της θητείας του.
Ήταν τόσο μυστικές οι συναντήσεις τους <<συναντήσεις πιο μυστικές και από αυτές που πραγματοποιούνται ανάμεσα σε μασόνους της Βασιλικής Αψίδος ή από οποιοδήποτε άλλο Ροδοσταυρικό Τάγμα...>> ανάμεσα στους κεντρικούς τραπεζίτες που βρίσκονταν στην κορυφή του ελέγχου, ώστε προκαλούσαν το έντονο ενδιαφέρον των δημοσιογράφων αν και σπάνια και για μικρό διάστημα μπορούσαν να διεισδύσουν πίσω από την μάσκα της μυστικότητας.
Το Γερμανικό σύστημα των καρτέλ είναι ένα πρακτικό παράδειγμα για τον τρόπο λειτουργίας των παγκόσμιων τραπεζιτών πίσω από τη σκηνή για να δημιουργήσουν και να χειριστούν τα πολιτικο-οικονομικά συστήματα.
Τα τρία μεγαλύτερα δάνεια που έδωσαν οι διεθνείς τραπεζίτες της Γουώλ Στρητ στα 1920 ήταν προς όφελος τριών Γερμανικών καρτέλ που λίγα χρόνια αργότερα βοήθησαν τον Χίτλερ και τους Ναζί να ανέλθουν στην εξουσία.
Οι Αμερικανοί χρηματοδότες αντιπροσωπεύονταν άμεσα στην διοίκηση των τριών αυτών γερμανικών καρτέλ. Τα δάνεια αυτά για την ανοικοδόμηση έγιναν ένα όχημα που προώθησε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και δεν εγκαθίδρυσε την ειρήνη. Τα τρία κυρίαρχα καρτέλ ήταν η AEG, η Γεμανική Χλυβουργία και η IG Farben.
Μόνο μια μικρή ομάδα οικονομικών οίκων της Νέας Υόρκης χειρίστηκε τις γερμανικές επανορθώσεις. Τρεις οίκοι, η Ντίλον, Ρεντ και Σία, η Χάρρις Φορμπς και Σία και η Νάσιοναλ Σίτυ Κόμπανυ, εξέδωσαν σχεδόν τα 3/4 των δανείων και έλαβαν τα περισσότερα οφέλη.
Μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1920 οι δύο μεγάλες Γερμανικές εταιρείες IG Farben και Γερμανική Χαλυβουργία κυριάρχησαν μέσω των δανείων αυτών. Η IG Farben ήταν ο κύριος παραγωγός βασικών χημικών που χρησιμοποιούντο από άλλες χημικές εταιρείες. Γι΄αυτό και η οικονομική θέση τους δεν μπορεί να μετρηθεί μόνο από την ικανότητα τους να παράγουν λίγα βασικά χημικά.
Παρομοίως η Γερμανική Χαλυβουργία, με ικανότητα παραγωγής μεγαλύτερη από όλους τους άλλους Γερμανούς παραγωγούς σιδήρου και χάλυβος μαζί, μπορούσε να ασκεί πολύ μεγαλύτερη επιρροή.
Ανάμεσα στο προϊόντα που έφεραν σε συνεργασία τα δύο αυτά καρτέλ ήταν η πίσσα από τον άνθρακα και το χημικό άζωτο που ήταν πρωτογενούς σημασίας για την κατασκευή εκρηκτικών. Έγινε μια συμφωνία υπό την οποία οι θυγατρικές της IG Farben που κατασκεύαζαν εκρηκτικά παρελάμβαναν το Βενζόλιο, την τολουόλη και άλλα πρωταρχικά προϊόντα, ενώ η Γερμανική Χαλυβουργία για τα νιτρικά άλατα που χρησιμοποιούσε στις θυγατρικές της εξαρτάτο από την IG Farben.
Κάτω από αυτό το σύστημα κοινής συνεργασίας και αλληλεξάρτησης τα δύο καρτέλ παρήγαγαν το 95% των Γερμανικών εκρηκτικών στα 1957 - 8) μετά ακριβώς από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η παραγωγή αυτή δημιουργήθηκε από Αμερικανικά δάνεια και σε κάποιο βαθμό από Αμερικάνικη τεχνολογία.
Η συνεργασία IG Farben - Στάνταρτ Όιλ για την παραγωγή συνθετικού πετρελαίου από τον άνθρακα έδωσε στο καρτέλ της IG Farben το μονοπώλιο της παραγωγής γερμανικού πετρελαίου κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η μισή γερμανική βενζίνη με υψηλά οκτάνια παραγόταν στα 1945 απευθείας από την IG Farben και το υπόλοιπο από τις θυγατρικές εταιρείες.
Με λίγα λόγια η συνθετική βενζίνη και τα εκρηκτικά, δύο από τα βασικότερα στοιχεία του σύγχρονου πολέμου, παρήγοντο από δύο γερμανικά καρτέλ που δημιουργήθηκαν από δάνεια της Γουώλ Στρητ με το σχέδιο Ντάουες.
Επίσης η Αμερικανική βοήθεια προς τους ναζί επεκτάθηκε και σε άλλους τομείς. Οι δύο μεγαλύτεροι παραγωγοί τανκ στην Χιτλερική Γερμανία ήταν η OPEL πλήρους ιδιοκτησίας της Τζένεραλ Μότορς, που ελεγχόταν από τον Τζ. Π. Μόργκαν και η θυγατρική της εταιρείας Φορντ του Ντιντρόιτ.
Οι Ναζί παρείχαν στην OPEL το προνόμιο της εξαίρεσης από τον φόρο στα 1936 για να βοηθήσουν την Τζένεραλ Μότορς να επεκτείνει τις εγκαταστάσεις παραγωγής. Η Τζένεραλ Μότορς αναγκαστικά επανεπένδυσε τα κέρδη στην Γερμανική βιομηχανία.
Οι χημικές βιομηχανίες Ντάου και Άλκουα εργαζόταν στενά με την ναζιστική βιομηχανία μεταβιβάζοντας πολυάριθμες τεχνολογικές καινοτομίες στην Γερμανία.
Η αεροπορική εταιρεία Μπέντιξ, στην οποία ο Τζ. Π. Μόργκαν ασκούσε τον πλήρη έλεγχο κατέχοντας το μεγαλύτερο ποσοστό μετοχών παρείχε στην εταιρεία Siemens τεχνολογία για τους αυτόματους πιλότους και όργανα αεροσκαφών. Έως τα 1940 την περίοδο του ανεπίσημου πολέμου η εταιρεία Μπέντιξ παρείχε πλήρη τεχνολογικό εξοπλισμό στον Ρόμπερτ Μπος για μηχανές αεροσκαφών και κινητήρων ντίζελ και εισέπραττε ως πληρωμή τα δικαιώματα.
Με λίγα λόγια οι Αμερικάνικες εταιρίες που σχετίστηκαν με τις επενδυτικές τράπεζες των Μόργκαν και Ροκφέλλερ- και πρέπει εδώ να σημειώσουμε πως δεν επρόκειτο για το σύνολο των ανεξάρτητων αμερικανικών βιομηχάνων- σχετίζονταν με την ανάπτυξη της ναζιστικής βιομηχανίας.
Η Τζένεραλ Μότορς, η Φορντ, η Τζένεραλ Ελέκτρικ, η Ντιπόν και κάποιες ακόμη εταιρείες των ΗΠΑ που συμμετείχαν στην ανάπτυξη της ναζιστικής Γερμανίας ελέγχονταν από την Γουώλ Στρητ, δηλαδή τις τραπεζικές εταιρείες του Μόργκαν, του Ροκφέλλερ (Τσέζ Μπανκ) και σε μικρότερο βαθμό με τις εταιρείες του Βάρμπουργκ (Μανχάταν Μπανκ).
Οι εταιρείς αυτές ελέγχονταν από λίγους τραπεζικούς οίκους, το σύστημα της Τράπεζας Ομοσπονδιακού Αποθεματικού, την Τράπεζα Διεθνών Διευθετήσεων μέσω μιας σειράς διεθνών συμφωνιών και καρτέλ που προσπαθούν να ελέγξουν την πορεία της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομίας.
Η ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Η ΓΟΥΩΛ ΣΤΡΗΤ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ
Ήδη από τα 1918 η Γερμανία προετοιμαζόταν για πόλεμο από οικονομική και βιομηχανική άποψη. Η Γουώλ Στρητ χρηματοδότησε την δημιουργία του συστήματος των γερμανικών καρτέλ, ενώ δόθηκε τεχνική βοήθεια από πολύ γνωστές τεχνικές εταιρείες ώστε να δημιουργηθεί η γερμανική Βέρμαχτ.
Αυτή η οικονομική και τεχνική βοήθεια θεωρείται συχνά τυχαία και αποδίδεται στην στενή αντίληψη των Αμερικανών επιχειρηματιών. Μπορεί όμως τα πράγματα να μην είναι ακριβώς έτσι. Παρόμοια (ατυχήματα) διεπράχθησαν από τους βιομηχάνους και τους Αμερικανούς τραπεζίτες, όταν δημιουργήθηκε η στρατιωτική δύναμη της Σοβιετικής Ένωσης από το 1917 και μετά.
Αυτοί οι Αμερικανοί καπιταλιστές ήταν πρόθυμοι να χρηματοδοτούν και να υποστηρίζουν την Σοβιετική Ένωση ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη ο πόλεμος του Βιετνάμ και γνώριζαν πως οι Σοβιετικοί τροφοδοτούσαν την άλλη πλευρά.
Η συμβολή των Αμερικανών καπιταλιστών στις Γερμανικές πολεμικές προετοιμασίες πριν το 1940 μπορεί να χαρακτηριστεί μοναδική. Για παράδειγμα, στα 1934, η Γερμανία παρήγαγε μόνο 300.000 τόνους φυσικού πετρελαίου και λιγότερους από 800.000 τόνους συνθετικής βενζίνης. Το υπόλοιπο έπρεπε να εισαχθεί.
Δέκα χρόνια αργότερα κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά την παραχώρηση ευρεσιτεχνιών και τεχνολογίας από την Στάνταρτ Όιλ στην IG Farben η Γερμανία παρήγαγε 6,5 εκατομμύρια τόνους πετρελαίου από τα οποία το 85% ήταν συνθετικό πετρέλαιο που παραγόταν με την διαδικασία της Στάνταρτ Όιλ.
Επίσης ο έλεγχος συνθετικού πετρελαίου στη Γερμανία πραγματοποιείτο από θυγατρική της IG Farben η οποία δημιουργήθηκε στα 1926 με την βοήθεια των χρηματοδοτών της Γουώλ Στρητ.
Η συνθήκη των Βερσαλλιών μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο επέβαλε ένα τεράστιο βάρος επανορθώσεων στην ηττημένη Γερμανία. Το οικονομικό αυτό βάρος οδήγησε τους Γερμανούς σε δυσαρέσκεια και στην αποδοχή του Χιτλερισμού και χρησιμοποιήθηκε από τους διεθνείς τραπεζίτες προς όφελός τους.
Το σχέδιο Ντάουες προτάθηκε στα 1924 με στόχο την ροή επωφελών δανείων στα Γερμανικά καρτέλ. Αργότερα προστέθηκε το σχέδιο Γιανγκ. Και τα δύο σχέδια προτάθηκαν από τους κεντρικούς τραπεζίτες που χειρίστηκαν τις επιτροπές για δικό τους όφελος.
Οι ετήσιες πληρωμές των Γερμανών ήταν 132 δισεκατομμύρια χρυσά μάρκα και αποτελούσαν το 1/4 των συνολικών εξαγωγών της Γερμανίας στα 1921. Όταν η Γερμανία βρέθηκε ανίκανη να πληρώσει αυτές τις επανορθώσεις, η Γαλλία και το Βέλγιο κατέλαβαν την περιοχή του Ρουρ για να πάρουν δια της βίας αυτό που δεν μπορούσαν να πάρουν με την συγκατάθεση της Γερμανίας.
Στα 1924 οι σύμμαχοι ανέθεσαν σε μια επιτροπή τραπεζιτών με επικεφαλής τον Αμερικάνο τραπεζίτη Τσαρλς Ντάουες να αναπτύξει ένα πρόγραμμα επανορθωτικών πληρωμών. Το πρόγραμμα Ντάουες, σύμφωνα με τον καθηγητή του Τζωρτζτάουν Κάρολ Κήγκλυ <<ήταν σε μεγάλο βαθμό ένα προϊόν του Τζ. Π, Μόργκαν>>.
Το πρόγραμμα Ντάουες φρόντισε για μια σειρά εξωτερικών δανείων σε σύνολο 800 εκατομμυρίων δολαρίων. Έτσι στα μέσα του 1920 δημιουργήθηκε η γιγαντιαία χημική βιομηχανία IG Farben και η τεράστια βιομηχανία Χάλυβος. Τα καρτέλ αυτά όχι μόνο βοήθησαν τον Χίτλερ να ανέβει στην εξουσία στα 1933 αλλά παρήγαγαν τα πολεμική υλικά που είχαν κρίσιμη σημασία για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ανάμεσα στα 1924 και στα 1931 η Γερμανία πλήρωσε στους συμμάχους γύρω στα 86 δισεκατομμύρια σε επανορθώσεις. Την ίδια στιγμή η Γερμανία δανείστηκε, κυρίως από τις ΗΠΑ, γύρω στα 138 δισεκατομμύρια μάρκα. Κατά συνέπειαν το βάρος των Γερμανικών επανορθώσεων προς τους συμμάχους ικανοποιήθηκε από Γερμανικά ομόλογα που εξέδωσαν οι οικονομικοί οίκοι της Γουώλ Στρητ, με σημαντικό κέρδος γι΄αυτούς φυσικά.
Ποιοι ήταν οι διεθνείς τραπεζίτες της Νέας Υόρκης που ήταν υπεύθυνοι για το σύστημα αυτό; Ο Τσαρλς Ντάουες και ο Όουεν Γιανγκ ήταν δύο φανεροί στην επιχείρηση αυτή. Ο Ντάουες ήταν αντιπρόσωπος του Μόργκαν και ο Γιανγκ ήταν πρόεδρος της εταιρείας Τζένεραλ Ελέκτρικ, που υποστήριζε ο Τζ. Π. Μόργκαν.
Τα μέλη της Επιτροπής Ειδικών της Γερμανίας ήταν εξίσου ενδιαφέροντα. Στα 1924 ο Χ. Σαχτ ήταν πρόεδρος της Ράιχμπανκ και ανέλαβε εξέχοντα ρόλο στην οργάνωση του έργου Ντάουες. Το ίδιο και ο Γερμανός τραπεζίτης Καρλ Μελχιόρ. Ένας Γερμανός αντιπρόσωπος στα 1928 ήταν ο Α. Βέκλερ του καρτέλ του Γερμανικού Χάλυβος.
Εν συντομία οι δύο σημαντικές χώρες που συμμετείχαν ήταν η Γερμανία και οι ΗΠΑ και αντιπροσωπεύονταν η μία από την Σαχτ και Βέκλερ και η άλλη από τους τραπεζίτες της Μόργκαν. Και οι δύο αποτελούσαν κλειδιά στην άνοδο της χιτλερικής Γερμανίας αλλά και του επανεξοπλισμού της.
Τα μέλη και οι σύμβουλοι των δύο επιτροπών δεν συνδέοντο μόνο με τους οικονομικούς οίκους της Νέας Υόρκης, αλλά όπως θα δούμε αργότερα ήταν διευθυντές εταιρειών μέσα στα Γερμανική καρτέλ που βοήθησαν τον Χίτλερ να ανέλθει στην εξουσία.
Σύμφωνα με την οικονομική ιδιοφυΐα του Χίτλερ Χ. Σαχτ και τον Ναζί βιομήχανο Φριτζ Τίσεν, το σχέδιο Γιανγκ στα 1928 που διαδέχθηκε το σχέδιο Ντάουες δημιουργήθηκε από τον πράκτορα Όουεν Γιανγκ της Μόργκαν. Αυτοί έφεραν τον Χίτλερ στην εξουσία το 1933.
Ο Φριτζ Τίσεν έγραψε: <<Στράφηκα προς το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα μόνον αφού πείστηκα πως ο αγώνας εναντίον του σχεδίου Γιανγκ ήταν αναπόφευκτος εάν έπρεπε να αποτρέψουμε την πλήρη κατάρρευση της Γερμανίας>>.
Η διαφορά ανάμεσα στα δύο σχέδια ήταν πως το σχέδιο Ντάουες απαιτούσε πληρωμές σε προϊόντα που παρήγοντο στη Γερμανία και χρηματοδοτούντο από δάνεια του εξωτερικού, το Σχέδιο Γιανγκ απαιτούσε χρηματικές πληρωμές και <<κατά την κρίση μου (έγραφε ο Τίσεν) το οικονομικό χρέος που δημιουργείτο έτσι, θα οδηγούσε, σε κατάρρευση ολόκληρη την οικονομία του Ράιχ>>.
Το σχέδιο Γιανγκ ήταν με βεβαιότητα μια εφεύρεση για να κατακτηθεί η Γερμανία με αμερικάνικα κεφάλαια και να λαφυραγωγηθεί μέσω των γιγαντιαίων ενεχύρων που θα φυλάσσονταν στις ΗΠΑ. Οι Γερμανικές εταιρείες που είχαν σχέσεις με τις ΗΠΑ απέφυγαν το σχέδιο εφευρίσκοντας την παροδική ξένη ιδιοκτησία.
Γαι παράδειγμα, η AEG που σχετιζόταν με την Τζένεραλ Ελέκτρικ των ΗΠΑ πουλήθηκε σε μια Γαλλο-Βελγική τραπεζική εταιρεία και απέφυγε τις υποχρεώσεις στο σχέδιο Γιανγκ. Πρέπει να σημειώσουμε πως ο Όουεν Γιανγκ ήταν μεγάλος οικονομικός παράγοντας που εργαζόταν για τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ και ο οποίος προσπάθησε να επωφεληθεί από τον υπερπληθωρισμό της Γερμανίας στα 1925.
Ο Όουεν Γιανγκ ήταν υπεύθυνος για την άνοδο του Χίτλερ. Σύμφωνα με τον Δρ. Φριτζ Τίσεν σε μια ανάκριση του στον Σεπτέμβριο του 1945:
<<Η αποδοχή του σχεδίου Γιανγκ και οι οικονομικές του αρχές αύξαναν την ανεργία όλο και περισσότερο μέχρι που οι άνεργοι έφθασαν το ένα εκατομμύριο. Οι άνθρωποι ήταν σε απόγνωση. Ο Χίτλερ είπε πως θα τα βγάλει πέρα με την ανεργία. Η κυβέρνηση που βρισκόταν στην εξουσία την εποχή εκείνη ήταν πάρα πολύ κακή και η κατάσταση του λαού χειροτεύρευε. Αυτή πραγματικά ήταν η αιτία που είχε τεράστια επιτυχία ο Χίτλερ στις εκλογές, όπου και πήρε το 40%>>.
Ήταν ο Σαχτ και όχι ο Όουεν Γιανγκ αυτός που συνέλαβε την ιδέα της δημιουργίας της τράπεζας των διεθνών διευθετήσεων. Τις λεπτομέρειες τακτοποίησε μια ομάδα με πρόεδρο τον Τζάκσον Ρέηνολντς, μεγάλο τραπεζίτη της Νέας Υόρκης, μαζί με τον Μέλβιν Τρέηλορ της τράπεζας Φερστ Νάσιοναλ του Σικάγου, τον Σερ Τσαρλς Άντις της τραπεζικής εταιρείας του Χονγκ Κονγκ και της Σανγκάης και διαφόρων Γαλλικών και Γερμανικών τραπεζών.
Η Τράπεζα Διεθνών Διευθετήσεων βρισκόταν κάτω από το Σχέδιο Γιανγκ για να προωθήσει τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις. Ο Σαχτ έδωσε στον Όουεν Γιανγκ την ιδέα για την δημιουργία της μεταπολεμικής διεθνούς τράπεζας για την αναδόμηση και ανάπτυξη.
Όλα αυτά δεν ήταν παρά η μία πλευρά ενός μεγάλου και φιλόδοξου σχεδίου συνεργασίας και διεθνούς συμφωνίας για παγκόσμιο έλεγχο. Το σύστημα αυτό δημιούργησε ένα παγκόσμιο σύστημα οικονομικού ελέγχου σε ιδιωτικά χέρια και ικανό να κυριαρχήσει στο πολιτικό σύστημα κάθε χώρας και στην οικονομία ολόκληρου του κόσμου.
Το φεουδαρχικό αυτό σύστημα λειτουργούσε στα 1920 όπως λειτουργεί και σήμερα μέσω των ιδιωτικών κεντρικών τραπεζών σε κάθε χώρα που ελέγχουν τα εθνικά νομισματικά αποθέματα στις ατομικές οικονομίες.
Στα 1920 και 1930 τα τραπεζικά συστήματα των ΗΠΑ, της Αγγλίας, της Γερμανίας και της Γαλλίας επηρέαζαν την πολιτική μηχανή των χωρών τους ευθέως μέσω του ελέγχου των νομισματικών αποθεμάτων και την δημιουργία του νομισματικού περιβάλλοντος.
Μια πιο άμεση επιρροή πραγματοποιείτο με την παροχή ή την απόσυρση χρημάτων από πολιτικούς και πολιτικά κόμματα. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, ο Πρόεδρος Χέμπερτ Χούβερ, για την ήττα του στα 1932 κατηγόρησε την απόσυρση βοηθείας από την Γουώλ Στρητ και την στροφή της προς τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ.
Οι πολιτικοί στραμμένοι προς τον οικονομικό καπιταλισμό και γεμάτοι με ιδέες για παγκόσμιο έλεγχο χρήσιμο προς τους διεθνείς τραπεζίτες, βρέθηκαν σε ένα σύστημα ανταμοιβών και ποινών. Στα 1930 το καθοδηγητικό όχημα αυτού του διεθνούς συστήματος οικονομικού και πολιτικού ελέγχου ήταν η Τράπεζα Διεθνών Διευθετήσεων στην Βασιλεία της Ελβετίας.
Η Τράπεζα Διεθνών Διευθετήσεων συνέχισε το έργο της στην διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και έτσι οι τραπεζίτες που προφανώς δεν βρίσκονταν σε πόλεμο μεταξύ τους, συνέχισαν να ανταλλάσσουν επωφελείς ιδέες, πληροφορίες και να σχεδιάζουν τον μεταπολεμικό κόσμο.
Ο πόλεμος δεν είχε καμία διαφορά για τους διεθνείς τραπεζίτες. Το γεγονός πως η τράπεζα είχε ένα πραγματικά διεθνές προσωπικό παρουσίαζε μια άκρως ανώμαλη κατάσταση σε εποχή πολέμου. Ένας Αμερικανός Πρόεδρος πραγματοποιούσε την καθημερινή εργασία της Τράπεζας μέσω ενός Γάλλου γενικού διοικητή που είχε έναν Γερμανό βοηθό, ενώ ο γενικός γραμματέας ήταν Ιταλός υπήκοος. Άλλα άτομα αλλοεθνή κατείχαν τις υπόλοιπες θέσεις.
Οι άνθρωποι αυτοί ήταν σε καθημερινή προσωπική επαφή μεταξύ τους... Οι διευθυντές της τράπεζας παρέμεναν στις χώρες τους και δεν είχαν άμεση επαφή με το προσωπικό της τράπεζας. Λέγεται όμως πως ο Χ. Σαχτ, πρόεδρος της Ράϊχμπανκ, διατηρούσε έναν προσωπικό αντιπρόσωπο στην Βασιλεία, κατά την διάρκεια ολόκληρης της θητείας του.
Ήταν τόσο μυστικές οι συναντήσεις τους <<συναντήσεις πιο μυστικές και από αυτές που πραγματοποιούνται ανάμεσα σε μασόνους της Βασιλικής Αψίδος ή από οποιοδήποτε άλλο Ροδοσταυρικό Τάγμα...>> ανάμεσα στους κεντρικούς τραπεζίτες που βρίσκονταν στην κορυφή του ελέγχου, ώστε προκαλούσαν το έντονο ενδιαφέρον των δημοσιογράφων αν και σπάνια και για μικρό διάστημα μπορούσαν να διεισδύσουν πίσω από την μάσκα της μυστικότητας.
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ
ΚΑΡΤΕΛ
ΚΑΡΤΕΛ
Το Γερμανικό σύστημα των καρτέλ είναι ένα πρακτικό παράδειγμα για τον τρόπο λειτουργίας των παγκόσμιων τραπεζιτών πίσω από τη σκηνή για να δημιουργήσουν και να χειριστούν τα πολιτικο-οικονομικά συστήματα.
Τα τρία μεγαλύτερα δάνεια που έδωσαν οι διεθνείς τραπεζίτες της Γουώλ Στρητ στα 1920 ήταν προς όφελος τριών Γερμανικών καρτέλ που λίγα χρόνια αργότερα βοήθησαν τον Χίτλερ και τους Ναζί να ανέλθουν στην εξουσία.
Οι Αμερικανοί χρηματοδότες αντιπροσωπεύονταν άμεσα στην διοίκηση των τριών αυτών γερμανικών καρτέλ. Τα δάνεια αυτά για την ανοικοδόμηση έγιναν ένα όχημα που προώθησε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και δεν εγκαθίδρυσε την ειρήνη. Τα τρία κυρίαρχα καρτέλ ήταν η AEG, η Γεμανική Χλυβουργία και η IG Farben.
Μόνο μια μικρή ομάδα οικονομικών οίκων της Νέας Υόρκης χειρίστηκε τις γερμανικές επανορθώσεις. Τρεις οίκοι, η Ντίλον, Ρεντ και Σία, η Χάρρις Φορμπς και Σία και η Νάσιοναλ Σίτυ Κόμπανυ, εξέδωσαν σχεδόν τα 3/4 των δανείων και έλαβαν τα περισσότερα οφέλη.
Μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1920 οι δύο μεγάλες Γερμανικές εταιρείες IG Farben και Γερμανική Χαλυβουργία κυριάρχησαν μέσω των δανείων αυτών. Η IG Farben ήταν ο κύριος παραγωγός βασικών χημικών που χρησιμοποιούντο από άλλες χημικές εταιρείες. Γι΄αυτό και η οικονομική θέση τους δεν μπορεί να μετρηθεί μόνο από την ικανότητα τους να παράγουν λίγα βασικά χημικά.
Παρομοίως η Γερμανική Χαλυβουργία, με ικανότητα παραγωγής μεγαλύτερη από όλους τους άλλους Γερμανούς παραγωγούς σιδήρου και χάλυβος μαζί, μπορούσε να ασκεί πολύ μεγαλύτερη επιρροή.
Ανάμεσα στο προϊόντα που έφεραν σε συνεργασία τα δύο αυτά καρτέλ ήταν η πίσσα από τον άνθρακα και το χημικό άζωτο που ήταν πρωτογενούς σημασίας για την κατασκευή εκρηκτικών. Έγινε μια συμφωνία υπό την οποία οι θυγατρικές της IG Farben που κατασκεύαζαν εκρηκτικά παρελάμβαναν το Βενζόλιο, την τολουόλη και άλλα πρωταρχικά προϊόντα, ενώ η Γερμανική Χαλυβουργία για τα νιτρικά άλατα που χρησιμοποιούσε στις θυγατρικές της εξαρτάτο από την IG Farben.
Κάτω από αυτό το σύστημα κοινής συνεργασίας και αλληλεξάρτησης τα δύο καρτέλ παρήγαγαν το 95% των Γερμανικών εκρηκτικών στα 1957 - 8) μετά ακριβώς από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η παραγωγή αυτή δημιουργήθηκε από Αμερικανικά δάνεια και σε κάποιο βαθμό από Αμερικάνικη τεχνολογία.
Η συνεργασία IG Farben - Στάνταρτ Όιλ για την παραγωγή συνθετικού πετρελαίου από τον άνθρακα έδωσε στο καρτέλ της IG Farben το μονοπώλιο της παραγωγής γερμανικού πετρελαίου κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η μισή γερμανική βενζίνη με υψηλά οκτάνια παραγόταν στα 1945 απευθείας από την IG Farben και το υπόλοιπο από τις θυγατρικές εταιρείες.
Με λίγα λόγια η συνθετική βενζίνη και τα εκρηκτικά, δύο από τα βασικότερα στοιχεία του σύγχρονου πολέμου, παρήγοντο από δύο γερμανικά καρτέλ που δημιουργήθηκαν από δάνεια της Γουώλ Στρητ με το σχέδιο Ντάουες.
Επίσης η Αμερικανική βοήθεια προς τους ναζί επεκτάθηκε και σε άλλους τομείς. Οι δύο μεγαλύτεροι παραγωγοί τανκ στην Χιτλερική Γερμανία ήταν η OPEL πλήρους ιδιοκτησίας της Τζένεραλ Μότορς, που ελεγχόταν από τον Τζ. Π. Μόργκαν και η θυγατρική της εταιρείας Φορντ του Ντιντρόιτ.
Οι Ναζί παρείχαν στην OPEL το προνόμιο της εξαίρεσης από τον φόρο στα 1936 για να βοηθήσουν την Τζένεραλ Μότορς να επεκτείνει τις εγκαταστάσεις παραγωγής. Η Τζένεραλ Μότορς αναγκαστικά επανεπένδυσε τα κέρδη στην Γερμανική βιομηχανία.
Οι χημικές βιομηχανίες Ντάου και Άλκουα εργαζόταν στενά με την ναζιστική βιομηχανία μεταβιβάζοντας πολυάριθμες τεχνολογικές καινοτομίες στην Γερμανία.
Η αεροπορική εταιρεία Μπέντιξ, στην οποία ο Τζ. Π. Μόργκαν ασκούσε τον πλήρη έλεγχο κατέχοντας το μεγαλύτερο ποσοστό μετοχών παρείχε στην εταιρεία Siemens τεχνολογία για τους αυτόματους πιλότους και όργανα αεροσκαφών. Έως τα 1940 την περίοδο του ανεπίσημου πολέμου η εταιρεία Μπέντιξ παρείχε πλήρη τεχνολογικό εξοπλισμό στον Ρόμπερτ Μπος για μηχανές αεροσκαφών και κινητήρων ντίζελ και εισέπραττε ως πληρωμή τα δικαιώματα.
Με λίγα λόγια οι Αμερικάνικες εταιρίες που σχετίστηκαν με τις επενδυτικές τράπεζες των Μόργκαν και Ροκφέλλερ- και πρέπει εδώ να σημειώσουμε πως δεν επρόκειτο για το σύνολο των ανεξάρτητων αμερικανικών βιομηχάνων- σχετίζονταν με την ανάπτυξη της ναζιστικής βιομηχανίας.
Η Τζένεραλ Μότορς, η Φορντ, η Τζένεραλ Ελέκτρικ, η Ντιπόν και κάποιες ακόμη εταιρείες των ΗΠΑ που συμμετείχαν στην ανάπτυξη της ναζιστικής Γερμανίας ελέγχονταν από την Γουώλ Στρητ, δηλαδή τις τραπεζικές εταιρείες του Μόργκαν, του Ροκφέλλερ (Τσέζ Μπανκ) και σε μικρότερο βαθμό με τις εταιρείες του Βάρμπουργκ (Μανχάταν Μπανκ).
Οι εταιρείς αυτές ελέγχονταν από λίγους τραπεζικούς οίκους, το σύστημα της Τράπεζας Ομοσπονδιακού Αποθεματικού, την Τράπεζα Διεθνών Διευθετήσεων μέσω μιας σειράς διεθνών συμφωνιών και καρτέλ που προσπαθούν να ελέγξουν την πορεία της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομίας.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.