ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ - Μέρος ένατον

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Μέρος ένατον

  Ο Mario Gattoni Celli υποστήριξε ότι στη Γουινέα της Νοτίου Αμερικής υπάρχει ένας λαός, ετρουσκικής πιθανόν καταγωγής, ο οποίος κατά πάσαν πιθανότατα μετανάστευσε εκεί κατά τον 10οπ.χ. αιώνα και λέγονται Ακαγουάιο (Αχαιοί;)! Ο Γερμανός ερευνηρής Honore έχει ανακαλύψει επιγραφές με κρητικό γραμμικό αλφάβητο στις όχθες του Αμαζονίου. Η Αμερικανίς αρχαιολόγος Ενριέττα Μερτζ ανεκάλυψε πλήρη ταυτότητα θρησκευτικών τελετών μεταξύ των κατοίκων της Καραϊβικής και των Ετρούσκων.
  Οι Ετρούσκοι, όμως, όπως γνωρίζομεν ήδη, ήσαν πελασγικό φύλο και όχι αγνώστου καταγωγής, όπως θέλουν να το παρουσιάζουν. Μεταξύ των άλλων και ο Διονύσιος ο Αλικαρνασεύς γράφει πως οι Ετρούσκοι είναι ελληνικό φύλο, το οποίο ξεκίνησε από τον χώρο του Αιγαίου μαζί με Λυκίους και άλλα πελασγικά φύλα από την Αττική. Αυτοί μέσω της Ηπείρου, όπου ίδρυσαν το μαντείον της Δωδώνης, έφθασαν στην Ιταλία, στη σημερινή Αγκώνα, όπου πρωτοεγκατεστάθησαν. Κατόπιν έφθασαν στην Τυρρηνία. Πολύ αργότερα, μερικοί απ΄αυτους επέστρεψαν στην Ελλάδα σαν Τυρρηνοί ή Τυρσηνοί και μαζί με Αιολείς πέρασαν στις νήσους του Αιγαίου και στη Μ. Ασία. Πιθανόν, μάλιστα, απ΄αυτούς να προέρχονται οι Πελασγοί - Χετταίοι και οι Πελασγοί - Μιτανί ή τουλάχιστον να συνδέεται μ΄αυτούς.
  Μια απ΄τις ενδείξεις, οι οποίες υπάρχουν για τις μετακινήσεις των Πελασγών, είναι η πρώτη και η δεύτερη επιδρομή ή μάλλον το σύνολον των επιδρομών των Λαών της Θαλάσσης.
  Τα φύλα, που αναφέρονται στους Λαούς της Θαλάσσης ή ΑΜ-ΜΟΥ (συγγενείς λαοί), είναι στην μεν πρώτη επιδρομή, οι: - DANAOUNA (Δαναοί), στην Αβέστα λέγονται Danawo,(παλ. Ελλ. ΔΑΝΑΦΟΙ), - ΣΟΛΥΜΟΙ, αυτοί που έκτισαν τα Σόλυμα μετέπειτα Ιεροσόλυμα και τον ναό του Σολυμίου Διός, μετέπειτα ναόν του Σολομώντος!
 - ΛΙΒΥΕΣ
 - MESHWESH (Μόσχοι)
 - TRSH (Tursha ή Teresh) Τυρρηνοί ή Τυρσηνοί, πιθανόν οι κάτοικοι των Πύργων
 - LK (Lukka) Λύκιοι
 - SHKLSH (Shekelesh) Σικελοί
 - SHRDN Σαρδηνοί
 - IKWSH (Ekwesh, akawasha ή Akaiwash) Αχαιοί
  Στη δε δευτέρα οι :
 - SHEKELESH Σικελοί
 - PELESET Πελασγοί
 - DENYEN Δαναοί
 - POULESTIOU άλλη ονομασία των Πελασγών
 - MESHAH, Muskaya Ασσυριακά, ο λαός των Μόσχων.
  Ποιος είναι εις ρέσιν σε φέρει αντίρρησιν ότι όλες αυτές οι ονομασίες αποτελούν επί μέρους ονομασίες ομάδων του ιδίου λαού; Μήπως και αργότερα δεν συνέβη το ίδιο με τους Αχαιούς, Δωριείς, Αιολείς, Ίωνες κ.λ.π. ή δεν συμβαίνει ακόμη και σήμερα με τους Κρήτες, Μανιάτες, Μυτιληνιούς, Χιώτες κ.α.; Αυτοί οι λαοί ονομαζονται από τους Αιγυπτίους ΑΜ-ΜΟΥ. Οι Βαβυλώνιοι, όπως ήδη αναφέρθη, ονόμαζαν ΑΜΟΥΡΟΥ ολόκληρη την περιοχή της Συρίας και της Παλαιστίνης μαζί και όπως γνωρίζομε, όλη αυτή η περιοχή κατοικείτο από αρχαιοελληνικά φύλα, δηλαδή πελασγικά.
  Ο ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος, Ιουδαίος, αλλά Ρωμαίος πολίτης, τους απέδωσε ένα δικό του όνομα, ΥΚ-ΣΩΣ, δηλαδή Ποιμένες - Βασιλείς, καταβάλλοντας μία φιλότιμη προσπάθεια να τους εμφανίσει ως προγόνους των Ιουδαίων. Ισχυρίζεται πως η σχετική "ανακάλυψις" προέρχεται από ένα χειρόγραφο του Μανέθωνος. Πώς, όμως, εξηγείται το γεγονός ότι τα υπόλοιπα χειρόγραφα του Μανέθωνος έδιδαν τ΄όνομα Αμ-μού και όχι Υκ-Σώς; Άρα, ή αυτός ή κάποιος άλλος πριν απ΄αυτόν είχε παραποιήσει το συγκεκριμένο χειρόγραφο.
  Τα ονόματα των βασιλέων των ΥΚ-ΣΩΣ που αναφέρει, όπως Σάλιτι, Βνων, Άπαχνας κ.λ.π. δεν αναφέρονται πουθενά στα αιγυπτιακά χρονικά, τα οποία παρ΄όλα αυτά θεωρούνται πληρέστατα ακόμη και από τους ιδίους τους Ιουδαίους ιστορικούς. Ούτε και η ονομασία Υκ-σώς περιέχεται σε κάποιο από τα χρονικά των Αιγυπτίων. Μόνο στο αντίτυπο του Μανέθωνος, που χρησιμοποίησε ο Ιώσηπος υπάρχει η ονομασία Υκ-σώς! Πιστεύεται, βεβαίως, ότι ο Ιώσηπος το ευρήκε ήδη παραποιημένο, γιατί αναφέρει ρητώς ότι αυτή η ονομασία δεν υπήρχε σε όλα τα αντίγραφα του Μανέθωνος. Ο καθείς ,πορεί να εξάγει τα συμπεράσματά του.

  Κατά τ΄άλλα, όπως ήδη ανεφέρθη, πολλοί "ιστορικοί" ισχυρίζονται ότι οι Αιγύπτιοι απέδωσαν στους Ινδοευρωπαίους την ονομασία ΥΚ-ΣΩΣ, ενώ οι ίδιοι οι Αιγύπτιοι τους ονομάζαν ΑΜ-ΜΟΥ. Τ΄όνομα ΑΜ-ΜΟΥ σήμαινε συγγενείς λαοί, ίδια ρίζα με το Εμοί. Είναι, όπως φαίνεται, ελληνική λέξις, την οποία χρησιμοποίησαν οι Αιγύπτιοι.
  Άμμα: ό,τι είναι δεμένο (επομένως σε λαούς οι δεμένοι, οι συγγενείς), αμα-αξων ή άμαξα.
  Άμμα: η μητέρα, επίσης ως υποκοριστικό το Αμμία (σε μερικά χωριά ακόμη χρησιμοποιούν την έκφραση αμία, θεία). Υπήρχε και ως όνομα, μάλιστα σε τάφο του Κεραμικού ευρέθη επιγραφή: ΤΟΡΚΟΣ ΚΑΙ ΗΡΩ ΤΗ ΘΥΓΑΤΡΙ ΑΜΜΙΑ.
  Άμναμος: ο απόγονος (πρβλ. Αμές, Εμείς).
  Ο Φλάβιος Ιώσηπος αναφέραι ότι οι Υκ-σώς, μόλις έφθασαν στην Αίγυπτο, κατοίκησαν και οχύρωσαν την πόλη Άυαρι, ενώ σε άλλο σημείο αναφέρει ότι την κατοίκησαν και την οχύρωσαν όταν ο Φαραώ Μισθφραγμούθωσις τους ενόκησε και τους εξεδίωξε από την Αίγυπτο. Εν συνεχεία ισχυρίζεται ότι η ιστορία των Ελλήνων είναι κατά πολύ νεώτερη από την ιστορία των Ιουδαίων, αλλά συγχρόνως αντιφάσκει λέγοντας ότι ο Χιράμ της Τύρου (Είρωμος) αφιέρωσε χρυσό κίονα στο ιερό του Διός και ότι έκτισε ναό προς τιμήν του Ηρακλή και της Αστάρτης... Αλλού, όπου αναφέρεται στον Ηρόδοτο, βαπτίζει Ιουδαίους ακόμη και τους Συρίους του Θερμώδοντος. Γιατί τότε δεν τους αναφέρει κατ΄ευθείαν ως Ιουδαίους, όπως ονομάζει αβασάνιστα τους Κόλχους, τους Αιγυπτίους, τους Αιθίοπες και άλλους:
  Δυστυχώς, όλα αυτά τα στοιχεία τα χρησιμοποιούν και οι σημερινοί "ιστορικοί" σε μία απεγνωσμένη προσπάθεια να παρουσιάσουν τους Ιουδαίους όχι μόνον αρχαιότερους των Ελλήνων, αλλά και προγόνους των!
  Τα τοπωνύμια, επίσης, τα οποία θεωρούνται ως "προελληνικά" είναι τόσα πολλά, ώστε τελικώς αναρωτιέται κανείς εάν υπήρχαν κι "ελληνικά" τοπωνύμια! Π.χ. όσα έχουν κατάληξη -ισσός, -ισσα, -ησεος, -ησσα, -ινθος, -ινδος, -υνδες, -ασσος, -ωσσος, -ιττος, -ηττος, -υτιον κ.α., επίσης λέξεις και ονόματα π.χ. θάλασσα ή στην αττική διάλεκτο θάλαττα, βασιλεύς, Οδυσσεύς, Αχιλλεύς και όλα τα εις -εύς.... Φθάνουμε, λοιπόν, αντιστρόφως στο ίδιο συμπέρασμα. Τίποτε σχεδόν δεν πρέπει να θεωρούμε ελληνικό, όλα είναι πελασγικά... μα τότε και οι Έλληνες είναι Πελασγοί... και είναι!
  Από τις ομοιότητες, άλλωστε, που ευρέθησαν σ΄ολόκληρη την περιοχή, απεδείχθη ότι η κοινή γλώσσα όλων των Πελασγών ομιλείτο από την Ιβηρική έως τον Καύκασο... Άρα, δεν υπάρχει λόγος να δημιουργήσομε εκ του μη όντος ονομασία γι΄αυτή τη γλώσσα, εκτός εάν πονηρά σκεπτόμενοι θέλομε ν΄αποκρύψομε την αλήθεια. Και σήμερα ακόμη όλες οι ιαπετικές γλώσσες περιέχουν τεράστιο ποσοστό ελληνικών λέξεων.

  Μια και ομιλήσαμε, όμως, για τον Καύκασο, θα πρέπει να γίνει αναφορά και σε δύο φυλές του Καυκάσου, οι οποίες δεν λησμόνησαν ποτέ την ελληνική καταγωγή των. Ήσαν οι Ηνίοχοι και οι Ζύγιοι. Συντρόφοι και ηνίοχη των Διοσκούρων, οι Αυτολύκος και Ρέκας (με τους άνδρες των φυσικά) μετά την Αργοναυτική εκστρατεία δεν επέτρεψαν στην Ελλάδα, αλλά πηγαίνοντας ανατολικότερα έφθασαν κι εγκατεστάθησαν στον Καύκασο. Άλλη παράδοσις αναφέρει ότι επρόκειτο για κάποιους συντρόφους του Τελαμώνος κατά την εκστρατεία του Ηρακλέους προς τιμωρία του Λαομέδοντος της Τροίας, οι οποίοι, αντί να επιστρέψουν στην πατρίδα των, μετέβησαν στον Καύκασο μαζί με τους άνδρες των κι έγιναν γενάρχες των δύο αυτών φύλων. Στο σημείο αυτό αποδεικνύεται (γι΄ακόμη μια φορά) πως η Αργοναυτική εκστρατεία (ή μάλλον οι Αργοναυτικές εκστρατείες), καθώς και οι άλλες εκστρατείες ηρώων δεν ήσαν ολιγάριθμες, αλλά π.χ. η Αργοναυτική είχε τους 50 ή 60 ήρωες Αργοναύτες ως αρχηγούς πολυάθρωπης εκστρατείας. Αυτό σημαίνει ότι με το συμβολικόν όνομα ΑΡΓΩ εννοούσαν ολόκληρο τον στόλο των Αργοναυτών, ο οποίος απετελείτο από τουλάχιστον 50 πλοία.
  Επίσης, υπήρχαν ήδη στην περιοχή αυτή οι Μινύες, τους οποίους ευρήκαν οι Αργοναύτες κοντά στην Κολχίδα, αλλά ακόμη και οι ίδιοι οι Κόλχοι, των οποίων ο βασιλεύς Αιήτης ήτο αρχικώς βασιλεύς της Εφύρας (Κορίνθου). Έτσι, λοιπόν, δεν φαίνεται παράξενη η παρουσία Τεύκρων στην Τροία, Αττική, Σαλαμίνα, Κιλικία, Κύπρο και Κρήτη. Θα ήτο τελείως παράλογον, άνθρωποι, οι οποίοι έφυγαν (υποτίθεται) απ΄εκείνα τα μέρη, τα οποία (πάλι υποτίθεται) είχαν παραγεμίσει από κόσμο, να επιστρέφουν μετά και να ευρίσκουν σχεδόν έρημο τόπο. Είναι δυνατόν να έπιασε τόσο μεγάλη μανία τους "Ινδοευρωπαίους" να γίνουν <<σκέτοι Ευρωπαίοι>>, που από τη φόρα τους να εγκαταλείψουν όλοι τα μέρη τους κι όταν είδαν ότι η Ευρώπη δεν τους πρόσεφερε και τόσα, ν΄αρχίσουν σκληρά μετανοιωμένοι να επιστρέφουν;
  Οι Ahhiyava των χιττιτικών επιγραφών, οι οποίες ομιλούν γι΄ αλληλογραφία του Χετταίου βασιλέως Mursil-Μύρσιλου (14ος αιών π.χ.) ήσαν κάτοικοι μιας περιοχής κάπου στη νότια Μ.Ασία, αλλά και της περιοχής της Τροίας και ήσαν Αχαιοί. Οι ίδιοι οι πελασγικής καταγωγής Χετταίοι αναφέρουν τον βασιλέα των Ελλαδικών Αχαιών ως βασιλέα των Ahhiyava, αποδεικνύοντας ακόμη μία φορά ότι επρόκειτο για τον ίδιο λαό.
  Για ν΄αντιληφθούμε με ποιον απλοϊκό τρόπο προσπαθούν να επιβάλουν τον ανύπαρκτο λαό των "Ινδοευρωπαίων" και την ανύπαρκτη γλώσσα των, αρκεί η μεταφορά ενός αποσπάσματος από την περίφημη "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ" της περίφημης Ουνέσκο:
  "Οι τόποι, όπου έζησαν οι Ινδοευρωπαίοι πριν από την διασπορά τους, δεν είναι εύκολο να προσδιοριστούν. Διάφορες ομάδες αποσπάστηκαν από τον κύριο κλάδο σε διαφορετικές εποχές και μερικοί απ΄αυτους διατήρησαν, μετά την αναχώρηση εκείνων που έφυγαν, κοινή πατρίδα".
  Αφού οι τόποι. λοιπόν, όπου έζησαν οι "ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΙΟΙ" είναι άγνωστοι, πως γνωρίζουμε ότι διατήρησαν αυτήν την κοινή πατρίδα; Πού ευρίσκεται, εν τοιαύτη περιπτώσει, αυτή η περίφημη πατρίδα και πού αυτός ο περίφημος "κύριος κλάδος"; Πότε έζησαν αυτοί οι λαοί και ποιος πληροφόρησε τους συγγραφείς περί όλων αυτών; Σίγουρα, δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί η "θεοπνευστία", η οποία εν προκειμένω αντικατέστησε τον θεατρικό "από μηχανής θεό", ως πηγή έμπνευσής των! Συναντούμε συνεχώς τα <<δεν είναι εύκολο να προσδιορισθούν>>, <<αγνώστου καταγωγής>>, <<διάφορες ομάδες αποσπάσθηκαν>>, <<ίσως - πιθανόν>> για λαούς, οι οποίοι με κανένα τρόπο δεν μπορούν να βαπτιστούν "σημιτικοί".
  Όμως, εάν οι περίφημοι αυτοί "Ινδοευρωπαίοι" επέδραμον στην ελληνική Χερσόνησο, στη χερσόνησο του Αίμου, τι απέγιναν οι πολυπληθέστατοι λαοί που κατοικούσαν στο χώρο; Σαν πολλοί εξαφανισμένοι λαοί παρουσιάζονται προσπαθώντας να τεκμηριωθούν τ΄ατεκμηρίωτα! Εξαφανίζεται πρώτος και καλύτερος ο "κύριος κλάδος" των δήθεν "Ινδοευρωπαίων επιδρομέων", αφού πριν εξηφανίσθη και η κοινή πατρίς των. Ύστερα εξαφανίζονται και οι λεγόμενοι απ΄αυτούς "Μεσογειακοί λαοί". Τώρα έχουν εξαφανισθεί και οι... Έλληνες. Μένει ένας λαός, ο οποίος είναι αδιάσπαστος και προαιώνιος και θαυμάσιος κι εκλεκτός του Κυρίου!

  Ας ιδούμε, όμως, μερικούς "μη ινδοευρωπαϊκούς" λαούς και "Προέλληνες", παραθέτοντας αποσπάσματα από το βιβλίο του Άρη Πουλιανού <<Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΚΡΕΙΤΤΩΝ>>. Σημειωτέον ότι ο Άρης Πουλιανός είναι διεθνούς φήμης ανθρωπολόγος και συγγραφεύς πολλών συγγραμμάτων σχετικών με την ανθρωπολογία, μεταξύ των οποίων και τα σχετικά με το θέμα μας "Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ" και "Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΚΡΕΙΤΤΩΝ". Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Πουλιανό, παρατηρείται μια καταπληκτική ενότης λαών, η οποία εκτείνεται τοπικά απ΄τον Αίμο έως το Λυβικό πέλαγος και χρονικά απ΄την εποχή ακόμη του Χαλκού. Είναι λογική, βεβαίως, η ομοιότης μεταξύ κατοίκων των νήσων του Αιγαίου και της Μάνης. Τον ίδιο, όμως, αυτόν "αιγιακό" ανθρωπολογικό τύπο παρουσιάζουν και οι Αντικαίοι, οι οποίοι ζουν Β.Α. του Εύξεινου Πόντου και οι Αμπχάζιοι της Γάγρας, λιγότερο δε οι Αρμένιοι της ίδιας περιοχής. Έπονται δε σε ομοιότητα οι γεωργιανές ομάδες των Καρταληνίων, Καχετίνων και Μιγγρέλλων. Δεν πρέπει, επομένως, ν΄αποκλείεται μετανάστευσις από την Κρήτη, αφού η ομοιότης των λαών μεταξύ των αποδεικνύει την συγγένειά των. Μάλλον επιβάλλεται να το πιστέψομε, γιατί στη μνήμη - μυθολογία του αιγιακού κόσμου έχουν μείνει οι πολλές εκστρατείες στοχώρο εκείνο, αλλά είναι και γνωστές οι φυλές των Ζυγίων, των Ηνιόχων και των Γελώνων της περιοχής.
  Συνεχίζοντας ο Πουλιανός λέγει ότι η δευτέρα ποικιλία δείχνει μετακίνηση βορειοαιγαίων προς την Κρήτη, καθόσον οι κάτοικοι της νήσου Θάσου παρουσιάζουν ομοιότητα με τους κατοίκους στο δυτικό Λασήθι, αλλά και στ΄Ανώγεια. Ομοιότης, επίσης, παρουσιάζεται και μεταξύ Κρήτης (κυρίως στην περιοχή Σητείας) και δυτικής Μ. Ασίας. Η Κρήτη δεν έχει επηρεαστεί πολιτισμικά και ανθρωπολογικά από την γειτονική Β. Αφρική. Ένα πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού της, βεβαίως, εδέχθη επιρροές αφειλόμενες (κυρίως) στην εισβολή των Σαρακηνών κατά την εποχήν του Βυζαντίου, αλλά είναι τόσο μικρό που δεν ιχνηλατείται. Και αυτό είναι αναμενόμενον, καθόσον είναι απαράδεκτον να δεχθούμε ότι γειτονικοί λαοί δεν θα είχαν αλληλοεπηρεαστεί.
  Τα συμπεράσματα που εξάγει ο Πουλιανός είναι:
 1. Ότι οι Κρήτες είναι αυτόχθονες και ανήκουν στον αιγιακό τύπο του ανατολικομεσογειακού κλάδου των Ευρωπαιοειδών.
 2. ¨οτι οι Κρήτες διακρίνονται από τους ανθρωπολογικούς τύπους της βορείου Αφρικής, αλλά και της Μέσης Ανατολής, οι δε υπάρχουσες στην Κρήτη ποικιλίες πλησιάζουν περισσότερο προς τον αιγιακό τύπο, ο οποίος φθάνει στη Θράκη και την Βουλγαρία, στη δυτική Μ. Ασία και στον Εύξεινο Πόντο.

  Υπάρχει, βεβαίως, κι ένας άλλος λαός, ο οποίος από πολλούς δεν θεωρείται Ελληνικός, οι Θράκες. Σύμφωνα, όμως, με άλλους επιστήμονες η ελληνικότητά των θεωρείται αναμφισβήτητη και αυταπόδεικτη, αφού κανένας αρχαίος ιστορικός δεν τους θεωρεί ξένους. Πολλές φορές αναφέρονται ως αγριόφωνοι, βαρβαρόφωνοι, βάρβαροι, ή ομιλούντες ακατάληπτη γλώσσα. Στο σημείο αυτό οι τυχόν αμφιβάλλοντες ας ενθυμηθούν το έργο "ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ", όπου Έλληνες από διάφορα μέρη, ομιλούντες όλοι Ελληνικά (αλλά με τις τοπικές προφορές) αδυνατούν να συνεννοηθούν μεταξύ των. Το ίδιο βεβαίως (και πολλές φορές σε μεγαλύτερη κλίμακα) συμβαίνει σε πολλές γλώσσες, π.χ. στην Ιταλία με την σιτσιλιάνικη προφορά, με τη ναπολιτάνικη κ.λ.π.
  Εκτός από τους Θράκες, παρόμοιοι χαρακτηρισμοί εδόθησαν και στους Αιολείς της Λέσβου (τους κατ΄εξοχήν Έλληνες ποιητές και μουσικούς), στους Θεσσαλούς και σε άλλους. Αυτό συνέβαινε επειδή όλοι αυτοί ομιλούσαν μεν την ίδια γλώσσα, αλλά διαφορετικά ιδιώματα, όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα.
  Οι Θράκες ήσαν Πελασγοί - Έλληνες, όπως το μαρτυρεί και τ΄ όνομά των, διότι η ρίζα ΘΡΑ- είναι η αυτή ρίζα ΘΡΗ- της θρησκείας και αναμφίβολον είναι ότι μεγάλο μέρος της Ορφικής - τουλάχιστον - θρησκείας ξεκινά από την Θράκη και τον Θράκα Ορφέα. Παρατηρούμε ότι υπάρχει απόλυτος συσχετισμός στις δύο ονομασίες (η γυναίκα της Θράκης ελέγετο Θρήσα). Οι λοιποί Έλληνες εγνώριζαν ότι απ΄εκεί παρέλαβαν την θρησκεία των και είναι γνωστόν ακόμη ότι η ελληνική θρησκεία είναι συνέχεια της πελασγικής.
  Ορισμένοι κύκλοι ισχυρίζονται ότι οι Θράκες όχι μόνον δεν είναι Έλληνες, αλλά είναι Βούλγαροι ή Τούρκοι. Αυτοί είναι όργανα μίσθαρνα κάποιων, οι οποίοι προσπαθούν να εξαφανίσουν τον ρόλο των Ελλήνων στην ιστορία και στον πολιτισμό ή έχουν σκοπό να δημιουργήσουν ζητήματα μεταξύ αυτών των εθνοτήτων (Τούρκων, Βουλγάρων κ.α.) και  της Ελλάδος ή προσπαθούν να δημιουργήσουν προϊστορία για τους λαούς αυτούς.

Συνεχίζετε...