ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ - Μέρος 4ον

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Μέρος τέταρτον

  Με την εδαφική και αποικιακή επέκτασιν των διαφόρων πελασγικών φύλων προς την Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική άρχισαν να δημιουργούνται κάποιες διαφοροποιήσεις. Αυτές οφείλοντο είτε στην ανάμιξη των Πελασγών με τον ντόπιο πληθυσμό είτε στο ίδιο το περιβάλλον. Η επίδρασις αυτή, την οποία ασκεί γενικότερα το περιβάλλον, φαίνεται ακόμα και σήμερα συγκρίνοντας έναν Έλληνα της Ελλάδος μ΄έναν Έλληνα της Αμερικής ή του Καναδά. Μάλιστα, σ΄αυτή την σύγκριση δεν είναι απαραίτητον να ληφθεί ως δείγμα ένας Έλλην τρίτης ή δευτέρας γενεάς. Αρκεί ένας Έλλην, ο οποίος να έχει ζήσει εκεί από παιδί.
  Ένα άλλο παράδειγμα, το οποίον αποδεικνύει επήρεια του περιβάλλοντος κατά την πρόσμιξιν των λαών είναι και το γεγονός ότι ένας λαός θαλασσινός διαθέτει οπωσδήποτε έναν Θεό της θαλάσσης. Αν αυτός ο λαός μεταναστεύσει, ας πούμε στα υψίπεδα της Κεντρικής Ασίας, η λέξη και η έννοια "θάλασσα" δεν έχει πλέον γι΄αυτόν καμία απολύτως σημασία κι έτσι δεν θα εξακολουθήσει για πολύ να λατρεύει έναν τέτοιον ακατανόητο πια γι΄αυτόν Θεό. Ή θα παραλλάξει σιγά σιγά τον Θεό της θαλάσσης σε Θεό λιμνών (αν υπάρχουν λίμνες στην περιοχή, όπου μετανάστευσε) ή σε ποτάμιο Θεό (αν υπάρχουν ποτάμια) ή θα τον κάνει Θεό των πηγών ή της βροχής ή και απλώς θα τον λησμονήσει.
  Απτό παράδειγμα ακόμη στους "ιστορικούς" χρόνους αποτελεί ο Γιαχβέ, ο οποίος από ηλιακός Θεός μετετράπη σε πολεμικό στην έρημο και μετά σε ποιμενικό, μετετρέπετο δηλαδή όπως ακριβώς και ο λαός, ο οποίος τον ελάτρευε. Αργότερα, μάλιστα, του προσετέθη και ο ιδιότης του ζηλόφθονου κι εκδικητικού Θεού.

  Όσον αφορά τις γλωσσικές διαφοροποιήσεις, πάλι δεν είναι δύσκολον να κατανοήσει κάποιος τις αιτίες, οι οποίες τις δημιούργησαν. Ακόμη και σήμερα, σε χωριά ή πόλεις απέχουσες μικρήν απόστασιν μεταξύ των παρατηρεί κανείς διαφορές σε προφορά. αλλά φυσικά όχι σε γλώσσα ούτε σε καταγωγή.
  Μη λησμονούμε το ρηθέν από τον θυμόσοφο Μπέρναρ Σω γι΄  Άγγλους και Αμερικανούς:
  <<είναι δύο λαοί που τους χωρίζει η  κοινή γλώσσα>>.
  Θα μπορούσε, ακόμη, σαν παράδειγμα να εξετασθεί η διαφορά της ποντιακής ελληνικής διαλέκτου με τις άλλες ελαδικές ελληνικές διαλέκτους. Και η μεν και οι δε είναι ελληνικότατες, η ποντιακή, μάλιστα, (ακόμα και η Γκρέκα της Κάτω Ιταλίας) έχει περισσότερα αρχαϊκά στοιχεία απ΄ όσα έχουν οι ελλαδικές διάλεκτοι. Το ίδιο συμβαίνει και με την λεγόμενη αρβανίτικη γλώσσα και την αλβανική. Μόνον που αυτές, εκτός από τις λέξεις της διαμορφωμένης πλέον αρχαίας ελληνικής γλώσσας, περιέχουν και πάρα πολλές ακόμη πιο αρχαίες, δηλαδή της Ομηρικής και της παλαιοτέρας αδιαμόρφωτης από τους κλασσικούς ελληνικής γλώσσας των Πελασγών. Επομένως, και οι Ιλλύριοι αποτελούν ένα πελασγικής καταγωγής φύλο και μάλιστα προερχόμενον από τον δωρικό κλάδο, το οποίον, όμως, παρέμεινε πολύ πιο πρωτόγονο και βαρβαρικό από τα υπόλοιπα.
  Τις διαφορές αυτές μεγιστοποιεί η προσθήκη στην αρχική των γλώσσα λέξεων κι εκφράσεων από τις εντόπιες γλώσσες, τις οποίες συνήντησαν στους τόπους, όπου μετανάστευσαν ή από την γλώσσα ολιγάριθμων συνήθως κατακτητών, όπως οι Ρωμαίοι, Τούρκοι, Σλάβοι, Βούλγαροι και σε νεωτέρους χρόνους οι Σταυροφόροι και οι Ιταλοί και Γάλλοι (π.χ. οι Γάλλοι και οι Ιταλοί στα Επτάνησα, οι Ιταλοί στα Δωδεκάνησα, οι Άγγλοι στην Κύπρο). Παρ΄ όλα αυτά, δεν έπαυσαν ποτέ ανθρωπολογικώς να είναι οι ίδιοι οι Πελασγοί ή Αρίοι. Πάντως όχι Ινδοευρωπαίοι!
  Επόμενον, λοιπόν, είναι ότι όσο μεγαλύτερη απόστασις ύπαρχει μεταξύ ομάδων της ίδιας καταγωγής, τόσο πιο μεγάλες είναι και οι διαφορές οι προκύπτουσες στη γλώσσα, στα έθιμα, αλλά και στον πολιτισμό γενικώς. Φυσικά, όσο κι αν παραλλάζει η γλώσσα, υπάρχουν ίχνη όχι μόνον της αρχικής γλώσσας, αλλά και της αρχικής θρησκείας και δια μέσου αυτών και της αρχικής κοιτίδας των λαών αυτών. Και ένα τεράστιο βέλος ή μάλλον πολλά τεράστια βέλη δείχνουν τον αιγιακό χώρο ως κοιτίδα!
  Ελάτε, λοιπόν, να ψάξουμε μαζί στα σκοτεινά από τον χρόνο μονοπάτια της ιστορίας - προϊστορίας να εύρουμε τις ρίζες μας, τις οποίες ηθελημένα κατόρθωσαν να μας κρύβουν μέχρι τώρα κύκλο πονηροί!
 
  Σαν αρχή θ΄ αναφερθούν μερικά παραδείγματα λαών, οι οποίοι έχουν πελασγική καταγωγή:
  Άβαντες, Αιολείς, Αρμένιοι, Αχαιοί, Δαναοί, Δεσίλοι (Θρακικό φύλο), Δραβίδαι(;), Δωριείς, Ίωνες, Κασσίτες, Κέλται, Σόλυμοι, Μόσχοι, Σικελοί, Σαρδηνοί, Τρώες, Δάρδανοι Τρωάδος, Δάρδανοι Ιλλυρίας, Δαρδανέες στα σύνορα Ασσυρίας-Μηδείας, Δερσαίοι (Θράκες), Δινδάριοι, Δέρριοι, Δερρίοπες, Διτίωνες, Δολίονες, Δόλογκοι, Δόλοπες, Δρώοι, Δυμάνεες, Εγχέλεες (των οποίων ηγεμόνες έγιναν ο Κάδμος και η Αρμονία όταν έφυγαν από τις Θήβες), Εθνέσται, Αρίοι (Ινδιών και Περσίας), Ιλλύριοι, Λέλεγες, Κάρες, Λυδοί, Λίγυες, Γαλάτες, Μιττανοί, Μήδοι, Πέρσαι, Μινύαι, Κρήτες, Ίβηρες, Έκτηνες, Κυλικράνες, Αίμονες, Άονες, Δρύοπες, Καύκωνες, Τέμμικες, Ύαντες, Κορύβαντες, Τερμίλαι, Χάονες, Δωδωναίοι, Θεσπρωτοί, Μολοσσοί, Παίονες, Αθάμανες, Μύγδονες, Φρύγες, Λαπίθες, Κένταυροι, Μακεδόνες, Οδρύσαι, Σόλυμοι, Λύκιοι, Σκύθες, Φοίνικες, Χετταίοι, Φιλισταίοι και πάρα πολλοί άλλοι λαοί, που δεν ήσαν τίποτε άλλο από καλάδοι των Πελασγών, οι οποίοι είχαν λάβει το όνομα των επωνύμων ηρώων τους.
  Οι αρχαίοι Έλληνες δεν έκρυψαν ποτέ ότι πρόγονοί των ήσαν οι Πελασγοί και ότι όλες αυτές οι ονομασίες δεν ήσαν παρά σαν τις σημερινές επί μέρους ονομασίες τις συναντώμενες σε όλους τους λαούς π.χ. στην Ελλάδα: Πελοποννήσιος ή Κρητικός ή Μυτιληνιός.
  Εκείνοι, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι οι Έλληνες ή τουλάχιστον μέρος αυτών δεν ήσαν Πελασγοί, εβασίσθησαν κυρίως στο σύγγραμμα του Κουρτίου "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ", στο οποίο ανφέρεται ότι <<οι Έλληνες δεν εφαντάζοντο ότι ήσαν οι πρώτοι οικισταί της χώρας, αλλά πίστευαν ότι παντού ανά την Ελλάδα προϋπήρξαν αυτών άλλοι...>>
  Το γεγονός είναι ότι πράγματι οι Έλληνες παρεδέχοντο ότι προϋπήρχαν αυτών άλλοι άνθρωποι, στον κόσμο ολόκληρο όμως! Αυτοί ήσαν οι άνθρωποι της Χρυσής, της Αργυράς και της Χάλκης Εποχής. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό, δεν είμεθα σίγουροι. Μάλλον -και υπάρχουν ενδείξεις περί αυτού - εννοούσαν πως κάποτε οι άνθρωποι ευρίσκοντο πλησιέστερα στη θεωρούμενη θεϊκή φύση και σιγά σιγά έπεφταν σε κάποια χειρότερη (από βιολογικής ή πνευματικής) απόψεως κατάστασιν.
  Απ΄ ότι αναφέρουν οι αρχαίοι τραγικοί και άλλοι συγγραφείς, η πρώτη φυλή, η Χρυσή, απετελείτο από ανθρώπους θνητούς μεν, οι οποίοι, όμως, έζησαν χωρίς πόνους και λύπες (χριστιανικός παράδεισος;). Όταν απέθαναν, έγιναν αγαθοποιά πνεύματα και φρουροί της Ανθρωπότητας (άγγελοι;)
  Η δευτέρα φυλή ήτο η Αργυρά. Οι άνθρωποι της φυλής αυτής ήσαν επίσης θνητοί, αλλά πολύ κατώτεροι από αυτούς της πρώτης φυλής και δεν επέζησαν ως πνεύματα.
  Η τρίτη φυλή ήτο η Χάλκη. Τρομεροί πολεμισταί και ισχυρότατοι. Αυτοί κατεστράφησαν πολεμώντας μεταξύ των. Έδωσαν, όμως, παραδείγματα ηρωισμού, τα οποία εξυμνήθηκαν από τους νεώτερους. Τελικώς, αυτοί αναχώρισαν για τις νήσους των Μακάρων, όπου ζουν σε τέλεια ευτυχία αιωνίως. Η παράδοσις αναφέρει ότι στη γενεά αυτή ανήκε ο χάλκινος γίγας και φύλαξ της Κρήτης Τάλως (εκτός αν θεωρηθεί κατάλοιπον κάποιου μηχανικού πολιτισμού, τον οποίο προς το παρόν δεν γνωρίζομε, οπότε πρόκειται για ένα αρχαιότατο "ρομπότ").
  Η τέταρτη φυλή ήτο η των ηρώων, το "ηρωικόν γένος". Οι σημερινοί Έλληνες και φυσικά και οι Πελασγοί πρόγονοί μας ανήκουμε στην τελευταία φυλή, την Σιδηρά, όπως φυσικά και οι άλλοι λαοί, οι ευρωπαϊκοί τουλάχιστον. Πολλοί ισχυρίζονται ότι οι ημίθεοι ήσαν κατάλοιπα του ηρωικού γένους.

  Η φύσις των ανθρώπων της εποχής αυτής είναι κακή και περιλαμβάνει πόνους και λύπες. Κάθε επερχόμενη γενεά είναι χειρότερη της προηγουμένης και τα παιδιά είναι κατώτερα των γονέων των. Θα έλθει η εποχή, κατά την οποία οι άνθρωποι θα είναι πονηροί και κακοί, ώστε θα λατρεύουν μόνον την δύναμιν. Ο ισχυρός θα θεωρείται και δίκαιος και δεν θα υπάρχει πλέον σεβασμός. Τότε ο Ζευς θα τους καταστρέψει κι αυτούς. Μόνον αν οι λαοί επαναστατούσαν και έριχναν τους κυβερνήτες που τους καταπιέζουν, θα μπορούσε ν΄ αποφευχθεί αυτή η καταστροφή. Πρόκειται, άραγε, για προφητεία ή γνώση ή εκ των πραγμάτων πορεία προς αυτήν την κατάστασιν; Μάλλον πρόκειται για την δύναμη του μυαλού να προβλέπει καταστάσεις και αυτήν την δύναμη την είχαν περισσήν οι αρχαίοι Έλληνες!
  Στο σημείο αυτό θα πρέπει να γίνουν κάποιες παρατηρήσεις σχετικά με την έννοια του "Χαλκού γένους", η οποία αναφέρεται από τον Ησίοδο στο κεφάλαιο περί των γενεών. Μερικοί μεταφραστές, λοιπόν, θεωρούν ότι ο Ησίοδος, όταν ομιλεί για "Χαλκούν γένος", δεν ομιλεί για κάποια κοινωνικήν κατάστασιν, αλλά για την κάθοδο των Δωριέων και για την φοβερή ανάμνησιν της καθόδου αυτής των διαφόρων φυλών, τα οποία κατήλθαν από τον βορρά. Η ανάμνησις της καθόδου αυτής σχετίστηκε άμεσα με το εύπλαστο μέταλλο του χαλκού, από το οποίο κατεσκευάζοντο όλα τα πολεμικά όπλα.
  Οι αντιρρήσεις και οι αμφιβολίες εν προκειμένω προέρχονται από το γεγονός ότι δεν είναι αληθές πως υπήρξε ποτέ μία "κάθοδος" νέων ελληνικών φυλών από τον βορρά. Υποτίθεται, ακόμα, πως οι Δωριείς "κατέβηκαν" μετά τον Τρωικό Πόλεμο και ότι έφεραν σιδηρά όπλα, με τα οποία ενίκησαν τους χαλκοφόρους Αχαιούς. Πως, λοιπόν, έφεραν στην περιοχή τα χάλκινα όπλα οι Δωριείς, αφού ο Τρωικός πόλεμος δεν έγινε με λίθινα ή ξύλινα όπλα, αλλά με χαλκά;
  Ακόμη ο Ησίοδος αναφέρει και την ηρωική φυλή, η οποία έπεται της Χάλκης και η οποία, ως γνωστόν, διεξήγαγε τον Τρωικό πόλεμο. Μετά απ΄αυτήν έρχετε η Σιδηρά, που θα μπορούσε να ειπωθεί ότι αποτελείτο από Δωριείς. Τότε εφευρέθη η εύκολη κατεργασία του σιδήρου, ο οποίος ήτο γνωστός και στον πόλεμο της Τροίας. Βεβαίως, δεν επρόκειτο περί άλλης φυλής, αφού στην Σιδηρά ανήκουν και οι άλλες ελληνικές φυλές, αλλά και οι σημερινοί Έλληνες.
  Το περίεργο σε πολλές μυθολογίες, αλλά πολύ πιο καθαρά στην ελληνική Μυθολογία (όπως φαίνεται από τ΄ανωτέρω εκτεθέντα) είναι η υπάρχουσα θεωρία-πίστις ότι η ανθρωπότης, αντί να βαίνει προς μία τελειότητα, αντιθέτος ολισθαίνει συνεχώς προς τον πνευματικό εκφυλισμό και την καταστροφή. Κάθε προηγούμενη κοινωνία είναι καλύτερη από την επόμενη. Οι επιστήμονες, βεβαίως, προοδεύουν, αλλ΄αυτό αρκεί; Μάλλον θα πρέπει να "ενθυμούνται" κάποιες καλύτερες εποχές. Κάτι, το οποίον μας θυμίζει ολίγον ή πολύ την λαϊκή ρήσιν "τον παλιό καλό καιρό", αλλά μ΄ευρύτερη σημασία.

  Φυσικά, θα πρέπει να καταστεί σαφές πως όταν οι Έλληνες ομιλούσαν για την ΧΡΥΣΗ, ΑΡΓΥΡΑ και ΧΑΛΚΗ φυλή δεν εννοούσαν αυτές τις ανθρώπινες ή προανθρώπινες ή υπανθρώπινες κοινωνίες, για τις οποίες γνωρίζουμε σήμερα, τους Νεαντερντάλ ή τους Χόμο Ερέκτους ή όποιες άλλες. Εννοούσαν κοινωνίες πολύ καλύτερες ηθικώς και πνευματικώς από την ιδική των, αλλά και την σημερινή Σιδηρά φυλή, την οποία, μάλιστα, από τότε προέβλεπαν τόσο κακή όσο παρουσιάζεται σήμερα με όλη την "μεγαλοπρέπεια" της. Περιέγραψαν και προφήτευσαν την κατάστασιν με τόση σαφήνεια ώστε, αν ήσαν Ιουδαίοι, θα τους ονόμαζαν προφήτες.
  Οι Ιουδαίοι, πάντως, απλώς αντέγραψαν από τους πελασγογενείς Σουμέριους την ιστορία του κατακλυσμού, αφού πρώτα φρόντισαν με τρόπο να δημιουργήσουν προϊστορία με τον δήθεν Σουμέριο ή έστω Χαλδαίο "πρόγονο" των Αβραάμ. Βεβαίως, όπως άλλωστε γνωρίζομε, ο κατακλυσμός είναι γενικός (ο μοναδικός, τον οποίο εγνώριζαν οι Ιουδαίοι) και απ΄εκεί και πέρα οι ιστορίες περί αυτού λαμβάνουν καθαρώς τοπικούς χαρακτήρες. Οι ιστορίες αυτές των Ιουδαίων, οι οποίοι είναι πολύ νεώτερος λαός, αποτελούν αντιγραφή από τους Σουμέριους, τους Ασσυροβαβυλωνίους (που κι εκείνοι αντέγραψαν τους Σουμέριους και τους Αιγυπτίους) και κυρίος από τους Έλληνες "Φιλισταίους" Έτσι είναι αντεγραμμένη και η Γένεσις, όπου διαφαίνεται πως η ιστορία του Κάιν και του Άβελ προέρχεται από κάποιον λαό, ο οποίος επίστευε πως υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι εκτός του Αδάμ και της Εύας, των προγόνων του ιουδαϊκού λαού. Κατά την αντιγραφή φαίνεται ότι μάλλον ελησμόνησαν ή δεν εσκέφθησαν να δικαιολογήσουν ορισμένα "περίεργα" θέματα, τα οποία ακόμα κανείς δεν τολμά να θίξει, όπως θ΄αναλυθεί διεξοδικά σε παρακάτω κεφάλαιο.

  Πρέπει να τονοσθεί πως όταν ο Κούρτιος έγραφε ότι πριν από τους Έλληνες υπήρχαν λαοί στη χώρα, δεν είχαν πραγματοποιηθεί ακόμη οι ανασκαφές στην ηπειρωτική Ελλάδα, στην Κρήτη, στην Τροία και σε πολλά άλλα μέρη, οι οποίες περίτρανα απέδειξαν πως αυτές οι θεωρίες ουδεμίαν βάσιν έχουν. Ούτε είχα γίνει η αποκρυπτογράφησις της Γραμμικής Β΄και της Γραμμικής Α΄, η οποία λέγεται, ήδη μετεφράσθη στη Γαλλία (και απεκρύβη στην Ελλάδα), καθώς και του Δίσκου της Φαιστού στη Ρωσία (γεγονός, το οποίον δεν επιβεβαιώθηκε τουλάχιστον στην Ελλάδα). Οι αποκρυπτογραφήσεις απέδειξαν ότι οι αρχαιότατες αυτές γραφές ήσαν ελληνικές και μάλιστα σε πιο πρωτόγονη μορφή. Ήσαν, δηλαδή, συλλαβικές αποδεικνύοντας έτσι ότι η ελληνική γραφή και γλώσσα είναι κατά πολύ αρχαιότερες από τις αντίστοιχες σανσκριτικές.
  Κορυφαίοι Έλληνες και ξένοι επιστήμονες, καθηγητές κ.λ.π. βασιζόμενοι σε ήδη εξακριβωμένες από νεότερες ανασκαφές αποδείξεις ισχυρίζονται ότι οι Έλληνες είναι αυτόχθων λαός στην ελλαδική στεριανή περιοχή, αλλά και στις νήσους του Αιγαίου και στη Μ. Ασία και στον ευρύτερο βαλκανικό χώρο. Η "κάθοδος" ελληνικών φύλων είναι απλώς ανακατατάξεις αυτών των φύλων μέσα στον ίδιο χώρο, ορεινών π.χ. πληθυσμών, οι οποίοι κατέβαιναν στα πεδινά, όταν εύρισκαν τα πλουσιότερα πεδινά φύλα αδύναμα από τους μεταξύ των μικροπολέμους. Συνέβη, δηλαδή, κάτι παρόμοιον με την σημερινή συγκέντρωσιν διαφόρων επαρχιωτών στις μεγάλες πόλεις, μόνον που τότε δεν επραγματοποιείτο πάντοτε ειρηνικά, αλλά με μάχες.
  Οι μόνες "κάθοδοι", που μπορούν να θεωρηθούν ότι επραγματοποιήθησαν από ξένους λαούς, ήσαν πειρατικές - ληστρικές επιδρομές, οι οποίες ελάχιστα ίχνη θα μπορούσαν ν΄αφήσουν στον χώρο τον ήδη πλημμυρισμένο από τον ζωντανό λαό των Πελασγών (όπως, σαν παράδειγμα, η επιδρομή των Γαλατών).
  Μία από τις καθόδους αυτές είναι η λεγόμενη "κάθοδος των Δωριέων". Είναι γνωστόν από την ελληνική Μυθολογία ότι ο εξάδελφος του Ηρακλέους Ευρυσθεύς θέλοντας να τον εξοντώσει του ανέθεσε ακατόρθωτους εκ πρώτης όψεως άθλους. Δεν κατόρθωσε με αυτούς να τον εξοντώσει, αλλά και δεν μπόρεσε να πράξει κάτι διαφορετικό, αφού τον φοβούνταν. Όταν, όμως, απέθανε ο Ηρακλής, κυνήγησε και προσπάθησε να εξολοθρεύσει τους απογόνους του. Αυτοί τότε κατέφυγαν στην Αθήνα, οι δε Αθηναίοι, τιμώντας την συνήθεια όλων των Ελλήνων να προσφέρουν άσυλο σε όποιον τους το ζητούσε (ακόμη και αν ήτο δικαίος κυνηγημένος) δεν υπεχώρησαν στην άδικη απαίτηση του Ευρυσθέως να τους παραδώσουν σ΄αυτόν. Έτσι διεξήχθη πόλεμος μεταξύ των, στον οποίο ο υιός του Ηρακλέους Ύλλος εφόνευσε τον Ευρυσθέα, του οποίου οι υιοί επίσης εφονεύθησαν..
  Μετά απ΄αυτόν τον θάνατο, οι Ηρακλείδες επέστρεψαν επ΄ ολίγον στην πατρίδα των. Όμως, αν και ο Ευρυσθές δεν άφησε διάδοχον ο Ατρεύς (ο οποίος είχε αναλάβει εν τω μεταξύ τον θρόνο) τους ανάγκασε να φύγουν μετά από έναν λοιμό, στον οποίο απέθανε και ο Ύλος. Τότε οι Ηρακλείδες κατέφυγαν στον βοηθηθέντα από τον Ηρακλέα Αιγιμιό, βασιλέα των Δωριέων της θεσσαλονικής Φθιώτιδος. Οι Δωριείς ήσαν εγκατεστημένοι και στην Όσσα, αργότερα δε και στην Πίνδο, όπου πολλοί απ΄αυτούς μετονομάσθηκαν σε Μακεδνούς, από τον Μακεδόνα υιό του Διός και της Θυίας. Επομένως, οι Μακεδόνες αποτελούν δωρικό φύλο, άρα πελασγικό - ελληνικό. Άλλοι ισχυρίζονται ότι οι Δωριείς απεσπάσθησαν από τους Μακεδνούς... Η διαφορά των Μακεδόνων από τους υπόλοιπους Δωριείς είναι ότι αφ΄ενός μεν παρέμειναν στα βόρεια, όπου ευρήκαν τους πλούσιους κάμπους της Μακεδονίας, αφ΄ετέρου (σαν απομονωμένοι που ήσαν από τους υπόλοιπους Έλληνες) δεν μετείχαν της εκρήξεως του πολιτισμού στην υπόλοιπη Ελλάδα παρά μόνον πολύ αργότερα, οπότε εκλήθησαν πολλοί σημαίνοντες φιλόσοφοι από τον νότο.

Συνεχίζετε..